Þessir mættu Brynhildur Björnsdóttir skrifar 27. október 2012 06:00 Á fimmtudagskvöldið var sögulegur knattspyrnuleikur háður á Laugardalsvellinum. Aldrei fyrr hafa jafn margir mætt á völlinn til að hvetja kvennalandsliðið í knattspyrnu til dáða. Um sjö þúsund áhorfendur létu sig hafa það að sitja eða standa úti að kvöldlagi um haust, í kaldri rigningu/slyddu, til að sýna stolt, tiltrú og samstöðu með þessu frábæra fótboltaliði. Þetta var frábær leikur og sigurinn dísætur. Ég fann stoltið ólga í mér og hrópaði með hvatningarkórnum í sjónvarpinu. Áfram Ísland! En liðið heyrði ekki í mér því ég var ekki á staðnum. Ég var þreytt, er engin sérstök áhugakona um íþróttir, sýndist veður vott og var að kvefast. Það að ég skyldi ekki mæta á völlinn í fyrrakvöld segir ekkert um afstöðu mína til landsliðs kvenna í knattspyrnu. Það er ekki yfirlýsing um að mér finnist fótbolti óþörf íþrótt eða kvennafótbolti ómerkilegri en karlabolti (það er öfugt ef eitthvað er), sé ósátt við aðstöðuna á Laugardalsvellinum eða vilji mótmæla veðurfari á Íslandi. Þeir sem mættu, hrópuðu og fögnuðu voru verðugir fulltrúar mínir á staðnum og ég er líka stolt af þeim fyrir að mæta. Margir vilja þakka þessa góðu mætingu bréfi, eða ávarpi öllu heldur, sem fór sem eldur í sinu um vef og miðla í vikunni. Í þessu ávarpi bauð þjálfari kvennalandsliðsins okkur að breyta heiminum. Með því að fjölmenna á völlinn gæti þjóðin sýnt íþróttakonum og stelpum, og kannski í leiðinni öllum konum og stelpum, að þær séu jafnmerkilegar og karlar og strákar. Eitt af því sem hann sagði í þessu bréfi var: „Það er hægt að breyta heiminum. Ég og þú getum það saman!" Ég gerði orð Sigga Ragga að mínum, viku áður en þau náðu flugi á netinu. Ég mætti niður í Laugardal, stóð í þremur biðröðum í næstum því klukkutíma, missti af hádegismatnum og varð of sein á fund. Allt til að krota tákn á blað. Ég mætti og nýtti kosningaréttinn minn af því að mér fannst það skipta máli. Þeir sem heima sátu og mættu ekki hafa allir sínar ástæður fyrir því og þeirra hvatningarhróp eða óánægjuraddir verða þeirra einkamál, alveg eins og þegar ég hrópa Áfram Ísland! heima í stofu. Aðeins þeir sem mæta eru taldir með, það eru bara þeirra raddir sem heyrast. Það er bara svo einfalt. Að nýta kosningaréttinn, ekki síður en að mæta á völlinn og styðja liðið sitt, er með betri aðferðum til að byrja að breyta heiminum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bakþankar Brynhildur Björnsdóttir Skoðanir Mest lesið Hin dásamlega sturlun: Umræðan á Íslandi Davíð Bergmann Skoðun Snorri Másson er ekki vandinn – hann er viðvörun Helen Ólafsdóttir Skoðun Okkar eigin Don Kíkóti Kjartan Jónsson Skoðun Persónudýrkun vinstrisins Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Reykjavík - barnvæn höfuðborg? Einar Þorsteinsson,Magnea Gná Jóhannsdóttir Skoðun Öflugt atvinnulíf í Hafnarfirði Valdimar Víðisson Skoðun Menntamorð – um gjöreyðingu menntakerfisins á Gaza sem liður í allsherjar þjóðarmorði Ísrael á Palestínumönnum Kristján Þór Sigurðsson Skoðun Sýnum í verki að okkur er ekki sama Anna Sigga Jökuls Ragnheiðardóttir Skoðun 90 milljarða vannýtt útflutningstækifæri Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Magnús og hálfsannleikurinn Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun
Á fimmtudagskvöldið var sögulegur knattspyrnuleikur háður á Laugardalsvellinum. Aldrei fyrr hafa jafn margir mætt á völlinn til að hvetja kvennalandsliðið í knattspyrnu til dáða. Um sjö þúsund áhorfendur létu sig hafa það að sitja eða standa úti að kvöldlagi um haust, í kaldri rigningu/slyddu, til að sýna stolt, tiltrú og samstöðu með þessu frábæra fótboltaliði. Þetta var frábær leikur og sigurinn dísætur. Ég fann stoltið ólga í mér og hrópaði með hvatningarkórnum í sjónvarpinu. Áfram Ísland! En liðið heyrði ekki í mér því ég var ekki á staðnum. Ég var þreytt, er engin sérstök áhugakona um íþróttir, sýndist veður vott og var að kvefast. Það að ég skyldi ekki mæta á völlinn í fyrrakvöld segir ekkert um afstöðu mína til landsliðs kvenna í knattspyrnu. Það er ekki yfirlýsing um að mér finnist fótbolti óþörf íþrótt eða kvennafótbolti ómerkilegri en karlabolti (það er öfugt ef eitthvað er), sé ósátt við aðstöðuna á Laugardalsvellinum eða vilji mótmæla veðurfari á Íslandi. Þeir sem mættu, hrópuðu og fögnuðu voru verðugir fulltrúar mínir á staðnum og ég er líka stolt af þeim fyrir að mæta. Margir vilja þakka þessa góðu mætingu bréfi, eða ávarpi öllu heldur, sem fór sem eldur í sinu um vef og miðla í vikunni. Í þessu ávarpi bauð þjálfari kvennalandsliðsins okkur að breyta heiminum. Með því að fjölmenna á völlinn gæti þjóðin sýnt íþróttakonum og stelpum, og kannski í leiðinni öllum konum og stelpum, að þær séu jafnmerkilegar og karlar og strákar. Eitt af því sem hann sagði í þessu bréfi var: „Það er hægt að breyta heiminum. Ég og þú getum það saman!" Ég gerði orð Sigga Ragga að mínum, viku áður en þau náðu flugi á netinu. Ég mætti niður í Laugardal, stóð í þremur biðröðum í næstum því klukkutíma, missti af hádegismatnum og varð of sein á fund. Allt til að krota tákn á blað. Ég mætti og nýtti kosningaréttinn minn af því að mér fannst það skipta máli. Þeir sem heima sátu og mættu ekki hafa allir sínar ástæður fyrir því og þeirra hvatningarhróp eða óánægjuraddir verða þeirra einkamál, alveg eins og þegar ég hrópa Áfram Ísland! heima í stofu. Aðeins þeir sem mæta eru taldir með, það eru bara þeirra raddir sem heyrast. Það er bara svo einfalt. Að nýta kosningaréttinn, ekki síður en að mæta á völlinn og styðja liðið sitt, er með betri aðferðum til að byrja að breyta heiminum.
Menntamorð – um gjöreyðingu menntakerfisins á Gaza sem liður í allsherjar þjóðarmorði Ísrael á Palestínumönnum Kristján Þór Sigurðsson Skoðun
Menntamorð – um gjöreyðingu menntakerfisins á Gaza sem liður í allsherjar þjóðarmorði Ísrael á Palestínumönnum Kristján Þór Sigurðsson Skoðun