Íslenskt samfélag Einar Helgason skrifar 24. ágúst 2021 14:32 Þau voru bæði orðin sjötíu og tveggja ára og höfðu hætt að vinna fyrir tveimur til þremur árum. Og á þessum föstudagsmorgni sátu þau við eldhúsborðið og drukku morgunkaffið eins og þau gerðu reyndar á hverjum morgni. Konan var með eitthvert blað sem hún var að glugga í en maðurinn sem sat gengt henni við borðið rýndi áhyggjufullur á tölvuskjá sem hann var með fyrir framan sig á borðinu. Frá útvarpstæki sem þarna var í eldhúsinu hjalaði rödd sem sagði að nú væri komið að fréttum vikunnar og kynnti til einhverja tvo unga menn til að ræða þær. Þessir ungu menn drógu engan dul á það að þeir væri sanntrúaðir Sjálfstæðismenn þótt forfeður þeirra hefðu verið Kratar úr Keflavík. Skyndilega leit maðurinn áhyggjufullur á konu sína ofan við tölvuskjáinn og sagði hugsandi. „Bölvað vesen er þetta. Við þurfum svo sárlega að kaupa nýjan rafgeymir í bílinn en við höfum bara andskotans ekki efni á því fyrr en um mánaðar mótin þegar ellilaunin koma inn.“ Konan leit sem snöggvast upp úr blaðinu og horfði hugsandi á mann sinn en sagði svo. „Nei, ég get að minnsta kosti ekkert gert þeim málum. Ég held að ég eigi ekki nema um fimm þúsund eftir inn á reikningnum og enn er um tíu dagar eftir til mánaðarmóta.“ Um stund horfðu þau þegjandi á hvort annað og í bakgrunni heyrðist glaðlegt hjalið í ungu Sjálfstæðismönnunum sem voru mættir til þess að tala um fréttir vikunnar. Um stund sökktu þau sér aftur í að rýna í tölvuskjáinn og blaðið en þó tautaði maðurinn um leið svona eins og við sjálfan sig. „Fjárinn að ég skildi þurfa að kaupa þetta stykki þarna í þvottavélina fyrr í mánuðinum það gerði mig alveg staurblankan.“ Um stund heyrðist ekkert í eldhúsinu nema auðvita hjalið í ungmennunum í útvarpstækinu þar sem mikið var hlegið. Skyndilega sagði konan án þess að líta af blaðinu og það var mikil undrun í rödd hennar. „Heyrðu, ég er að lesa hérna að einhver náungi í íslensku þjóðfélagi hafi þrjátíu og sex milljónir í tekjur á mánuði.“ Maður hennar leit upp frá tölvuskjánum og í svip hans mátti bæði lesa furðu og vantrú. Ja, hver andskotin hugsaði hann með sér. Í fyrstu datt honum í hug að þessi maður væri í engum vandræðum að kaupa sér rafgeymir ef hann þyrfti. En svo fljótlega varð honum ljóst hversu fáránleg þessi hugsun var. Maður með svona miklar tekjur í hverjum mánuði gæti auðveldlega keypt sér nýjan svona slyddujeppa eins og þau áttu í hverri viku án þess að finna fyrir því. Um stund heyrðist bara hjalið í ungu Sjálfstæðismönnunum þar sem annar þeirra var að tala um hvern fjandann væri verið að birta tekjur tekjuhárra Íslendinga til þess eins að vekja upp öfundargenið hjá fólki. Hann sjálfur væri bara ánægður með ef fólk hefði góðar tekjur á meðan hann sjálfur hefði nóg að bíta og brenna. Eftir einhverja stund leit konan upp frá blaðinu og horfði á mann sinn um leið og hún sagði. „Ég veit ekki hvernig ég á að fara að því að leysa út lyfin mín sem eru tilbúin í apótekinu. Ég þarf svo sárlega á þeim að halda ekki seinna en strax en svo er annað. Ég veit ekki hvort ég kemst út úr húsi vegna þess að sólinn á gömlu skónum mínum er farin að flagga laus.“ Maður hennar horfði á hana án þess að segja nokkuð en svipur hans lýsti einskonar uppgjöf. Í útvarpinu voru glaðlyndu Sjálfstæðismennirnir að lýsa því hvað þeir ætluðu að gera um helgina og þar var efst á lista að fara í golf eða liggja bara í leti. „Heyrðu.“ Sagði konan eftir einhverja stund. „Þessi náungi þarna sem stjórnar í Blá Lóninu er með eitthvað í kring um átján milljónir í mánaðartekjur.“ Maður hennar leit upp frá tölvuskjánum og neðri hakan hafði sigið töluvert af undrun. Hann sagði ekkert en í gegn um huga hans fluga einhverjar fáránlega hugsanir. Getur það verið að einhver í þessu þjóðfélagi geti verið svo merkilegur að hann hafi margföld árslaun þeirra hjóna til samans á einum mánuði. Hann lét sig síga aftur í stólbakið og var eins og sprungin blaðra að sjá. Þetta var ekki eins og hann hafði hugsað sér þegar hann hætti að vinna. Hann hafði aldrei tekið inn í myndina að því fylgdi þessar fjárhagsáhyggjur. Getur það verið að hægt sé að kalla þetta gott þjóðfélag sem kemur svona fram við fólk sem er búið að vinna frekar erfiða vinnu frá unglingsárum. Ég veit ekki hvað ykkur finnst, en ég efast um það. Höfundur er fyrrverandi sendibílstjóri. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kjaramál Eldri borgarar Mest lesið Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson Skoðun Refsa fyrst, spyrja svo? Jakob Frímann Magnússon Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) Skoðun Börn eiga ekki heima í fangelsi Tótla I. Sæmundsdóttir Skoðun Er yfirvöldum alveg sama um fólk á bifhjólum? Njáll Gunnlaugsson Skoðun Skoðun Skoðun Vísindin geta læknað krabbamein en ekki grænmetissafar og kaffistólpípur Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir,Vilborg Kolbrún Vilmundardóttir skrifar Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar Skoðun Er yfirvöldum alveg sama um fólk á bifhjólum? Njáll Gunnlaugsson skrifar Skoðun Ekki mamman í hópnum - leiðtoginn í hópnum Katrín Ásta Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Rannsóknarnefnd styrjalda Gunnar Einarsson skrifar Skoðun Börn eiga ekki heima í fangelsi Tótla I. Sæmundsdóttir skrifar Skoðun Aðförin að einkabílnum eða bara meira frelsi? Kristín Hrefna Halldórsdóttir skrifar Skoðun Kvöld sem er ekki bara fyrir börnin Alicja Lei skrifar Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar Skoðun Málið er dautt (A Modest Proposal) skrifar Skoðun Femínísk utanríkisstefna: aukin samstaða og aðgerðir Guillaume Bazard skrifar Skoðun Hagsmunir flugrekstrar á Íslandi eru miklir Jóhannes Bjarni Guðmundsson skrifar Skoðun Þjónn, það er bakslag í beinasoðinu mínu Hlédís Maren Guðmundsdóttir skrifar Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar Skoðun Kvennabarátta á tímum bakslags Tatjana Latinovic skrifar Skoðun Líttupp - ertu að missa af einhverju? Skúli Bragi Geirdal skrifar Skoðun Betri hellir, stærri kylfur? Ingvar Þóroddsson skrifar Skoðun Er loftslagskvíðinn horfinn? Sonja Huld Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Okur fákeppni og ofurvextir halda uppi verðbólgu Þorsteinn Sæmundsson skrifar Skoðun Óverjandi framkoma við fyrirtæki Ólafur Stephensen skrifar Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar Skoðun Réttlæti hins sterka. Þegar vitleysan í dómsal slær allt út Jörgen Ingimar Hansson skrifar Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar Skoðun Ástarsvik ein tegund ofbeldis gegn eldra fólki Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir skrifar Skoðun Lítil bleik slaufa kemur miklu til leiðar Halla Þorvaldsdóttir skrifar Skoðun Fræ menntunar – frá Froebel til Jung Kristín Magdalena Ágústsdóttir skrifar Skoðun 1500 vanvirk ungmenni í Reykjavík Magnea Gná Jóhannsdóttir skrifar Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar Skoðun Að hafa trú á samfélaginu Hjálmar Bogi Hafliðason skrifar Sjá meira
Þau voru bæði orðin sjötíu og tveggja ára og höfðu hætt að vinna fyrir tveimur til þremur árum. Og á þessum föstudagsmorgni sátu þau við eldhúsborðið og drukku morgunkaffið eins og þau gerðu reyndar á hverjum morgni. Konan var með eitthvert blað sem hún var að glugga í en maðurinn sem sat gengt henni við borðið rýndi áhyggjufullur á tölvuskjá sem hann var með fyrir framan sig á borðinu. Frá útvarpstæki sem þarna var í eldhúsinu hjalaði rödd sem sagði að nú væri komið að fréttum vikunnar og kynnti til einhverja tvo unga menn til að ræða þær. Þessir ungu menn drógu engan dul á það að þeir væri sanntrúaðir Sjálfstæðismenn þótt forfeður þeirra hefðu verið Kratar úr Keflavík. Skyndilega leit maðurinn áhyggjufullur á konu sína ofan við tölvuskjáinn og sagði hugsandi. „Bölvað vesen er þetta. Við þurfum svo sárlega að kaupa nýjan rafgeymir í bílinn en við höfum bara andskotans ekki efni á því fyrr en um mánaðar mótin þegar ellilaunin koma inn.“ Konan leit sem snöggvast upp úr blaðinu og horfði hugsandi á mann sinn en sagði svo. „Nei, ég get að minnsta kosti ekkert gert þeim málum. Ég held að ég eigi ekki nema um fimm þúsund eftir inn á reikningnum og enn er um tíu dagar eftir til mánaðarmóta.“ Um stund horfðu þau þegjandi á hvort annað og í bakgrunni heyrðist glaðlegt hjalið í ungu Sjálfstæðismönnunum sem voru mættir til þess að tala um fréttir vikunnar. Um stund sökktu þau sér aftur í að rýna í tölvuskjáinn og blaðið en þó tautaði maðurinn um leið svona eins og við sjálfan sig. „Fjárinn að ég skildi þurfa að kaupa þetta stykki þarna í þvottavélina fyrr í mánuðinum það gerði mig alveg staurblankan.“ Um stund heyrðist ekkert í eldhúsinu nema auðvita hjalið í ungmennunum í útvarpstækinu þar sem mikið var hlegið. Skyndilega sagði konan án þess að líta af blaðinu og það var mikil undrun í rödd hennar. „Heyrðu, ég er að lesa hérna að einhver náungi í íslensku þjóðfélagi hafi þrjátíu og sex milljónir í tekjur á mánuði.“ Maður hennar leit upp frá tölvuskjánum og í svip hans mátti bæði lesa furðu og vantrú. Ja, hver andskotin hugsaði hann með sér. Í fyrstu datt honum í hug að þessi maður væri í engum vandræðum að kaupa sér rafgeymir ef hann þyrfti. En svo fljótlega varð honum ljóst hversu fáránleg þessi hugsun var. Maður með svona miklar tekjur í hverjum mánuði gæti auðveldlega keypt sér nýjan svona slyddujeppa eins og þau áttu í hverri viku án þess að finna fyrir því. Um stund heyrðist bara hjalið í ungu Sjálfstæðismönnunum þar sem annar þeirra var að tala um hvern fjandann væri verið að birta tekjur tekjuhárra Íslendinga til þess eins að vekja upp öfundargenið hjá fólki. Hann sjálfur væri bara ánægður með ef fólk hefði góðar tekjur á meðan hann sjálfur hefði nóg að bíta og brenna. Eftir einhverja stund leit konan upp frá blaðinu og horfði á mann sinn um leið og hún sagði. „Ég veit ekki hvernig ég á að fara að því að leysa út lyfin mín sem eru tilbúin í apótekinu. Ég þarf svo sárlega á þeim að halda ekki seinna en strax en svo er annað. Ég veit ekki hvort ég kemst út úr húsi vegna þess að sólinn á gömlu skónum mínum er farin að flagga laus.“ Maður hennar horfði á hana án þess að segja nokkuð en svipur hans lýsti einskonar uppgjöf. Í útvarpinu voru glaðlyndu Sjálfstæðismennirnir að lýsa því hvað þeir ætluðu að gera um helgina og þar var efst á lista að fara í golf eða liggja bara í leti. „Heyrðu.“ Sagði konan eftir einhverja stund. „Þessi náungi þarna sem stjórnar í Blá Lóninu er með eitthvað í kring um átján milljónir í mánaðartekjur.“ Maður hennar leit upp frá tölvuskjánum og neðri hakan hafði sigið töluvert af undrun. Hann sagði ekkert en í gegn um huga hans fluga einhverjar fáránlega hugsanir. Getur það verið að einhver í þessu þjóðfélagi geti verið svo merkilegur að hann hafi margföld árslaun þeirra hjóna til samans á einum mánuði. Hann lét sig síga aftur í stólbakið og var eins og sprungin blaðra að sjá. Þetta var ekki eins og hann hafði hugsað sér þegar hann hætti að vinna. Hann hafði aldrei tekið inn í myndina að því fylgdi þessar fjárhagsáhyggjur. Getur það verið að hægt sé að kalla þetta gott þjóðfélag sem kemur svona fram við fólk sem er búið að vinna frekar erfiða vinnu frá unglingsárum. Ég veit ekki hvað ykkur finnst, en ég efast um það. Höfundur er fyrrverandi sendibílstjóri.
Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun
Skoðun Vísindin geta læknað krabbamein en ekki grænmetissafar og kaffistólpípur Dögg Guðmundsdóttir,Guðrún Nanna Egilsdóttir,Vilborg Kolbrún Vilmundardóttir skrifar
Skoðun Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir skrifar
Skoðun Verkakonur samtímans – og nýtt skeið í kvennabaráttu! Guðrún Margrét Guðmundsdóttir,Aleksandra Leonardsdóttir skrifar
Skoðun Samhljómur á meðal ÍSÍ og Íslandsspila um endursköpun spilaumhverfisins Ingvar Örn Ingvarsson skrifar
Skoðun Viljum við læra af sögunni eða endurtaka hana? Arndís Anna Kristínardóttir Gunnarsdóttir skrifar
Skoðun Sameiginlegt sundkort fyrir höfuðborgarsvæðið – löngu tímabært Þórdís Lóa Þórhallsdóttir skrifar
Skoðun Frá Peking 1995 til 2025: Samstarf, framþróun og ný heimsskipan Karl Héðinn Kristjánsson skrifar
Skoðun Hvað eiga kaffihúsin á 18. öld á Englandi og gervigreind sameiginlegt? Stefán Atli Rúnarsson skrifar
Þöggun, hroki og afneitun voru móttökur Samfylkingarinnar til okkar Elín A. Eyfjörð Ármannsdóttir Skoðun