Hrært í pottum sögunnar Kolbeinn Óttarsson Proppé skrifar 22. janúar 2013 06:00 Krafa um stjórnarslit og kosningar í vor. Svo hljóðaði fyrirsögnin á forsíðu Fréttablaðsins fyrir sléttum fjórum árum síðan. Verið var að lýsa kröfum sem Samfylkingarfélagið í Reykjavík hafði samþykkt á fjölmennum fundi í Þjóðleikhúskjallaranum. Þær samþykktir voru endurómur mannfjöldans sem stóð fyrir utan, barði potta og pönnur, kveikti bál, söng, hrópaði, öskraði, stappaði og klappaði. Fólkið vildi breytingar, enda hafði orðið hér eitt stykki efnahagshrun. Og fólkið fékk sitt fram. Það er nefnilega alveg sama hve menn rembast við að endurskrifa söguna, hér varð hrun og kreppa í kjölfarið og gæsalappir utan um hugtök breyta engu um það. Fyrirsagnir í blöðunum mánuðina fyrir þennan örlagaríka janúar 2009 bera það með sér: "Fiskútflutningur í hættu vegna gjaldeyriskreppu". "Ráðstöfunartekjur rýrna um 20 prósent". Að ekki sé minnst á fregnir af yfirvofandi vöruskorti í búðum sem varð til þess að fólk hamstraði nauðþurftir. Hörmungarnar í efnahagslífinu vöktu reiði fólks sem fór þúsundum saman út á götur og mótmælti. Aðalkrafa þess var að ríkisstjórnin færi frá og boðað yrði til kosninga. Mótmælaaldan óx dag frá degi, bál voru kveikt, pústrar féllu, lögreglan stóð í ströngu og undir niðri dunaði beljandinn í pönnuslættinum fram á nótt. Svefnhljóð fjölmargra Reykvíkinga þessa mánuði: niðandi taktur og hrópin: "Vanhæf ríkisstjórn." Nokkuð hefur borið á því að menn vilji endurskrifa þessa sögu líka. Helst er að skilja að einstaka alþingismenn hafi haft vald á því að stýra reiði fólksins í þann farveg sem þeim hentaði. Mikill var máttur þeirra. En auðvitað var það ekki þannig. Fólk var reitt og sárt og vildi breytingar, þeir sem sjá það ekki hafa pottlok fyrir himinn. Það ber að gjalda varhug við því að segja að þjóðin vilji þetta og hitt. En, Fréttablaðið spurði í janúar 2009: Hvaða afstöðu hefur þú til mótmælanna að undanförnu. Svörin voru nokkuð skýr, tæp 46 prósent voru hlynnt þeim og tæpt 21 prósent mjög hlynnt. Stjórnmálamenn hafa flíkað þjóðarvilja með minna fylgi í könnunum á bak við sig. Og nú erum við hér fjórum árum síðar. Ástandið er slæmt hjá mörgum og gæti verið mun betra hjá flestum. Í umkvörtunum okkar mættum við hins vegar muna að það eru ekki nema fjögur ár síðan við hömstruðum mjólk af því við héldum að hamfaraástand væri í nánd. Eftir stendur hins vegar að þegar fólk stendur saman, þá getur það breytt hlutum. Um það vitna ótal dældaðir pottar og pönnur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Óttarsson Proppé Mest lesið Hvernig spyr ég gervigreind til að fá besta svarið? Björgmundur Örn Guðmundsson Skoðun Við ákærum – hver sveik strandveiðisjómenn? Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Veimiltítustjórn og tugþúsundir dáinna barna Viðar Hreinsson Skoðun Þið voruð í partýinu líka! Gísli Sigurður Gunnlaugsson Skoðun Ertu bitur? Björn Leví Gunnarsson Skoðun Af hverju varð heimsókn framkvæmdastjóra ESB að NATO-fundi? Helen Ólafsdóttir Skoðun Herra, má ég fá meiri graut? Magnús Þór Jónsson Skoðun Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Opið bréf til fullorðna fólksins Úlfhildur Elísa Hróbjartsdóttir Skoðun Er hægt að læra af draumum? Sigurður Árni Reynisson Skoðun
Krafa um stjórnarslit og kosningar í vor. Svo hljóðaði fyrirsögnin á forsíðu Fréttablaðsins fyrir sléttum fjórum árum síðan. Verið var að lýsa kröfum sem Samfylkingarfélagið í Reykjavík hafði samþykkt á fjölmennum fundi í Þjóðleikhúskjallaranum. Þær samþykktir voru endurómur mannfjöldans sem stóð fyrir utan, barði potta og pönnur, kveikti bál, söng, hrópaði, öskraði, stappaði og klappaði. Fólkið vildi breytingar, enda hafði orðið hér eitt stykki efnahagshrun. Og fólkið fékk sitt fram. Það er nefnilega alveg sama hve menn rembast við að endurskrifa söguna, hér varð hrun og kreppa í kjölfarið og gæsalappir utan um hugtök breyta engu um það. Fyrirsagnir í blöðunum mánuðina fyrir þennan örlagaríka janúar 2009 bera það með sér: "Fiskútflutningur í hættu vegna gjaldeyriskreppu". "Ráðstöfunartekjur rýrna um 20 prósent". Að ekki sé minnst á fregnir af yfirvofandi vöruskorti í búðum sem varð til þess að fólk hamstraði nauðþurftir. Hörmungarnar í efnahagslífinu vöktu reiði fólks sem fór þúsundum saman út á götur og mótmælti. Aðalkrafa þess var að ríkisstjórnin færi frá og boðað yrði til kosninga. Mótmælaaldan óx dag frá degi, bál voru kveikt, pústrar féllu, lögreglan stóð í ströngu og undir niðri dunaði beljandinn í pönnuslættinum fram á nótt. Svefnhljóð fjölmargra Reykvíkinga þessa mánuði: niðandi taktur og hrópin: "Vanhæf ríkisstjórn." Nokkuð hefur borið á því að menn vilji endurskrifa þessa sögu líka. Helst er að skilja að einstaka alþingismenn hafi haft vald á því að stýra reiði fólksins í þann farveg sem þeim hentaði. Mikill var máttur þeirra. En auðvitað var það ekki þannig. Fólk var reitt og sárt og vildi breytingar, þeir sem sjá það ekki hafa pottlok fyrir himinn. Það ber að gjalda varhug við því að segja að þjóðin vilji þetta og hitt. En, Fréttablaðið spurði í janúar 2009: Hvaða afstöðu hefur þú til mótmælanna að undanförnu. Svörin voru nokkuð skýr, tæp 46 prósent voru hlynnt þeim og tæpt 21 prósent mjög hlynnt. Stjórnmálamenn hafa flíkað þjóðarvilja með minna fylgi í könnunum á bak við sig. Og nú erum við hér fjórum árum síðar. Ástandið er slæmt hjá mörgum og gæti verið mun betra hjá flestum. Í umkvörtunum okkar mættum við hins vegar muna að það eru ekki nema fjögur ár síðan við hömstruðum mjólk af því við héldum að hamfaraástand væri í nánd. Eftir stendur hins vegar að þegar fólk stendur saman, þá getur það breytt hlutum. Um það vitna ótal dældaðir pottar og pönnur.
Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun
Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun