Margrét bjó til ellefu tólf ára aldurs við ágætar aðstæður hjá útivinnandi móður sinni á Akureyri þegar hún segir að barnaverndarnefnd bæjarins og félagsmálayfirvöld hafi komið og neytt hana til að fara á barnaheimilið á Hjalteyri án allra útskýringa. Móður sinni hafi verið hótað að færi hún ekki til Hjalteyrar myndi dóttir hennar vera tekin af henni.
Margrét segist því hafa neyðst til að fara með hjónunum Einari og Beverly til Hjalteyrar og stóð þá í þeirri trú að hún yrði hjá þeim um sumarið. Þá hafi barnaverndarnefndin sagt að þau hjón væru mikil sæmdarhjón og að hjá þeim væri gott að vera.
„Mér var strax illa við þau. Á leiðinni í bílnum sögðu þau mér að það giltu strangar reglur á heimilinu, ég mætti til dæmis ekki fara lengra en út að hliði. Mig langaði helst að snúa við en það var ekkert í boði,“ segir Margrét.
Drullið ykkur á fætur
Margrét segir að hjónin hafi staðið yfir sér þegar hún tók upp úr töskunni og fjarlægt bækur og dót sem móðir hennar hafði látið hana fá. Það hafi verið erfitt að vakna fyrsta morguninn.
„Þá gekk Einar á allar hurðir í húsinu og bankaði og öskraði morgunmatur drullið ykkur á fætur. Mér var óglatt og var sein fyrir og vildi ekki borða morgunmat. Þau hjónin tóku mig þá og hentu mér niður í litla kolakompu á neðri hæðinni. Þetta var köld kompa, án ljóss og þar var ég látin dúsa í tvo til þrjá sólahringa án matar eða drykkjar, sængur eða teppis. Ég fékk fötu til að gera þarfir mínar í. Þetta var hræðileg vist og ég með mikla innilokunarkennd en þegar ég hrópaði á hjónin kom Einar niður, þreif í öxlina á mér og henti mér niður á gólf,“ segir Margrét.
Hún átti oft eftir að dúsa í kolakompunni þau tvö ár sem hún var neydd til að dvelja á barnaheimilinu. Lengstu dvölina þar segir hún hafa verið heila viku en það var eftir að hún reyndi að strjúka af heimilinu. Þá hafi Beverly komið með mat og djúsglas á fjórða degi en það hafi verið það eina sem hún fékk í það skiptið.
Kynferðislegt ofbeldi og rassskellingar með belti
Hún segir að líkamlegar refsingar hafi líka verið miklar.
„Þau stunduðu það bæði að taka niður mann buxurnar og snúa mann yfir sig og rassskella með belti. Beverly var ekkert skárri en karlinn með það. Hún braut beltið á sérstakan hátt svo það yrði nú nógu sárt að fá höggin á sig. Þetta var hræilega sárt og oft gat ég ekki setið eða legið dögum saman eftir slíkar barsmíðar,“ segir Margrét.
Margrét segir að hafi henni orðið á að blóta hafi þau tekið hana og sápað á henni munninn.
Einar hafi beitt hana kynferðislegu ofbeldi.
„Þá var ég háttuð upp í rúm þega hann skreið allt í einu upp í til mín og fór að strjúka mig og strauk mér um klofið. Ég fraus og þorði ekki að gera neitt,“ segir Margrét.
Hrikalegt andlegt ofbeldi
Margrét lýsir líka miklu andlegu ofbeldi.
„Mamma hringdi stundum og þá stóðu þau hjónin til skiptis yfir manni til að passa að maður segði ekki neitt. Þau leyfðu ættingjum mínum aldrei að koma í heimsókn. Einu sinni kom mamma og fleira fólk og ég var að klæða mig þegar Einar kemur upp og segist hafa sent þau í burtu. Ég fékk ekki að fara í heimsóknir til mömmu meðan ég var þarna. Einu sinni átti ég að fá það en var svikin um það á síðustu stundu. Ég þurfti að vera þarna allar hátíðar. Einu sinni hringdi mamma og sagðist hafa keypt jólakjól og jólagjöf handa mér en ég fékk það aldrei. Þau Einar og Beverly tóku það af mér,“ segir Margrét.
Margrét var send í skóla á Hjalteyri og segist lítið sem ekkert hafa lært þar. Þegar hún slapp loks frá hjónunum og komst til móður sinnar hafi hún verið búin að missa mikið úr skólanum. Þá hafi hún verið algjörlega niðurbrotin eftir allan hryllinginn.
Hún segir líka að hjónin hafi verið flink í að leika fyrirmyndarpar þegar einhver kom í heimsókn og þá hafi krakkarnir fengið að vera nokkuð frjálsir. Það hafi því allt litið nokkuð vel út á yfirborðinu en undir niðri hafi helvíti kraumað.
Ákvað að skila skömminni
Margrét segir að það hafi verið hrikalega erfitt að rifja upp dvölina á Hjalteyri en þegar hún heyrði í fólkinu sem dvaldi þar í fréttaauka á Stöð 2 hafi hún ákveðið að stíga fram og segja opinberlega frá sinni reynslu. Það þurfi að skila skömminni.
„Mér finnst svo ótrúlegt að þetta fólk hafi svo fengið að vera áfram með börn eftir þetta allt saman í Garðabæ. Það hefði aldrei átt að koma nálægt börnum. Ég var lengi í meðferð hjá sálfræðingum til að reyna að vinna úr þessari hræðilegu reynslu það situr samt alltaf eitthvað eftir,“ segir Margrét að lokum.
