Föstudagskvöld í Kænugarði Heimir Már Pétursson í Kænugarði skrifar 21. mars 2014 22:53 Tinnabækurnar, um hinn hreinhjartaða unga blaðamann, voru mér innblástur þegar ég var níu til fimmtán ára og gera auðvitað enn. Ég hef komið víða en aldrei áður hingað til Kiev í Úkraínu. Ég sé Maiden-torg þar sem fjöldamorðin voru framin hinn 21. febrúar, fyrir nákvæmlega mánuði, út um hótelgluggann minn. Viktoria, ung úkraínsk kona sem hefur verið okkur á 365 miðlum innan handar, segir mér að lobbýið hér niðri hafi verið skyndihjálparstöð sem læknar og hjúkrunarfólk í hópi mótmælenda settu upp. Viktoria segir mér líka að á sama tíma og fréttamenn voru að mynda atburðina á torginu út um glugga á hótelinu, hafi leyniskyttur verið í öðrum gluggum að skjóta á fólk. Það var orðið myrkur þegar við komum þannig að við höfum enn ekki séð torgið og nágrenni þess í skýru ljósi. En á leiðinni inn á hótelið sáum við haug af blómum, kertaljósum og ljósmyndum af fólki sem féll. Glugginn á herberginu mínu er opinn og ég heyri mann halda ræðu í hátalarakerfi núna klukkan rúmlega tíu að kvöldi að staðartíma. Hann talar lágum rómi, ég skil ekki orðin en einhvern veginn skil ég samt hvað hann er að segja. Þegar ég spyr Viktoriu hvaða camouflage-klæddu menn séu í lobbýinu og fyrir utan hótelið, hvort það séu lögreglumenn eða hermenn, segir hún að þetta séu byltingarliðar úr röðum almennings sem verja hótelið og fréttamenn, menn eins og mig. Mér liður eins og Tinna í Leynivopninu á hóteli í Klow, eða Sprojd eða hvað borgin hét og nú er maðurinn fyrir utan hættur að tala og kona með gjallarhorn hefur tekið við, en samt er allt einhern veginn með ró og spekt. Viktoria var mér algerlega ókunnug þar til fyrir nokkrum klukkustundum. Hún er tæplega þrítug, myndarleg með svart sítt hár. Hún og Julian vinur hennar, sem er á svipuðum aldri, náðu í okkur á flugvöllinn klukkan 18, fyrir fjórum og hálfum tíma. Síðan þá hafa þau sagt okkur svo mikið að hugurinn nær ekki að geyma það allt. Bara tilfinninguna af sögum þeirra. Þau eru byltingarfólk. Þau telja að nú standi Úkraína á sögulegum þröskuldi, á hárfínni línu, með einstakt tækifæri sem gæti glatast á einu augnabliki, tækifærinu til að fá að tilheyra frjálsri Evrópu. Þau horfa til Vesturlanda og vonbrigðin yfir viðbrögðum þeirra eru augljós. Þau óttast að land þeirra verði enn og aftur ofurselt einræði og kúgun. Að Pútín nái yfirhöndinni í landinu öllu með efnahagslegum og pólitískum brögðum. Viktoria vinnur hjá fyrirtæki sem dreifir alþjóðlegum kvikmyndum til kvikmyndahúsa í landinu. Hún á ungan son, en ég veit ekki enn hvort hún á eiginmann, kærasta eða kærustu. Við höfum talað svo mikið um byltinguna að hennar einkahagir hafa lítið borist í tal. Julian sagði okkur frá því þegar hann hafði lagt bílnum skammt frá hótelinu og við vorum að ganga síðasta spölin fram hjá ljósmyndum af hinum föllnu, að þegar hann og kærastan hans voru stödd fyrir utan heimili þeirra hinn örlagaríka dag 21. febrúar, hafi þau séð mann ganga upp að öðrum manni sem stóð rétt hjá þeim og skotið hann í höfuðið. Og hann sagði okkur hvað kærastan hans varð hrædd.Julian og Viktoria, skammt frá hótelinu.Hér á myndinni sjást þau Julian og Viktoria við blómahaf rétt við hótelið. En ef þið grillið í myndina sjáið þið ljósmynd af konu um fimmtugt sem var skotin til bana af leyniskyttum í mótmælunum. Viktoria benti okkur á myndina og sagði: „Þetta var venjuleg húsmóðir sem mómælti spillingunni og vildi breytingar fyrir komandi kynslóðir“. „Þetta var þá þannig kona,“ hugsaði ég með mér. Hún minnti mig á fjölmargar konur á svipuðum aldri á Íslandi, frænkur og vinkonur, en hún var semsagt skotin af leyniskyttu fyrir um mánuði hér fyrir utan hótelgluggann minn. Og nú þegar klukkan er að verða ellefu eru ekki lengur haldnar ræður hér á torginu. Það er föstudagskvöld og plötusnúður hefur ákveðið að nú sé gott fyrir ungt byltingarfólk að dansa og það hreinlega glymur um allt torg hið klassíska diskólag It's Raining Men - og ég get ekki sagt að mér leiðist þessi bylting. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Mest lesið „Mér sýnist Inga Sæland fá talsvert út úr þessu“ Sigurjón Arnórsson Skoðun Þjónusturof hefst í dag Hanna Birna Valdimarsdóttir Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun Hvað með dansinn? Lilja Björk Haraldsdóttir Skoðun Viðhorf sem mótar veruleikann – inngilding á orði og á borði Sóldís Birta Reynisdóttir Skoðun Hallgrímur, málið snýst því miður ekki bara um kebab Snorri Másson Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Ég er eins og ég er – um heilbrigðisþjónustu við trans fólk Alma D. Möller Skoðun Skoðun Skoðun Tími til kominn að styðja öll framúrskarandi ungmenni Karólína Helga Símonardóttir skrifar Skoðun Hvað með dansinn? Lilja Björk Haraldsdóttir skrifar Skoðun Mótórhjólasamtök á Íslandi – hvers vegna öll þessi læti? Helgi Gunnlaugsson skrifar Skoðun Viðhorf sem mótar veruleikann – inngilding á orði og á borði Sóldís Birta Reynisdóttir skrifar Skoðun „Mér sýnist Inga Sæland fá talsvert út úr þessu“ Sigurjón Arnórsson skrifar Skoðun Árangur hefst hér. Með þér. Guðrún Högnadóttir skrifar Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley skrifar Skoðun Þjónusturof hefst í dag Hanna Birna Valdimarsdóttir skrifar Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson skrifar Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson skrifar Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson skrifar Skoðun Orðræða mótar menningu – og menningin mótar okkur öll Jóhanna Bárðardóttir skrifar Skoðun Eitt spilakort, betri spilamenning – er skaðaminnkandi Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason skrifar Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Fjölbreytileiki er styrkleiki Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir skrifar Skoðun Um kynjafræði og pólítík Hanna Björg Vilhjálmsdóttir skrifar Skoðun Við fylgjum þér frá getnaði til grafar Benedikt S. Benediktsson skrifar Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Ef þið bara hefðuð séð heiminn út frá mínum augum: Börn & ADHD Stefán Þorri Helgason skrifar Skoðun 112. liðurinn í aðgerðaáætlun í menntamálum? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson skrifar Skoðun Konur á örorku Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun Drambið okkar Júlíus Valsson skrifar Skoðun Við vitum Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Ekki sama hvaðan gott kemur Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Börn í meðferð eiga rétt á fagfólki orð duga ekki lengur! Steindór Þórarinsson skrifar Skoðun Greindarskerðing eða ofurgáfur með gervigreind Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar Sjá meira
Tinnabækurnar, um hinn hreinhjartaða unga blaðamann, voru mér innblástur þegar ég var níu til fimmtán ára og gera auðvitað enn. Ég hef komið víða en aldrei áður hingað til Kiev í Úkraínu. Ég sé Maiden-torg þar sem fjöldamorðin voru framin hinn 21. febrúar, fyrir nákvæmlega mánuði, út um hótelgluggann minn. Viktoria, ung úkraínsk kona sem hefur verið okkur á 365 miðlum innan handar, segir mér að lobbýið hér niðri hafi verið skyndihjálparstöð sem læknar og hjúkrunarfólk í hópi mótmælenda settu upp. Viktoria segir mér líka að á sama tíma og fréttamenn voru að mynda atburðina á torginu út um glugga á hótelinu, hafi leyniskyttur verið í öðrum gluggum að skjóta á fólk. Það var orðið myrkur þegar við komum þannig að við höfum enn ekki séð torgið og nágrenni þess í skýru ljósi. En á leiðinni inn á hótelið sáum við haug af blómum, kertaljósum og ljósmyndum af fólki sem féll. Glugginn á herberginu mínu er opinn og ég heyri mann halda ræðu í hátalarakerfi núna klukkan rúmlega tíu að kvöldi að staðartíma. Hann talar lágum rómi, ég skil ekki orðin en einhvern veginn skil ég samt hvað hann er að segja. Þegar ég spyr Viktoriu hvaða camouflage-klæddu menn séu í lobbýinu og fyrir utan hótelið, hvort það séu lögreglumenn eða hermenn, segir hún að þetta séu byltingarliðar úr röðum almennings sem verja hótelið og fréttamenn, menn eins og mig. Mér liður eins og Tinna í Leynivopninu á hóteli í Klow, eða Sprojd eða hvað borgin hét og nú er maðurinn fyrir utan hættur að tala og kona með gjallarhorn hefur tekið við, en samt er allt einhern veginn með ró og spekt. Viktoria var mér algerlega ókunnug þar til fyrir nokkrum klukkustundum. Hún er tæplega þrítug, myndarleg með svart sítt hár. Hún og Julian vinur hennar, sem er á svipuðum aldri, náðu í okkur á flugvöllinn klukkan 18, fyrir fjórum og hálfum tíma. Síðan þá hafa þau sagt okkur svo mikið að hugurinn nær ekki að geyma það allt. Bara tilfinninguna af sögum þeirra. Þau eru byltingarfólk. Þau telja að nú standi Úkraína á sögulegum þröskuldi, á hárfínni línu, með einstakt tækifæri sem gæti glatast á einu augnabliki, tækifærinu til að fá að tilheyra frjálsri Evrópu. Þau horfa til Vesturlanda og vonbrigðin yfir viðbrögðum þeirra eru augljós. Þau óttast að land þeirra verði enn og aftur ofurselt einræði og kúgun. Að Pútín nái yfirhöndinni í landinu öllu með efnahagslegum og pólitískum brögðum. Viktoria vinnur hjá fyrirtæki sem dreifir alþjóðlegum kvikmyndum til kvikmyndahúsa í landinu. Hún á ungan son, en ég veit ekki enn hvort hún á eiginmann, kærasta eða kærustu. Við höfum talað svo mikið um byltinguna að hennar einkahagir hafa lítið borist í tal. Julian sagði okkur frá því þegar hann hafði lagt bílnum skammt frá hótelinu og við vorum að ganga síðasta spölin fram hjá ljósmyndum af hinum föllnu, að þegar hann og kærastan hans voru stödd fyrir utan heimili þeirra hinn örlagaríka dag 21. febrúar, hafi þau séð mann ganga upp að öðrum manni sem stóð rétt hjá þeim og skotið hann í höfuðið. Og hann sagði okkur hvað kærastan hans varð hrædd.Julian og Viktoria, skammt frá hótelinu.Hér á myndinni sjást þau Julian og Viktoria við blómahaf rétt við hótelið. En ef þið grillið í myndina sjáið þið ljósmynd af konu um fimmtugt sem var skotin til bana af leyniskyttum í mótmælunum. Viktoria benti okkur á myndina og sagði: „Þetta var venjuleg húsmóðir sem mómælti spillingunni og vildi breytingar fyrir komandi kynslóðir“. „Þetta var þá þannig kona,“ hugsaði ég með mér. Hún minnti mig á fjölmargar konur á svipuðum aldri á Íslandi, frænkur og vinkonur, en hún var semsagt skotin af leyniskyttu fyrir um mánuði hér fyrir utan hótelgluggann minn. Og nú þegar klukkan er að verða ellefu eru ekki lengur haldnar ræður hér á torginu. Það er föstudagskvöld og plötusnúður hefur ákveðið að nú sé gott fyrir ungt byltingarfólk að dansa og það hreinlega glymur um allt torg hið klassíska diskólag It's Raining Men - og ég get ekki sagt að mér leiðist þessi bylting.
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun
Skoðun Viðhorf sem mótar veruleikann – inngilding á orði og á borði Sóldís Birta Reynisdóttir skrifar
Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley skrifar
Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson skrifar
Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar
Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun