Kannski er ég þá strákur Anna Margrét Björnsson skrifar 9. febrúar 2010 06:00 Líkamar karls og konu byrja eins hjá fóstri og eru ekkert svo gersamlega frábrugðnir eftir allt saman. Þær endingargóðu staðhæfingar sem gilda enn um kynin verða því enn undarlegri þegar þessi staðreynd er rifjuð upp. Nú hef ég ætíð talið mig „kvenlega" konu ef einhver mögulegur mælikvarði er settur á slíkt. Það er að segja, ég er með sítt hár, mála mig og geng í pilsum. En ef ég kaupi tískublað fyrir konur eins og mig er það alltaf uppfullt af alls kyns rusli sem ég myndi aldrei bjóða neinum upp á að lesa. Gömul og gróin alþjóðleg tímarit eru enn að birta greinar sem fjalla um hvernig maður eigi að fullnægja karlmanni á allan hátt, hvers vegna karlmenn eigi erfitt með að bindast, hvers vegna karlmenn haldi framhjá og hvernig maður eigi að halda í karlmann þegar maður er nú einu sinni búinn að ná í hann. Hvaða kjaftæði er þetta eiginlega? Mér finnst þá „karla"-tímaritin miklu skemmtilegri því það virðist að karlar hafi mun víðara áhugasvið en við konurnar! Sú markaðsvæðing sem snýr að okkur mýkra kyninu hefur farið í taugarnar á mér alveg síðan að ég kastaði bleikum smáhestum úr plasti í haug með aflimuðum Barbie-dúkkum í æsku. Ég hata þessar skelfilegu sjálfshjálparbækur skrifaðar fyrir ungar konur og fylgja í kjölfarið á bók eftir snilling sem ákvað einu sinni að konur væru frá Venus og karlmenn frá Mars og við gætum því engan veginn skilið hvort annað. Versta bók sem ég hef nokkurn tímann lesið naut mikilla vinsælda og heitir Hann er ekki nógu skotinn í þér. Þar er konum í alvörunni ráðlagt að hringja ekki í karlmann í þrjá daga eftir deit. Hvaða góða samband karls og konu gæti mögulega verið byggt á slíkri vitleysu? Ég verð að játa að hlutir sem eru markaðssettir fyrir konur fara bara gersamlega fyrir ofan garð og neðan hjá mér. Ég er ekki ein af þeim konum sem vildu að þær lifðu í Sex and The City-þætti þar sem lífið einkennist af sushi og hvítvíni með vinkonum í hádeginu og karlmenn eru annaðhvort hjásvæfur eða geimverur. Mér kom þetta allt til hugar þegar sjö ára sonur minn ákvað að hann gæti ekki leikið lengur við bestu vinkonu sína (en þau deila öllum mögulegum áhugasviðum) vegna þess að honum var bent á af skólafélögunum að hún væri jú stelpa. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Anna Margrét Björnsson Mest lesið Hverjir eiga Ísland? Jón Baldvin Hannibalsson Skoðun Aukið við sóun með einhverjum ráðum Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Kæru valkyrjur, hatrið sigraði líklega í þetta skiptið Arnar Laxdal Skoðun Stjórnmál sem virka og lýðræði sem kemst ekki fyrir í umslagi Þórður Snær Júlíusson Skoðun Ríkisstjórnin stóð af sér áhlaup sérhagsmuna Ásthildur Lóa Þórsdóttir Skoðun Ursula Von der Leyen styður stríðsglæpamenn - Ísland á ekki að þegja Helen Ólafsdóttir Skoðun Áform um að eyðileggja Ísland! Jóna Imsland Skoðun Hvert er markmið fulltrúalýðræðis? Hlynur Orri Stefánsson,Vilhjálmur Árnason Skoðun Fröken þjóðarmorð: Þér er ekki boðið! Linda Ósk Árnadóttir,Yousef Ingi Tamimi Skoðun Vönduð vinnubrögð - alltaf! Jóna Bjarnadóttir Skoðun
Líkamar karls og konu byrja eins hjá fóstri og eru ekkert svo gersamlega frábrugðnir eftir allt saman. Þær endingargóðu staðhæfingar sem gilda enn um kynin verða því enn undarlegri þegar þessi staðreynd er rifjuð upp. Nú hef ég ætíð talið mig „kvenlega" konu ef einhver mögulegur mælikvarði er settur á slíkt. Það er að segja, ég er með sítt hár, mála mig og geng í pilsum. En ef ég kaupi tískublað fyrir konur eins og mig er það alltaf uppfullt af alls kyns rusli sem ég myndi aldrei bjóða neinum upp á að lesa. Gömul og gróin alþjóðleg tímarit eru enn að birta greinar sem fjalla um hvernig maður eigi að fullnægja karlmanni á allan hátt, hvers vegna karlmenn eigi erfitt með að bindast, hvers vegna karlmenn haldi framhjá og hvernig maður eigi að halda í karlmann þegar maður er nú einu sinni búinn að ná í hann. Hvaða kjaftæði er þetta eiginlega? Mér finnst þá „karla"-tímaritin miklu skemmtilegri því það virðist að karlar hafi mun víðara áhugasvið en við konurnar! Sú markaðsvæðing sem snýr að okkur mýkra kyninu hefur farið í taugarnar á mér alveg síðan að ég kastaði bleikum smáhestum úr plasti í haug með aflimuðum Barbie-dúkkum í æsku. Ég hata þessar skelfilegu sjálfshjálparbækur skrifaðar fyrir ungar konur og fylgja í kjölfarið á bók eftir snilling sem ákvað einu sinni að konur væru frá Venus og karlmenn frá Mars og við gætum því engan veginn skilið hvort annað. Versta bók sem ég hef nokkurn tímann lesið naut mikilla vinsælda og heitir Hann er ekki nógu skotinn í þér. Þar er konum í alvörunni ráðlagt að hringja ekki í karlmann í þrjá daga eftir deit. Hvaða góða samband karls og konu gæti mögulega verið byggt á slíkri vitleysu? Ég verð að játa að hlutir sem eru markaðssettir fyrir konur fara bara gersamlega fyrir ofan garð og neðan hjá mér. Ég er ekki ein af þeim konum sem vildu að þær lifðu í Sex and The City-þætti þar sem lífið einkennist af sushi og hvítvíni með vinkonum í hádeginu og karlmenn eru annaðhvort hjásvæfur eða geimverur. Mér kom þetta allt til hugar þegar sjö ára sonur minn ákvað að hann gæti ekki leikið lengur við bestu vinkonu sína (en þau deila öllum mögulegum áhugasviðum) vegna þess að honum var bent á af skólafélögunum að hún væri jú stelpa.