Atlaga Styrmis að ESB algjört vindhögg Ole Anton Bieltvedt skrifar 27. maí 2021 10:01 Styrmir Gunnarsson er mætur maður. Hann var glæsilegur ritstjóri Morgunblaðsins í áratugi, auk þess sem hann hefur lagt ýmislegt gott til íslenzkrar samfélagsumræðu. Við bætist, að drengurinn er áhugaverður og skemmtilegur viðræðufélagi, fróður vel og hefur frá mörgu að segja. En auðvitað er það svo, að undantekningin sannar regluna, og gerðist það einmitt nú 8. maí, með Styrmi blessaðan, að tilraun hans til að vega að Evrópu og ESB verður að teljast út í hött og hreint vindhögg. Ég vitna hér til greinar hans, „Endurmat sögunnar tímabært“, sem birtist á Morgunblaðinu þann dag. Styrmir vill með þessum skrifum sýna fram á, að Evrópskar þjóðir séu alls ekki menningarþjóðir. Hann telur, að endurmeta verði söguna til að ljóst verði, að Evrópubúar hafi verið og séu menningarsnauðir, og, að það verði jafnvel að telja þá fanta, þjófa og stríðsgæpamenn. Hann meinar þetta auðvitað almennt og yfir línuna, annars gæti þetta ekki þjónað hagsmunum þessara skrifa. Styrmir vill nefnilega sýna fram á, með þessari uppstillingu og þessu stagli um alvarlegan menningarskort Evrópu, að sterk og glæsileg staða Evrópu og ESB nú í dag sé bara glansmynd og hillingar. Fyrst skulum við hér skoða hugtakið menningarþjóð. Í huga undirritaðs gildir það um þær þjóðir, sem hafa á að skipa miklum og merkum rithöfundum, leikritaskáldum, ljóðskáldum, tónsmiðum og öðrum tónlistarmönnum, listmálurum og hönnuðum, byggingarlistamönnum, vísindamönnum, yfirburða stærðfræðingum og eðlisfræðingum, leiðtogum á sviði læknisvísinda og heilbrigðismála, hugsuðum og heimspekingum, framámönnum til frelsis og jafnréttisbaráttu, baráttumönnum fyrir mannúð og líkn, forystumönnum fyrir umhverfis-, dýra- og lífríkisvernd; baráttumönnum fyrir öruggara, þróaðra og betra jarðlífi. Auðvitað er saga allra þjóða broguð, og víða má finna ljóta bletti á einstaka valdamönnum og öflum, en í heildina tekið, og það hlýtur að gilda hér, er Evrópa miðstöð menningar, mannúðar og betra mannlífs í þessum heimi. Ef ekki, hver skyldi þá vera það!? Eða er, að mati Styrmis, engin menningarþjóð neins staðar? Styrmir vegur hart að nýlendustefnu síðustu alda, og það með réttu, en sú þjóð, sem stóð fremst í flokki þeirrar illu og mannvondu stefnu, svo og framkvæmd hennar, er einmitt Stóra-Bretland, sem er ekki lengur hluti af ESB og átti þar reyndar illa heima, svo lengi sem Bretar telja sig yfir aðrar evrópskar þjóðir hafna og glórulausir stórveldisdraumar svífa þar enn yfir vötnum. Fyrir vel upplýsta og hugsandi lesendur er atlaga Styrmis að ESB því í raun tilefni og hvatning til upprifjunar á því forustuhlutverki Evrópu, í formi Evrópusambandsins, sem álfan hefur tekið sér í baráttunni fyrir friði og frelsi, jafnrétti og meiri og bættri menningu, mennsku og mannúð, ekki bara í álfunni okkar, heldur um allan heim. Ég get ekki skilið við þetta mál, án þess að taka sérstaklega fyrir fullyrðingu Styrmis, og margra annara - þetta er vinsæl klisja hér - að ESB hafi reynst Grikkjum illa og sýnt þeim „fantaskap“. Sannleikurinn í þessu máli er þessi: Grikkir urðu meðlimir ESB 1981, og sóttu það fast að fá Evruna, eins og margar Evrópuþjóðir aðrar, þegar hún kom, 1999. Vildu menn auðvitað komast í það aukna öryggi og þann stöðugleika, sem Evran veitir. Skilyrðin fyrir heimild til upptöku Evrunnar skv. Maastricht-samkomulaginu voru ströng. T.a.m. mátti í mesta lagi vera 3% halli á ríkisrekstri umsóknarþjóðar. Á árabilinu 1997 til 1999, en umsókn Grikkja byggðist á þessu árabili, gáfu þeir upp 4% halla fyrir 1997, 2,5% halla fyrir 1998 og 1,8% fyrir 1999. Þótti þetta flott þróun og fínar tölur, og gekk Evruumsóknin fljótt og vel eftir. 2004 urðu stjórnarskipti í Grikklandi. Ný ríkisstjórn fór þá ofan í útreikninga fyrri ríkisstjórnar. Kom í ljós, að réttar tölur um halla á ríkisrekstri voru 6.4% fyrir 1997, 4.1% fyrir 1998 og 3.4% fyrir 1999. Grikkir hefðu sem sagt aldrei átt að fá heimild til að taka upp Evruna! Við bættist, að 2003 var hallinn 4.6% og 2004 5.3%. Voru Grikkir þarna búnir að eyða langt um efni fram og þverbrjóta alla aðildarskilmála að Evru. Í Maastricht-samkomulaginu var ekki gert ráð fyrir, að nein aðildarþjóð myndi beita blekkingum við umsókn um Evruaðild, og lágu því engin viðkvæði fyrir við brotinu. Eins var komin ný stjórn, sem hafði upplýst um misferlið og lofað bót og betrun. ESB vildi því leysa málið með vinsemd og samvinnu, enda um ESB systurþjóð að ræð, en auðvitað átti þetta misferli, ásamt með ýmsu öðru skrýtnu athæfi, vafasömum kerfum og útbreiddri spillingu í Grikklandi, eftir að vinda upp á sig. Magnaðist skuldavandi Grikkja þannig árin þar á eftir og kúlmíneraði svo í banka- og fjármálakreppunni 2008/2009. Fór þá þjóðin nánast í þjóðargjaldþrot, en metnaður Merkel og ESB var að bjarga Grikkjum, sem Evrópuþjóð og vöggu lýðræðisins. Eftir harða baráttu, næstu 6-8 árin, og með aðhaldi og hjálp ESB, Evrópska Seðlabankans og Alþjóða gjaldeyrisvarasjóðsins, fór Grikkland, sem betur fer, að ná sér á strik. 2017 mun verg þjóðarframleiðsla hafa aukist um 2.1%, og var ríkisreksturinn orðinn jákvæður um 2,2%. Eftir það voru Grikkir komnir fyrir nokkurn og hægvaxandi vind með sinn efnahag og sína velferð. Þökk sé fyrst og fremst ESB. Sú staðreynd, að það hvarflaði aldrei að Grikkjum sjálfum að yfirgefa Evru og/eða ESB, segir auðvitað sína afdráttarlausu sögu. Það er mál til komið, að menn hér láti af óhróðri og lygasögum um ESB og Grikkland. Höfundur er stofnandi og formaður Jarðarvina, félagasamtaka um dýra-, náttúru- og umhverfisvernd. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Ole Anton Bieltvedt Mest lesið Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson Skoðun Refsa fyrst, spyrja svo? Jakob Frímann Magnússon Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) Skoðun Börn eiga ekki heima í fangelsi Tótla I. Sæmundsdóttir Skoðun Er yfirvöldum alveg sama um fólk á bifhjólum? Njáll Gunnlaugsson Skoðun Skoðun Skoðun Vísindin geta læknað krabbamein en ekki grænmetissafar og kaffistólpípur Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir,Vilborg Kolbrún Vilmundardóttir skrifar Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar Skoðun Er yfirvöldum alveg sama um fólk á bifhjólum? Njáll Gunnlaugsson skrifar Skoðun Ekki mamman í hópnum - leiðtoginn í hópnum Katrín Ásta Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Rannsóknarnefnd styrjalda Gunnar Einarsson skrifar Skoðun Börn eiga ekki heima í fangelsi Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir skrifar Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei skrifar Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) skrifar Skoðun Femínísk utanríkisstefna: aukin samstaða og aðgerðir Guillaume Bazard skrifar Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson skrifar Skoðun Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic skrifar Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson skrifar Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Okur fákeppni og ofurvextir halda uppi verðbólgu Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Óverjandi framkoma við fyrirtæki Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Réttlæti hins sterka. Þegar vitleysan í dómsal slær allt út Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Ástarsvik ein tegund ofbeldis gegn eldra fólki Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Lítil bleik slaufa kemur miklu til leiðar Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Fræ menntunar – frá Froebel til Jung Kristín Magdalena Ágústsdóttir skrifar Skoðun 1500 vanvirk ungmenni í Reykjavík Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar Skoðun Að hafa trú á samfélaginu Hjálmar Bogi Hafliðason skrifar Sjá meira
Styrmir Gunnarsson er mætur maður. Hann var glæsilegur ritstjóri Morgunblaðsins í áratugi, auk þess sem hann hefur lagt ýmislegt gott til íslenzkrar samfélagsumræðu. Við bætist, að drengurinn er áhugaverður og skemmtilegur viðræðufélagi, fróður vel og hefur frá mörgu að segja. En auðvitað er það svo, að undantekningin sannar regluna, og gerðist það einmitt nú 8. maí, með Styrmi blessaðan, að tilraun hans til að vega að Evrópu og ESB verður að teljast út í hött og hreint vindhögg. Ég vitna hér til greinar hans, „Endurmat sögunnar tímabært“, sem birtist á Morgunblaðinu þann dag. Styrmir vill með þessum skrifum sýna fram á, að Evrópskar þjóðir séu alls ekki menningarþjóðir. Hann telur, að endurmeta verði söguna til að ljóst verði, að Evrópubúar hafi verið og séu menningarsnauðir, og, að það verði jafnvel að telja þá fanta, þjófa og stríðsgæpamenn. Hann meinar þetta auðvitað almennt og yfir línuna, annars gæti þetta ekki þjónað hagsmunum þessara skrifa. Styrmir vill nefnilega sýna fram á, með þessari uppstillingu og þessu stagli um alvarlegan menningarskort Evrópu, að sterk og glæsileg staða Evrópu og ESB nú í dag sé bara glansmynd og hillingar. Fyrst skulum við hér skoða hugtakið menningarþjóð. Í huga undirritaðs gildir það um þær þjóðir, sem hafa á að skipa miklum og merkum rithöfundum, leikritaskáldum, ljóðskáldum, tónsmiðum og öðrum tónlistarmönnum, listmálurum og hönnuðum, byggingarlistamönnum, vísindamönnum, yfirburða stærðfræðingum og eðlisfræðingum, leiðtogum á sviði læknisvísinda og heilbrigðismála, hugsuðum og heimspekingum, framámönnum til frelsis og jafnréttisbaráttu, baráttumönnum fyrir mannúð og líkn, forystumönnum fyrir umhverfis-, dýra- og lífríkisvernd; baráttumönnum fyrir öruggara, þróaðra og betra jarðlífi. Auðvitað er saga allra þjóða broguð, og víða má finna ljóta bletti á einstaka valdamönnum og öflum, en í heildina tekið, og það hlýtur að gilda hér, er Evrópa miðstöð menningar, mannúðar og betra mannlífs í þessum heimi. Ef ekki, hver skyldi þá vera það!? Eða er, að mati Styrmis, engin menningarþjóð neins staðar? Styrmir vegur hart að nýlendustefnu síðustu alda, og það með réttu, en sú þjóð, sem stóð fremst í flokki þeirrar illu og mannvondu stefnu, svo og framkvæmd hennar, er einmitt Stóra-Bretland, sem er ekki lengur hluti af ESB og átti þar reyndar illa heima, svo lengi sem Bretar telja sig yfir aðrar evrópskar þjóðir hafna og glórulausir stórveldisdraumar svífa þar enn yfir vötnum. Fyrir vel upplýsta og hugsandi lesendur er atlaga Styrmis að ESB því í raun tilefni og hvatning til upprifjunar á því forustuhlutverki Evrópu, í formi Evrópusambandsins, sem álfan hefur tekið sér í baráttunni fyrir friði og frelsi, jafnrétti og meiri og bættri menningu, mennsku og mannúð, ekki bara í álfunni okkar, heldur um allan heim. Ég get ekki skilið við þetta mál, án þess að taka sérstaklega fyrir fullyrðingu Styrmis, og margra annara - þetta er vinsæl klisja hér - að ESB hafi reynst Grikkjum illa og sýnt þeim „fantaskap“. Sannleikurinn í þessu máli er þessi: Grikkir urðu meðlimir ESB 1981, og sóttu það fast að fá Evruna, eins og margar Evrópuþjóðir aðrar, þegar hún kom, 1999. Vildu menn auðvitað komast í það aukna öryggi og þann stöðugleika, sem Evran veitir. Skilyrðin fyrir heimild til upptöku Evrunnar skv. Maastricht-samkomulaginu voru ströng. T.a.m. mátti í mesta lagi vera 3% halli á ríkisrekstri umsóknarþjóðar. Á árabilinu 1997 til 1999, en umsókn Grikkja byggðist á þessu árabili, gáfu þeir upp 4% halla fyrir 1997, 2,5% halla fyrir 1998 og 1,8% fyrir 1999. Þótti þetta flott þróun og fínar tölur, og gekk Evruumsóknin fljótt og vel eftir. 2004 urðu stjórnarskipti í Grikklandi. Ný ríkisstjórn fór þá ofan í útreikninga fyrri ríkisstjórnar. Kom í ljós, að réttar tölur um halla á ríkisrekstri voru 6.4% fyrir 1997, 4.1% fyrir 1998 og 3.4% fyrir 1999. Grikkir hefðu sem sagt aldrei átt að fá heimild til að taka upp Evruna! Við bættist, að 2003 var hallinn 4.6% og 2004 5.3%. Voru Grikkir þarna búnir að eyða langt um efni fram og þverbrjóta alla aðildarskilmála að Evru. Í Maastricht-samkomulaginu var ekki gert ráð fyrir, að nein aðildarþjóð myndi beita blekkingum við umsókn um Evruaðild, og lágu því engin viðkvæði fyrir við brotinu. Eins var komin ný stjórn, sem hafði upplýst um misferlið og lofað bót og betrun. ESB vildi því leysa málið með vinsemd og samvinnu, enda um ESB systurþjóð að ræð, en auðvitað átti þetta misferli, ásamt með ýmsu öðru skrýtnu athæfi, vafasömum kerfum og útbreiddri spillingu í Grikklandi, eftir að vinda upp á sig. Magnaðist skuldavandi Grikkja þannig árin þar á eftir og kúlmíneraði svo í banka- og fjármálakreppunni 2008/2009. Fór þá þjóðin nánast í þjóðargjaldþrot, en metnaður Merkel og ESB var að bjarga Grikkjum, sem Evrópuþjóð og vöggu lýðræðisins. Eftir harða baráttu, næstu 6-8 árin, og með aðhaldi og hjálp ESB, Evrópska Seðlabankans og Alþjóða gjaldeyrisvarasjóðsins, fór Grikkland, sem betur fer, að ná sér á strik. 2017 mun verg þjóðarframleiðsla hafa aukist um 2.1%, og var ríkisreksturinn orðinn jákvæður um 2,2%. Eftir það voru Grikkir komnir fyrir nokkurn og hægvaxandi vind með sinn efnahag og sína velferð. Þökk sé fyrst og fremst ESB. Sú staðreynd, að það hvarflaði aldrei að Grikkjum sjálfum að yfirgefa Evru og/eða ESB, segir auðvitað sína afdráttarlausu sögu. Það er mál til komið, að menn hér láti af óhróðri og lygasögum um ESB og Grikkland. Höfundur er stofnandi og formaður Jarðarvina, félagasamtaka um dýra-, náttúru- og umhverfisvernd.
Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun
Skoðun Vísindin geta læknað krabbamein en ekki grænmetissafar og kaffistólpípur Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir,Vilborg Kolbrún Vilmundardóttir skrifar
Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar
Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar
Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar
Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar
Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar
Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun