Alþingis að færa kvótann heim – almennings að krefjast þess Ögmundur Jónasson skrifar 6. janúar 2020 09:00 Kvótakerfið er ekki eins gamalt og margir ætla. Kerfið í núverandi mynd bjó Alþingi til fyrir aðeins þrjátíu árum. Margir bundu vonir við þetta kerfi, aðrir vöruðu við. Nú er það í verkahring stjórnmálanna að horfast í augu við afleiðingar gerða sinna, vega þær og meta og breyta því sem breyta þarf. Stjórnmálin hafa brugðist Þetta hafa margir stjórnmálamenn á Alþingi viljað gera á undangengnum þremur áratugum og eiga þeir lof skilið. Það breytir því ekki að þrátt fyrir baráttu og góðan ásetning margra stjórnmálamanna þá hafa stjórnmálin í heild sinni brugðist. Við svöruðum ekki sem skyldi kalli þeirra sem urðu þessu kerfi að bráð; kalli byggða sem misstu réttinn til veiða og þar með lífsbjörgina fyrir samfélögin, kalli þeirra sem misbauð misskiptingin sem kerfið hefur leitt til og kalli þeirra sem ekki vilja sætta sig við að fámennum hópi sé í skjóli laga og dómsvalds heimilað að sölsa undir sig sameiginlega þjóðareign. Sameign gerð að prívateign Kvótakerfinu – úthlutun aflaheimilda – var komið á laggirnar árið 1983 en umdeildasta hluta kerfisins, heimildum til að framselja kvótann og veðsetja hann, sjö árum síðar, með lagasetningu árið 1990. Þar með var hægt að gera tvennt: Annars vegar var nú heimilt að versla með kvótann, selja hann og leigja og hins vegar fénýta hann í einkahagsmunaskyni með því að veðsetja hann vegna þeirra framtíðarverðmæta sem hann var ávísun á. Þetta þýddi í reynd að veðsett var út á óveiddan fisk í sjónum, fisk sem landslög kveða á um að sé sameiginleg eign þjóðarinnar, samanber fyrstu grein laga um stjórn fiskveiða: “Nytjastofnar á Íslandsmiðum eru sameign íslensku þjóðarinnar.” Þessa sameign fóru fjármálastofnanir að líta á, undir aldamótin síðustu, sem prívateign handhafa kvótans og að þeim bæri réttur til að fénýta hana sjálfum sér til framdráttar. Braskað með þjóðareignina Sú kenning hefur verið sett fram að útrásin hafi hafist með veðsetningu kvótans. Verðmæti sem áður skiluðu sér inn í atvinnulíf og inn á heimili tugþúsunda fólks voru nú færð yfir á braskreikninga fárra einstaklinga sem tóku að fjárfesta í starfsemi alls óskyldri sjávarútvegi og þá einnig, og ekki síst, út fyrir landsteinana. Þar með var útrásin hafin. Eftirleikinn þekkjum við: Hrun og sviðin jörð. Ég hef sannfærst um að kvótakerfið í þeirri mynd sem það tók á sig í byrjun tíunda áratugar síðustu aldar hafi farið verr með samfélag okkar en nokkurt annað mál. Glöggt er gestsaugað Fyrir áramótin gafst okkur tækifæri til að skoða kvótakerfið með gestsauga. Við, íslenskur almenningur, vorum gesturinn. Við vorum stödd í Namibíu í boði sjónvarpsþáttarins Kveiks sem gerði okkur kleift að horfa inn í samfélagið þar. Í Namibíu sáum við brask og mútur, undanskot frá skatti, ráðstöfun þjóðareignar í þágu einstaklinga á kostnað samfélags. Við hljótum að spyrja hve mikið af því sem við sáum eigi við um íslenskt samfélag. Sumt eða allt? Þörf á alvöru og ábyrgð Forystumenn í íslenskum stjórnmálum fjölluðu ekki í áramótaávörpum sínum um þjóðarskömm okkar í Namibíu eins og tilefni hefði verið til. Kannski vegna þess að þótt gagnrýnin beinist réttilega að tilteknu fyrirtæki og handlöngurum þess þá er skömmin ekki síður stjórnmálanna almennt. Það eru stjórnmálin sem hafa leyft óheilbrigðu kerfi að mótast og þróast á forsendum hagsmuna fárra, á kostnað hagsmuna almennings. Það er þetta sem stjórnmálamenn verða nú að horfast í augu við af mikilli alvöru og ábyrgð. Í Namibíu vilja menn kvótann heim – en við? Tilefnin til slíks hafa verið ærin á undanförnum árum. Þjóðarskömmin í Namibíu eru enn eitt tilefnið. Þar í landi vilja menn nú kvótann heim, heimta auðlindir sínar úr höndum aðila sem eiga í reynd engan siðferðilegan rétt til þeirra. Menn vilja að auðlindirnar verði nýttar í þágu almennings, ekki fámenns hóps. Á þetta ekki að verða okkur tilefni til að taka til í okkar eigin ranni? Viljum við ekki nýta auðlindir okkar í þágu okkar samfélags? Það er mín sannfæring í ljósi reynslunnar að ekkert muni hreyfast í þessum málum án utanaðkomandi þrýstings af hálfu almennings. Menn uppskera eins og til er sáð Komi sá þrýstingur verður brugðist við honum. Ég hef trú a því. Gleymum því ekki að almennt vilja menn samfélagi sínu vel. Það á við innan veggja Alþingis sem utan þeirra veggja. Og ef tekst að beina umræðunni inn í jákvæðan og uppbyggilegan farveg; ef tekst að horfa til framtíðar í leit að lausnum en ekki fortíðar í leit að blórabögglum; ef tekst að hefjast handa við uppstokkun á fiskveiðikerfinu með það að leiðarljósi að ætla mönnum gott en ekki illt þá verður uppskeran eftir því. Þessir eru valkostirnir Það breytir því ekki að miklir peningalegir og pólitískir hagsmunir eru í húfi. Í þessa hagsmuni hefur alltaf öðru hvoru sést glytta, utan þings en einnig innan Alþingis. Á þessu er engin sýnileg breyting – enn sem komið er. Það hvílir því á almenningi að gera baráttuna fyrir afnámi kvótakerfisins í núverandi mynd að baráttumáli sínu. Sú barátta er jafnframt barátta gegn byggðaröskun, hróplegri misskiptingu og því siðrofi sem kerfið hefur leitt af sér og birtist okkur nú síðast í samskiptum við fátækt þróunarland. Hagsmunir í húfi Ef að líkum lætur munu handlangarar kerfisins ekkert aðhafast nema þeir verði til þess knúnir – eða skipt út. Þeir verða að skilja að það eru valkostirnir. Kvótakerfið hefur mölbrotið samfélagið. Verkefnið er að gera það heilt að nýju. Og það er hægt. En forsendan er að kvótinn komi heim!Höfundur er fyrrverandi þingmaður og ráðherra. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Alþingi Sjávarútvegur Ögmundur Jónasson Mest lesið Kirkjur og kynfræðsla Bjarni Karlsson Skoðun Stóriðjutíminn á Íslandi er að renna sitt skeið Guðmundur Franklin Jónsson Skoðun Lesum meira með börnunum okkar Steinn Jóhannsson Skoðun Mannfræðingar á atvinnumarkaði: opið bréf til íslenskra atvinnuveitenda Elísabet Dröfn Kristjánsdóttir Skoðun Kynjajafnrétti á ekki að stöðvast við hurð heilbrigðiskerfisins Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun Íbúðalán Landsbankans og fyrstu kaupendur Helgi Teitur Helgason Skoðun Að læra íslensku sem annað mál: ný brú milli íslensku og ensku Guðrún Nordal Skoðun Barnvæn borg byggist á traustu leikskólakerfi Stefán Pettersson Skoðun Núll mínútur og þrjátíuogeittþúsund Grétar Birgisson Skoðun Ójöfnuður í fjármögnun nýsköpunarverkefna Elinóra Inga Sigurðardóttir Skoðun Skoðun Skoðun Geta öll dýrin í skóginum verið vinir? Steinar Bragi Sigurjónsson skrifar Skoðun Iðjuþjálfun í verki Þóra Leósdóttir skrifar Skoðun Mannfræðingar á atvinnumarkaði: opið bréf til íslenskra atvinnuveitenda Elísabet Dröfn Kristjánsdóttir skrifar Skoðun Íbúðalán Landsbankans og fyrstu kaupendur Helgi Teitur Helgason skrifar Skoðun Að læra íslensku sem annað mál: ný brú milli íslensku og ensku Guðrún Nordal skrifar Skoðun Hamona Benedikt S. Benediktsson skrifar Skoðun Ógn og ofbeldi á vinnustöðum – hvað er til ráða Gísli Níls Einarsson skrifar Skoðun Lesum meira með börnunum okkar Steinn Jóhannsson skrifar Skoðun Kynjajafnrétti á ekki að stöðvast við hurð heilbrigðiskerfisins Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar Skoðun Stóriðjutíminn á Íslandi er að renna sitt skeið Guðmundur Franklin Jónsson skrifar Skoðun Núll mínútur og þrjátíuogeittþúsund Grétar Birgisson skrifar Skoðun Barnvæn borg byggist á traustu leikskólakerfi Stefán Pettersson skrifar Skoðun Kirkjur og kynfræðsla Bjarni Karlsson skrifar Skoðun Ójöfnuður í fjármögnun nýsköpunarverkefna Elinóra Inga Sigurðardóttir skrifar Skoðun „Dánaraðstoð er viðurkenning á sjálfræði sjúklings og mannlegri reisn” Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Þjóð án máls – hver þegir, hver fær að tala? Guðjón Heiðar Pálsson skrifar Skoðun Hvað vilja sumarbústaðaeigendur í Grímsnes- og Grafningshreppi? Bergdís Linda Kjartansdóttir skrifar Skoðun Lýðræði og samfélagsmiðlar Ása Berglind Hjálmarsdóttir skrifar Skoðun „Þú þarft ekki að skilja, bara virða“ Hanna Birna Valdimarsdóttir skrifar Skoðun Þetta er ekki tölfræði, heldu líf fólks Sandra B. Franks skrifar Skoðun Stjórnmálaklækir og hræsni Salvör Gullbrá Þórarinsdóttir skrifar Skoðun Samfélag sem stendur saman Benóný Valur Jakobsson skrifar Skoðun Er biðin á enda? Halla Thoroddsen skrifar Skoðun Lífsstílsvísindi og breytingaskeiðið Harpa Lind Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Hærri skattar á ferðamenn draga úr tekjum ríkissjóðs Þórir Garðarsson skrifar Skoðun Ég þarf ekki að læra íslensku til að búa hérna Halla Hrund Logadóttir skrifar Skoðun Ósýnilegu bjargráð lögreglumannsins Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Allt á einum stað – framtíð stafrænnar þjónustu ríkis og sveitarfélaga Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Óttast Þorgerður úrskurð EFTA-dómstólsins? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Jafnréttisþjóðin sem gleymdi dansinum Brogan Davison,Pétur Ármannsson skrifar Sjá meira
Kvótakerfið er ekki eins gamalt og margir ætla. Kerfið í núverandi mynd bjó Alþingi til fyrir aðeins þrjátíu árum. Margir bundu vonir við þetta kerfi, aðrir vöruðu við. Nú er það í verkahring stjórnmálanna að horfast í augu við afleiðingar gerða sinna, vega þær og meta og breyta því sem breyta þarf. Stjórnmálin hafa brugðist Þetta hafa margir stjórnmálamenn á Alþingi viljað gera á undangengnum þremur áratugum og eiga þeir lof skilið. Það breytir því ekki að þrátt fyrir baráttu og góðan ásetning margra stjórnmálamanna þá hafa stjórnmálin í heild sinni brugðist. Við svöruðum ekki sem skyldi kalli þeirra sem urðu þessu kerfi að bráð; kalli byggða sem misstu réttinn til veiða og þar með lífsbjörgina fyrir samfélögin, kalli þeirra sem misbauð misskiptingin sem kerfið hefur leitt til og kalli þeirra sem ekki vilja sætta sig við að fámennum hópi sé í skjóli laga og dómsvalds heimilað að sölsa undir sig sameiginlega þjóðareign. Sameign gerð að prívateign Kvótakerfinu – úthlutun aflaheimilda – var komið á laggirnar árið 1983 en umdeildasta hluta kerfisins, heimildum til að framselja kvótann og veðsetja hann, sjö árum síðar, með lagasetningu árið 1990. Þar með var hægt að gera tvennt: Annars vegar var nú heimilt að versla með kvótann, selja hann og leigja og hins vegar fénýta hann í einkahagsmunaskyni með því að veðsetja hann vegna þeirra framtíðarverðmæta sem hann var ávísun á. Þetta þýddi í reynd að veðsett var út á óveiddan fisk í sjónum, fisk sem landslög kveða á um að sé sameiginleg eign þjóðarinnar, samanber fyrstu grein laga um stjórn fiskveiða: “Nytjastofnar á Íslandsmiðum eru sameign íslensku þjóðarinnar.” Þessa sameign fóru fjármálastofnanir að líta á, undir aldamótin síðustu, sem prívateign handhafa kvótans og að þeim bæri réttur til að fénýta hana sjálfum sér til framdráttar. Braskað með þjóðareignina Sú kenning hefur verið sett fram að útrásin hafi hafist með veðsetningu kvótans. Verðmæti sem áður skiluðu sér inn í atvinnulíf og inn á heimili tugþúsunda fólks voru nú færð yfir á braskreikninga fárra einstaklinga sem tóku að fjárfesta í starfsemi alls óskyldri sjávarútvegi og þá einnig, og ekki síst, út fyrir landsteinana. Þar með var útrásin hafin. Eftirleikinn þekkjum við: Hrun og sviðin jörð. Ég hef sannfærst um að kvótakerfið í þeirri mynd sem það tók á sig í byrjun tíunda áratugar síðustu aldar hafi farið verr með samfélag okkar en nokkurt annað mál. Glöggt er gestsaugað Fyrir áramótin gafst okkur tækifæri til að skoða kvótakerfið með gestsauga. Við, íslenskur almenningur, vorum gesturinn. Við vorum stödd í Namibíu í boði sjónvarpsþáttarins Kveiks sem gerði okkur kleift að horfa inn í samfélagið þar. Í Namibíu sáum við brask og mútur, undanskot frá skatti, ráðstöfun þjóðareignar í þágu einstaklinga á kostnað samfélags. Við hljótum að spyrja hve mikið af því sem við sáum eigi við um íslenskt samfélag. Sumt eða allt? Þörf á alvöru og ábyrgð Forystumenn í íslenskum stjórnmálum fjölluðu ekki í áramótaávörpum sínum um þjóðarskömm okkar í Namibíu eins og tilefni hefði verið til. Kannski vegna þess að þótt gagnrýnin beinist réttilega að tilteknu fyrirtæki og handlöngurum þess þá er skömmin ekki síður stjórnmálanna almennt. Það eru stjórnmálin sem hafa leyft óheilbrigðu kerfi að mótast og þróast á forsendum hagsmuna fárra, á kostnað hagsmuna almennings. Það er þetta sem stjórnmálamenn verða nú að horfast í augu við af mikilli alvöru og ábyrgð. Í Namibíu vilja menn kvótann heim – en við? Tilefnin til slíks hafa verið ærin á undanförnum árum. Þjóðarskömmin í Namibíu eru enn eitt tilefnið. Þar í landi vilja menn nú kvótann heim, heimta auðlindir sínar úr höndum aðila sem eiga í reynd engan siðferðilegan rétt til þeirra. Menn vilja að auðlindirnar verði nýttar í þágu almennings, ekki fámenns hóps. Á þetta ekki að verða okkur tilefni til að taka til í okkar eigin ranni? Viljum við ekki nýta auðlindir okkar í þágu okkar samfélags? Það er mín sannfæring í ljósi reynslunnar að ekkert muni hreyfast í þessum málum án utanaðkomandi þrýstings af hálfu almennings. Menn uppskera eins og til er sáð Komi sá þrýstingur verður brugðist við honum. Ég hef trú a því. Gleymum því ekki að almennt vilja menn samfélagi sínu vel. Það á við innan veggja Alþingis sem utan þeirra veggja. Og ef tekst að beina umræðunni inn í jákvæðan og uppbyggilegan farveg; ef tekst að horfa til framtíðar í leit að lausnum en ekki fortíðar í leit að blórabögglum; ef tekst að hefjast handa við uppstokkun á fiskveiðikerfinu með það að leiðarljósi að ætla mönnum gott en ekki illt þá verður uppskeran eftir því. Þessir eru valkostirnir Það breytir því ekki að miklir peningalegir og pólitískir hagsmunir eru í húfi. Í þessa hagsmuni hefur alltaf öðru hvoru sést glytta, utan þings en einnig innan Alþingis. Á þessu er engin sýnileg breyting – enn sem komið er. Það hvílir því á almenningi að gera baráttuna fyrir afnámi kvótakerfisins í núverandi mynd að baráttumáli sínu. Sú barátta er jafnframt barátta gegn byggðaröskun, hróplegri misskiptingu og því siðrofi sem kerfið hefur leitt af sér og birtist okkur nú síðast í samskiptum við fátækt þróunarland. Hagsmunir í húfi Ef að líkum lætur munu handlangarar kerfisins ekkert aðhafast nema þeir verði til þess knúnir – eða skipt út. Þeir verða að skilja að það eru valkostirnir. Kvótakerfið hefur mölbrotið samfélagið. Verkefnið er að gera það heilt að nýju. Og það er hægt. En forsendan er að kvótinn komi heim!Höfundur er fyrrverandi þingmaður og ráðherra.
Mannfræðingar á atvinnumarkaði: opið bréf til íslenskra atvinnuveitenda Elísabet Dröfn Kristjánsdóttir Skoðun
Kynjajafnrétti á ekki að stöðvast við hurð heilbrigðiskerfisins Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun
Skoðun Mannfræðingar á atvinnumarkaði: opið bréf til íslenskra atvinnuveitenda Elísabet Dröfn Kristjánsdóttir skrifar
Skoðun Kynjajafnrétti á ekki að stöðvast við hurð heilbrigðiskerfisins Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar
Skoðun „Dánaraðstoð er viðurkenning á sjálfræði sjúklings og mannlegri reisn” Ingrid Kuhlman skrifar
Skoðun Hvað vilja sumarbústaðaeigendur í Grímsnes- og Grafningshreppi? Bergdís Linda Kjartansdóttir skrifar
Skoðun Allt á einum stað – framtíð stafrænnar þjónustu ríkis og sveitarfélaga Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar
Mannfræðingar á atvinnumarkaði: opið bréf til íslenskra atvinnuveitenda Elísabet Dröfn Kristjánsdóttir Skoðun
Kynjajafnrétti á ekki að stöðvast við hurð heilbrigðiskerfisins Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun