Orkumál - samfélag á krossgötum Finnbjörn A. Hermannsson skrifar 21. febrúar 2024 10:31 Nú um stundir birtist orkan í iðrum jarðar okkur sem eyðingarafl sem ógnar framtíðarbúsetu í Grindavík og ef til vill víðar. Þessi sama orka er hins vegar ein helsta forsenda þess samfélags sem við höfum sameinast um að halda uppi. Án hitaveitu og rafmagns væri enginn nútími í þessu fallega en oft erfiða landi okkar. Þessi frumskilyrði þjóðlífsins geyma þannig ómetanleg verðmæti. Og hvarvetna sem verðmæti er að finna er ágirndin jafnan skammt undan. Nú stendur samfélagið frammi fyrir því að verja þessi verðmæti til framtíðar, almenningi til heilla. Frá því ég tók við embætti forseta Alþýðusambands Íslands hef ég vakið máls á því að samfélag okkar standi á krossgötum. Það á við um margvíslega grunnþjónustu sem í raun varðar samband borgaranna og ríkisvaldsins. Nú er svo komið að ríkið virðist ekki ráða við að starfrækja mörg þeirra kerfa sem samfélagið treystir á. Almenningur heldur uppi kerfum þessum með framlagi sínu til samneyslunnar og þegar ríkisvaldið reynist ekki fært um að standa við sinn hluta sáttmálans og þær tryggingar sem honum fylgja er hætta á ferð. Biðlista í heilbrigðiskerfinu þekkja allir, gamalt fólk sætir hreppaflutningi sökum skorts á hjúkrunarrýmum og vandséð er að samfélag, sem ekki er fært um að halda uppi réttarvörslukerfi með þeim afleiðingum að dómar vegna alvarlegra afbrota fyrnast og fullnusta refsinga fer ekki fram, sé á réttri leið. Einkavædd vindorka Ég tel sýnt að þjóðin standi einnig á krossgötum hvað auðlindir og orkumál varðar; rafmagn, kalt vatn, vind og jarðvarma. Reynist íslenskir stjórnmálamenn ekki færir um að vernda almannahagsmuni verða gríðarleg verðmæti afhent útvöldum en eftir stendur þá þjóðin, hlunnfarin eina ferðina enn. Nærtækt er að horfa til þeirrar einkavæðingar sem fram hefur farið hér á landi á sviði framleiðslu og smásölu raforku í samræmi við tilskipanir Evrópusambandsins (ESB). Nú stendur til að taka næsta skref á braut þeirrar einkavæðingar með nýtingu vindorku. Í fyrirliggjandi frumvarpi um þetta stórmál er ekkert að finna um hvernig ráðstafa eigi arði af þessari auðlind til þjóðarinnar. Ég hef í fyrri grein (Vindorka í þágu hverra?) bent á að greinilega sé stefnt að því að koma hér á sams konar stjórnsýslulegum óskapnaði og tókst að innleiða varðandi sjókvíaeldi. Landið undir risastóru vindmyllurnar verður hins vegar afar verðmætt og þau fyrirtæki sem framleiða þessa orku munu hafa sjálfdæmi um að ráðstafa henni. Þannig verða stigin frekari skref í átt að „markaðsumhverfi” líku því sem þekkist á meginlandi Evrópu þó svo að aðstæður hér á eyju í norðurhöfum séu allt aðrar en þar. Horfið orkuöryggi Vaxandi ásókn í auðlindir þjóðarinnar hlýtur í þessu ljósi að vera áhyggjuefni sem kallar á einarða varðstöðu um almannahag. Hér er ástæða til að staldra við stóraukna spurn eftir raforku í landinu og þá staðreynd að Landsvirkjun ber ekki lengur ábyrgð á orkuöryggi heimila og minni fyrirtækja. Þau öryggismál eru í höndum stjórnmálamanna og verða einungis tryggð með lögum. Með öðrum orðum ógnar vaxandi eftirspurn raforkuöryggi heimila og smærri fyrirtækja á allra næstu árum og engin kerfislæg trygging er fyrir því að stórnotendur gangi ekki fyrir um raforku á kostnað þeirra. Eftir uppgjöf í desember er nú boðuð önnur atlaga á Alþingi að frumvarpi um orkulög til að bregðast við þessari fráleitu stöðu. Verður fróðlegt að fylgjast með þeirri umræðu og hvort þingheimur hafi burði til að leiða málið til farsælla lykta. Sú staðreynd að frumvarpið er talið nauðsynlegt vegna yfirvofandi neyðarástands er tæpast til marks um framsýni og samfélagsvitund. Félagsleg gæði afhent einkaframtakinu Vandséð er að sú einkavæðing sem þegar hefur farið fram á sviði orkumála hafi komið þjóðinni til góða og er nærtækt að horfa til Suðurnesja í því efni. Nú þegar ákveðið hefur verið að halda áfram á þeirri glötunarbraut með vindorkufrumvarpi er mikilvægt að almenningur geri sér ljóst að stefna stjórnvalda er ekki sú að þjóðin njóti afraksturs af auðlindinni. Um leið munu fyrirtæki sem framleiða þessa orku hafa það markmið eitt að hámarka gróða sinn. Vindorkan mun að óbreyttu ekki auka raforkuöryggi eða halda aftur af verðhækkunum til almennings og minni fyrirtækja. Stærðarhagkvæmni á einkamarkaði mun ráða ferð og stórnotendur ganga fyrir. Komi ekki til pólitískra inngripa verða almannahagsmunir fyrir borð bornir. Þau gæði sem þjóðin hefur notið til þessa í formi fremur ódýrrar og öruggrar orku munu heyra sögunni til. Missum ekki sjónar á því grundvallaratriði að stefnan er sú að einkaaðilar taki yfir þau félagslegu gæði sem eru forsenda lífs þjóðarinnar í landinu. „Snjall-mælarnir” sem skrá orkunotkun okkar eru lykilatriði í að unnt sé að selja þessi gæði samkvæmt lögmálum markaðarins. Á meginlandi Evrópu stundar fólk stórþvotta og sturtuböð að næturlagi þegar orkuverð er lægra en ella. Nú eru teknar að birtast auglýsingar hér á landi þar sem athygli er vakin á þeim dásemdum sparnaðar sem standa raforkunotendum til boða leggist þeir í slíkt næturbrölt. Er sjálfgefið að markaðsöflin stýri atferli okkar? „Arðsemiskrafan” og lífsgæðin Landið undir fótum okkar mun ekki einungis margfaldast í verði sökum vindmylluvæðingar. Kalda vatnið sem það geymir mun einnig aukast að verðmæti eftir því sem ásókn í það eykst m.a. sökum landkvíaeldis þar sem fyrir liggja áform á geigvænlegum kvarða. Skipuleg uppkaup fjármagnsafla á landi munu stóraukast. „Arðsemiskrafan” mun hljóma sem aldrei fyrr. Er hún líkleg til að bæta lífið í landinu? Allt ber að sama brunni; samfélag okkar stendur á krossgötum. Munu íslenskir stjórnmálamenn reynast þess megnugir að standa vörð um hagsmuni þjóðarinnar eða bíður hennar lífskjaraskerðing sökum fálætis þeirra? Höfundur er forseti Alþýðusambands Íslands. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Finnbjörn A. Hermannsson Orkumál Vindorka Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun Skoðun Skoðun Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller skrifar Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir skrifar Skoðun Mikilvægi félagasamtaka og magnað maraþon Þuríður Harpa Sigurðardóttir skrifar Skoðun Allt sem ég þarf að gera Dagbjartur Kristjánsson skrifar Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson skrifar Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Notkun ökklabanda Guðmundur Ingi Þóroddsson skrifar Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir skrifar Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar Skoðun Ný sókn í menntamálum Guðmundur Ari Sigurjónsson skrifar Skoðun Þjóðarmorð, fálmandi mjálm eða aðgerðir? Viðar Hreinsson skrifar Skoðun Vin í eyðimörkinni – almenningsbókasöfn borgarinnar Sanna Magdalena Mörtudóttir skrifar Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson skrifar Skoðun Tíu staðreyndir um alvarlegustu kvenréttindakrísu heims Stella Samúelsdóttir skrifar Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir skrifar Skoðun Mestu aularnir í Vetrarbrautinni Kári Helgason skrifar Skoðun Fjárfestum í fyrsta bekk, frekar en fangelsum Hjördís Eva Þórðardóttir skrifar Skoðun Eftirlíking vitundar og hætturnar sem henni fylgja Þorsteinn Siglaugsson skrifar Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir skrifar Skoðun Gagnvirkni líkama og vitundar til heilbrigðis Þórdís Hólm Filipsdóttir skrifar Skoðun Nýjar lausnir í kennslu – gamlar hindranir Bogi Ragnarsson skrifar Skoðun Kópavogsleiðinn Ragnar Þór Pétursson skrifar Skoðun Samstarf sem skilar raunverulegum loftslagsaðgerðum Nótt Thorberg skrifar Skoðun Lærum að lesa og reikna Jón Pétur Zimsen skrifar Skoðun Loforðið sem borgarstjóri gleymdi Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Kristrún, það er bannað að plata Snorri Másson skrifar Skoðun Öndunaræfingar í boði SFS Vala Árnadóttir skrifar Sjá meira
Nú um stundir birtist orkan í iðrum jarðar okkur sem eyðingarafl sem ógnar framtíðarbúsetu í Grindavík og ef til vill víðar. Þessi sama orka er hins vegar ein helsta forsenda þess samfélags sem við höfum sameinast um að halda uppi. Án hitaveitu og rafmagns væri enginn nútími í þessu fallega en oft erfiða landi okkar. Þessi frumskilyrði þjóðlífsins geyma þannig ómetanleg verðmæti. Og hvarvetna sem verðmæti er að finna er ágirndin jafnan skammt undan. Nú stendur samfélagið frammi fyrir því að verja þessi verðmæti til framtíðar, almenningi til heilla. Frá því ég tók við embætti forseta Alþýðusambands Íslands hef ég vakið máls á því að samfélag okkar standi á krossgötum. Það á við um margvíslega grunnþjónustu sem í raun varðar samband borgaranna og ríkisvaldsins. Nú er svo komið að ríkið virðist ekki ráða við að starfrækja mörg þeirra kerfa sem samfélagið treystir á. Almenningur heldur uppi kerfum þessum með framlagi sínu til samneyslunnar og þegar ríkisvaldið reynist ekki fært um að standa við sinn hluta sáttmálans og þær tryggingar sem honum fylgja er hætta á ferð. Biðlista í heilbrigðiskerfinu þekkja allir, gamalt fólk sætir hreppaflutningi sökum skorts á hjúkrunarrýmum og vandséð er að samfélag, sem ekki er fært um að halda uppi réttarvörslukerfi með þeim afleiðingum að dómar vegna alvarlegra afbrota fyrnast og fullnusta refsinga fer ekki fram, sé á réttri leið. Einkavædd vindorka Ég tel sýnt að þjóðin standi einnig á krossgötum hvað auðlindir og orkumál varðar; rafmagn, kalt vatn, vind og jarðvarma. Reynist íslenskir stjórnmálamenn ekki færir um að vernda almannahagsmuni verða gríðarleg verðmæti afhent útvöldum en eftir stendur þá þjóðin, hlunnfarin eina ferðina enn. Nærtækt er að horfa til þeirrar einkavæðingar sem fram hefur farið hér á landi á sviði framleiðslu og smásölu raforku í samræmi við tilskipanir Evrópusambandsins (ESB). Nú stendur til að taka næsta skref á braut þeirrar einkavæðingar með nýtingu vindorku. Í fyrirliggjandi frumvarpi um þetta stórmál er ekkert að finna um hvernig ráðstafa eigi arði af þessari auðlind til þjóðarinnar. Ég hef í fyrri grein (Vindorka í þágu hverra?) bent á að greinilega sé stefnt að því að koma hér á sams konar stjórnsýslulegum óskapnaði og tókst að innleiða varðandi sjókvíaeldi. Landið undir risastóru vindmyllurnar verður hins vegar afar verðmætt og þau fyrirtæki sem framleiða þessa orku munu hafa sjálfdæmi um að ráðstafa henni. Þannig verða stigin frekari skref í átt að „markaðsumhverfi” líku því sem þekkist á meginlandi Evrópu þó svo að aðstæður hér á eyju í norðurhöfum séu allt aðrar en þar. Horfið orkuöryggi Vaxandi ásókn í auðlindir þjóðarinnar hlýtur í þessu ljósi að vera áhyggjuefni sem kallar á einarða varðstöðu um almannahag. Hér er ástæða til að staldra við stóraukna spurn eftir raforku í landinu og þá staðreynd að Landsvirkjun ber ekki lengur ábyrgð á orkuöryggi heimila og minni fyrirtækja. Þau öryggismál eru í höndum stjórnmálamanna og verða einungis tryggð með lögum. Með öðrum orðum ógnar vaxandi eftirspurn raforkuöryggi heimila og smærri fyrirtækja á allra næstu árum og engin kerfislæg trygging er fyrir því að stórnotendur gangi ekki fyrir um raforku á kostnað þeirra. Eftir uppgjöf í desember er nú boðuð önnur atlaga á Alþingi að frumvarpi um orkulög til að bregðast við þessari fráleitu stöðu. Verður fróðlegt að fylgjast með þeirri umræðu og hvort þingheimur hafi burði til að leiða málið til farsælla lykta. Sú staðreynd að frumvarpið er talið nauðsynlegt vegna yfirvofandi neyðarástands er tæpast til marks um framsýni og samfélagsvitund. Félagsleg gæði afhent einkaframtakinu Vandséð er að sú einkavæðing sem þegar hefur farið fram á sviði orkumála hafi komið þjóðinni til góða og er nærtækt að horfa til Suðurnesja í því efni. Nú þegar ákveðið hefur verið að halda áfram á þeirri glötunarbraut með vindorkufrumvarpi er mikilvægt að almenningur geri sér ljóst að stefna stjórnvalda er ekki sú að þjóðin njóti afraksturs af auðlindinni. Um leið munu fyrirtæki sem framleiða þessa orku hafa það markmið eitt að hámarka gróða sinn. Vindorkan mun að óbreyttu ekki auka raforkuöryggi eða halda aftur af verðhækkunum til almennings og minni fyrirtækja. Stærðarhagkvæmni á einkamarkaði mun ráða ferð og stórnotendur ganga fyrir. Komi ekki til pólitískra inngripa verða almannahagsmunir fyrir borð bornir. Þau gæði sem þjóðin hefur notið til þessa í formi fremur ódýrrar og öruggrar orku munu heyra sögunni til. Missum ekki sjónar á því grundvallaratriði að stefnan er sú að einkaaðilar taki yfir þau félagslegu gæði sem eru forsenda lífs þjóðarinnar í landinu. „Snjall-mælarnir” sem skrá orkunotkun okkar eru lykilatriði í að unnt sé að selja þessi gæði samkvæmt lögmálum markaðarins. Á meginlandi Evrópu stundar fólk stórþvotta og sturtuböð að næturlagi þegar orkuverð er lægra en ella. Nú eru teknar að birtast auglýsingar hér á landi þar sem athygli er vakin á þeim dásemdum sparnaðar sem standa raforkunotendum til boða leggist þeir í slíkt næturbrölt. Er sjálfgefið að markaðsöflin stýri atferli okkar? „Arðsemiskrafan” og lífsgæðin Landið undir fótum okkar mun ekki einungis margfaldast í verði sökum vindmylluvæðingar. Kalda vatnið sem það geymir mun einnig aukast að verðmæti eftir því sem ásókn í það eykst m.a. sökum landkvíaeldis þar sem fyrir liggja áform á geigvænlegum kvarða. Skipuleg uppkaup fjármagnsafla á landi munu stóraukast. „Arðsemiskrafan” mun hljóma sem aldrei fyrr. Er hún líkleg til að bæta lífið í landinu? Allt ber að sama brunni; samfélag okkar stendur á krossgötum. Munu íslenskir stjórnmálamenn reynast þess megnugir að standa vörð um hagsmuni þjóðarinnar eða bíður hennar lífskjaraskerðing sökum fálætis þeirra? Höfundur er forseti Alþýðusambands Íslands.
Skoðun Meiri gæði og mun minni álögur - Hveragerðisleiðin í leikskólamálum Jóhanna Ýr Jóhannsdóttir,Sandra Sigurðardóttir,Dagný Sif Sigurbjörnsdóttir,Halldór Benjamín Hreinsson,Njörður Sigurðsson skrifar
Skoðun Reykjavíkurborg stígur fyrsta skrefið í snjallvæðingu umferðarljósa! Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar
Skoðun Framtíðin í fyrsta sæti – mikilvægi forgangsröðunar á tillögum Kópavogsbæjar í grunnskólamálum Sigrún Ólöf Ingólfsdóttir skrifar
Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson skrifar