She is creative, not created Noorina Khalikyar skrifar 10. desember 2023 09:00 It is funny how life can change in a split second: going from being a determined medicine student and social activist in Afghanistan to losing everything I have worked for, fleeing the country, and going through hell for the last two years. My name is Noorina Khalikyar, I am a doctor, social activist and most importantly a woman. In the movie of life, we were assigned the supporting roles by birth. Frankly speaking, when I was younger I also kind of gave in to this idea that men are superior to women. But it was my father that made me see the true face of women. In fact, he made me realise that there is nothing more powerful and courageous yet so soft and elegant than women. That was the moment I started to notice my full potential. I have strived for empowering women since the day I’ve known right from wrong. I have worked with multiple NGO’s and activists in Afghanistan to break the taboo of women going to school or even demanding their rights. I will admit that it wasn’t easy, and it still isn’t easy for me. But when I look at my sisters back in Afghanistan, all the girls leaving their houses to protest the evils of the society and demand the mere right to be treated as humans, it fills my heart. It fills my heart because I can see how courageous and brave they are. At the same time, it breaks my heart to know that even in the 21st century we are fighting for the most basic rights. I feel our struggle, I feel it because it is real. We want a real chance to live. I left my home when the Taliban took over, leaving every bit of my life that I had built up from crumbs and pieces. I still remember hiding and leaving the country because I knew they were going to kill me. But death wasn’t the thing I was most afraid of, I was mostly afraid of them torturing my family because of me. I have many dreams. However, one of those dreams feels like a fantasy; to see girls from my country have equal rights. I want to see my four sisters being able to choose what they want in life, not things being chosen for them. I want to go and walk around the streets of Kabul, like I used to do before 2021. I want to go and have a cup of green tea with my friends in our favourite teahouse. More than anything, I want the girls to live like they are supposed to live. From what I’ve learned, I accept that there is a difference between men and women. Women are much stronger and much more resilient. I just want to end my article with a poem from Maulana Jalaludin E Balkhi. “Woman is a ray of God. She is not that earthly beloved.She is creative, not created.” Höfundur er afganskur læknir og umsækjandi um alþjóðlega vernd.Greinin er birt í tengslum við alþjóðlegt 16 daga átak gegn kynbundnu ofbeldi. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein 16 daga átak gegn kynbundnu ofbeldi Mest lesið Ár vondra vinnubragða í Stúdentaráði HÍ Katla Ólafsdóttir,Mathias Bragi Ölvisson Skoðun Aulatal um að Evrópa sé veik og getulaus Ole Anton Bieltvedt Skoðun Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir Skoðun Hvers virði er vara ef hún er ekki seld? Jón Jósafat Björnsson Skoðun Pírati pissar í skóinn sinn Helgi Áss Grétarsson Skoðun Sjö mýtur um loftslagsbreytingar Kristinn Már Hilmarsson,Elva Rakel Jónsdóttir Skoðun Myllan sem mala átti gull Andrés Kristjánsson Skoðun Mannúð og hugrekki - gegn stríðsglæpum og þjóðarmorði Ólafur Ingólfsson Skoðun Fáum presta aftur inn í skólana Rósa Guðbjartsdóttir Skoðun Rösk og reiðubúin fyrir landsbyggðina Hópur Röskvuliða Skoðun Skoðun Skoðun Hvers virði er vara ef hún er ekki seld? Jón Jósafat Björnsson skrifar Skoðun Aulatal um að Evrópa sé veik og getulaus Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Ár vondra vinnubragða í Stúdentaráði HÍ Katla Ólafsdóttir,Mathias Bragi Ölvisson skrifar Skoðun Mannúð og hugrekki - gegn stríðsglæpum og þjóðarmorði Ólafur Ingólfsson skrifar Skoðun Framtíð menntunar – byggjum á trausti, ekki tortryggni Helga Kristín Kolbeins skrifar Skoðun Fé án hirðis Þorvaldur Lúðvík Sigurjónsson skrifar Skoðun Gæludýr geta dimmu í dagsljós breytt Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Myllan sem mala átti gull Andrés Kristjánsson skrifar Skoðun Sjö mýtur um loftslagsbreytingar Kristinn Már Hilmarsson,Elva Rakel Jónsdóttir skrifar Skoðun Pírati pissar í skóinn sinn Helgi Áss Grétarsson skrifar Skoðun Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir skrifar Skoðun Fáum presta aftur inn í skólana Rósa Guðbjartsdóttir skrifar Skoðun Rösk og reiðubúin fyrir landsbyggðina Hópur Röskvuliða skrifar Skoðun Icelandic Learning is a Gendered Health Issue Logan Lee Sigurðsson skrifar Skoðun Goðsögnin um UFS-sjóði sem róttækar „woke"- fjárfestingar Már Wolfgang Mixa skrifar Skoðun Framtíð Öskjuhlíðar Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Vanhæfur Sjálfstæðisflokkur Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Mælt fyrir miklum kjarabótum öryrkja og aldraðra Inga Sæland skrifar Skoðun Mannréttindabrot og stríðsglæpir Rússa í Úkraínu Erlingur Erlingsson skrifar Skoðun Áskorun til Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga og Háskóla Íslands Ríkharður Ólafsson,Styrmir Hallsson skrifar Skoðun Ákvarðanir teknar í Reykjavík – afleiðingarnar skella á okkur Hópur Framsóknarmanna í sveitarstjórnum skrifar Skoðun Snjallborgin eða Skuggaborgin Reykjavík: Gervigreindarknúið höfuðborgarsvæði Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Getur Sturlunga snúið aftur? Leifur B. Dagfinnsson skrifar Skoðun Vaka stendur með Menntavísindasviði í verki Gunnar Ásgrímsson skrifar Skoðun Vorbókaleysingar Henry Alexander Henrysson skrifar Skoðun Er þetta í alvöru umdeild skoðun fámenns hóps? Snorri Másson skrifar Skoðun Liðveisla fyrir öll Atli Már Haraldsson skrifar Skoðun Réttur til endurtektarprófa: Jafnræði í námi fyrir alla stúdenta Vera Mist Magnúsdóttir,Guðlaug Eva Albertsdóttir skrifar Skoðun Að standa við stóru orðin Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar Skoðun Aðför að landsbyggðinni – og tilraun til að slá ryki í augu almennings Ingibjörg Isaksen skrifar Sjá meira
It is funny how life can change in a split second: going from being a determined medicine student and social activist in Afghanistan to losing everything I have worked for, fleeing the country, and going through hell for the last two years. My name is Noorina Khalikyar, I am a doctor, social activist and most importantly a woman. In the movie of life, we were assigned the supporting roles by birth. Frankly speaking, when I was younger I also kind of gave in to this idea that men are superior to women. But it was my father that made me see the true face of women. In fact, he made me realise that there is nothing more powerful and courageous yet so soft and elegant than women. That was the moment I started to notice my full potential. I have strived for empowering women since the day I’ve known right from wrong. I have worked with multiple NGO’s and activists in Afghanistan to break the taboo of women going to school or even demanding their rights. I will admit that it wasn’t easy, and it still isn’t easy for me. But when I look at my sisters back in Afghanistan, all the girls leaving their houses to protest the evils of the society and demand the mere right to be treated as humans, it fills my heart. It fills my heart because I can see how courageous and brave they are. At the same time, it breaks my heart to know that even in the 21st century we are fighting for the most basic rights. I feel our struggle, I feel it because it is real. We want a real chance to live. I left my home when the Taliban took over, leaving every bit of my life that I had built up from crumbs and pieces. I still remember hiding and leaving the country because I knew they were going to kill me. But death wasn’t the thing I was most afraid of, I was mostly afraid of them torturing my family because of me. I have many dreams. However, one of those dreams feels like a fantasy; to see girls from my country have equal rights. I want to see my four sisters being able to choose what they want in life, not things being chosen for them. I want to go and walk around the streets of Kabul, like I used to do before 2021. I want to go and have a cup of green tea with my friends in our favourite teahouse. More than anything, I want the girls to live like they are supposed to live. From what I’ve learned, I accept that there is a difference between men and women. Women are much stronger and much more resilient. I just want to end my article with a poem from Maulana Jalaludin E Balkhi. “Woman is a ray of God. She is not that earthly beloved.She is creative, not created.” Höfundur er afganskur læknir og umsækjandi um alþjóðlega vernd.Greinin er birt í tengslum við alþjóðlegt 16 daga átak gegn kynbundnu ofbeldi.
Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir Skoðun
Skoðun Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir skrifar
Skoðun Áskorun til Félags íslenskra hjúkrunarfræðinga og Háskóla Íslands Ríkharður Ólafsson,Styrmir Hallsson skrifar
Skoðun Ákvarðanir teknar í Reykjavík – afleiðingarnar skella á okkur Hópur Framsóknarmanna í sveitarstjórnum skrifar
Skoðun Snjallborgin eða Skuggaborgin Reykjavík: Gervigreindarknúið höfuðborgarsvæði Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar
Skoðun Réttur til endurtektarprófa: Jafnræði í námi fyrir alla stúdenta Vera Mist Magnúsdóttir,Guðlaug Eva Albertsdóttir skrifar
Skoðun Aðför að landsbyggðinni – og tilraun til að slá ryki í augu almennings Ingibjörg Isaksen skrifar
Ógnin sem við sjáum ekki – Hið falda tungumál ungu kynslóðarinnar á netinu Birgitta Þorsteinsdóttir Skoðun