Jól, eftir Stefán frá Hvítadal

I.

Þau lýsa fegurst,

er lækkar sól,

í blámaheiði

mín bernsku jól.

Er hneig að jólum,

mitt hjarta brann.

Í dásemd nýrri

hver dagur rann.

En ugg á stundum

mig yfir brá.

Og von á mörgu

ég vissi þá.

Því jólasveinar

úr jöklageim

trítluðu um fjöllin

og tíndust heim.

Ég aldrei sjálfur

þau undur leit,

hann Kertasníki

og kveldsins sveit.

Ég man sá lýður

í myrkri ólst.

Og jólakötturinn

jafnan fólst.

II.

Það lækkaði stöðugt

á lofti sól.

Þau brostu í nálægð

mín bernskujól.

Og sífellt styttist

við sérhvern dag.

Og húsið fylltist

af helgibrag.

Hann leið um hugann,

sá ljúfi blær.

Og laust var sofið.

Þau liðu nær.

Hve allt var dýrðlegt

við annan brag,

á Þorláksmessu,

þann þráða dag.

Um bekki var strokið

og brík og hólf.

Og hirzlur þvegnar

og húsagólf.

Og allt hið gamla

var endurfætt.

Og ilmur í göngum

frá eldhúsgætt.

Ég reikaði um bæinn,

er rökkur fól.

Ég man þá hrifning:

Á morgun jól!

III.

Ó blessuð jólin,

hver bið mér sveið.

Í klæðunum nýju

ég kveldsins beið.

Það skyggði aldrei,

hvert skot var ljóst.

Ég fylltist gleði,

er fólkið bjóst.

Að sjöttu stundu

um síðir dró.

Kveldið var heilagt,

er klukkan sló.

Þá hljóðnaði fólkið.

Ég heyrði og fann,

að ljóssins englar

þá liðu í rann.

IV.

Ég þokaðist burtu,

ég þoldi ei bið,

og kistuna gömlu

ég kraup nú við.

Hún húkti þar frammi

sem hrörnað skar,

ein heimsins dýrasta

hirzla var.

Hún mamma fól þar

sinn mikla auð:

ljómandi kerti

og laufabrauð.

Og lífið var sæla

og lánið heilt,

er kistan var opnuð

og kertum deilt.

Og ljósin brunnu

svo ljómarík,

frá rúmi hverju,

á rekkjubrík.

V.

Og prúð var stundin

er pabbi tók

af hillunni ofan

þá helgu bók

og las með andakt

um lífsins sól,

um Herrans fæðing,

um heilög jól,

og lyfti mér barni

í ljómann þann,

er hirðingjaflokki

af hæðum brann.

VI.

Ó, blessuð jólin,

er barn ég var.

Ó, mörg er gleðin

að minnast þar.

Í gullnum ljóma,

hver gjöf mér skín.

En kærust vor mér

kertin mín.

Því lausnari heimsins

þeim ljóma gaf.

Þau fegurst lýstu,

er fólkið svaf.

Þau kerti brunnu

svo bjart og rótt

í Jesú nafni

um jólanótt.

VII.

Ó, láttu, Kristur,

þá laun sín fá,

er ljós þín kveiktu,

er lýstu þá.

Ég sé þær sólir,

mín sál er klökk

af helgri hrifning

og hjartans þökk.

Lýstu þeim héðan

er lokast brá,

heilaga Guðsmóðir,

himnum frá.



Stefán frá Hvítadal (1887-1933)