Hvað ef.... Þorvaldur Örn Árnason skrifar 4. mars 2024 14:01 Þetta fór ekki svona, en .... Norðmenn fóru illa út úr síðari heimstyrjöldinni. Þjóðverjar hernámu landið og drápu fjölda manns. Eftir stríðið voru önnur Evrópuríki með vonda samvisku að hafa ekki lagt sig meira fram við að bjarga saklausum Norðmönnum frá því að vera myrtir af Þjóðverjum. Þá var Ísland enn dönsk nýlenda. Danir buðust til, á vettvangi Sameinuðu þjóðanna, að láta Norðmönnum eftir rúmlega hálft Ísland, enda höfðu Norðmenn numið það fyrir rúmlega þúsund árum og landið fremur strjálbýlt. Um nokkurt skeið hafði verið stjórnmálahreyfing meðal Norðmanna sem taldi Noreg eiga rétt á Íslandi, því forfeður þeirra hefðu numið þar land fyrir 1100 árum. Höfðu nokkrir Norðmenn þegar flutt til Íslands af þeim sökum. Nefndu þeir sig Víkinga og töluðu forníslensku. Sameinuðu þjóðirnar samþykktu þessa tillögu Dana í lok árs 1947 og 1948 gekk í gildi skipting Íslands milli Víkinga frá Noregi og Íslendinga. Skyldu Víkingar fá allt Suðurlandsundirlendið, allt Austur- og Norðausturland og nokkur héruð til viðbótar, til að stofna þar Víkingaríki. Selfoss varð höfuðborg hins nýa ríkis og óx ört. Víkingar vildu helst að Reykjavík yrði þeirra höfuðborg, en ekki var fallist á það, heldur var Reykjavík skipt þannig að Víkingar fengu Austurbæinn en Íslendingar héldu Vesturbænum ásamt Alþingishúsinu og Dómkirkjunni. Danir og Sameinuðu þjóðirnar spurðu Íslendinga ekki leyfis til þessarar ráðstöfunar lands þeirra, enda var Ísland þá enn nýlenda Dana. Mikil óánægja reis meðal Íslendinga og neituðu margir að afhenda norskum Víkingum hús sín og jarðnæði þegar hin nýja skipan tók gildi 1948. Norsku Víkingarnir voru margir herskáir, enda með herþjálfun og vopn frá heimalandinu, en Íslendingar höfðu öldum saman verið vopnlausir með engan her. Stofnuðu Víkingar nú herflokka sem fóru um landið, réðust á þorp að næturlagi og drápu þá sem fyrir voru. Greip þá um sig mikill ótti meðal Íslendinga. Flýðu þeir unnvörpum og leituðu skjóls í flóttamannabúðum sem Sameinuðu þjóðirnar aðstoðuðu þá við að reisa á nokkrum stöðum og býr stór hluti þjóðarinnar þar enn. Írum, Færeyingum og Grænlendingum sárnaði að horfa aðgerðarlausir upp á örlög Íslendinga, granna sinna og frænda, og hófu 1967 stríð gegn Víkingum, en fóru halloka, misstu færeyskar og írskar eyjar í hendur Víkinga sem hafa haldið þeim síðan. Einnig stækkuðu þeir yfirráðasvæði sitt á Íslandi og leið ekki á löngu uns þeir höfðu slegið eign sinni á rúm 80% landsins, jafnt blómlegar byggðir sem náttúruperlur á hálendinu. Sameinuðu þjóðirnar ályktuðu margsinnis gegn þessum landvinningum, en Bandaríkin studdu Víkinga og beittu ítrekað neitunarvaldi svo landvinningarnir héldu áfram, í trássi við alþjóðlög. Þar kom að Íslendingar fóru að rotta sig saman í vopnaða varnarhópa og heyja skæruhernað gegn Víkingunum, að vísu með frumstæðum vopnum, en nóg til þess að Víkingar fengu þar átyllu til að beita her sínum og drepa skæruliða og þeirra ættingja og jafna hús þeirra við jörðu með jarðýtum. Margir voru fangelsaðir, ekki síst unglingar sem ögrað höfðu hernum með grjótkasti. Komst fjótlega á sú regla að fyrir hvern Víking sem Íslendingar drápu voru drepnir minnst 20 Íslendingar. Var svo komið að helmingur Íslendinga bjuggu í flóttamannabúðum og réðu innan við 20% Íslands. Þeir voru sundraðir og höfðu ekki náð að mynda ríki með nauðsynlegum ríkisstofnunum og voru mjög upp á flóttamannahjálp Sameinuðu þjóðanna komnir. Víkingar bönnuðu þeim að eiga og bera vopn, en Íslendingum tókst þó að smíða vopn og smygla til landsins og héldu áfram sínum skæruhernaði. Íslendingar stofnuðu loks eigin ríki 1988, án þess að ráða í raun neinu landi, því Víkingar höfðu hernumið allt Ísland. Byggðir Íslendinga voru sundurlausar og erfitt að komast þar á milli. Stærstu svæði þeirra voru Húnavatnssýslur, Snæfellsnes, hálf Reykjavík og mestöll Suðurnes. Svæði þeirra, einkum í Reykjavík, fóru minnkandi vegna þess að Víkingar jöfnuðu hús við jörðu og neituðu Íslendingum um byggingarleyfi. Nágrannaþjóðir og Sameinuðu þjóðirnar reyndu að miðla málum og var samin tillaga að tveggja ríkja lausn 1993. Féllust Íslendingar á að láta Víkingum eftir 78% af Íslandi, þann hluta sem Víkingar réðu eftir að hafa stækkað yfirráðasvæði sitt í stríðinu 1967. Skyldu Íslendingar viðurkenna ríki Víkinga og láta af skæruhernaði. Í kjölfarið viðurkenndu margar þjóðir sjálfstætt ríki Íslendinga og það fékk áheyrnarrétt á Allsherjarþingi Sameinuðu þjóðanna. Sjá nanar um myndun ríkisins hér. En það varð engin tveggja ríkja lausn. Víkingar héldu áfram að leggja undir sig jarðir Íslendinga og Víkingar kusu sér ríkisstjórn sem lofaði að halda áfram að stækka yfirráðasvæði Víkinga. Þar kom að ættjarðarsinnaðir og herskáir Íslendingar af Suðurnesjum létu til skarar skríða, komu Víkingum að óvörum, drápu marga í skyndiáhlaupi, af mikilli grimmd. Þar fengu Víkingar átyllu til að drepa meira en 20 sinnum fleiri Íslendinga af engu minni grimmd og leggja allar byggðir Suðurnesja í rúst, þannig að þar stendur nú naumast steinn yfir steini. Fjöldi fólks hefur grafist undir húsarústum, ekki síst konur og börn. Þeir sem halda lífi hafa í fá hús að venda og þau hús sem enn standa eru köld því Víkingar lokuðu fyrir rafmagnið og heita vatnið, líka til sjúkrahússins þar sem allar birgðir eru á þrotum. Erfitt er að koma hjálpargögnum til Suðurnesja því Víkingar ráða Keflavíkurflugvelli og Reykjanesbraut og takmarka mjög flutning hjálpargagna á svæðið. Þannig er ástandið þegar þetta er skrifað og engin lausn í sjónmáli. Þrátt fyrir ýmsar hremmingar gegnum aldirnar hafa Suðurnesjabúar aldrei upplifað neitt þessu líkt. Gæti þetta gerst? Geta siðuð þjóðfélög eins og Vesturlönd sýnt þvílíka grimmd og miskunarleysi? Höfundur er íbúi á Suðurnesjum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens Skoðun Bóf-ar(ion)? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun Að hengja prest fyrir biskup, að hengja manneskju fyrir stofnun Hödd Vilhjálmsdóttir Skoðun Framlengjum séreignarleiðina til að vernda heimilin Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir Skoðun Ef Trump tapar kosningunum… Jun Þór Morikawa Skoðun Ómarktæk skoðanakönnun Marinó G. Njálsson Skoðun Varhugaverð þróun í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Guðrún Margrét Guðmundsdóttir Skoðun Er krónan að valda átökum á milli kynslóða? Guðmundur Ragnarsson Skoðun Skoðun Skoðun Er krónan að valda átökum á milli kynslóða? Guðmundur Ragnarsson skrifar Skoðun Varhugaverð þróun í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Guðrún Margrét Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Bóf-ar(ion)? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson skrifar Skoðun Þetta er ekki allt að koma með fjárlagafrumvarpinu Eyjólfur Ármannsson skrifar Skoðun Ómarktæk skoðanakönnun Marinó G. Njálsson skrifar Skoðun Ef Trump tapar kosningunum… Jun Þór Morikawa skrifar Skoðun Viðskiptaþvinganir gegn Ísrael Steinunn Þóra Árnadóttir skrifar Skoðun Áherslur ráðherra skipta máli Heimir Örn Árnason skrifar Skoðun Snúum hjólunum áfram Andrés Ingi Jónsson skrifar Skoðun Búðu til pláss – fyrir öll börn Birna Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt skrifar Skoðun Framlengjum séreignarleiðina til að vernda heimilin Vilhjálmur Hilmarsson skrifar Skoðun Líf án ótta og gjöfin í andlegri vakningu Birna Guðný Björnsdóttir skrifar Skoðun Kenningar úr gildi svo að kirkjan þarf að komast á annað stig Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Dansaðu vindur Berglind Ósk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þessi stórskrítnu norm í óbarnvænu samfélagi Sólveig María Svavarsdóttir skrifar Skoðun Um vaxtahækkanir og verð á hveiti Haukur Skúlason skrifar Skoðun Öryggi byggir á mönnun og launum Jórunn Frímannsdóttir skrifar Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir skrifar Skoðun Mammon hefur náð lífeyrissjóðum á sitt band Halla Signý Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Forgangsorkan verður ekki skert Tinna Traustadóttir skrifar Skoðun Umhyggja - hvað er það? Árný Ingvarsdóttir skrifar Skoðun „Við höfðum öll rangt fyrir okkur“ Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Akureyrarbær greiðir götu kvennaathvarfs á Akureyri eins og kostur er Ásthildur Sturludóttir skrifar Skoðun Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson skrifar Skoðun Íþróttahreyfingin og gerviverktaka Ástþór Jón Ragnheiðarson skrifar Skoðun Tölum um tilfinningar Amanda Ásdís Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Óttinn við íslensku rafkrónuna Birna Guðný Björnsdóttir skrifar Skoðun Áskorun til Sjúkratrygginga Íslands – hugsum í lausnum Björn Bjarki Þorsteinsson skrifar Skoðun Afnemum launamisrétti Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Sjá meira
Þetta fór ekki svona, en .... Norðmenn fóru illa út úr síðari heimstyrjöldinni. Þjóðverjar hernámu landið og drápu fjölda manns. Eftir stríðið voru önnur Evrópuríki með vonda samvisku að hafa ekki lagt sig meira fram við að bjarga saklausum Norðmönnum frá því að vera myrtir af Þjóðverjum. Þá var Ísland enn dönsk nýlenda. Danir buðust til, á vettvangi Sameinuðu þjóðanna, að láta Norðmönnum eftir rúmlega hálft Ísland, enda höfðu Norðmenn numið það fyrir rúmlega þúsund árum og landið fremur strjálbýlt. Um nokkurt skeið hafði verið stjórnmálahreyfing meðal Norðmanna sem taldi Noreg eiga rétt á Íslandi, því forfeður þeirra hefðu numið þar land fyrir 1100 árum. Höfðu nokkrir Norðmenn þegar flutt til Íslands af þeim sökum. Nefndu þeir sig Víkinga og töluðu forníslensku. Sameinuðu þjóðirnar samþykktu þessa tillögu Dana í lok árs 1947 og 1948 gekk í gildi skipting Íslands milli Víkinga frá Noregi og Íslendinga. Skyldu Víkingar fá allt Suðurlandsundirlendið, allt Austur- og Norðausturland og nokkur héruð til viðbótar, til að stofna þar Víkingaríki. Selfoss varð höfuðborg hins nýa ríkis og óx ört. Víkingar vildu helst að Reykjavík yrði þeirra höfuðborg, en ekki var fallist á það, heldur var Reykjavík skipt þannig að Víkingar fengu Austurbæinn en Íslendingar héldu Vesturbænum ásamt Alþingishúsinu og Dómkirkjunni. Danir og Sameinuðu þjóðirnar spurðu Íslendinga ekki leyfis til þessarar ráðstöfunar lands þeirra, enda var Ísland þá enn nýlenda Dana. Mikil óánægja reis meðal Íslendinga og neituðu margir að afhenda norskum Víkingum hús sín og jarðnæði þegar hin nýja skipan tók gildi 1948. Norsku Víkingarnir voru margir herskáir, enda með herþjálfun og vopn frá heimalandinu, en Íslendingar höfðu öldum saman verið vopnlausir með engan her. Stofnuðu Víkingar nú herflokka sem fóru um landið, réðust á þorp að næturlagi og drápu þá sem fyrir voru. Greip þá um sig mikill ótti meðal Íslendinga. Flýðu þeir unnvörpum og leituðu skjóls í flóttamannabúðum sem Sameinuðu þjóðirnar aðstoðuðu þá við að reisa á nokkrum stöðum og býr stór hluti þjóðarinnar þar enn. Írum, Færeyingum og Grænlendingum sárnaði að horfa aðgerðarlausir upp á örlög Íslendinga, granna sinna og frænda, og hófu 1967 stríð gegn Víkingum, en fóru halloka, misstu færeyskar og írskar eyjar í hendur Víkinga sem hafa haldið þeim síðan. Einnig stækkuðu þeir yfirráðasvæði sitt á Íslandi og leið ekki á löngu uns þeir höfðu slegið eign sinni á rúm 80% landsins, jafnt blómlegar byggðir sem náttúruperlur á hálendinu. Sameinuðu þjóðirnar ályktuðu margsinnis gegn þessum landvinningum, en Bandaríkin studdu Víkinga og beittu ítrekað neitunarvaldi svo landvinningarnir héldu áfram, í trássi við alþjóðlög. Þar kom að Íslendingar fóru að rotta sig saman í vopnaða varnarhópa og heyja skæruhernað gegn Víkingunum, að vísu með frumstæðum vopnum, en nóg til þess að Víkingar fengu þar átyllu til að beita her sínum og drepa skæruliða og þeirra ættingja og jafna hús þeirra við jörðu með jarðýtum. Margir voru fangelsaðir, ekki síst unglingar sem ögrað höfðu hernum með grjótkasti. Komst fjótlega á sú regla að fyrir hvern Víking sem Íslendingar drápu voru drepnir minnst 20 Íslendingar. Var svo komið að helmingur Íslendinga bjuggu í flóttamannabúðum og réðu innan við 20% Íslands. Þeir voru sundraðir og höfðu ekki náð að mynda ríki með nauðsynlegum ríkisstofnunum og voru mjög upp á flóttamannahjálp Sameinuðu þjóðanna komnir. Víkingar bönnuðu þeim að eiga og bera vopn, en Íslendingum tókst þó að smíða vopn og smygla til landsins og héldu áfram sínum skæruhernaði. Íslendingar stofnuðu loks eigin ríki 1988, án þess að ráða í raun neinu landi, því Víkingar höfðu hernumið allt Ísland. Byggðir Íslendinga voru sundurlausar og erfitt að komast þar á milli. Stærstu svæði þeirra voru Húnavatnssýslur, Snæfellsnes, hálf Reykjavík og mestöll Suðurnes. Svæði þeirra, einkum í Reykjavík, fóru minnkandi vegna þess að Víkingar jöfnuðu hús við jörðu og neituðu Íslendingum um byggingarleyfi. Nágrannaþjóðir og Sameinuðu þjóðirnar reyndu að miðla málum og var samin tillaga að tveggja ríkja lausn 1993. Féllust Íslendingar á að láta Víkingum eftir 78% af Íslandi, þann hluta sem Víkingar réðu eftir að hafa stækkað yfirráðasvæði sitt í stríðinu 1967. Skyldu Íslendingar viðurkenna ríki Víkinga og láta af skæruhernaði. Í kjölfarið viðurkenndu margar þjóðir sjálfstætt ríki Íslendinga og það fékk áheyrnarrétt á Allsherjarþingi Sameinuðu þjóðanna. Sjá nanar um myndun ríkisins hér. En það varð engin tveggja ríkja lausn. Víkingar héldu áfram að leggja undir sig jarðir Íslendinga og Víkingar kusu sér ríkisstjórn sem lofaði að halda áfram að stækka yfirráðasvæði Víkinga. Þar kom að ættjarðarsinnaðir og herskáir Íslendingar af Suðurnesjum létu til skarar skríða, komu Víkingum að óvörum, drápu marga í skyndiáhlaupi, af mikilli grimmd. Þar fengu Víkingar átyllu til að drepa meira en 20 sinnum fleiri Íslendinga af engu minni grimmd og leggja allar byggðir Suðurnesja í rúst, þannig að þar stendur nú naumast steinn yfir steini. Fjöldi fólks hefur grafist undir húsarústum, ekki síst konur og börn. Þeir sem halda lífi hafa í fá hús að venda og þau hús sem enn standa eru köld því Víkingar lokuðu fyrir rafmagnið og heita vatnið, líka til sjúkrahússins þar sem allar birgðir eru á þrotum. Erfitt er að koma hjálpargögnum til Suðurnesja því Víkingar ráða Keflavíkurflugvelli og Reykjanesbraut og takmarka mjög flutning hjálpargagna á svæðið. Þannig er ástandið þegar þetta er skrifað og engin lausn í sjónmáli. Þrátt fyrir ýmsar hremmingar gegnum aldirnar hafa Suðurnesjabúar aldrei upplifað neitt þessu líkt. Gæti þetta gerst? Geta siðuð þjóðfélög eins og Vesturlönd sýnt þvílíka grimmd og miskunarleysi? Höfundur er íbúi á Suðurnesjum.
Skoðun Varhugaverð þróun í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Guðrún Margrét Guðmundsdóttir skrifar
Skoðun Davíð Oddsson stendur ekki við eigin ritsjórnarstefnu - Þolir og birtir ekki gagnrýni á eigin skrif Ole Anton Bieltvedt skrifar
Skoðun Álit Einhverfupaunksins um ABA meðferð og kennslu á Íslandi Sigrún Ósk Stefánsdóttir skrifar
Skoðun Akureyrarbær greiðir götu kvennaathvarfs á Akureyri eins og kostur er Ásthildur Sturludóttir skrifar