Bryndís fagnar útkomu uppgjörsbókar sinnar

Á þriðja hundrað gesta komu við á heimili Bryndísar Schram í Mosfellsbæ á sunnudaginn til að fagna með henni útgáfu bókarinnar Brosað gegnum tárin.

Eins og sjá má á meðfylgjandi myndum var mikið um dýrðir.

„Reynir Hauksson gítarleikari spilaði flamenco fyrir gesti sem komu frá flestum ef ekki öllum sviðum þjóðlífsins, lista, stjórnmála og menningar. Um hana hafa nú þegar verið birtar lofsamlegar umsagnir,“ segir Kolfinna Baldvinsdóttir, dóttir þeirra hjóna Jóns Baldvins Hannibalssonar og Bryndísar, í samtali við Vísi. En það er HB útgáfa sem gefur bókina út.

Í útgáfuteitinu tóku menn lagið enda margir tónlistarmenn á staðnum. Fram þjáðir menn, en það var Ólína Þorvarðardóttir rithöfundur sem stjórnaði fjöldasöngnum. Meðal gesta voru meðal annars Styrmir Gunnarsson, fyrrverandi ritstjóri Morgunblaðsins, Jakob Frímann Magnússon tónlistarmaður og Þorvaldur Gylfason hagfræðingur, svo einhverjir séu nefndir.

Ævintýralegur ferill Bryndísar

Bryndís er þjóðþekkt, vakti ung að árum athygli sem ballerína, leikkona og fegurðardrottning. 

„Lífshlaup hennar er ævintýri líkast: kennari og skólameistari, blaðamaður og ritstjóri og fjöltyngd málamanneskja og leiðsögumaður, þýðandi og höfundur nokkurra bóka, dagskrárgerðarkona og sjónvarpsstjarna. Stjórnandi Kvikmyndasjóðs og – með hennar eigin orðum – ólaunuð eldabuska í þjónustu ríkisins, m.ö.o. sendiherrafrú,“ segir í fréttatilkynningu.

Þar kemur einnig fram að frá æskuárum hafi Bryndís verið í „órofa bandalagi við mesta ástríðupólitíkus landsins. Saman hafa þau unnið stóra sigra á innlendum og alþjóðlegum vettvangi. Samt hefur hún sjaldan setið á friðarstóli. Hvað eftir annað var hún hrakin úr starfi út af pólitík. Óvægin fjölmiðlagagnrýni – eða voru það pólitískar ofsóknir? – rötuðu jafnvel inn í réttarsali.“

Þá segir jafnframt að þegar „hið friðsæla ævikvöld“ nálgaðist, skók fjölþjóðleg forræðisdeila um ömmubarn hennar líf fjölskyldunnar árum saman. Stóra sorgin í lífi hennar var að missa dóttur sína í blóma lífs.

„Og fjölskylduharmleikur – sárari en orð fá lýst – varpar dimmum skugga á ævikvöldið,“ segir í tilkynningunni en þar er vísað til mála sem hafa verið til umfjöllunar að undanförnu með hléum en í vikunni sem leið kom fram að Jón Baldvin hafi verið ákærður fyrir að kynferðisbrot.

Rógur, lygar og hatursfullar sögusagnir

Þröstur Ólafsson hagfræðingur hefur lesið bókina og ritar athyglisverðan pistil þar um. Þröstur var framkvæmdastjóri Alþýðflokksins og náinn samstarfsmaður Jóns Baldvins lengi.

Í grein Þrastar segir meðal annars:

„Hún [Bryndís] rekur rógburð, útbreiddar lygar, áburð um kynferðisáreitni og haturshlaðnar sögusagnir um Jón Baldvin og þau bæði í samfellt 60 ár. Sá sem þetta skrifar minnist rógs í garð JBH strax á sjöunda áratugnum, skömmu eftir frægan Tónabíósfund. Honum linnti aldrei. Það hafa margir, ekki hvað síst úr efri lögum samfélagsins safnað glóðum elds að höfði þeirra hjóna. Hvað olli þessu banvæna umtali? Var það öfundin? Ragnar í Smára sagði, að ef við gætum virkjað öfundina hér á landi, þyrftum við ekki aðra orku.

Sjálfsöryggi þeirra hjóna var áberandi og stundum ekki laust við ágengni. Bryndís glæsileg, óvenju frjálsleg og hispurslaus. Vakti athygli hvar sem hún kom. Var á hvers manns vörum. Jón Baldvin afburða stjórnmálamaður, orðhvass og fylginn sér. Hann var að framkvæma tímamóta verk sem aðra gat ekki dreymt um. Skuggi hans var langur. Hann féll á marga. En illskan kom einnig innanfrá, úr eigin fjölskyldu. Það var sárast.“

Einelti og útskúfun

Þröstur heldur áfram, segir að í framhaldi af smekklausu dónabréfi, hafi Jón Baldvin legið vel við höggi.

„Frægur hér sem erlendis, öfundaður í hærri kreðsum, rægður meðal almennings. Hann var kjörið fórnarlamb, fordæmið sem átti að hræða aðra. Skyndilega birtust nafnlausar ásakanir um lendakáf og aðra vansæmandi hegðun, atvik sem flest áttu að hafa gerst fyrir hálfri öld og þóttu í þá tíð ekki ámælisverð, þótt ósæmileg væru. Skyldu ekki margir jafnaldrar hans eiga skilið sama útlegðardóm og hann?“ spyr Þröstur.

Í lokaorðum greinar Þrastar segir að „þegar einstaklingar verði fyrir áratugalöngu einelti og að lokun útskúfun, þá breytist lífsþorsti og lífsnautn í lífsháska og martröð. Það er niðurstaða bókarinnar.“