Hugleiðingar á degi myndlistar Katrín Oddsdóttir skrifar 14. október 2017 07:00 Síðastliðið vor flutti ég erindi á ráðstefnu Sambands íslenskra myndlistamanna. Þar komst ég að þeirri lögfræðilegu niðurstöðu að mannréttindabrot fælist í því að myndlistamönnum væru ekki greidd laun fyrir sína vinnu. Niðurstöðunni fylgdi ég eftir með grein sem birtist í Fréttablaðinu.Sjá nánar: Viðvarandi mannréttindabrot gegn myndlistarmönnumGreinin vakti talsverða athygli og þótt málið sé ekki í höfn virðist hún hafa nýst myndlistamönnum í langvinnri baráttu þeirra fyrir sanngjörnum launum og jöfnum rétti við aðrar listgreinar. En af hverju hafði þessi aðkoma mín að málinu áhrif? Jú, aðferðarfræðin var önnur. Ég var að segja hið augljósa en í þetta sinn með vísan í lagagreinar og alþjóðasáttmála. Skilaboðin sem myndlistamenn hafa hamrað á árum saman voru því klædd nýjum umbúðum en kjarninn hinn sami: óréttlæti og vanvirðing gagnvart tiltekinni starfsstétt. Munurinn var sá að ég notaði tungumál valdsins. En í þessari grein langar mig ekki til að tala (um) tungumál valdsins. Mig langar að tala um tungumál sálarinnar. Við fæðumst gædd samkennd en við viðhöldum henni aðeins með því að hlúa að henni. Slík aðhlynning gerist fyrst og fremst með tengslamyndun við annað fólk. Getan til að mynda tengsl fæðir svo af sér nánd og í nándinni býr hamingjan. Þetta á við bæði um einstaklinga og samfélög. Heimurinn er á slíkum stað að við sem dýrategund ættum að vera að leita að næsta neyðarútgangi. Þetta er staðreynd. Við erum við það að eyða okkur og öðru lífi. Stefnan sem kennd er við kapítal hefur sigrað tímabundið og breytt sér í meginreglu. Á hverjum degi slá ótalmörg þúsundlaga kerfi taktinn sem segir okkur að hagvöxtur og samkeppni sé mikilvægari en sjálfbærni og samkennd. Við vitum að þetta er ekki satt en við kunnum ekki að hætta að stíga þennan dans. Því miður. Takturinn verður sífellt hraðari en tilgangurinn með því að verja lífinu á hamstrahjólinu að sama skapi móðukenndari með hverju árinu. Hugsun og innsæi hafa verið aðskilin. Menntakerfin eru ekki nægilega þróuð til að gera okkur kleift að snúa þessu við. Fyrir vikið eru djúp tengslamyndun og nánd innan samfélagsins ekki nægilega sterk sem leiðir til þess að stjórnkerfin okkar taka ómannúðlegar og meiðandi ákvarðanir á tíðum. (Hér mætti t.d. vísa í nýlegt dæmi þar sem til stendur að vísa frá landinu ríkisfangslausu afgönsku barni sem hefur alla tíð verið á flótta og er búið að dveljast lengi hérlendis og þar með mynda hér sterk tengsl sem til stendur að rjúfa án þess að fyrir liggi skýr eða góð ástæða.) Þá kemur að listinni. Þá kemur að tungumáli sálarinnar. Þar býr vonin og þar bjó hún alltaf. Það verða nefnilega ekki vísindamenn eða stjórnmálafólk sem finna lausnirnar sem mögulega leiða okkur frá bjargbrúninni, þó slíkir hópar verði auðvitað hluti af vegferðinni. Eina fólkið sem getur raunverulega bjargað heiminum erum við öll. Þverfagleiki og samstaða er það eina sem gengur upp í magntengdum nútímanum. Við verðum að tengja saman alla punktana og sjá mynstrið. Ef við hins vegar ákveðum að dveljast áfram hvert í okkar horni, eða fílabeinsturni, verður það einungis til þess að við berum samhljóða vitni um hvernig við sökkvum samtímis í sæ. Bókstaflega. En hvað er það sem við eigum öll sameiginlegt? Ég trúi því að tungumálið sem geti sameinað okkur sé listin eða með öðrum orðum eiginleikinn til skapa því þar myndast tengsl okkar á milli. Akkúrat á þeim stað fá hugsunin og innsæið að starfa áreynslulaust saman. Listin getur fært okkur skilaboðin sem við getum ekki horfst í augu við á formi síendurtekinnar vísindalegrar framreiðslu á borð við hráa tölfræði. Af hverju? Af því að í sinni tærustu mynd er listin vottun þess að einhver einstaklingur hafi leyft sér að dveljast í þeim hluta tilvistar sinnar sem er skapandi. Myndin á veggnum er tími einhvers sem ákvað að gera ekki annað á meðan hann skapaði hana. Fyrir vikið getur áhorfandi síðar myndað tengsl við skilaboð listamannsins með því að horfa á verkið á veggnum, en í þetta sinn í gegnum sitt taugakerfi og sína tilvist. Þessi hluti vitundar okkar flestra er vannærður. Auk þess búum við í kerfi sem viðheldur sér með því að breiða út þá ranghugmynd að fleira sundri okkur en sameini. Við slíkar aðstæður er afar erfitt að mynda djúp og hamingjuaukandi tengsl innan samfélagsins sem leiða ættu til betri ákvarðana. Það magnaða er að öll búum við yfir sköpunargáfu rétt eins og við höfum langflest getu til að mynda mun víðari tengsl en við höfum. Ef við leyfum okkur að dveljast í sköpunargáfunni held ég að við uppgötvum smám saman að öll höfum við aðgang að þessu tungumáli sálarinnar. Flest verðum við sennilega seint atvinnumenn í þessu máli líkt og þeir sem hafa helgað líf sitt sköpun á borð við myndlist. En við getum ekki flett ofan af tengsla- og tilgangsleysinu, súmmað út og séð mynstrið nema við göngumst við því að við höfum þessa frumþörf og hún er það sem vonandi gerir okkur kleift að búa til lausnir sem skapa okkur framtíð. Mannréttindi eru ekki sjálfsögð. Þau voru fundin upp eftir síðari heimstyrjöldina af fólki sem leyfði réttlætiskennd, innsæi, þekkingu og sköpunargáfu að ráða för í þeim tilgangi að sagan blóði drifin myndi ekki endurtaka sig. Hugmyndasmiðirnir vildu sem sagt takmarka þjáningar okkar sem dýrategundar til framtíðar. Þau vildu með þessari sköpun sinni auka tengsl sín og hamingju, sem og þeirra sem á eftir kæmu. Og vissulega hafa mannréttindi breytt heiminum ekki síst vegna þess að í þeim blandast tungumál sálarinnar og tungumál valdsins með afar augljósum hætti. Að sama skapi er það að vera manneskja það að leyfa heilanum og sköpunargáfunni að sitja saman við stjórnvölinn. Með sama hætti verða kerfi á borð við íslenskt samfélag að gangast við því að við þurfum jafnmikið á list og skapandi hugsun að halda og við þurfum á túristum, raforku og þorskígildum. Ekki síst þurfum við á hvert öðru að halda. Bankamenn þurfa listamenn sem þurfa endurskoðanda sem þurfa ljósmæður sem þurfa sundlaugaverði. Öll þurfum við svo ást og öryggi. Tengjumst – stöndum saman!Höfundur er mannréttindalögfræðingur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Katrín Oddsdóttir Menning Tengdar fréttir Spekúlantinn á Degi myndlistar Björn Th Björnsson taldi listina nákvæmustu loftvog þjóðfélagslegra hræringa, þannig að með því að banka í glerið mætti lesa af listinni loftþrýstinginn í samfélaginu; sjá ástandið eins og það er í dag og spá fyrir um hvernig það muni verða. 9. október 2017 11:15 Viðvarandi mannréttindabrot gegn myndlistarmönnum Samband íslenskra myndlistarmanna (SÍM) stóð nýverið fyrir málþingi þar sem fjallað var um þá staðreynd að myndlistarmenn fá almennt lítið greitt fyrir vinnu sína. 25. apríl 2017 11:38 Mest lesið Halldór 4.10.2025 Halldór Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun Barnafjölskyldur í Reykjavík eiga betra skilið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir Skoðun Kæra Epli, skilur þú mig? Lilja Dögg Jónsdóttir Skoðun Þorgerður og erlendu dómstólarnir Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason Skoðun 7 milljarða húsnæðisstuðningur afnuminn… en hvað kemur í staðinn? Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Skoðun Skoðun Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk skrifar Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman skrifar Skoðun Kæra Epli, skilur þú mig? Lilja Dögg Jónsdóttir skrifar Skoðun Þorgerður og erlendu dómstólarnir Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Barnafjölskyldur í Reykjavík eiga betra skilið Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Lyftum umræðunni á örlítið hærra plan Jóna Hlíf Halldórsdóttir skrifar Skoðun Lykillinn að hamingju og heilbrigði skrifar Skoðun Staða bænda styrkt Hanna Katrín Friðriksson skrifar Skoðun Transumræðan og ruglið um fjölda kynja Einar Steingrímsson skrifar Skoðun Leikskólar eru ekki munaður Íris Eva Gísladóttir skrifar Skoðun Vísindarannsóknir og þróun – til umhugsunar í tiltekt Þorgerður J. Einarsdóttir skrifar Skoðun 752 dánir vegna geðheilsuvanda – enginn vegna fjölþáttaógnar Grímur Atlason skrifar Skoðun Foreldrar þurfa bara að vera duglegri Björg Magnúsdóttir skrifar Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar Skoðun Dýrkeypt eftirlitsleysi Lilja Björk Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar Skoðun Svindl eða sjálfsvernd? Sigurður Árni Reynisson skrifar Skoðun Magga Stína! Helga Völundardóttir skrifar Skoðun Mannauðurinn á vinnustaðnum þarf góða innivist til að dafna Ásta Logadóttir skrifar Skoðun Þetta er námið sem lifir áfram Bryngeir Valdimarsson skrifar Skoðun Árborg - spennandi kostur fyrir öll Guðný Björk Pálmadóttir skrifar Skoðun Tökum á glæpahópum af meiri þunga Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Minntist ekkert á Evrópusambandið Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Hugsum stórt í skipulags- og samgöngumálum Hilmar Ingimundarson skrifar Skoðun Eitt eilífðar smáblóm Þorgerður Katrín Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Betri mönnun er lykillinn Skúli Helgason,Sabine Leskopf skrifar Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Hversu oft á að fresta framtíðinni? Erna Magnúsdóttir,Stefán Þórarinn Sigurðsson skrifar Skoðun Getur Ísland staðið fremst í heilsutækni? Arna Harðardóttir skrifar Skoðun Slæm innivist skerðir afköst og hækkar kostnað Ingibjörg Magnúsdóttir skrifar Sjá meira
Síðastliðið vor flutti ég erindi á ráðstefnu Sambands íslenskra myndlistamanna. Þar komst ég að þeirri lögfræðilegu niðurstöðu að mannréttindabrot fælist í því að myndlistamönnum væru ekki greidd laun fyrir sína vinnu. Niðurstöðunni fylgdi ég eftir með grein sem birtist í Fréttablaðinu.Sjá nánar: Viðvarandi mannréttindabrot gegn myndlistarmönnumGreinin vakti talsverða athygli og þótt málið sé ekki í höfn virðist hún hafa nýst myndlistamönnum í langvinnri baráttu þeirra fyrir sanngjörnum launum og jöfnum rétti við aðrar listgreinar. En af hverju hafði þessi aðkoma mín að málinu áhrif? Jú, aðferðarfræðin var önnur. Ég var að segja hið augljósa en í þetta sinn með vísan í lagagreinar og alþjóðasáttmála. Skilaboðin sem myndlistamenn hafa hamrað á árum saman voru því klædd nýjum umbúðum en kjarninn hinn sami: óréttlæti og vanvirðing gagnvart tiltekinni starfsstétt. Munurinn var sá að ég notaði tungumál valdsins. En í þessari grein langar mig ekki til að tala (um) tungumál valdsins. Mig langar að tala um tungumál sálarinnar. Við fæðumst gædd samkennd en við viðhöldum henni aðeins með því að hlúa að henni. Slík aðhlynning gerist fyrst og fremst með tengslamyndun við annað fólk. Getan til að mynda tengsl fæðir svo af sér nánd og í nándinni býr hamingjan. Þetta á við bæði um einstaklinga og samfélög. Heimurinn er á slíkum stað að við sem dýrategund ættum að vera að leita að næsta neyðarútgangi. Þetta er staðreynd. Við erum við það að eyða okkur og öðru lífi. Stefnan sem kennd er við kapítal hefur sigrað tímabundið og breytt sér í meginreglu. Á hverjum degi slá ótalmörg þúsundlaga kerfi taktinn sem segir okkur að hagvöxtur og samkeppni sé mikilvægari en sjálfbærni og samkennd. Við vitum að þetta er ekki satt en við kunnum ekki að hætta að stíga þennan dans. Því miður. Takturinn verður sífellt hraðari en tilgangurinn með því að verja lífinu á hamstrahjólinu að sama skapi móðukenndari með hverju árinu. Hugsun og innsæi hafa verið aðskilin. Menntakerfin eru ekki nægilega þróuð til að gera okkur kleift að snúa þessu við. Fyrir vikið eru djúp tengslamyndun og nánd innan samfélagsins ekki nægilega sterk sem leiðir til þess að stjórnkerfin okkar taka ómannúðlegar og meiðandi ákvarðanir á tíðum. (Hér mætti t.d. vísa í nýlegt dæmi þar sem til stendur að vísa frá landinu ríkisfangslausu afgönsku barni sem hefur alla tíð verið á flótta og er búið að dveljast lengi hérlendis og þar með mynda hér sterk tengsl sem til stendur að rjúfa án þess að fyrir liggi skýr eða góð ástæða.) Þá kemur að listinni. Þá kemur að tungumáli sálarinnar. Þar býr vonin og þar bjó hún alltaf. Það verða nefnilega ekki vísindamenn eða stjórnmálafólk sem finna lausnirnar sem mögulega leiða okkur frá bjargbrúninni, þó slíkir hópar verði auðvitað hluti af vegferðinni. Eina fólkið sem getur raunverulega bjargað heiminum erum við öll. Þverfagleiki og samstaða er það eina sem gengur upp í magntengdum nútímanum. Við verðum að tengja saman alla punktana og sjá mynstrið. Ef við hins vegar ákveðum að dveljast áfram hvert í okkar horni, eða fílabeinsturni, verður það einungis til þess að við berum samhljóða vitni um hvernig við sökkvum samtímis í sæ. Bókstaflega. En hvað er það sem við eigum öll sameiginlegt? Ég trúi því að tungumálið sem geti sameinað okkur sé listin eða með öðrum orðum eiginleikinn til skapa því þar myndast tengsl okkar á milli. Akkúrat á þeim stað fá hugsunin og innsæið að starfa áreynslulaust saman. Listin getur fært okkur skilaboðin sem við getum ekki horfst í augu við á formi síendurtekinnar vísindalegrar framreiðslu á borð við hráa tölfræði. Af hverju? Af því að í sinni tærustu mynd er listin vottun þess að einhver einstaklingur hafi leyft sér að dveljast í þeim hluta tilvistar sinnar sem er skapandi. Myndin á veggnum er tími einhvers sem ákvað að gera ekki annað á meðan hann skapaði hana. Fyrir vikið getur áhorfandi síðar myndað tengsl við skilaboð listamannsins með því að horfa á verkið á veggnum, en í þetta sinn í gegnum sitt taugakerfi og sína tilvist. Þessi hluti vitundar okkar flestra er vannærður. Auk þess búum við í kerfi sem viðheldur sér með því að breiða út þá ranghugmynd að fleira sundri okkur en sameini. Við slíkar aðstæður er afar erfitt að mynda djúp og hamingjuaukandi tengsl innan samfélagsins sem leiða ættu til betri ákvarðana. Það magnaða er að öll búum við yfir sköpunargáfu rétt eins og við höfum langflest getu til að mynda mun víðari tengsl en við höfum. Ef við leyfum okkur að dveljast í sköpunargáfunni held ég að við uppgötvum smám saman að öll höfum við aðgang að þessu tungumáli sálarinnar. Flest verðum við sennilega seint atvinnumenn í þessu máli líkt og þeir sem hafa helgað líf sitt sköpun á borð við myndlist. En við getum ekki flett ofan af tengsla- og tilgangsleysinu, súmmað út og séð mynstrið nema við göngumst við því að við höfum þessa frumþörf og hún er það sem vonandi gerir okkur kleift að búa til lausnir sem skapa okkur framtíð. Mannréttindi eru ekki sjálfsögð. Þau voru fundin upp eftir síðari heimstyrjöldina af fólki sem leyfði réttlætiskennd, innsæi, þekkingu og sköpunargáfu að ráða för í þeim tilgangi að sagan blóði drifin myndi ekki endurtaka sig. Hugmyndasmiðirnir vildu sem sagt takmarka þjáningar okkar sem dýrategundar til framtíðar. Þau vildu með þessari sköpun sinni auka tengsl sín og hamingju, sem og þeirra sem á eftir kæmu. Og vissulega hafa mannréttindi breytt heiminum ekki síst vegna þess að í þeim blandast tungumál sálarinnar og tungumál valdsins með afar augljósum hætti. Að sama skapi er það að vera manneskja það að leyfa heilanum og sköpunargáfunni að sitja saman við stjórnvölinn. Með sama hætti verða kerfi á borð við íslenskt samfélag að gangast við því að við þurfum jafnmikið á list og skapandi hugsun að halda og við þurfum á túristum, raforku og þorskígildum. Ekki síst þurfum við á hvert öðru að halda. Bankamenn þurfa listamenn sem þurfa endurskoðanda sem þurfa ljósmæður sem þurfa sundlaugaverði. Öll þurfum við svo ást og öryggi. Tengjumst – stöndum saman!Höfundur er mannréttindalögfræðingur.
Spekúlantinn á Degi myndlistar Björn Th Björnsson taldi listina nákvæmustu loftvog þjóðfélagslegra hræringa, þannig að með því að banka í glerið mætti lesa af listinni loftþrýstinginn í samfélaginu; sjá ástandið eins og það er í dag og spá fyrir um hvernig það muni verða. 9. október 2017 11:15
Viðvarandi mannréttindabrot gegn myndlistarmönnum Samband íslenskra myndlistarmanna (SÍM) stóð nýverið fyrir málþingi þar sem fjallað var um þá staðreynd að myndlistarmenn fá almennt lítið greitt fyrir vinnu sína. 25. apríl 2017 11:38
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun
Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun
Skoðun Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk skrifar
Skoðun Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman skrifar
Skoðun Kópavogsmódelið – sveigjanleiki á pappír, en álag á foreldrar í raun og veru Örn Arnarson skrifar
Skoðun Uppgjöf Reykjavíkurborgar í leikskólamálum Finnbjörn A. Hermannsson,Sonja Ýr Þorbergsdóttir skrifar
Skoðun Borgarhönnunarstefna, sú fyrsta sinnar tegundar í Reykjavík Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar
Leikskóli þarf meira en þak og veggi. Kópavogsmódelið og Akureyrarleiðin sem leið að aukinni velferð barna Anna Elísa Hreiðarsdóttir,Svava Björg Mörk Skoðun
Jákvæð áhrif dánaraðstoðar á sorgarferli aðstandenda og umönnunaraðila í Viktoríuríki í Ástralíu Ingrid Kuhlman Skoðun