Mikið væri það ljúft Matthildur Björnsdóttir skrifar 11. október 2024 12:01 Mikið væri það ljúft ef trú Valdimars Víðissonar á að allir foreldar þekki börn sín það vel væri reynsla allra barna. Hann hlýtur að vera svo heppinn að koma frá foreldrum sem virkilega vildu eignast börn, og eiga innihaldsríkt samband við þau. Og það frá eigin sjálfsþekkingu og áhuga fyrir hver þau væru sem einstaklingar. En því miður var það ekki alltaf þannig, og er greinilega ekki heldur í dag. Fyrir daga getnaðarvarna komu oft fleiri börn inn í líf hjóna og líka einstaklinga sem skapaði ekki kringumstæður til slíks, né það viðhorf kennt foreldrum í skólum. Margar milljónir einstaklinga í heiminum hafa bara verið umborin af foreldrum sem sýndu engan áhuga fyrir hvað hrærðist í hugum og hjörtum barna sinna. Svo er á hreinu núna, að það er enn minni möguleiki á að foreldrar hafi þann tíma þegar dýrtíðin er orðin svo mikil. Hvort sem þau hafi virkilegan áhuga fyrir öllu um barn sitt eða ekki. Gæti sumum kannski fundist nóg að sjá um að gefa þeim að borða, klæða og hýsa. Síðan að fara með þau í ferðalög, ef þau hafi efni á slíku. Milljónir okkar sem fæddumst fyrir daga getnaðarvarna, misstum af að hafa þá sterku tengingu eða persónulegu tjáskipti við foreldra sem Valdimar talar um. Og vandræðin sem við lesum um í dag á blöðum um andlegt ástand unga fólksins, segir svo annarskonar sögu um það. Við sem fæddumst á þeim tímum, höfðum á hinn veginn ekki allar þær fjarlægu fjölmiðla raddir koma að okkur persónulega sem hafa orðið til á síðustu árum. Fjölmiðlar sem bjóða hverjum sem er, að segja hvað sem er við aðra á þeim. Það frá einstaklingum sem gusa óþverranum út úr sér til að ná einhverju sem þau vilja fá fram, en eru of langt í burtu til að hægt sé að verja sig almennilega til baka. Og án þess að þekkja þau sem velja þá slæmu hegðun. Þó að mörg okkar hafi upplifað munnlegar árásir á heimilum eða úti á götu, sem börn og unglingar og eldri. Það þá frá einstaklingum sem voru í kring um okkur og hentaði að haga sér þannig. Hvernig hvert barn höndlaði það, færi eftir ýmsu. En margir myndu hafa sent það í þöggunar bankann þarna inni. Það er ekki holllt fyrir kerfin, en var séð sem rétt þá. Einstaklingar sem þau hafa séð á þessum miðli. Sum ætla greinilega að vera með ótukt. En aðrir kannski ekki, og skilja ekki að þau séu að hafa mjög slæm áhrif inn í hugi viðtakenda. Það er of margt sem setur heilabú of margra þeirra úr jafnvægi. Sem væri af því að þau hafa ekki fengið þá innri uppbyggingu að hafa verðgildi sín og sjálfstraust uppbyggingu djúpt hið innra, til að skilgreina hismið frá kjarnanum frá því flæði. Og foreldrar hafa ekki tíma til að sjá um að koma í veg fyrir tjónið. Mörg okkar af fyrri kynslóðum lifðum við þöggun. Það að við áttum ekki að kvarta yfir slæmri meðferð. Og það hvort sem hún væri í slæmum orðum eða líkamlegu ofbeldi. Svo eins og áður er sagt, var þjóðarstefnan lítið hrifin af tilfinningasemi á þeim tímum. Ég fékk að heyra það frá tveim konum. Að ef fólk léti aðra sjá sig gráta í jarðarför voru þau aumingjar. Þau höfðu ekki staðið sig vel. Ég var og er aldrei sammála því, og veit að Alice A Bailey Guðspekingur sagði sannleikann um mikilvægi tilfinninga. Að þær séu mál sálarinnar. Svo er eðli sorgar svo margvíslegt eftir aldri og kringumstæðum þess að líf endi. Ættingjar eldri mannvera sem væru södd lífdaganna, væru kannski búin að smá vinna sorgina í gegn um það að mannveran varð veikari. Hvort sem það væri frá sjúkdóm eða elli. Þegar ótal önnur tilfelli væru þannig að það sé ekkert eðlilegra en að tárin streymi þegar sorgin og tilfinningarnar kerfin krefjast þess á þeim stað og stundu. Þöggun hefur annarskonar afleiðingar sem tekur langan tíma fyrir marga að fá safnið upp úr, sem fór inn í líkamann sem gömul atvik sem ekki hafði verið möguleiki til að tala um. Eða atvik sem þurftu táraflóð sem einstaklingurinn neyddist til að kyngja. Saga komu minnar í heiminn og afleiðingar slíkra tilfella sáu um að það sem á ensku er kallað „bonding“ tenging gerðist ekki. Lífsflæði sem eitthvað segir að öll börn fái eða eigi að fá að lifa með foreldrum. En var bara ekki nærri alltaf tilfellið með allar mannverur eða mannkyn. Það þarf svo margt til, að það dæmi sé eins fullkomið og ljúft og Valdimar virðist hafa notið, til að halda þessu fram um alla foreldra. Svo hvað vill Valdimar Víðisson að verði gert til að tryggja að allir foreldrar séu svona vel tengdir við allt um börnin sín. Að þau nái að hafa tíma til að vita allt um hug og tilfinningar þeirra frá því að þau fari að tala, og þangað til að þau flytji að heiman. Hvernig kæmi það inn í dæmi bjartsýninnar sem Valdimar sýnir. Það færi auðvitað heilmikið eftir því hvernig foreldrar vinna foreldrahlutverkið. Og hvort þau sinni því eins og Valdimar er bjartsýnn um að allir fái, sem er því miður ekki alltaf veruleikinn. Vonandi finnur hann leiðir til að orð hans eigi eftir að reynast sönn fyrir komandi kynslóðir. Og þá þarf ríkisstjórnin að vera með honum í liði að sjá um foreldrar nái að hafa þann tíma og færni sem þarf. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langan tíma. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Matthildur Björnsdóttir Hafnarfjörður Framsóknarflokkurinn Börn og uppeldi Mest lesið Flottu kjötauglýsingarnar í blöðunum... Ole Anton Bieltvedt Skoðun Grafarvogsgremjan Þorlákur Axel Jónsson Skoðun Gremjan í Grafarvogi Davíð Már Sigurðsson Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason Skoðun Stöðvum glæpagengi á Íslandi Hjalti Vigfússon Skoðun Kristján á Sprengisandi lendir í ágjöf Björn Ólafsson Skoðun Afleiðingar heimilisofbeldis og hvernig ofbeldismenn nota “kerfið” til að halda áfram ofbeldi Líf Steinunn Lárusdóttir Skoðun Halldór 19.04.2025 Halldór Þegar mannshjörtun mætast Jóna Hrönn Bolladóttir,Bjarni Karlsson Skoðun Hvernig húsnæðismarkað vill Viðskiptaráð? Skoðun Skoðun Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar Skoðun Flottu kjötauglýsingarnar í blöðunum... Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Grafarvogsgremjan Þorlákur Axel Jónsson skrifar Skoðun Er ég að svindla? – Um sambýli manns og gervigreindar í sköpun og þekkingu Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Fjármögnuðu stríðsvél Rússlands Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hugleiðingar á páskum Ámundi Loftsson skrifar Skoðun Gremjan í Grafarvogi Davíð Már Sigurðsson skrifar Skoðun Samlokan á borðinu: Hugleiðingar á föstudeginn langaum sjónvarpsþættina Adolescence Skúli Ólafsson skrifar Skoðun Móttaka skemmtiferðaskipa - hlustað á íbúa Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Skoðun Námsfærni nemenda í íslenskum skólum: Eigum við að lækka rána? Sigríður Ólafsdóttir skrifar Skoðun Snorri byggir skoðun á skólakerfinu á reynslusögum annarra en Guðrún vitnar í ritrýndar heimildir Davíð Routley skrifar Skoðun Þegar mannshjörtun mætast Jóna Hrönn Bolladóttir,Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Horft til einkunna og annarra þátta við innritun í framhaldsskóla Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Kristján á Sprengisandi lendir í ágjöf Björn Ólafsson skrifar Skoðun Unglingar eiga skilið heildstætt mat frá framhaldsskólum Sigurður Kári Harðarson skrifar Skoðun Stöðvum glæpagengi á Íslandi Hjalti Vigfússon skrifar Skoðun Jafnlaunavottun - „Hverjir græða á jafnlaunavottun“ Gunnar Ármannsson skrifar Skoðun Gervigreind í skólum: Tækifæri sem fáir eru að ræða? Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Hvernig húsnæðismarkað vill Viðskiptaráð? skrifar Skoðun Enginn matur og næring án sérfræðiþekkingar Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar Skoðun Öll endurhæfing er í eðli sínu starfsendurhæfing Sveindís Anna Jóhannsdóttir skrifar Skoðun „Bíddu, varst þú ekki að biðja um þessa greiðslu?“ Heiðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Rétta leiðin til endurreisnar menntakerfisins? Birgir Finnsson skrifar Skoðun Tvær dætur á Gaza - páskahugvekja Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Ef það líkist þjóðarmorði – þá er það þjóðarmorð! Ólafur Ingólfsson skrifar Skoðun Vinnustaðir fatlaðs fólks Atli Már Haraldsson skrifar Skoðun Þjónustustefna sveitarfélaga: Formsatriði eða mikilvægt stjórntæki? Jón Hrói Finnsson skrifar Skoðun Blóð, sviti og tár Jökull Jörgensen skrifar Skoðun Ertu knúin/n fram af verðugleika eða óverðugleika? Sigrún Þóra Sveinsdóttir skrifar Skoðun Er hægt að stjórna bæjarfélagi með óskhyggju? Sigurþóra Bergsdóttir skrifar Sjá meira
Mikið væri það ljúft ef trú Valdimars Víðissonar á að allir foreldar þekki börn sín það vel væri reynsla allra barna. Hann hlýtur að vera svo heppinn að koma frá foreldrum sem virkilega vildu eignast börn, og eiga innihaldsríkt samband við þau. Og það frá eigin sjálfsþekkingu og áhuga fyrir hver þau væru sem einstaklingar. En því miður var það ekki alltaf þannig, og er greinilega ekki heldur í dag. Fyrir daga getnaðarvarna komu oft fleiri börn inn í líf hjóna og líka einstaklinga sem skapaði ekki kringumstæður til slíks, né það viðhorf kennt foreldrum í skólum. Margar milljónir einstaklinga í heiminum hafa bara verið umborin af foreldrum sem sýndu engan áhuga fyrir hvað hrærðist í hugum og hjörtum barna sinna. Svo er á hreinu núna, að það er enn minni möguleiki á að foreldrar hafi þann tíma þegar dýrtíðin er orðin svo mikil. Hvort sem þau hafi virkilegan áhuga fyrir öllu um barn sitt eða ekki. Gæti sumum kannski fundist nóg að sjá um að gefa þeim að borða, klæða og hýsa. Síðan að fara með þau í ferðalög, ef þau hafi efni á slíku. Milljónir okkar sem fæddumst fyrir daga getnaðarvarna, misstum af að hafa þá sterku tengingu eða persónulegu tjáskipti við foreldra sem Valdimar talar um. Og vandræðin sem við lesum um í dag á blöðum um andlegt ástand unga fólksins, segir svo annarskonar sögu um það. Við sem fæddumst á þeim tímum, höfðum á hinn veginn ekki allar þær fjarlægu fjölmiðla raddir koma að okkur persónulega sem hafa orðið til á síðustu árum. Fjölmiðlar sem bjóða hverjum sem er, að segja hvað sem er við aðra á þeim. Það frá einstaklingum sem gusa óþverranum út úr sér til að ná einhverju sem þau vilja fá fram, en eru of langt í burtu til að hægt sé að verja sig almennilega til baka. Og án þess að þekkja þau sem velja þá slæmu hegðun. Þó að mörg okkar hafi upplifað munnlegar árásir á heimilum eða úti á götu, sem börn og unglingar og eldri. Það þá frá einstaklingum sem voru í kring um okkur og hentaði að haga sér þannig. Hvernig hvert barn höndlaði það, færi eftir ýmsu. En margir myndu hafa sent það í þöggunar bankann þarna inni. Það er ekki holllt fyrir kerfin, en var séð sem rétt þá. Einstaklingar sem þau hafa séð á þessum miðli. Sum ætla greinilega að vera með ótukt. En aðrir kannski ekki, og skilja ekki að þau séu að hafa mjög slæm áhrif inn í hugi viðtakenda. Það er of margt sem setur heilabú of margra þeirra úr jafnvægi. Sem væri af því að þau hafa ekki fengið þá innri uppbyggingu að hafa verðgildi sín og sjálfstraust uppbyggingu djúpt hið innra, til að skilgreina hismið frá kjarnanum frá því flæði. Og foreldrar hafa ekki tíma til að sjá um að koma í veg fyrir tjónið. Mörg okkar af fyrri kynslóðum lifðum við þöggun. Það að við áttum ekki að kvarta yfir slæmri meðferð. Og það hvort sem hún væri í slæmum orðum eða líkamlegu ofbeldi. Svo eins og áður er sagt, var þjóðarstefnan lítið hrifin af tilfinningasemi á þeim tímum. Ég fékk að heyra það frá tveim konum. Að ef fólk léti aðra sjá sig gráta í jarðarför voru þau aumingjar. Þau höfðu ekki staðið sig vel. Ég var og er aldrei sammála því, og veit að Alice A Bailey Guðspekingur sagði sannleikann um mikilvægi tilfinninga. Að þær séu mál sálarinnar. Svo er eðli sorgar svo margvíslegt eftir aldri og kringumstæðum þess að líf endi. Ættingjar eldri mannvera sem væru södd lífdaganna, væru kannski búin að smá vinna sorgina í gegn um það að mannveran varð veikari. Hvort sem það væri frá sjúkdóm eða elli. Þegar ótal önnur tilfelli væru þannig að það sé ekkert eðlilegra en að tárin streymi þegar sorgin og tilfinningarnar kerfin krefjast þess á þeim stað og stundu. Þöggun hefur annarskonar afleiðingar sem tekur langan tíma fyrir marga að fá safnið upp úr, sem fór inn í líkamann sem gömul atvik sem ekki hafði verið möguleiki til að tala um. Eða atvik sem þurftu táraflóð sem einstaklingurinn neyddist til að kyngja. Saga komu minnar í heiminn og afleiðingar slíkra tilfella sáu um að það sem á ensku er kallað „bonding“ tenging gerðist ekki. Lífsflæði sem eitthvað segir að öll börn fái eða eigi að fá að lifa með foreldrum. En var bara ekki nærri alltaf tilfellið með allar mannverur eða mannkyn. Það þarf svo margt til, að það dæmi sé eins fullkomið og ljúft og Valdimar virðist hafa notið, til að halda þessu fram um alla foreldra. Svo hvað vill Valdimar Víðisson að verði gert til að tryggja að allir foreldrar séu svona vel tengdir við allt um börnin sín. Að þau nái að hafa tíma til að vita allt um hug og tilfinningar þeirra frá því að þau fari að tala, og þangað til að þau flytji að heiman. Hvernig kæmi það inn í dæmi bjartsýninnar sem Valdimar sýnir. Það færi auðvitað heilmikið eftir því hvernig foreldrar vinna foreldrahlutverkið. Og hvort þau sinni því eins og Valdimar er bjartsýnn um að allir fái, sem er því miður ekki alltaf veruleikinn. Vonandi finnur hann leiðir til að orð hans eigi eftir að reynast sönn fyrir komandi kynslóðir. Og þá þarf ríkisstjórnin að vera með honum í liði að sjá um foreldrar nái að hafa þann tíma og færni sem þarf. Höfundur er Íslendingur sem hefur verið búsettur í Ástralíu um langan tíma.
Afleiðingar heimilisofbeldis og hvernig ofbeldismenn nota “kerfið” til að halda áfram ofbeldi Líf Steinunn Lárusdóttir Skoðun
Skoðun Í minningu Frans páfa - sem tók sér nafn verndardýrlings dýra og náttúru Árni Stefán Árnason skrifar
Skoðun Er ég að svindla? – Um sambýli manns og gervigreindar í sköpun og þekkingu Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar
Skoðun Samlokan á borðinu: Hugleiðingar á föstudeginn langaum sjónvarpsþættina Adolescence Skúli Ólafsson skrifar
Skoðun Námsfærni nemenda í íslenskum skólum: Eigum við að lækka rána? Sigríður Ólafsdóttir skrifar
Skoðun Snorri byggir skoðun á skólakerfinu á reynslusögum annarra en Guðrún vitnar í ritrýndar heimildir Davíð Routley skrifar
Skoðun Horft til einkunna og annarra þátta við innritun í framhaldsskóla Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar
Skoðun Enginn matur og næring án sérfræðiþekkingar Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson skrifar
Skoðun Þjónustustefna sveitarfélaga: Formsatriði eða mikilvægt stjórntæki? Jón Hrói Finnsson skrifar
Afleiðingar heimilisofbeldis og hvernig ofbeldismenn nota “kerfið” til að halda áfram ofbeldi Líf Steinunn Lárusdóttir Skoðun