Orkulaus náttúruvernd Jónas Elíasson skrifar 11. febrúar 2022 12:01 Varaaflsskortur Nú er orkuskortur í landinu og verður viðvarandi næstu 4 - 5 árin að líkum lætur. Kerfið er eins og sjómenn kalla það „á tampi“, varla má bila vél án þess að skerða þurfi orkuafhendingu. Þetta kemur orkufyrirtækjunum ekkert illa. Þeim gefst tækifæri til að loka á þá sem eru á lægstu töxtunum og hækka þannig meðalverðið í sölunni. Þetta er þjóðhagslega óhagkvæmt og slæmt fyrir loftslagið, því jarðefnaeldsneyti kemur í stað hinnar hreinu íslensku orku. Nú þurfa loðnubræðslur að brenna 20.000 tonnum af olíu af því að þær fá ekki rafmagn. Stjórnvöld hafa í gegn um tíðina þurft að beita töluverðum þrýstingi á orkufyrirtækin til að fá þau til að virkja, jafnvel ríkisfyrirtækið Landsvirkjun dregur lappirnar þegar kemur að því að byrja á næstu virkjun, tólf ár eru síðan byrjað var á síðustu virkjun hefur sá tími ekki orðið jafn langur áður. Einangrað orkukerfi eins og Ísland þarf varafl, en það er uppurið eftir þessi tólf ár. Þetta hefur ríkisstjórnin látið gott heita, nú er frekar treyst á ferðamenn en orkuiðnað til að halda uppi þjóðarbúskapnum, og ekki má gleyma því að gróði orkufyrirtækja er mestur meðan ekkert er byggt. Hinir síblönku félagar, ríkiskassinn og Reykjavíkurborg, hefur lapið upp arðgreiðslur frá orkufyrirtækjum sínum þó þá muni ekkert um þetta lítilræði, án tillits til þess að í orkuskorti tapar þjóðarbúið 10 - 20 földu því verðmæti sem orkan kostar. Pólitísk uppgjöf fyrir þrýstihópum Þetta ástand má kalla „de facto“ pólitíska uppgjöf fyrir samtökum í umhverfis og náttúruverndargeira sem búin eru að vera suðandi um skaðsemi allra framkvæmda sem skerða ósnerta náttúru, að þeirra eigin óskeikula mati. Þeir ímynda sér að náttúran eigi um aldur og ævi að vera eins og hún var daginn sem þeir fermdust. Gallinn er auðvitað sá að þeir fermdust ekki allir sama daginn og hvernig á náttúran þá að vera ? Dæmi um náttúruvernd Þetta hefur leitt af sér ýmis grátbrosleg dæmi. Hatur náttúruverndarsinna á virkjunarlónum er alþekkt. Elliðavatn er virkjunarlón, en þegar Elliðavatnsstíflan brast í stórflóði 1968 hugsuðu raforkumenn: Nú getum við gert eitthvað fyrir þetta fólk, virkjunin er úrelt, nú koma gömlu árnar Bugða og Dimma í ljós til gleði fyrir alla sanna náttúruverndarmenn, við gerum ekki við stífluna, gefum þeim ósnerta náttúru aftur. En nei, inn streymdu mótmæli frá náttúruverndarmönnum, „Elliðavatn er mesta náttúruperla Reykjavíkur“. Ekki var annað að gera en byggja stífluna aftur til að losna við þetta suð. Hvernig stendur á þessu ? Jú þeir sem fermdust þegar Bugðu og Dimmu og landinu í kring var drekkt, létu ekki á sér kræla frekar en dauðir væru og gætu ekki komið upp úr gröfunum til að sýna af sér fagnaðarlæti. Fleiri dæmi eru um að virkjunarlón verða nattúruperlur þegar fram líða stundir, t.d. Bláa Lónið. Svo eru Þingvallavatn og Mývatn, stíflurnar í útfallinu hafa líklega bjargað því að útfallið úr vatninu skar sig ekki niður, bjó til gljúfur, og tæmdi vatnið. En svona til þess að hæla ekki bara virkjunarmönnum fyrir góða náttúruvernd, má minnast á Vegagerðina, allar vega- og brúarstíflur hennar hafa gert það að verkum að eyðisandar og gamlar áreyrar eru nú að gróa upp á fljúgandi ferð. Gríðarleg afrek í náttúruvernd liggja eftir vegagerðar- og virkjunarmenn. Eftir náttúruverndarsamtök liggur ekki neitt sem legið getur á nögl. Frá þeim hefur aldrei komið neitt nema nei, þau fengu tækifæri til að koma með brúklega rammaáætlun fyrir virkjanagerð, en nei, það tókst ekki. Undiritaður átti sæti í fyrstu rammaáætlunarnefndinni. Út úr því kom það að Hvalárvirkjun var það eina sem náttúruverndarmönnum fannst í lagi að byggja, greinilega í trausti þess að Strandirnar væru það langt í burtu að enginn mundi vilja virkja þar. Þegar svo Hitaveita Suðurnesja sýndi málinu áhuga voru þeir strax á móti. Þeir gerðu út fjölda manns á gúmmístígvélum til að gefa sína venjubundnu yfirlýsingu um virkjunarstaði, að þetta væri fallegasti staður í heimi, og þar mætti alls ekki virkja. Eilífðarformaður í deilum Nú stendur yfir skondin deila þar sem eilífðarformaður og eini starfsmaður Náttúruverndarsamtaka Íslands er móðgaður út í þingmann Miðflokksins fyrir skort á skilningi á göfugum loftslagssjónarmiðum samtakanna. Glæpur þingmannsins er að vilja búa til áburð hér á landi úr hreinni orku, eins og einu sinni var gert. Sá áburður mundi koma í stað áburðar úr olíu frá ESB, en slík framleiðsla mengar loftið allduglega og losar þar að auki CO2 í töluverðum mæli. Það má e.t.v. segja eilífðarformanninum það til vorkunnar að hann þekkir ekki annað til áburðargerðar en gömlu verksmiðjuna sem hér var. Hún var byggð fyrir Marshallfé af amerískum majór eftir seinni heimsstyrjöldina, eftir teikningum sem voru mjög gamlar þá, gætu verið frá þeim dögum þegar Einar Benediktsson skáld ætlaði að byggja hér áburðarverksmiðju. Í dag gera menn þetta öðruvísi. Á móti eigin stefnu? Í ESB þar sem olía er hráefnið mengar áburðarframleiðsla fimm sinnum meira en hér. Það verður því að virða þingamanninum það til vorkunnar að skilja ekki þá stefnu formannsins, að áburðarramleiðslu með hreinni orku megi ekki stunda hér á landi. Árni Finnsson segir í Vísi 25. janúar 2022 „Hagur og heiður Íslands er að draga úr losun eins hratt og nokkur kostur er. Ísland á ekki að vera hæli fyrir mengandi iðnað“ . Samkvæmt þessari stefnu ætti að framleiða eins mikið af áburði á Íslandi og hægt er, sama hvað það kostar, þar að auki þarf að virkja mikið til að draga úr losun, svo maður skyldi halda að hér sé verið að mæla með meiri virkjunum, en það er ekki aldeilis. Hrein orka kemur ekki nema virkjað sé, þetta eru mjög gömul vísindi, en umhverfisverndarsinnum gengur illa að koma þessu inn í heilabúið, eru búnir að standa gegn virkjunum allan tímann og standa enn, þó þeim fækki með árunum. Hræðsluvísindi um loftslagsvandann Loftslagsvísindin eru nýrri af nálinni en orkuvísindin, og þar gengur betur að rugla fólk, a.m.k. enn sem komið er. Talað er um losun CO2 sem mikla mengun, nú má ekki kalla þetta efni kolsýru lengur, því allir vita að henni er blandað út í drykki og er ekki mengun. Þar að auki er hún helsta burðarefni ljóstillífunar á jörðinni. Stærstur hluti CO2 er í hringrás milli lofthjúps og jarðar, og því geta menn lítið hreyft við sem betur fer. Samt er verið að kenna skólabörnum hræðsluvísindi um loftslagsmál. Þau beinast aðallega að landbúnaði með því að bannfæra ýmsar fæðutegundir. Til lengri tíma litið, gerir það loftslaginu ekkert gagn að hrekkja landbúnaðinn, og fylla upp í skurði og gróðursetja tré er líka meira en lítið vafasöm loftslagsaðgerð, en getur verið velkominn stuðningur við landbúnað og ræktunarstarf. Það er aðallega metanið sem búpeningur framleiðir sem áróðurinn beinist að. En metan eyðist úr lofthjúpnum á einu til fimm árum og þess er aldrei getið. Gróðurhúsaáhrifin eru um 70% loftraki og skýjamyndun, 25% CO2 og ekki nema 5% metan. Loftslagsvísindi náttúruverndarinnar eru hrærigrautur úr kreddukenningum, hálfsannleika og blindri þrjósku þar sem byrjað er á því að strika út loftrakann, Þá er bara kolefni og metan eftir sem er kennt um allt saman. Hinn raunverulegi loftslagsvandi Hann er uppsöfnunin á CO2 í andrúmsloftinu vegna brennslu á jarðefnaeldsneyti sem er miklu meiri en hún ætti að vera vegna andstöðu umhverfissinna við allar virkjanir. Sem dæmi má taka áætlun Bandaríkjaþings frá 1985 um að setja eins mikla raforkuframleiðslu og kostur er á kjarnorku og aðra hreinorku sem virkjanleg er. Sú áætlun var snögglega drepin í kjarnorkumótmælum 68 kynslóðarinnar á sínum tíma. Síðan sitjum við uppi með óhóflega notkun á jarðefnaeldsneyti. Eina lækningin þar er hrein orka, vatnsafl, jarðhiti og kjarnorka þó varasöm sé. Í 40 - 50 ár eru náttúruverndarsamtök búin að berjast gegn þessu öllu, en nú er loksins að hilla undir pólitískan kjark hjá ráðamönnum ESB til að taka á þessu og virkja. Þeir vilja hætta að hlusta á raddirnar sem heimta hreina orku en segja nei og leggjast í mótmælagöngur og skemmdarstarfsemi þegar á að byggja orkuverin. Okkar stjórnendur eru líka að sjá ljósið. Við getum vonað að rödd skynseminnar nái loks yfirhöndinni, þær raddir sem á sínu tíma bannfærðu virkjanir í Þjórsá og Tungná eru loks þagnaðar að mestu og nöldrið yfir Kárahnjúkavirkjun orðið hjáróma hvísl. Það var Hálslón sem menn kvörtuðu mest yfir, en lónið er stórt vatn fyrir norðan Vatnajökul þar sem fá stöðuvötn eru, og þar eru árnar því að grafa sundur allar fjallshlíðar. Þegar lónið kom myndaðist stórt stöðuvatn sem töluverð náttúrubót var að, svo mikil að heiðagæsin var langt á undan Landsvirkjun að taka lónið í notkun, en nei, ekki lagaðist skapið hjá náttúruverndinni við að horfa upp á það. Höfundur er fyrrverandi prófessor. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Jónas Elíasson Orkumál Mest lesið Pólitískt hugrekki og pólitískt hugleysi: ólík stefna tveggja systurflokka Birgir Finnsson Skoðun Sniðgangan á Rapyd slær öll met Björn B. Björnsson Skoðun Ísland gjaldþrota vegna fatlaðs fólks? Alma Ýr Ingólfsdóttir Skoðun Trumpistar eru víða Trausti Breiðfjörð Magnússon Skoðun Hvernig hljómar 100.000 kr. mánaðarlegur samgöngustyrkur? Valur Elli Valsson Skoðun Árið 2023 kemur aldrei aftur Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Mig langar að byggja heim með frið og umlykja með ást Guðmunda G. Guðmundsdóttir Skoðun Þjóðin stendur með sjúkraliðum Sandra B. Franks Skoðun Vegið að íslenska lífeyriskerfinu Björgvin Jón Bjarnason,Þóra Eggertsdóttir,Halldór Kristinsson,Guðmundur Svavarsson,Elsa Björk Pétursdóttir,Jón Ólafur Halldórsson,Arnar Hjaltalín Skoðun Veiðigjöld, gaslýsingar og valdníðsla Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Skoðun Skoðun Það þarf ekki að biðjast afsökunar á því að segja satt Þórður Snær Júlíusson skrifar Skoðun Lífeyrissjóðirnir og Íslandsbanki, hluthafafundur á mánudag Bolli Héðinsson skrifar Skoðun „Þegar arkitektinn fer á flug“ - opinber umræða á villigötum Eyrún Arnarsdóttir skrifar Skoðun Heilbrigðiskerfið þarf stjórnvöld með bein í nefinu Svandís Svavarsdóttir skrifar Skoðun Börn eru hvorki veiðigjöld né öryggis- og varnarmál Grímur Atlason skrifar Skoðun Í vörn gegn sjálfum sér? Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Mig langar að byggja heim með frið og umlykja með ást Guðmunda G. Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Þjóðin stendur með sjúkraliðum Sandra B. Franks skrifar Skoðun Vegið að íslenska lífeyriskerfinu Björgvin Jón Bjarnason,Þóra Eggertsdóttir,Halldór Kristinsson,Guðmundur Svavarsson,Elsa Björk Pétursdóttir,Jón Ólafur Halldórsson,Arnar Hjaltalín skrifar Skoðun Ísland gjaldþrota vegna fatlaðs fólks? Alma Ýr Ingólfsdóttir skrifar Skoðun Veiðigjöld, gaslýsingar og valdníðsla Kristinn Karl Brynjarsson skrifar Skoðun Sniðgangan á Rapyd slær öll met Björn B. Björnsson skrifar Skoðun Pólitískt hugrekki og pólitískt hugleysi: ólík stefna tveggja systurflokka Birgir Finnsson skrifar Skoðun Árið 2023 kemur aldrei aftur Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Trumpistar eru víða Trausti Breiðfjörð Magnússon skrifar Skoðun Fasteignagjöld eru lág í Reykjavík Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Gerræðisleg áform í anda Ráðstjórnarríkjanna Guðmundur Fertram Sigurjónsson skrifar Skoðun Opið svar til formanns Samleik- Útsvarsgreiðendur borga leikskólann í Kópavogi! Rakel Ýr Isaksen skrifar Skoðun Nýbakaðir foreldrar og óbökuð loforð Ingveldur Anna Sigurðardóttir skrifar Skoðun Þegar bráðamóttakan drepur þig hraðar Hólmfríður Ásta Hjaltadóttir skrifar Skoðun Samkeppnin tryggir hag neytenda Hanna Katrín Friðriksson skrifar Skoðun Stóðhryssur ekki moldvörpur Hallgerður Ljósynja Hauksdóttir skrifar Skoðun Við getum gert betur Einar Bárðarson skrifar Skoðun Tími til að notast við réttar tölur Sigurjón Þórðarson,Eydís Ásbjörnsdóttir,Eiríkur Björn Björgvinsson skrifar Skoðun Hvernig hljómar 100.000 kr. mánaðarlegur samgöngustyrkur? Valur Elli Valsson skrifar Skoðun Ábyrg stefna í útlendingamálum Þorbjörg Sigríður Gunnlaugsdóttir skrifar Skoðun Týndu hermennirnir okkar Bryndís Haraldsdóttir skrifar Skoðun Gerist þetta aftur á morgun? Ísak Hilmarsson skrifar Skoðun Frá Írak til Gaza: Hvað höfum við lært af lygunum og stríðsbröltinu? Helen Ólafsdóttir skrifar Skoðun Staða þorpshálfvita er laus til umsóknar Jón Daníelsson skrifar Sjá meira
Varaaflsskortur Nú er orkuskortur í landinu og verður viðvarandi næstu 4 - 5 árin að líkum lætur. Kerfið er eins og sjómenn kalla það „á tampi“, varla má bila vél án þess að skerða þurfi orkuafhendingu. Þetta kemur orkufyrirtækjunum ekkert illa. Þeim gefst tækifæri til að loka á þá sem eru á lægstu töxtunum og hækka þannig meðalverðið í sölunni. Þetta er þjóðhagslega óhagkvæmt og slæmt fyrir loftslagið, því jarðefnaeldsneyti kemur í stað hinnar hreinu íslensku orku. Nú þurfa loðnubræðslur að brenna 20.000 tonnum af olíu af því að þær fá ekki rafmagn. Stjórnvöld hafa í gegn um tíðina þurft að beita töluverðum þrýstingi á orkufyrirtækin til að fá þau til að virkja, jafnvel ríkisfyrirtækið Landsvirkjun dregur lappirnar þegar kemur að því að byrja á næstu virkjun, tólf ár eru síðan byrjað var á síðustu virkjun hefur sá tími ekki orðið jafn langur áður. Einangrað orkukerfi eins og Ísland þarf varafl, en það er uppurið eftir þessi tólf ár. Þetta hefur ríkisstjórnin látið gott heita, nú er frekar treyst á ferðamenn en orkuiðnað til að halda uppi þjóðarbúskapnum, og ekki má gleyma því að gróði orkufyrirtækja er mestur meðan ekkert er byggt. Hinir síblönku félagar, ríkiskassinn og Reykjavíkurborg, hefur lapið upp arðgreiðslur frá orkufyrirtækjum sínum þó þá muni ekkert um þetta lítilræði, án tillits til þess að í orkuskorti tapar þjóðarbúið 10 - 20 földu því verðmæti sem orkan kostar. Pólitísk uppgjöf fyrir þrýstihópum Þetta ástand má kalla „de facto“ pólitíska uppgjöf fyrir samtökum í umhverfis og náttúruverndargeira sem búin eru að vera suðandi um skaðsemi allra framkvæmda sem skerða ósnerta náttúru, að þeirra eigin óskeikula mati. Þeir ímynda sér að náttúran eigi um aldur og ævi að vera eins og hún var daginn sem þeir fermdust. Gallinn er auðvitað sá að þeir fermdust ekki allir sama daginn og hvernig á náttúran þá að vera ? Dæmi um náttúruvernd Þetta hefur leitt af sér ýmis grátbrosleg dæmi. Hatur náttúruverndarsinna á virkjunarlónum er alþekkt. Elliðavatn er virkjunarlón, en þegar Elliðavatnsstíflan brast í stórflóði 1968 hugsuðu raforkumenn: Nú getum við gert eitthvað fyrir þetta fólk, virkjunin er úrelt, nú koma gömlu árnar Bugða og Dimma í ljós til gleði fyrir alla sanna náttúruverndarmenn, við gerum ekki við stífluna, gefum þeim ósnerta náttúru aftur. En nei, inn streymdu mótmæli frá náttúruverndarmönnum, „Elliðavatn er mesta náttúruperla Reykjavíkur“. Ekki var annað að gera en byggja stífluna aftur til að losna við þetta suð. Hvernig stendur á þessu ? Jú þeir sem fermdust þegar Bugðu og Dimmu og landinu í kring var drekkt, létu ekki á sér kræla frekar en dauðir væru og gætu ekki komið upp úr gröfunum til að sýna af sér fagnaðarlæti. Fleiri dæmi eru um að virkjunarlón verða nattúruperlur þegar fram líða stundir, t.d. Bláa Lónið. Svo eru Þingvallavatn og Mývatn, stíflurnar í útfallinu hafa líklega bjargað því að útfallið úr vatninu skar sig ekki niður, bjó til gljúfur, og tæmdi vatnið. En svona til þess að hæla ekki bara virkjunarmönnum fyrir góða náttúruvernd, má minnast á Vegagerðina, allar vega- og brúarstíflur hennar hafa gert það að verkum að eyðisandar og gamlar áreyrar eru nú að gróa upp á fljúgandi ferð. Gríðarleg afrek í náttúruvernd liggja eftir vegagerðar- og virkjunarmenn. Eftir náttúruverndarsamtök liggur ekki neitt sem legið getur á nögl. Frá þeim hefur aldrei komið neitt nema nei, þau fengu tækifæri til að koma með brúklega rammaáætlun fyrir virkjanagerð, en nei, það tókst ekki. Undiritaður átti sæti í fyrstu rammaáætlunarnefndinni. Út úr því kom það að Hvalárvirkjun var það eina sem náttúruverndarmönnum fannst í lagi að byggja, greinilega í trausti þess að Strandirnar væru það langt í burtu að enginn mundi vilja virkja þar. Þegar svo Hitaveita Suðurnesja sýndi málinu áhuga voru þeir strax á móti. Þeir gerðu út fjölda manns á gúmmístígvélum til að gefa sína venjubundnu yfirlýsingu um virkjunarstaði, að þetta væri fallegasti staður í heimi, og þar mætti alls ekki virkja. Eilífðarformaður í deilum Nú stendur yfir skondin deila þar sem eilífðarformaður og eini starfsmaður Náttúruverndarsamtaka Íslands er móðgaður út í þingmann Miðflokksins fyrir skort á skilningi á göfugum loftslagssjónarmiðum samtakanna. Glæpur þingmannsins er að vilja búa til áburð hér á landi úr hreinni orku, eins og einu sinni var gert. Sá áburður mundi koma í stað áburðar úr olíu frá ESB, en slík framleiðsla mengar loftið allduglega og losar þar að auki CO2 í töluverðum mæli. Það má e.t.v. segja eilífðarformanninum það til vorkunnar að hann þekkir ekki annað til áburðargerðar en gömlu verksmiðjuna sem hér var. Hún var byggð fyrir Marshallfé af amerískum majór eftir seinni heimsstyrjöldina, eftir teikningum sem voru mjög gamlar þá, gætu verið frá þeim dögum þegar Einar Benediktsson skáld ætlaði að byggja hér áburðarverksmiðju. Í dag gera menn þetta öðruvísi. Á móti eigin stefnu? Í ESB þar sem olía er hráefnið mengar áburðarframleiðsla fimm sinnum meira en hér. Það verður því að virða þingamanninum það til vorkunnar að skilja ekki þá stefnu formannsins, að áburðarramleiðslu með hreinni orku megi ekki stunda hér á landi. Árni Finnsson segir í Vísi 25. janúar 2022 „Hagur og heiður Íslands er að draga úr losun eins hratt og nokkur kostur er. Ísland á ekki að vera hæli fyrir mengandi iðnað“ . Samkvæmt þessari stefnu ætti að framleiða eins mikið af áburði á Íslandi og hægt er, sama hvað það kostar, þar að auki þarf að virkja mikið til að draga úr losun, svo maður skyldi halda að hér sé verið að mæla með meiri virkjunum, en það er ekki aldeilis. Hrein orka kemur ekki nema virkjað sé, þetta eru mjög gömul vísindi, en umhverfisverndarsinnum gengur illa að koma þessu inn í heilabúið, eru búnir að standa gegn virkjunum allan tímann og standa enn, þó þeim fækki með árunum. Hræðsluvísindi um loftslagsvandann Loftslagsvísindin eru nýrri af nálinni en orkuvísindin, og þar gengur betur að rugla fólk, a.m.k. enn sem komið er. Talað er um losun CO2 sem mikla mengun, nú má ekki kalla þetta efni kolsýru lengur, því allir vita að henni er blandað út í drykki og er ekki mengun. Þar að auki er hún helsta burðarefni ljóstillífunar á jörðinni. Stærstur hluti CO2 er í hringrás milli lofthjúps og jarðar, og því geta menn lítið hreyft við sem betur fer. Samt er verið að kenna skólabörnum hræðsluvísindi um loftslagsmál. Þau beinast aðallega að landbúnaði með því að bannfæra ýmsar fæðutegundir. Til lengri tíma litið, gerir það loftslaginu ekkert gagn að hrekkja landbúnaðinn, og fylla upp í skurði og gróðursetja tré er líka meira en lítið vafasöm loftslagsaðgerð, en getur verið velkominn stuðningur við landbúnað og ræktunarstarf. Það er aðallega metanið sem búpeningur framleiðir sem áróðurinn beinist að. En metan eyðist úr lofthjúpnum á einu til fimm árum og þess er aldrei getið. Gróðurhúsaáhrifin eru um 70% loftraki og skýjamyndun, 25% CO2 og ekki nema 5% metan. Loftslagsvísindi náttúruverndarinnar eru hrærigrautur úr kreddukenningum, hálfsannleika og blindri þrjósku þar sem byrjað er á því að strika út loftrakann, Þá er bara kolefni og metan eftir sem er kennt um allt saman. Hinn raunverulegi loftslagsvandi Hann er uppsöfnunin á CO2 í andrúmsloftinu vegna brennslu á jarðefnaeldsneyti sem er miklu meiri en hún ætti að vera vegna andstöðu umhverfissinna við allar virkjanir. Sem dæmi má taka áætlun Bandaríkjaþings frá 1985 um að setja eins mikla raforkuframleiðslu og kostur er á kjarnorku og aðra hreinorku sem virkjanleg er. Sú áætlun var snögglega drepin í kjarnorkumótmælum 68 kynslóðarinnar á sínum tíma. Síðan sitjum við uppi með óhóflega notkun á jarðefnaeldsneyti. Eina lækningin þar er hrein orka, vatnsafl, jarðhiti og kjarnorka þó varasöm sé. Í 40 - 50 ár eru náttúruverndarsamtök búin að berjast gegn þessu öllu, en nú er loksins að hilla undir pólitískan kjark hjá ráðamönnum ESB til að taka á þessu og virkja. Þeir vilja hætta að hlusta á raddirnar sem heimta hreina orku en segja nei og leggjast í mótmælagöngur og skemmdarstarfsemi þegar á að byggja orkuverin. Okkar stjórnendur eru líka að sjá ljósið. Við getum vonað að rödd skynseminnar nái loks yfirhöndinni, þær raddir sem á sínu tíma bannfærðu virkjanir í Þjórsá og Tungná eru loks þagnaðar að mestu og nöldrið yfir Kárahnjúkavirkjun orðið hjáróma hvísl. Það var Hálslón sem menn kvörtuðu mest yfir, en lónið er stórt vatn fyrir norðan Vatnajökul þar sem fá stöðuvötn eru, og þar eru árnar því að grafa sundur allar fjallshlíðar. Þegar lónið kom myndaðist stórt stöðuvatn sem töluverð náttúrubót var að, svo mikil að heiðagæsin var langt á undan Landsvirkjun að taka lónið í notkun, en nei, ekki lagaðist skapið hjá náttúruverndinni við að horfa upp á það. Höfundur er fyrrverandi prófessor.
Vegið að íslenska lífeyriskerfinu Björgvin Jón Bjarnason,Þóra Eggertsdóttir,Halldór Kristinsson,Guðmundur Svavarsson,Elsa Björk Pétursdóttir,Jón Ólafur Halldórsson,Arnar Hjaltalín Skoðun
Skoðun Vegið að íslenska lífeyriskerfinu Björgvin Jón Bjarnason,Þóra Eggertsdóttir,Halldór Kristinsson,Guðmundur Svavarsson,Elsa Björk Pétursdóttir,Jón Ólafur Halldórsson,Arnar Hjaltalín skrifar
Skoðun Pólitískt hugrekki og pólitískt hugleysi: ólík stefna tveggja systurflokka Birgir Finnsson skrifar
Skoðun Opið svar til formanns Samleik- Útsvarsgreiðendur borga leikskólann í Kópavogi! Rakel Ýr Isaksen skrifar
Skoðun Tími til að notast við réttar tölur Sigurjón Þórðarson,Eydís Ásbjörnsdóttir,Eiríkur Björn Björgvinsson skrifar
Skoðun Frá Írak til Gaza: Hvað höfum við lært af lygunum og stríðsbröltinu? Helen Ólafsdóttir skrifar
Vegið að íslenska lífeyriskerfinu Björgvin Jón Bjarnason,Þóra Eggertsdóttir,Halldór Kristinsson,Guðmundur Svavarsson,Elsa Björk Pétursdóttir,Jón Ólafur Halldórsson,Arnar Hjaltalín Skoðun