Jarðarför íslenskrar ólundar Jón Sigurður Eyjólfsson skrifar 31. október 2011 06:00 Ég held við séum bara tveir í bænum Priego de Córdoba sem eigum það til að flýta okkur. Það er að segja ég og katalónski markaðsstjórinn sem arkar eftir götunum eins og byssubrandur. Allir aðrir virðast sífellt fara fetið á leið sinni um bæinn og stoppa annan hvern mann sem þeir hitta og spyrja út í hagi hans. Er fólki þetta svo tamt að bílstjórar hika ekki við að stoppa þegar þeir aka eftir þröngum einstefnugötunum, skrúfa niður rúðuna og hefja spjall við kunningja á vegkantinum og láta ólund þeirra sem fyrir aftan eru sér í léttu rúmi liggja. En eftir lexíu nokkra sem ég fékk um daginn er ég að velta fyrir mér að skilja Katalanann eftir einan í þessu ólundarliði. Þannig er mál með vexti að ég var að drífa mig og tók bílinn því ég þurfti að fara á fund í útjaðri bæjarins. Ég er rétt búinn að fara hundrað metra eftir þröngri og krókóttri einstefnugötu þegar ég kem að kyrrstæðum bíl. Hlýtt var í veðri svo ég skrúfa niður rúðuna og þar sem ég var orðinn stressaður kveikti ég á græjunum. Bíllinn fyrir framan mig rétt lullast þá áfram nokkra metra. Við förum fyrir horn og sé ég þá að nokkuð löng bílaruna er fyrir framan mig. Ég þen bílflautuna svolítið en set svo Hauk Morthens undir geislann og fallegasta rödd allra tíma hljómar um þröng strætin: „Þó þorskurinn sé ekki skepna skýr hann skömm hefur Bretanum á.“ Svo loks lullast röðin að götukaflanum sem er með tvær akreinar og þá gat ég beygt til hliðar og síðan keyrt framhjá rununni, syngjandi „kaupakonan hans Gísla í Gröf er glettin og hýr á brá“. En þá dynja ósköpin yfir. Ég sé, mér til mikillar hrellingar, að fyrir framan bílaröðina er heil hersing af fólki og svo glittir þar í blómahaf mikið. Og síðan þegar ég er að fara framhjá öllu saman sá ég sjálfan líkbílinn. Ég ætlaði að hverfa út í umferðina en varð fastur á rauðu ljósi. Ég kunni ekki við að loka glugganum meðan líkfylgdin fór framhjá mér en ég lækkaði í Hauki og hugsaði með mér hvað ég gæti sagt ef einhver yrti á mig. Hvernig skyldi maður segja á spænsku: „Jæja, Hemmi minn, ertu ekki alltaf í boltanum?“ Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jón Sigurður Eyjólfsson Mest lesið Hví borgar útgerðin – ekki malarnáman? Guðmundur Edgarsson Skoðun Vantraust Flokks fólksins á Viðreisn Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Stúdentar eiga ekki að borga fyrir vanfjármögnun háskólanna Ármann Leifsson,María Björk Stefánsdóttir Skoðun Hverjir eiga Ísland? Jón Baldvin Hannibalsson Skoðun Ég hef ofurtrú á manneskjunni í forvörnum og öryggi á bæjarhátíðunum Arnrún María Magnúsdóttir Skoðun Ertu nú alveg viss um að hafa læst hurðinni? Sanna Magdalena Mörtudóttir Skoðun 48 daga blekking: Loforð sem leiðir til lögbrota? Svanur Guðmundsson Skoðun Frá vinnuþræli til ríkisborgara: Ég er innflytjandi sem þið getið ekki losnað við Ian McDonald Skoðun Enginn skilinn eftir á götunni Dagmar Valsdóttir Skoðun Ómeðvituð vörn í orðræðu – þegar vald ver sjálft sig Þórdís Hólm Filipsdóttir Skoðun
Ég held við séum bara tveir í bænum Priego de Córdoba sem eigum það til að flýta okkur. Það er að segja ég og katalónski markaðsstjórinn sem arkar eftir götunum eins og byssubrandur. Allir aðrir virðast sífellt fara fetið á leið sinni um bæinn og stoppa annan hvern mann sem þeir hitta og spyrja út í hagi hans. Er fólki þetta svo tamt að bílstjórar hika ekki við að stoppa þegar þeir aka eftir þröngum einstefnugötunum, skrúfa niður rúðuna og hefja spjall við kunningja á vegkantinum og láta ólund þeirra sem fyrir aftan eru sér í léttu rúmi liggja. En eftir lexíu nokkra sem ég fékk um daginn er ég að velta fyrir mér að skilja Katalanann eftir einan í þessu ólundarliði. Þannig er mál með vexti að ég var að drífa mig og tók bílinn því ég þurfti að fara á fund í útjaðri bæjarins. Ég er rétt búinn að fara hundrað metra eftir þröngri og krókóttri einstefnugötu þegar ég kem að kyrrstæðum bíl. Hlýtt var í veðri svo ég skrúfa niður rúðuna og þar sem ég var orðinn stressaður kveikti ég á græjunum. Bíllinn fyrir framan mig rétt lullast þá áfram nokkra metra. Við förum fyrir horn og sé ég þá að nokkuð löng bílaruna er fyrir framan mig. Ég þen bílflautuna svolítið en set svo Hauk Morthens undir geislann og fallegasta rödd allra tíma hljómar um þröng strætin: „Þó þorskurinn sé ekki skepna skýr hann skömm hefur Bretanum á.“ Svo loks lullast röðin að götukaflanum sem er með tvær akreinar og þá gat ég beygt til hliðar og síðan keyrt framhjá rununni, syngjandi „kaupakonan hans Gísla í Gröf er glettin og hýr á brá“. En þá dynja ósköpin yfir. Ég sé, mér til mikillar hrellingar, að fyrir framan bílaröðina er heil hersing af fólki og svo glittir þar í blómahaf mikið. Og síðan þegar ég er að fara framhjá öllu saman sá ég sjálfan líkbílinn. Ég ætlaði að hverfa út í umferðina en varð fastur á rauðu ljósi. Ég kunni ekki við að loka glugganum meðan líkfylgdin fór framhjá mér en ég lækkaði í Hauki og hugsaði með mér hvað ég gæti sagt ef einhver yrti á mig. Hvernig skyldi maður segja á spænsku: „Jæja, Hemmi minn, ertu ekki alltaf í boltanum?“
Stúdentar eiga ekki að borga fyrir vanfjármögnun háskólanna Ármann Leifsson,María Björk Stefánsdóttir Skoðun
Ég hef ofurtrú á manneskjunni í forvörnum og öryggi á bæjarhátíðunum Arnrún María Magnúsdóttir Skoðun
Frá vinnuþræli til ríkisborgara: Ég er innflytjandi sem þið getið ekki losnað við Ian McDonald Skoðun
Stúdentar eiga ekki að borga fyrir vanfjármögnun háskólanna Ármann Leifsson,María Björk Stefánsdóttir Skoðun
Ég hef ofurtrú á manneskjunni í forvörnum og öryggi á bæjarhátíðunum Arnrún María Magnúsdóttir Skoðun
Frá vinnuþræli til ríkisborgara: Ég er innflytjandi sem þið getið ekki losnað við Ian McDonald Skoðun