Lyktarlítill dans, Lux og „metnaðarlaus stefna í ís­lensku“

Þessar spurningar og svör við þeim komu fram í fjórða þætti Menningarvaktarinnar sem er í umsjón Símonar Birgissonar, leikhúsgagnrýnanda og birtist aðra hverja viku á Vísi. Gestir Símonar í þetta skiptið voru útvarpskonan Sigurlaug Margrét Jónasdóttir og blaðamaðurinn Magnús Jochum Pálsson.

Öll þrjú höfðu farið á Flóðreka, nýjustu sýningu Íslenska dansflokksins, sem leikstjórinn Aðalheiður Halldórsdóttir vann í samstarfi við tónlistarmanninn Jónsa. 

Sýningin virkaði sterkt á þremenningana en þó voru ákveðnir hlutir sem þeim fannst ekki virka. Lyktin sem búið var að lofa að yrði stór hluti af sýningunni var afar dauf. Símoni fannst blikkandi led-ljósið yfir dönsurunum svo sterkt að hann endaði á að setja upp sólgleraugu og Sigurlaug hefði viljað sjá meira af útlínum dansaranna.

Þrátt fyrir að sýningin væri lyktarlítil voru þremenningarnir kampakátir með Flóðreka. Tónlist Jónsa var mögnuð og gaf sýningunni ritúalískan blæ, púl dansarann fangaði örvæntingu þess sem er að drukkna í flóði og skilaði sér beint til áhorfenda.

Átti Víkin að fara beint á spólu?

Fyrsta mál á dagskrá var Víkin, nýjasta mynd leikstjórans Braga Þórs Hinrikssonar með Erni Árnasyni og Margréti Ákadóttur, sem fékk tveggja stjörnu dóm hjá Magnúsi á Vísi í síðustu viku. 

Magnús rifjaði upp ferðalag sitt í Álfabakka þar sem boðið var upp á óboðlegan skjá með mörgum dauðum blettum. Þar fyrir utan fannst honum sagan of þunn til að halda myndinni uppi, framvindan of endurtekningasöm og svo endaði myndin á óskiljanlegan máta vegna skorts á undirbúningi og undirbyggingu.

„Það var samt svolítið gaman að horfa á Örn, ég var spennt fyrir því. Það er svo gaman að horfa á andlitið á honum,“ sagði Sigurlaug um myndina. „Mér fannst gaman að horfa á sum atriðin en ég skildi líka ekki alveg lokin.“

„Í gamla daga var talað um „straight-to-vhs“ - beint á spólu. Það var ákveðið heiti á myndum sem voru ágætar en fóru beint á spólu. Er þetta kannski sem hefði getað farið á streymisveitur?“ spurði Símon þá.

„Ég gæti alveg trúað að þegar hún kemur á streymisveitur að hún fái ágætis áhorf þar þó það hafi ekki mjög margir mætt á hana í bíó,“ sagði Magnús. Sigurlaug tók undir en sagðist reyndar upplifa streymisveitur oft eins og gamla vídjóleigurekka sem væri pínu dapurt. 

Talandi um bíóhúsið í Álfabakka, sem verður lokað í janúar, þá vildi Símon aðeins ræða brotthvarf bíóhúsa. Magnús hafði ekki of miklar áhyggjur af eftirlifandi bíóhúsum en Símon og Sigurlaug óttuðust hvar þetta myndi enda.

„Mér finnst þetta ekki góð þróun, mér finnst ótrúlega gaman að fara í bíó. Það versta við að fara í bíó eru þessar bankaauglýsingar, maður verður brjálaður. Þegar þessar bankaauglýsingar koma og einhverjir frábærir leikarar, sem ég held upp á, þykjast trúa því sem þeir eru að segja, langar mig að fara út,“ sagði Sigurlaug.

Baráttan við eldislaxinn og baráttan fyrir íslenskunni

Þremenningarnir ræddu síðan um plötuna sem allir eru að ræða þessa dagana, Lux eftir hina katalónsku Rosalíu. Söngkonan hefur á síðustu árum skotist upp á stjörnuhimininn og verður sífellt stærri stjarna. Farið var stuttlega yfir feril Rosalíu og veltu þremenningarnir því fyrir sér hvort platan væri plata árins, jafnvel áratugarins.

Að gerð plötunnar komu tveir Íslendingar, Daníel Bjarnason sem stýrði upptökum á sinfóníuhljómsveitinni sem spilar á plötunni og Björk Guðmundsdóttir sem syngur á einu lagi. 

Sjá einnig: Fyrsta súperstjarna Íslands stendur á tímamótum

Björk fagnaði einmitt sextíu ára afmæli fyrir viku síðan en nær þrátt fyrir hækkandi aldur stöðugt að halda sér ferskri og í takt við það sem er efst á baugi í menningunni. Björk og Rosalía ákváðu einmitt um daginn að fara í hart við íslenska ríkið vegna sjókvía í Ísafjarðardjúpi.

Úr baráttu við eldislaxa í baráttuna fyrir bókasafnssjóði sem yfirvöld ákváðu að skera enn einu sinni niður í nýjustu fjárlögum. Öll þrjú voru þau sammála um fáránleika þeirrar aðgerðar á tímum þar sem íslenska stendur höllum fæti - bókasöfn væru vin í menningarnauðri gervigreindareyðimörk samtíimans.