Nokkrar bækur Horst hafa komið út á íslensku og er Eldraunin sú nýjasta. Sofie, einstæð móðir, flytur inn í hús sem hún hefur erft eftir afa sinn. Hún kemst að ýmsu vægast sagt vafasömu um fortíð hans þegar hún finnur sönnunargögn í gömlu sakamáli í peningaskáp í húsinu. Hún vingast við hina barnshafandi Line, sem er dóttir lögreglumannsins Wisting, sem lesendur þekkja úr fyrri bókum höfundar. Wisting rannsakar dularfullt hvarf leigubílstjóra um leið og hann bíður eftir að taka að sér nýtt hlutverk sem afi.
Styrkur bókarinnar felst í trúverðugum lýsingum á störfum lögreglunnar, því hvernig glæpir hafa breyst í áranna rás og sömuleiðis hvernig viðhorf samfélagsins til þeirra hafa tekið breytingum. Aðalpersónur verksins eru dregnar skýrum dráttum og samspil milli þeirra er gott. Þegar kemur að sakamálaþættinum tekst ekki eins vel til. Það er óneitanlega betra að lesandinn hafi samúð með persónu sem hefur verið myrt eða horfið, hafi alla vega einhvern áhuga á henni. Hér gerist það ekki. Lesandinn fær enga tilfinningu fyrir hinum horfna leigubílstjóra og stendur nokkuð á sama um örlög hans og það sama á við um unga konu sem hlýtur grimm örlög. Sakamálið sem flett er ofan af í sögunni verður aldrei nægilega áhugavert og spennu verður ekki vart í verulegum mæli.
Eldraunin er ein af þessum fremur þægilegu glæpasögum sem vel má orna sér við á köldum vetrardögum. Hún rís aldrei verulega hátt en er heldur aldrei slæm. Það eru aðalpersónurnar og samskipti þeirra sem vekja meiri áhuga en sjálft sakamálið.
Glæpasaga sem notalegt er að lesa fyrst og fremst vegna geðugra aðalpersóna. Sakamálaþátturinn er ekki jafn áhugaverður.
