Misskilningur forystukvenna um jafnréttismál Lúðvík Júlíusson skrifar 23. október 2023 11:30 Í morgun birtist grein á vísi.is “Hver á að sinna ólaunuðum störfum?” eftir hóp í framkvæmdastjórn kvennaverkfalls. Í greininni gætir misskilnings um getu feðra til að annast börnin sín ef foreldrar búa ekki saman. Ég vonast til að geta leiðrétt hann með nokkrum dæmum. Ef foreldrar búa ekki saman þá er aðeins annað foreldrið viðurkennt. Ef foreldrar búa ekki saman þá er aðeins annað foreldrið viðurkennt af stjórnvöldum og stéttarfélögum sem foreldri, oftast mæður. Hitt foreldrið, oftast feður, er ekki til. Það gerir erfiðara fyrir feður að fá að taka þátt í 2. og 3. vaktinni. Feður eru ekki lengur áhugalausir og greiða bara meðlag. Í dag eru margir feður virkir þátttakendur í lífi barna sinna, áhugasamir og viljugir að taka meiri þátt. Nýleg rannsókn sýnir að feður vilja gera meira en að þeir koma hreinlega að lokuðum dyrum. 59% feðra sem ekki hafa lögheimili barna sinna hafa lent í mismunun vegna þess að börnin hafa ekki lögheimili hjá þeim(bls. 48). Jafnvel þó barnalög segi báða foreldra framfærendur þá segja Skatturinn, og stjórnvöld almennt, aðeins lögheimilisforeldri vera framfæranda barns. Hitt foreldrið(oftast karl) segja þau ekki vera framfærenda og flokka það sem barnlausan og ábyrgðarlausan einstakling. Þessi misskilningur kemur til dæmis fram í Kortlagninu kynjasjónarmiða. Þar stendur „Einnig eru konur oftar einar með börn á framfæri en karlar…“. Þessi fullyrðing er röng og villandi því konur geta aðeins verið oftar einar með börn á framfæri ef karlinn(faðirinn) er látinn. Aðeins lögheimili barnsins fær barnabætur og opinberan stuðning, hitt foreldrið(oftast karlmaður) fær engan stuðning þrátt fyrir að kostnaður vegna framfærslu barns geti verið umtalsverður. Í lífskjararannsóknum Hagstofunnar eru „einstæðir foreldrar“ þeir „einstakligar sem búa einir en hafa börn á heimilinu“, ekki er gerð krafa um að „einstæðir foreldrar“ séu með lögheimili barnanna. Þegar stjórnvöld og hagsmunasamtök lesa þessar tölu þá taka þau ekki tillit til allra „einstæðra foreldra“ heldur aðeins þeirra sem hafa lögheimili barnanna. ·Engin úrræði eða stuðningur var fyrir umgengnisforeldra(oftast feður) í Covid faraldrinum. Ábyrgðina töldu stjórnvöld alla eiga að vera hjá mæðrum. Í lögum 38/2018 um stuðning við foreldra og fjölskyldur fatlaðra barna eru „foreldrar“ og „fjölskyldur“ barna eðeins þeir foreldrar þar sem barn hefur lögheimili. Hitt foreldrið(oftast karl) er hvorki talið foreldri né fjölskylda barnsins. Feður eru því algjörlega réttindalausir þegar kemur að stuðningi við foreldra. ÖBÍ hefur aldrei bent á þetta í umsögnum sínum um frumvörp sem varða ábyrgð og skyldur foreldra. Almenn þegar stjórnvöld tala um fjölskyldur og barnafjölskyldur, þá eru báðir foreldrar ekki taldir með. Stjórnvöld segja að barn geti aðeins haft eitt foreldri eða eina fjölskyldu ef foreldrar búa ekki saman. Umboðsmaður Alþingis komst nýlega að þeirri niðurstöðu að aðeins lögheimilisforeldri hefði rétt til að nota upplýsinga- og samskiptalausnir eins og Vala.is og Mentor. „Löggjafinn hefur með framangreindu ákveðið að lögheimilisforeldri hafi ríkari heimildir en hitt forsjárforeldrið til þess að taka afgerandi ákvarðanir um daglegt líf barns“, þar af leiðir „Aðgengi að kerfum á vegum Kópavogsbæjar geti því komið til með að vera áfram háð þeim takmörkunum sem lög kveða á um.“ Einnig sagði Umboðsmaður Alþingis að ákvörðun um að taka upp nýtt samskipta- og upplýsingakerfi sem útilokaði annað foreldrið frá þátttöku „hefði engin áhrif á hagsmuni þess sem kvartaði…“ Réttur foreldra sem ekki hafa lögheimili barna til að vera virkir þátttakendur og fullgildir foreldrar barna sinna í leik- og grunnskólum er ekki tilgreindur í lögum. Hvert sveitarfélag setur sínar reglur eða fær að hafa sínar skoðanir. Það er því ekki öruggt að foreldri sem vill taka þátt fái að taka þátt. Í farsældarlögunum þá er ekkert fjallað um hlutverk þess foreldris sem ekki hefur lögheimili barnsins. Ábyrgð er ekki skilgreind, réttur til þátttöku er ekki skilgreindur og réttur til upplýsinga er ekki skilgreindur. Það er því ljóst að í lögum sem Alþingi setti árið 2021 á ábyrgð á uppeldi barna á að vera hjá mæðrum. Í frumvarpi um skipta búsetu barns var ekkert fjallað um börn með áskoranir eins og fötlun/greiningar/o.s.fr.v. Ábyrgðin átti öll að vera áfram hjá lögheimilisforeldrinu, mæðrum. Aðeins fyrir mína baráttu var ákvæði bætt við frumvarpið um að viðkomandi ráðuneyti ættu að leggja fram frumvörp sem jöfnuðu stöðu foreldra með tilliti til barnanna. Leggja átti fram frumvörpin ekki síðar en 1. nóvember 2021. Það hefur hins vegar ekki verið gert. Það sýnir mjög vel að stjórnvöld telja ábyrgðina enn eiga að vera hjá mæðrum. Ég sendi fyrirspurn á BSRB um hvort það væri hlynnt því að jafna stöðu heimila og foreldra með þeim hætti að stuðningur vegna barna færi til beggja framfæranda barns án tillits til lögheimilis. Mér var sagt að það væri ekki stefna BSRB. Það er því nokkuð ljóst að BSRB telur að foreldrar geti ekki deilt ábyrgð á uppeldi og framfærslu barns ef foreldra búa ekki saman. ASÍ er á sömu skoðun. Ábyrgðina telja stéttarfélögin eiga að vera hjá mæðrum. Í nýlega samþykktum reglum Reykjavíkurborgar um fjárhagsaðstoð þá fær bara annað foreldrið sérstaka uppbót vegna jólahalds, oftast mæður. Reykjavíkurborg telur það því vera á þeirra ábyrgð að halda jólin hátíðleg með börnunum. Foreldrarnir eru ekki með sömu réttindi. Þessar reglur eru ekki í samræmi við nýlega yfirlýsingu kvenna í borgarstjórn Reykjavíkur um að sveitarfélög eigi að vera leiðandi í jafnréttismálum. Hér að ofan hef ég aðeins talið upp örfá dæmi um að kerfið beinlínis vinnur gegn jafnrétti þegar kemur að uppeldi barna ef foreldrar búa ekki saman. Þetta eru hindranir í vegi jafnréttis. Einnig sýna dæmin vel að almenningur og stjórnvöld telja að ábyrgðin á uppeldi barna eigi að vera hjá mæðrum einum. Í greininni stendur: „Fjölmargir einstæðir foreldrar eru einir um að standa aðra og þriðja vaktina á sínu heimili. Að miklum meirihluta til eru það mæður. Eins og áður var nefnt er gjarnan litið svo á að ábyrgð á umönnun barna eða skipulagningu í tengslum við þau hvíli hjá mæðrum en sé valkvæðari hjá feðrum. Það viðhorf viðhelst gjarnan eftir sambandsslit og endurspeglast í fjölda „valkvæðra feðra“ sem velja að að annast börnin sín lítið sem ekkert eða „velja“ hversu mikil umönnunin er og hvaða verkefnum þeir sinna þessu tengt.“ Þegar stjórnvöld hafna aðkomu feðra að uppeldi og umönnun barna(2. og 3. vaktinni) með lögum þá er rangt að segja að þátttaka feðra sé valkvæð. Ég spurði nýlega um réttindi mín og skyldur hjá Kópavogsbæ vegna sonar míns. Svarið sem ég fékk á móti var „hvað kemur hann þér við?“ Ég spurði um réttindi hjá Reykjavíkurborg og svarið sem ég fékk þar var „gleymdu barninu og haltu áfram að lifa“. Í bæði skiptin voru kvenmenn sem gáfu mér þessi ráð. Vandamálið eru ekki bara feður. Vandamálið eru að lög gera ekki ráð fyrir þátttöku feðra og almennt er samfélagið andsnúið þátttöku okkar, sérstaklega ef foreldrar búa ekki saman. Þessu hugarfari þarf að breyta. Jafnrétti á að vera almennt á öllum sviðum samfélagsins, en ekki sértækt. Foreldrar eiga alltaf að geta deilt ábyrgð á uppeldi og umönnun, 2. og 3. vaktinni, einnig ef þeir búa ekki saman. Jafnréttisbaráttan snýst ekki um baráttu kvenna gegn körlum eins og allt of oft er haldið fram. Heldur snýst hún um að við viljum búa í litríku samfélagi sem viðurkennir fjölbreytileika hvers okkar fyrir sig. Hún snýst einnig um hvernig við komust þangað í sameiningu. Þetta er ekki barátta, þetta er samvinna fólks í heilbrigðu samfélagi. Höfundur er fimm barna faðir og áhugamaður um réttindi barna. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kvennaverkfall Fjölskyldumál Lúðvík Júlíusson Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun Skoðun Skoðun Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller skrifar Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir skrifar Skoðun Mikilvægi félagasamtaka og magnað maraþon Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Allt sem ég þarf að gera Dagbjartur Kristjánsson skrifar Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson skrifar Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Notkun ökklabanda Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir skrifar Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar Skoðun Þjóðarmorð, fálmandi mjálm eða aðgerðir? Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Vin í eyðimörkinni – almenningsbókasöfn borgarinnar Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson skrifar Skoðun Tíu staðreyndir um alvarlegustu kvenréttindakrísu heims Stella Samúelsdóttir skrifar Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir skrifar Skoðun Mestu aularnir í Vetrarbrautinni Kári Helgason skrifar Skoðun Fjárfestum í fyrsta bekk, frekar en fangelsum Hjördís Eva Þórðardóttir skrifar Skoðun Eftirlíking vitundar og hætturnar sem henni fylgja Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Gagnvirkni líkama og vitundar til heilbrigðis Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Nýjar lausnir í kennslu – gamlar hindranir Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Kópavogsleiðinn Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Samstarf sem skilar raunverulegum loftslagsaðgerðum Nótt Thorberg skrifar Skoðun Lærum að lesa og reikna Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Loforðið sem borgarstjóri gleymdi Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Kristrún, það er bannað að plata Snorri Másson skrifar Skoðun Öndunaræfingar í boði SFS Vala Árnadóttir skrifar Sjá meira
Í morgun birtist grein á vísi.is “Hver á að sinna ólaunuðum störfum?” eftir hóp í framkvæmdastjórn kvennaverkfalls. Í greininni gætir misskilnings um getu feðra til að annast börnin sín ef foreldrar búa ekki saman. Ég vonast til að geta leiðrétt hann með nokkrum dæmum. Ef foreldrar búa ekki saman þá er aðeins annað foreldrið viðurkennt. Ef foreldrar búa ekki saman þá er aðeins annað foreldrið viðurkennt af stjórnvöldum og stéttarfélögum sem foreldri, oftast mæður. Hitt foreldrið, oftast feður, er ekki til. Það gerir erfiðara fyrir feður að fá að taka þátt í 2. og 3. vaktinni. Feður eru ekki lengur áhugalausir og greiða bara meðlag. Í dag eru margir feður virkir þátttakendur í lífi barna sinna, áhugasamir og viljugir að taka meiri þátt. Nýleg rannsókn sýnir að feður vilja gera meira en að þeir koma hreinlega að lokuðum dyrum. 59% feðra sem ekki hafa lögheimili barna sinna hafa lent í mismunun vegna þess að börnin hafa ekki lögheimili hjá þeim(bls. 48). Jafnvel þó barnalög segi báða foreldra framfærendur þá segja Skatturinn, og stjórnvöld almennt, aðeins lögheimilisforeldri vera framfæranda barns. Hitt foreldrið(oftast karl) segja þau ekki vera framfærenda og flokka það sem barnlausan og ábyrgðarlausan einstakling. Þessi misskilningur kemur til dæmis fram í Kortlagninu kynjasjónarmiða. Þar stendur „Einnig eru konur oftar einar með börn á framfæri en karlar…“. Þessi fullyrðing er röng og villandi því konur geta aðeins verið oftar einar með börn á framfæri ef karlinn(faðirinn) er látinn. Aðeins lögheimili barnsins fær barnabætur og opinberan stuðning, hitt foreldrið(oftast karlmaður) fær engan stuðning þrátt fyrir að kostnaður vegna framfærslu barns geti verið umtalsverður. Í lífskjararannsóknum Hagstofunnar eru „einstæðir foreldrar“ þeir „einstakligar sem búa einir en hafa börn á heimilinu“, ekki er gerð krafa um að „einstæðir foreldrar“ séu með lögheimili barnanna. Þegar stjórnvöld og hagsmunasamtök lesa þessar tölu þá taka þau ekki tillit til allra „einstæðra foreldra“ heldur aðeins þeirra sem hafa lögheimili barnanna. ·Engin úrræði eða stuðningur var fyrir umgengnisforeldra(oftast feður) í Covid faraldrinum. Ábyrgðina töldu stjórnvöld alla eiga að vera hjá mæðrum. Í lögum 38/2018 um stuðning við foreldra og fjölskyldur fatlaðra barna eru „foreldrar“ og „fjölskyldur“ barna eðeins þeir foreldrar þar sem barn hefur lögheimili. Hitt foreldrið(oftast karl) er hvorki talið foreldri né fjölskylda barnsins. Feður eru því algjörlega réttindalausir þegar kemur að stuðningi við foreldra. ÖBÍ hefur aldrei bent á þetta í umsögnum sínum um frumvörp sem varða ábyrgð og skyldur foreldra. Almenn þegar stjórnvöld tala um fjölskyldur og barnafjölskyldur, þá eru báðir foreldrar ekki taldir með. Stjórnvöld segja að barn geti aðeins haft eitt foreldri eða eina fjölskyldu ef foreldrar búa ekki saman. Umboðsmaður Alþingis komst nýlega að þeirri niðurstöðu að aðeins lögheimilisforeldri hefði rétt til að nota upplýsinga- og samskiptalausnir eins og Vala.is og Mentor. „Löggjafinn hefur með framangreindu ákveðið að lögheimilisforeldri hafi ríkari heimildir en hitt forsjárforeldrið til þess að taka afgerandi ákvarðanir um daglegt líf barns“, þar af leiðir „Aðgengi að kerfum á vegum Kópavogsbæjar geti því komið til með að vera áfram háð þeim takmörkunum sem lög kveða á um.“ Einnig sagði Umboðsmaður Alþingis að ákvörðun um að taka upp nýtt samskipta- og upplýsingakerfi sem útilokaði annað foreldrið frá þátttöku „hefði engin áhrif á hagsmuni þess sem kvartaði…“ Réttur foreldra sem ekki hafa lögheimili barna til að vera virkir þátttakendur og fullgildir foreldrar barna sinna í leik- og grunnskólum er ekki tilgreindur í lögum. Hvert sveitarfélag setur sínar reglur eða fær að hafa sínar skoðanir. Það er því ekki öruggt að foreldri sem vill taka þátt fái að taka þátt. Í farsældarlögunum þá er ekkert fjallað um hlutverk þess foreldris sem ekki hefur lögheimili barnsins. Ábyrgð er ekki skilgreind, réttur til þátttöku er ekki skilgreindur og réttur til upplýsinga er ekki skilgreindur. Það er því ljóst að í lögum sem Alþingi setti árið 2021 á ábyrgð á uppeldi barna á að vera hjá mæðrum. Í frumvarpi um skipta búsetu barns var ekkert fjallað um börn með áskoranir eins og fötlun/greiningar/o.s.fr.v. Ábyrgðin átti öll að vera áfram hjá lögheimilisforeldrinu, mæðrum. Aðeins fyrir mína baráttu var ákvæði bætt við frumvarpið um að viðkomandi ráðuneyti ættu að leggja fram frumvörp sem jöfnuðu stöðu foreldra með tilliti til barnanna. Leggja átti fram frumvörpin ekki síðar en 1. nóvember 2021. Það hefur hins vegar ekki verið gert. Það sýnir mjög vel að stjórnvöld telja ábyrgðina enn eiga að vera hjá mæðrum. Ég sendi fyrirspurn á BSRB um hvort það væri hlynnt því að jafna stöðu heimila og foreldra með þeim hætti að stuðningur vegna barna færi til beggja framfæranda barns án tillits til lögheimilis. Mér var sagt að það væri ekki stefna BSRB. Það er því nokkuð ljóst að BSRB telur að foreldrar geti ekki deilt ábyrgð á uppeldi og framfærslu barns ef foreldra búa ekki saman. ASÍ er á sömu skoðun. Ábyrgðina telja stéttarfélögin eiga að vera hjá mæðrum. Í nýlega samþykktum reglum Reykjavíkurborgar um fjárhagsaðstoð þá fær bara annað foreldrið sérstaka uppbót vegna jólahalds, oftast mæður. Reykjavíkurborg telur það því vera á þeirra ábyrgð að halda jólin hátíðleg með börnunum. Foreldrarnir eru ekki með sömu réttindi. Þessar reglur eru ekki í samræmi við nýlega yfirlýsingu kvenna í borgarstjórn Reykjavíkur um að sveitarfélög eigi að vera leiðandi í jafnréttismálum. Hér að ofan hef ég aðeins talið upp örfá dæmi um að kerfið beinlínis vinnur gegn jafnrétti þegar kemur að uppeldi barna ef foreldrar búa ekki saman. Þetta eru hindranir í vegi jafnréttis. Einnig sýna dæmin vel að almenningur og stjórnvöld telja að ábyrgðin á uppeldi barna eigi að vera hjá mæðrum einum. Í greininni stendur: „Fjölmargir einstæðir foreldrar eru einir um að standa aðra og þriðja vaktina á sínu heimili. Að miklum meirihluta til eru það mæður. Eins og áður var nefnt er gjarnan litið svo á að ábyrgð á umönnun barna eða skipulagningu í tengslum við þau hvíli hjá mæðrum en sé valkvæðari hjá feðrum. Það viðhorf viðhelst gjarnan eftir sambandsslit og endurspeglast í fjölda „valkvæðra feðra“ sem velja að að annast börnin sín lítið sem ekkert eða „velja“ hversu mikil umönnunin er og hvaða verkefnum þeir sinna þessu tengt.“ Þegar stjórnvöld hafna aðkomu feðra að uppeldi og umönnun barna(2. og 3. vaktinni) með lögum þá er rangt að segja að þátttaka feðra sé valkvæð. Ég spurði nýlega um réttindi mín og skyldur hjá Kópavogsbæ vegna sonar míns. Svarið sem ég fékk á móti var „hvað kemur hann þér við?“ Ég spurði um réttindi hjá Reykjavíkurborg og svarið sem ég fékk þar var „gleymdu barninu og haltu áfram að lifa“. Í bæði skiptin voru kvenmenn sem gáfu mér þessi ráð. Vandamálið eru ekki bara feður. Vandamálið eru að lög gera ekki ráð fyrir þátttöku feðra og almennt er samfélagið andsnúið þátttöku okkar, sérstaklega ef foreldrar búa ekki saman. Þessu hugarfari þarf að breyta. Jafnrétti á að vera almennt á öllum sviðum samfélagsins, en ekki sértækt. Foreldrar eiga alltaf að geta deilt ábyrgð á uppeldi og umönnun, 2. og 3. vaktinni, einnig ef þeir búa ekki saman. Jafnréttisbaráttan snýst ekki um baráttu kvenna gegn körlum eins og allt of oft er haldið fram. Heldur snýst hún um að við viljum búa í litríku samfélagi sem viðurkennir fjölbreytileika hvers okkar fyrir sig. Hún snýst einnig um hvernig við komust þangað í sameiningu. Þetta er ekki barátta, þetta er samvinna fólks í heilbrigðu samfélagi. Höfundur er fimm barna faðir og áhugamaður um réttindi barna.
Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar
Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar
Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar
Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar