Nú legg ég á, og mæli ég um Sara McMahon skrifar 14. október 2014 07:00 Þegar ég var barn gekk ég í gegnum tímabil þar sem ég sóttist mjög í að lesa íslenskar þjóðsögur. Hrifnust var ég af útilegumannasögum, sögum af huldufólki og draugasögum (sem héldu oft fyrir mér vöku á nóttunni). Ég vissi sem var að sögurnar væru oftast hreinn uppspuni þó oft mætti finna einhvers konar sannleikskorn í þeim, þá helst um alþýðutrú, siðferði og dagleg störf fólks á öldum áður. Við vitum að hér áður fyrr skemmti fólk hverju öðru með munnmælum og þjóðsögum. Þó við nútímafólkið búum á „gervihnattaöld“ er hinn íslenski sagnaarfur enn sprelllifandi, nú í formi reynslu- og flökkusagna sem nútíma sagnamenn og -konur á öllum aldri krydda hvert með sínu nefi. Í kringum mig eru til að mynda margir færir sagnamenn (vinkonur, foreldrar og frændfólk), en líklega eru fáir eins færir og Sigurður nokkur Atlason á Hólmavík. Sigurður þessi er allt í öllu á Galdrasýningunni á Ströndum, sem ég heimsótti í þriðja sinn nú um helgina. Tröllasögur, útilegumannasögur, frásagnir af ýmiss konar yfirnáttúrulegum atburðum og verum – Sigurður kann þær allar og meira til. Það að hlýða á Sigurð segja frá uppvakningum, lýsa notkun nábrókar og síðast en ekki síst segja frá galdrafárinu sem ríkti hér á landi á 17. öld vakti áhuga minn á íslenskum sögnum að nýju – svo mikið meira að segja að liðna nótt dreymdi mig bæði galdrastafi og tilbera! Nú legg ég á, og mæli eindregið með að þú, lesandi góður, leggir leið þína til Hólmavíkur og heimsækir Galdrasýninguna og Sigurð því sögurnar hans eru betri en Game of Thrones, Mad Men, Breaking Bad og Forbrydelsen til samans! Ég lofa. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Game of Thrones Sara McMahon Mest lesið Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens Skoðun Mega bara íslenskir karlmenn nauðga konum á Íslandi? Guðný S. Bjarnadóttir Skoðun Nýbygging þýðir ekki gallalaus eign Annþór Kristján Karlsson Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun Börn í skugga stríðs Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra Gunnar Örn Vopnfjörð Þorsteinsson Skoðun
Þegar ég var barn gekk ég í gegnum tímabil þar sem ég sóttist mjög í að lesa íslenskar þjóðsögur. Hrifnust var ég af útilegumannasögum, sögum af huldufólki og draugasögum (sem héldu oft fyrir mér vöku á nóttunni). Ég vissi sem var að sögurnar væru oftast hreinn uppspuni þó oft mætti finna einhvers konar sannleikskorn í þeim, þá helst um alþýðutrú, siðferði og dagleg störf fólks á öldum áður. Við vitum að hér áður fyrr skemmti fólk hverju öðru með munnmælum og þjóðsögum. Þó við nútímafólkið búum á „gervihnattaöld“ er hinn íslenski sagnaarfur enn sprelllifandi, nú í formi reynslu- og flökkusagna sem nútíma sagnamenn og -konur á öllum aldri krydda hvert með sínu nefi. Í kringum mig eru til að mynda margir færir sagnamenn (vinkonur, foreldrar og frændfólk), en líklega eru fáir eins færir og Sigurður nokkur Atlason á Hólmavík. Sigurður þessi er allt í öllu á Galdrasýningunni á Ströndum, sem ég heimsótti í þriðja sinn nú um helgina. Tröllasögur, útilegumannasögur, frásagnir af ýmiss konar yfirnáttúrulegum atburðum og verum – Sigurður kann þær allar og meira til. Það að hlýða á Sigurð segja frá uppvakningum, lýsa notkun nábrókar og síðast en ekki síst segja frá galdrafárinu sem ríkti hér á landi á 17. öld vakti áhuga minn á íslenskum sögnum að nýju – svo mikið meira að segja að liðna nótt dreymdi mig bæði galdrastafi og tilbera! Nú legg ég á, og mæli eindregið með að þú, lesandi góður, leggir leið þína til Hólmavíkur og heimsækir Galdrasýninguna og Sigurð því sögurnar hans eru betri en Game of Thrones, Mad Men, Breaking Bad og Forbrydelsen til samans! Ég lofa.