Fótbolti í morgunsárið
Þeir eru glaðbeittir í morgunsárið guðsmennirnir sem spila fótbolta í KR heimilinu milli klukkan 8 og 9 á fimmtudagsmorgnum. Spurðir hvort þeim finnist þetta ekki ókristilegur tími fyrir iðkun fótbolta svara þeir því galvaskir neitandi og einn bætir við að boltinn sé góður með morgunbæninni. Ellefu eru mættir daginn sem Fréttablaðið er á njósnum kringum KR heimilið. Ekki allt vígðir menn að vísu en tengjast þó allir kirkjunni á einhvern hátt. Einn er greftrunarmaður, annar djákni og tveir eru synir eldri liðsmanna. "Við erum dálítið mishelgir,"segir einhver hlæjandi, hinir taka undir það og fíflast eins og þeim sé borgað fyrir það. Fínn hópur, það eru þeir allir sammála um. Þetta er áttunda árið sem þeir hittast til að stunda þessa eftirlætisíþrótt sína, sumir mæta tvisvar í viku. "Við hlaupum okkur rennsveitta og sameinum með þessu líkamsrækt og skemmtun," segja þeir og einn bætir við að þessar æfingar þeirra sanni gildi leiks fyrir fullorðið fólk. Aðspurðir segjast þeir aldrei hafa hlotið nein meiðsl að ráði í boltanum, enda "spilað af mikilli prúðmennsku og kærleika," eins og þeir orða það. Séra Halldór Reynisson skipar í liðin og er sjálfur í tapliðinu þegar kemur að leikslokum þennan daginn. Hann lætur sér það í léttu rúmi liggja. En er enginn skipaður dómari? "Nei, réttlætiskenndin er svo rík í liðinu að þess þarf ekki," er eitt svarið. "Það er sá frekasti sem ræður," heyrist úr annarri átt og sá þriðji kemur með enn eina skýringuna og þá sennilegustu. "Við gerum út um leikinn í sturtunni."
