„Ég man í fyrstu mótmælagöngunum þá var ég að skima í kringum mig og skildi ekki hvar allir karlarnir væru,“ segir Alda Lóa og að mótmælin hafi nærri alveg frá upphafi einkennst af þátttöku kvenna.
„Mér fannst þetta stór undarlegt og fór að spyrja mig hvort mótmæli gegn þjóðarmorði væri sumpart einskonar kvennabarátta og hvað gæti valdið því. Við vitum fyrir víst að 70 prósent af hinum látnu í Palestínu eru konur og börn,“ segir hún og heldur áfram.
„Konur vita að stríð er ómennska. Þar sem konur og börn líða mest. Þessar konur sem ég hitti þær þurftu ekki einu sinni að spyrja sig eða lesa tölurnar, þær bara vita þetta og þekkja þessa skepnu. Stríð og dráp sem hefur elt okkur alla tíð og ætlar seint að linna. Að hluta til er þetta kvennabarátta af því eina ferðina enn eru konur að spyrna við heimi hvíta karlsins sem augljóst er stjórnandi þjóðarmorðsins og höfundur þeirra nýlendusjónarmiða að slátra fólki til þess að ná undir sig auðlindum og landsvæði. Nú rísa eflaust hárin á öllu körlunum sem lesa þetta en ég get róað þá með því að hvíti karlinn er samnefnari yfir valdaníð. Ég meina ekki einstaka hvítan karl. Ekki endilega hvíta karlinn í næsta húsi,“ segir Alda Lóa og að hún sé meðvituð um það að fæstir karlar séu fylgjandi valdníðslu.
Einar með tilfinningar sínar
„En konurnar voru margar bara einar með þessar tilfinningar. Skrolluðu óvart á Instagram heima í sófa og sjá þennan hrylling. Þær upplifðu sig einar af því að enginn í fjölskyldunni eða á vinnustaðnum tók undir með þeim. Við slíkar aðstæður fer þér auðvitað að líða undarlega. Eins og þú sért í Truman Show,“ segir Alda Lóa.
Konurnar hafi, við þessar aðstæður, ákveðið að taka málin í eigin hendur.
„Þetta var alveg sjálfsprottið. Það var engin í kringum þær að ýta undir þetta. Þær sáu þetta á Instagram, þessa skelfingu, og fengu engan stuðning. Þær gátu ekki speglað tilfinningar sínar á neinum í fjölskyldunni eða vinnunni og voru auðvitað að verða klikkaðar. Eða leið þannig. Margar þeirra hringdu í Ísland-Palestínu eða í aðrar konur sem voru að tala um þetta í fjölmiðlum. Til að spyrja hvað þær gætu gert. Þær gátu ekki lifað með þessu einar heima eða í sínu umhverfi,“ segir Alda Lóa og að til að viðhalda eigin geðheilsu hafi þær fundið aðrar konur, og einhverja karla, sem skildu tilfinningar þeirra.
Hún segir konurnar sem hún hafi hitt afar ólíkar þótt svo að þær eigi þessa baráttu sameiginlega. Þær séu af öllum stéttum og áttum úr samfélaginu.
„En þjóðarmorðið í Palestínu hefur sameinað þær,“ segir Alda Lóa og að í gegnum þessa hreyfingu hafi þessar konur fengið von og trú á mannkynið á ný.
„Af því þessi barátta er svo sjálfsprottin og hjartahrein.“
Lifandi en líka úrvinda
Alda Lóa stefnir á að tala við hundrað konur fyrir bókina og hefur þegar talað við um helming. Hún hefur myndað þær líka en segist þurfa að mynda einhverjar aftur.
„Fæstar þeirra hef ég hitt áður. Ég fer heim til þeirra og er að heimsækja hverfi og heimili sem ég kæmist ekki annars til. Nema í gegnum þetta verkefni. Þessar konur eru svo lifandi en á sama tíma eru þær úrvinda eftir baráttuna. Ég finn það. Eins og þær hafi séð eitthvað með eigin augum sem þær trúa ekki. Eins og þær hafi séð inni í helvíti. Ég er að fikra mig í gegnum frásagnir þeirra og ætlunin er að ná heildaryfirsýn yfir baráttuna frá byrjun fram á daginn í dag. Þeirra ólíka aðkoma að stórkostlegri mannréttindabaráttu.“
Alda Lóa segir margar þeirra kvenna sem hún hefur talað við tengja baráttuhug sinn við þeirra eigin móðurtilfinningu. Þær eigi margar lítil börn eða séu í fæðingarorlofi.
„Þetta hefur ekkert með pólitík að gera, heldur er alger mennska. Þegar ég fór að tala við þær fannst mér þetta líka geta tengst því að þær voru nýbúnar að fæða börn eða áttu lítil börn. Þær bara þoldu þetta ekki. Ég er orðin svo gömul og hörðnuð að ég tengdi ekkert endilega við það, en þetta er svo fallegt.“
Fundu félagsskap sinn
Hún segir að þegar þessar konur, þegar þær hafi verið byrjaðar, hafi þær svo fundið félagsskapinn sinn í þessu starfi. Þær hafi farið að safna peningum, fötum og einhverjar hafi farið til Kaíró til að koma fólki yfir landamærin og aðrar tekið að sér fjölskyldur sem komu til Íslands.
„Þær eignuðust vini í þessu sem þær eru svo þakklátar fyrir í dag. Þetta er rosalega sterkur hópur,“ segir Alda Lóa og að hún hafi séð á þeim að þegar þær fundu hópinn sinn hafi þær tvíeflst í baráttunni.
Spurð hvort viðfangsefnið sé erfitt andlega svarar Alda Lóa því strax neitandi.
„Það er svo mikil mennska þarna, kjarkur og styrkur. Þetta er alls ekki erfitt en það sem er erfitt er að fylgjast miklu betur með því sem er að gerast í Palestínu. Ég get ekki horft undan á meðan ég sinni þessu verkefni. Horfurnar versna með hverjum deginum og þetta er algjörlega óskiljanlegt.“
Alda Lóa er eins og er með söfnun á Karolinafund og stefnir á að ljúka henni á næstu tveimur mánuðum. Hægt er að kaupa bókina þar fyrirfram og plakat með. Þá er einnig hægt að kaupa útprentað portrett af einhverri kvennanna og fá áritað eintak.
