Hvaða eiginleika þarf forseti að hafa? Hildur Eir Bolladóttir skrifar 19. maí 2024 19:00 Ég sleit mínum barnsskóm á prestsheimili í norðlenskri sveit. Foreldrar mínir þjónuðu þar kirkju og kristni í marga áratugi. Gestagangur einkenndi æsku mína og sú afstaða foreldra minna að fara sem minnst af bæ og vera alltaf með eitthvað tiltækt í frystinum til að bjóða gestum sem gætu fyrirvaralaust staðið á hlaðinu heima. Stundum þekktum við þá sem sátu með okkur við kvöldverðarborðið en stundum ekki, það skipti náttúrlega engu máli. Stundum gengum við systkinin úr rúmum fyrir fólk sem komst ekki leiðar sinnar vegna veðurs og fékk inni hjá foreldrum okkar. Að loknum guðsþjónustum í Laufási bauð mamma kirkjugestum inn í hús í kaffi og heimabakað bakkelsi. Einu sinni voru foreldrar mínir gestkomandi hjá vinum í annarri sveit og var setið fram á kvöld í góðu spjalli enda stóð til að fjölskyldan úr Laufási myndi gista. Þegar líða tók á kvöldið fékk pabbi vonda tilfinningu og vildi drífa sig heim. Hann lét hvorki laust né fast fyrr en þau mamma voru búin að rífa systkini mín úr rekkju og aka með þau sveita á milli í kvöldsvalanum. Þau voru rétt búin að breiða yfir börnin í þeirra eigin rúmum þegar bankað var á útidyrnar og fyrir utan stóðu þrír alblóðugir og þrekaðir menn sem höfðu velt bíl sínum við Fnjóskábrú og gengið heim í Laufás í þeirri von að þeim yrði bjargað. Pabbi talaði oft um þennan atburð eins og til að sannfæra okkur krakkana um að best væri að vera sínu trúr og ekki á alltof miklu flandri, fólk gæti nefnilega þurft á manni að halda. Við systkinin gátum nú reyndar ranghvolft augunum yfir þessu viðhorfi hans. Núorðið eru auðvitað breyttir tímar og enginn sem gerir þessar kröfur til presta, hvorki í sveit né bæjum þótt kannski eimi eitthvað eftir af þessu í minni samfélögum. Þessi afstaða sem ég lýsi hér á undan er hins vegar svolítið það sem forsetaembættið gengur út á og að vissu leyti sá drifkraftur sem þarf að búa innra með forsetanum á Bessastöðum. Það er þessi ríka ábyrgðarkennd gagnvart samfélaginu og fórnfýsi. Það er nefnilega miklu meiri fórn en fólk gerir sér almennt grein fyrir að gegna forsetaembætti og sá sem við því tekur þarf að átta sig á að hann verður samofinn embætti sínu og hlutverki allan sólarhringinn, svolítið eins og prestshjón í sveit um miðja og ofanverða síðustu öld. Þá ríður á að hafa reynslu af því að gegna viðamiklum og vandasömum störfum og hafa tekið á móti allskonar fólki með ólíkar skoðanir og jafnvel skoðanir sem þér hugnast illa en bjóða því samt að setjast til borðs og neyta með því sameiginlegar máltíðar. Ég var búin að ákveða að kjósa Katrínu Jakobsdóttur til forseta áður en allir frambjóðendur voru komnir fram vegna þess að ég hef lengi séð hana fyrir mér í embætti forseta Íslands. Ástæðan er sú að Katrín er langreynd og mótuð af því frá unga aldri að taka að sér viðamikil störf og sinna þeim sem góður gestgjafi. Katrín hefur alla tíð hvílt í sjálfri sér sem persóna þannig að ég hef alltaf borið traust til hennar, líka þótt hún hafi myndað ríkisstjórn með flokkum sem ég sjálf hef aldrei kosið. Katrín býr yfir þessum mikilvæga myndugleika sem leiðtogi verður að hafa og birtist í því að halda ró sinni vitandi í hverri frumu líkamans að vandasamir hlutir hafa sjaldnast tilhneigingu til að ganga snuðrulaust fyrir sig en gott samtal getur á endanum skilað farsælli niðurstöðu. Ég gæti tíundað hér hversu mikilvægt það sé að forseti þekki inn og út stjórnkerfi landsins, utanríkisstefnu, alþjóðaskuldbindingar og samninga og þess vegna sé Katrín með alla þá þekkingu vel til þess fallin að gegna embættinu. Hins vegar held ég að flestir frambjóðendur geti lært þetta og sett sig inn í þessa hluti og hratt og vel. Það sem að mínu mati gerir Katrínu að yfirburðarframbjóðanda er miklu fremur persóna hennar. Katrín er vitur manneskja og það hefur ekkert með þekkingu, nám eða greindarvísitölu að gera. Að vera vitur er eitthvað sem býr mun dýpra innra með þér og gerir það að verkum að þú hreinlega átt að gegna vandasömum störfum í þágu sem flestra. Að vera vitur er að hafa djúpt innsæi, dómgreind, húmor og djúpstæða löngun til að gera gagn og vera allskonar fólki skjól í kærleika og hlýju. Þetta hefur Katrín Jakobsdóttir og þess vegna kýs ég hana til forseta Íslands þann 1.júní næstkomandi. Höfundur er sóknarprestur í Akureyrarkirkju. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Skoðun: Forsetakosningar 2024 Mest lesið Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson Skoðun Þjónusturof hefst í dag Hanna Birna Valdimarsdóttir Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun Leiðtogi sem nær árangri Birkir Jón Jónsson Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason Skoðun Skoðun Skoðun Árangur hefst hér. Með þér. Guðrún Högnadóttir skrifar Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley skrifar Skoðun Þjónusturof hefst í dag Hanna Birna Valdimarsdóttir skrifar Skoðun Verjum frelsið og mannréttindin Sigurjón Njarðarson skrifar Skoðun Spilavíti er og verður spilavíti Tryggvi Rúnar Brynjarsson skrifar Skoðun Skortur á metnaði í loftslagsmálum Svandís Svavarsdóttir,Guðmundur Ingi Guðbrandsson skrifar Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson skrifar Skoðun Orðræða mótar menningu – og menningin mótar okkur öll Jóhanna Bárðardóttir skrifar Skoðun Eitt spilakort, betri spilamenning – er skaðaminnkandi Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Sameining sem eflir íslenskan landbúnað Egill Gautason skrifar Skoðun Konur sem stinga hvor aðra í bakið Sigríður Svanborgardóttir skrifar Skoðun Fjölbreytileiki er styrkleiki Guðmundur Ingi Kristinsson skrifar Skoðun Það er list að lifa með krabbameini Hlíf Steingrímsdóttir skrifar Skoðun Um kynjafræði og pólítík Hanna Björg Vilhjálmsdóttir skrifar Skoðun Við fylgjum þér frá getnaði til grafar Benedikt S. Benediktsson skrifar Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar Skoðun Ef þið bara hefðuð séð heiminn út frá mínum augum: Börn & ADHD Stefán Þorri Helgason skrifar Skoðun 112. liðurinn í aðgerðaáætlun í menntamálum? Ingólfur Ásgeir Jóhannesson skrifar Skoðun Konur á örorku Sigríður Ingibjörg Ingadóttir,Steinunn Bragadóttir skrifar Skoðun Drambið okkar Júlíus Valsson skrifar Skoðun Við vitum Guðrún Jónsdóttir skrifar Skoðun Ekki sama hvaðan gott kemur Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Börn í meðferð eiga rétt á fagfólki orð duga ekki lengur! Steindór Þórarinsson skrifar Skoðun Greindarskerðing eða ofurgáfur með gervigreind Björgmundur Örn Guðmundsson skrifar Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Skoðun Stöndum saman gegn fjölþáttaógnum Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Hagræðing á kostnað fjölbreytni og gæðamenntunar Ida Marguerite Semey skrifar Skoðun Umbúðir en ekkert innihald í Hafnarfirði Einar Geir Þorsteinsson skrifar Skoðun Við viljum tala íslensku, en hvernig Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar Sjá meira
Ég sleit mínum barnsskóm á prestsheimili í norðlenskri sveit. Foreldrar mínir þjónuðu þar kirkju og kristni í marga áratugi. Gestagangur einkenndi æsku mína og sú afstaða foreldra minna að fara sem minnst af bæ og vera alltaf með eitthvað tiltækt í frystinum til að bjóða gestum sem gætu fyrirvaralaust staðið á hlaðinu heima. Stundum þekktum við þá sem sátu með okkur við kvöldverðarborðið en stundum ekki, það skipti náttúrlega engu máli. Stundum gengum við systkinin úr rúmum fyrir fólk sem komst ekki leiðar sinnar vegna veðurs og fékk inni hjá foreldrum okkar. Að loknum guðsþjónustum í Laufási bauð mamma kirkjugestum inn í hús í kaffi og heimabakað bakkelsi. Einu sinni voru foreldrar mínir gestkomandi hjá vinum í annarri sveit og var setið fram á kvöld í góðu spjalli enda stóð til að fjölskyldan úr Laufási myndi gista. Þegar líða tók á kvöldið fékk pabbi vonda tilfinningu og vildi drífa sig heim. Hann lét hvorki laust né fast fyrr en þau mamma voru búin að rífa systkini mín úr rekkju og aka með þau sveita á milli í kvöldsvalanum. Þau voru rétt búin að breiða yfir börnin í þeirra eigin rúmum þegar bankað var á útidyrnar og fyrir utan stóðu þrír alblóðugir og þrekaðir menn sem höfðu velt bíl sínum við Fnjóskábrú og gengið heim í Laufás í þeirri von að þeim yrði bjargað. Pabbi talaði oft um þennan atburð eins og til að sannfæra okkur krakkana um að best væri að vera sínu trúr og ekki á alltof miklu flandri, fólk gæti nefnilega þurft á manni að halda. Við systkinin gátum nú reyndar ranghvolft augunum yfir þessu viðhorfi hans. Núorðið eru auðvitað breyttir tímar og enginn sem gerir þessar kröfur til presta, hvorki í sveit né bæjum þótt kannski eimi eitthvað eftir af þessu í minni samfélögum. Þessi afstaða sem ég lýsi hér á undan er hins vegar svolítið það sem forsetaembættið gengur út á og að vissu leyti sá drifkraftur sem þarf að búa innra með forsetanum á Bessastöðum. Það er þessi ríka ábyrgðarkennd gagnvart samfélaginu og fórnfýsi. Það er nefnilega miklu meiri fórn en fólk gerir sér almennt grein fyrir að gegna forsetaembætti og sá sem við því tekur þarf að átta sig á að hann verður samofinn embætti sínu og hlutverki allan sólarhringinn, svolítið eins og prestshjón í sveit um miðja og ofanverða síðustu öld. Þá ríður á að hafa reynslu af því að gegna viðamiklum og vandasömum störfum og hafa tekið á móti allskonar fólki með ólíkar skoðanir og jafnvel skoðanir sem þér hugnast illa en bjóða því samt að setjast til borðs og neyta með því sameiginlegar máltíðar. Ég var búin að ákveða að kjósa Katrínu Jakobsdóttur til forseta áður en allir frambjóðendur voru komnir fram vegna þess að ég hef lengi séð hana fyrir mér í embætti forseta Íslands. Ástæðan er sú að Katrín er langreynd og mótuð af því frá unga aldri að taka að sér viðamikil störf og sinna þeim sem góður gestgjafi. Katrín hefur alla tíð hvílt í sjálfri sér sem persóna þannig að ég hef alltaf borið traust til hennar, líka þótt hún hafi myndað ríkisstjórn með flokkum sem ég sjálf hef aldrei kosið. Katrín býr yfir þessum mikilvæga myndugleika sem leiðtogi verður að hafa og birtist í því að halda ró sinni vitandi í hverri frumu líkamans að vandasamir hlutir hafa sjaldnast tilhneigingu til að ganga snuðrulaust fyrir sig en gott samtal getur á endanum skilað farsælli niðurstöðu. Ég gæti tíundað hér hversu mikilvægt það sé að forseti þekki inn og út stjórnkerfi landsins, utanríkisstefnu, alþjóðaskuldbindingar og samninga og þess vegna sé Katrín með alla þá þekkingu vel til þess fallin að gegna embættinu. Hins vegar held ég að flestir frambjóðendur geti lært þetta og sett sig inn í þessa hluti og hratt og vel. Það sem að mínu mati gerir Katrínu að yfirburðarframbjóðanda er miklu fremur persóna hennar. Katrín er vitur manneskja og það hefur ekkert með þekkingu, nám eða greindarvísitölu að gera. Að vera vitur er eitthvað sem býr mun dýpra innra með þér og gerir það að verkum að þú hreinlega átt að gegna vandasömum störfum í þágu sem flestra. Að vera vitur er að hafa djúpt innsæi, dómgreind, húmor og djúpstæða löngun til að gera gagn og vera allskonar fólki skjól í kærleika og hlýju. Þetta hefur Katrín Jakobsdóttir og þess vegna kýs ég hana til forseta Íslands þann 1.júní næstkomandi. Höfundur er sóknarprestur í Akureyrarkirkju.
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun
Skoðun Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley skrifar
Skoðun Eru stjórnarandstæðingar viljandi að misskilja samsköttun? Þórhallur Valur Benónýsson skrifar
Skoðun Mega einhverf hverfa? Ármann Pálsson,Björg Torfadóttir,Sigrún Ósk,Sigurjón Már,Halldóra Hafsteins,Guðlaug Svala Kristjánsdóttir,Mamiko Dís Ragnarsdóttir skrifar
Skoðun Að hafa hemil á nýjum ófjármögnuðum útgjöldum er lykillinn að sjálfbærum rekstri sveitarfélaga Jón Ingi Hákonarson skrifar
Skoðun Homo sapiens að öðrum toga: Af hverju ætti ég eiginlega að mæta á PIFF-kvikmyndhátíðina? Ólafur Guðsteinn Kristjánsson skrifar
Þegar lýðheilsa, lýðræði og loftslagið eru í húfi, ekki efla samstarf við Bandaríkin Davíð Aron Routley Skoðun