Passaðu þig í hálkunni Róbert Marvin Gíslason skrifar 3. nóvember 2019 08:00 Ég og sjötíu og níu ára gömul frænka mín mættum hjá öldrunarsérfræðing þann nítjánda. september til að fá öldrunarmat þar sem hún vildi fara að komast inn á dvalarheimili. Hún var orðin mjög gleymin og komin með Alzheimereinkenni. Niðurstaðan úr því viðtali var möguleg dagvist í Maríuhúsi. Tvisvar verður gamall maður barn. Hún var búin að sækja um dvalarheimili en fékk neitun þar sem hún var talin nógu hraust til að vera heima. Sú greining byggði ekki á að hún væri heimsótt og hennar aðstæður athugaðar. Þessi greining var gerð á pappír og upplýsingum sem lýstu engan veginn aðstæðum hennar. Við fórum saman að skoða Maríuhús sem er góður kostur fyrir fólk sem er aldrað og án verkja. Frænka mín virtist mjög brött og náði að ganga upp og niður stiga þó svo hún hafi varað okkur við að það gæti hún varla. Að lokum kom í ljós að hún var svo verkjuð að hún treysti sér ekki til að þiggja vistina. Frænka mín bjó ein og átti engan að nema þá frændur og frænkur sem litu til hennar, þannig að hún var algjörlega upp á eigin spýtur. Hún fékk mat sendan heim sem mér var sagt að væri bæði kaldur og ólystugur af heilbrigðum einstakling. Það er nógu erfitt fyrir fólk sem er orkulaust og þarf að takast á við lystarleysi að þurfa að þiggja svona matargjafir. Þetta endar inni í ísskáp og svo í ruslinu. Í raun eru þær óþarfar og væri líklega betra að nýta fjármuni í annað. Reyndu sjálfur að éta kalda kássu með gubbupest. Stuttu eftir að hafa fengið fregnir af því hversu hraust hún var til að geta verið ein heima hjá sér, dettur hún og mjaðmabrýtur sig við að standa upp úr rúminu. Þetta gerist í miðjum október mánuði. Til allrar hamingju er skyldmenni hjá henni og hringir á sjúkrabíl. Hún undirgengst aðgerð daginn eftir. Frænka mín var mjó og kuldsækin. Mér þótti því undarlegt að sjá hana undir þunnu filt teppi sem veitti lítið sem ekkert skjól þegar ég heimsótti hana. Hún kvartaði sáran undan verkjum og kulda. Ég leit yfir í næsta rúm og sá að sá sjúklingur var einnig undir þunnu filtteppi. Einnig var kalt inni á stofunni. Ég minntist á þetta við hjúkrunarfræðing og bað um að þetta yrði lagað. Hefði ég vitað að það sem ég sagði yrði virt að vettugi, hefði ég lagt meira að mér. En ég lagði mitt traust á að þessu yrði sinnt. Mér skilst á þeim gestum sem komu síðar að því hafi ekki verið sinnt. Nokkrum dögum eftir aðgerðina var hún send heim. Það var búið að marg ítreka að hún gæti ekki verið heima ein. Bæði af henni sjálfri og öllum þeim ættingjum sem heimsóttu hana. Eitthvað barst talið að hjúkrunarheimilinu Eir, en það var fullt, eins og flestir vissu, þannig að hún var send heim. Stuttu eftir heimkomuna veiktist hún hastarlega og hélt engu niðri. Því kom hún aftur niður á bráðadeild með lungnabólgu og mun veikari en áður en hún fór á sjúkrahúsið. Lungnabólguna fékk hún ekki heima hjá sér, því henni var ekki kalt þar. Þannig að hún virðist hafa veikst í sjúkrahúsvistinni. Það kom því flatt upp á mig að hún væri komin með lungnabólgu upp úr þurru. Daginn eftir var hún komin upp á gjörgæslu þar sem læknar sögðu okkur frá ýmsum líffærabilunum og lögðu til að hún yrði tekin úr þeim hjálpartækjum sem héldu henni á lífi. Hún dó þann 31. október 2019. Fimmtán mínútum eftir að þeir tóku tækin úr sambandi. Frænka mín var gömul og veik. Hún var búin að vera með stóma í mörg ár, en það háði henni ekkert sérstaklega. Það voru aðallega verkirnir sem háðu henni daglega. Líklega er hún fegin að vera farinn. Ég stend samt uppi með spurninguna, af hverju er manneskja sem er í engu standi til að fara heim, send heim. Af hverju fá sjúklingar ekki almennilega sæng svo þeim verði ekki kalt? Af hverju fara sjúklingar veikari heim af sjúkrahúsi en þegar þeir komu þangað? Af hverju deyr fólk úr mjaðmabroti? Verst er að ég tel mig vita svörin við þessum spurningum. Og þau eru kaldranaleg, ómannúðleg og snúast að megninu til um peninga og hvernig þeim er ráðstafað. Frænka mín var send heim þar sem sjúkrahúsið vantaði rúmið fyrir aðra sjúklinga. Það eru ekki nógu mörg rúm fyrir allt þetta veika fólk. Frænku minni var kalt vegna þess að líklega voru ekki til peningar til að tryggja öllum rúmum almennilega sæng. Þessir peningar koma frá ríkinu. Þetta eru skattpeningarnir okkar sem við erum að tala um. Ríkisstjórn Íslands sem við kjósum og úthlutar þessum fjármunum getur ekki séð sér fært um að halda okkar veikasta fólki hlýju svo það fái ekki lungnabólgu og deyji eftir sjúkrahúsvistina. Aldrað fólk deyr úr mjaðmarbroti vegna þess að dvalarheimili eru full, sjúkrahús eru fjársvelt og undirmönnuð. Þetta er líklega ekki fyrsta eða eina dauðsfallið sem skráist á skort á fjármunum. Er þetta það sem bíður okkar? Er þetta er það sem bíður þín? Passaðu þig í hálkunni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Eldri borgarar Umferðaröryggi Mest lesið „Akademísk sniðganga“: gaslýsingar og hnignun háskólasamfélagsins Birgir Finnsson Skoðun Gjaldskyldulandið Ísland - Viltu hafa bílastæðagjald við hverja lækjarsprænu? Hermann Helguson Skoðun Landspítali í bráðri hættu Læknar á Landspítala Skoðun Vókismi gagnrýndur frá vinstri Andri Sigurðsson Skoðun Ölmusa útgerðarinnar Bolli Héðinsson Skoðun Nýtt landsframlag – og hvað svo? Hrafnhildur Bragadóttir,Birna Sigrún Hallsdóttir Skoðun Ferðumst saman í Reykjavík Heiða Björg Hilmisdóttir Skoðun Löng barátta XD fyrir jafnrétti og frelsi Diljá Mist Einarsdóttir Skoðun Öndum rólega Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Þúsundir barna bætast við umferðina Hrefna Sigurjónsdóttir Skoðun Skoðun Skoðun Garðurinn okkar fyllist af illgresi Davíð Bergmann skrifar Skoðun Nýtt landsframlag – og hvað svo? Hrafnhildur Bragadóttir,Birna Sigrún Hallsdóttir skrifar Skoðun Fágætir dýrgripir í Vestmannaeyjum Gunnar Salvarsson skrifar Skoðun Gjaldskyldulandið Ísland - Viltu hafa bílastæðagjald við hverja lækjarsprænu? Hermann Helguson skrifar Skoðun Gervigreind er ekki sannleiksvél – en við getum gert svörin traustari Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Er einnig von á góðakstri Strætó í ár? Stefán Hrafn Jónsson skrifar Skoðun Ferðumst saman í Reykjavík Heiða Björg Hilmisdóttir skrifar Skoðun Þúsundir barna bætast við umferðina Hrefna Sigurjónsdóttir skrifar Skoðun Þau sem hlaupa í átt að hættunni þegar aðrir flýja Gísli Rafn Ólafsson skrifar Skoðun Öndum rólega Heiðrún Lind Marteinsdóttir skrifar Skoðun Réttur barna versus veruleiki Matthildur Björnsdóttir skrifar Skoðun Framtíð villta laxins hangir á bláþræði Elvar Örn Friðriksson skrifar Skoðun „Akademísk sniðganga“: gaslýsingar og hnignun háskólasamfélagsins Birgir Finnsson skrifar Skoðun Við lifum ekki á tíma fasisma Hjörvar Sigurðsson skrifar Skoðun Fíknisjúkdómur – samfélagsleg ábyrgð sem við þurfum að takast á við Halldór Þór Svavarsson skrifar Skoðun Ætlar ríkið að stuðla að aukinni tóbaksneyslu á Íslandi? Bjarni Freyr Guðmundsson skrifar Skoðun Bílastæðavandi í Reykjavík – tími til aðgerða Einar Sveinbjörn Guðmundsson skrifar Skoðun Þakkir til Sivjar Arnar Sigurðsson skrifar Skoðun Fráleit túlkun á fornum texta breytir ekki staðreyndum Ómar Torfason skrifar Skoðun Betri strætó strax í dag Dóra Björt Guðjónsdóttir skrifar Skoðun Viltu skilja bílinn eftir heima? Sara Björg Sigurðardóttir skrifar Skoðun Hvaða framtíð bíður barna okkar árið 2050? Hafdís Hanna Ægisdóttir skrifar Skoðun Metabolic Psychiatry: Ný nálgun í geðlækningum Vigdís M. Jónsdóttir skrifar Skoðun Af hverju skiptir vökvagjöf okkur svona miklu máli? Hanna Birna Valdimarsdóttir skrifar Skoðun Gervigreindin kolfellur á öllum prófum. Er bólan að bresta? Brynjólfur Þorvarðsson skrifar Skoðun Kerfisbundið afnám réttinda kvenna — Staða afganskra kvenna 4 árum eftir valdatöku talíbana Ólafur Elínarson,Anna Steinsen skrifar Skoðun Hér er það sem Ágúst sagði ykkur ekki Hjörtur J. Guðmundsson skrifar Skoðun Framtíð íslensks menntakerfis – lærum af Buffalo og leiðandi háskólum heims Sigvaldi Einarsson skrifar Skoðun Öryggismenning – hjartað í ábyrgri ferðaþjónustu Ólína Laxdal,Sólveig Nikulásdóttir skrifar Skoðun Nýsamþykkt aðgerðaáætlun í krabbameinsmálum – aldrei mikilvægari en nú Halla Þorvaldsdóttir skrifar Sjá meira
Ég og sjötíu og níu ára gömul frænka mín mættum hjá öldrunarsérfræðing þann nítjánda. september til að fá öldrunarmat þar sem hún vildi fara að komast inn á dvalarheimili. Hún var orðin mjög gleymin og komin með Alzheimereinkenni. Niðurstaðan úr því viðtali var möguleg dagvist í Maríuhúsi. Tvisvar verður gamall maður barn. Hún var búin að sækja um dvalarheimili en fékk neitun þar sem hún var talin nógu hraust til að vera heima. Sú greining byggði ekki á að hún væri heimsótt og hennar aðstæður athugaðar. Þessi greining var gerð á pappír og upplýsingum sem lýstu engan veginn aðstæðum hennar. Við fórum saman að skoða Maríuhús sem er góður kostur fyrir fólk sem er aldrað og án verkja. Frænka mín virtist mjög brött og náði að ganga upp og niður stiga þó svo hún hafi varað okkur við að það gæti hún varla. Að lokum kom í ljós að hún var svo verkjuð að hún treysti sér ekki til að þiggja vistina. Frænka mín bjó ein og átti engan að nema þá frændur og frænkur sem litu til hennar, þannig að hún var algjörlega upp á eigin spýtur. Hún fékk mat sendan heim sem mér var sagt að væri bæði kaldur og ólystugur af heilbrigðum einstakling. Það er nógu erfitt fyrir fólk sem er orkulaust og þarf að takast á við lystarleysi að þurfa að þiggja svona matargjafir. Þetta endar inni í ísskáp og svo í ruslinu. Í raun eru þær óþarfar og væri líklega betra að nýta fjármuni í annað. Reyndu sjálfur að éta kalda kássu með gubbupest. Stuttu eftir að hafa fengið fregnir af því hversu hraust hún var til að geta verið ein heima hjá sér, dettur hún og mjaðmabrýtur sig við að standa upp úr rúminu. Þetta gerist í miðjum október mánuði. Til allrar hamingju er skyldmenni hjá henni og hringir á sjúkrabíl. Hún undirgengst aðgerð daginn eftir. Frænka mín var mjó og kuldsækin. Mér þótti því undarlegt að sjá hana undir þunnu filt teppi sem veitti lítið sem ekkert skjól þegar ég heimsótti hana. Hún kvartaði sáran undan verkjum og kulda. Ég leit yfir í næsta rúm og sá að sá sjúklingur var einnig undir þunnu filtteppi. Einnig var kalt inni á stofunni. Ég minntist á þetta við hjúkrunarfræðing og bað um að þetta yrði lagað. Hefði ég vitað að það sem ég sagði yrði virt að vettugi, hefði ég lagt meira að mér. En ég lagði mitt traust á að þessu yrði sinnt. Mér skilst á þeim gestum sem komu síðar að því hafi ekki verið sinnt. Nokkrum dögum eftir aðgerðina var hún send heim. Það var búið að marg ítreka að hún gæti ekki verið heima ein. Bæði af henni sjálfri og öllum þeim ættingjum sem heimsóttu hana. Eitthvað barst talið að hjúkrunarheimilinu Eir, en það var fullt, eins og flestir vissu, þannig að hún var send heim. Stuttu eftir heimkomuna veiktist hún hastarlega og hélt engu niðri. Því kom hún aftur niður á bráðadeild með lungnabólgu og mun veikari en áður en hún fór á sjúkrahúsið. Lungnabólguna fékk hún ekki heima hjá sér, því henni var ekki kalt þar. Þannig að hún virðist hafa veikst í sjúkrahúsvistinni. Það kom því flatt upp á mig að hún væri komin með lungnabólgu upp úr þurru. Daginn eftir var hún komin upp á gjörgæslu þar sem læknar sögðu okkur frá ýmsum líffærabilunum og lögðu til að hún yrði tekin úr þeim hjálpartækjum sem héldu henni á lífi. Hún dó þann 31. október 2019. Fimmtán mínútum eftir að þeir tóku tækin úr sambandi. Frænka mín var gömul og veik. Hún var búin að vera með stóma í mörg ár, en það háði henni ekkert sérstaklega. Það voru aðallega verkirnir sem háðu henni daglega. Líklega er hún fegin að vera farinn. Ég stend samt uppi með spurninguna, af hverju er manneskja sem er í engu standi til að fara heim, send heim. Af hverju fá sjúklingar ekki almennilega sæng svo þeim verði ekki kalt? Af hverju fara sjúklingar veikari heim af sjúkrahúsi en þegar þeir komu þangað? Af hverju deyr fólk úr mjaðmabroti? Verst er að ég tel mig vita svörin við þessum spurningum. Og þau eru kaldranaleg, ómannúðleg og snúast að megninu til um peninga og hvernig þeim er ráðstafað. Frænka mín var send heim þar sem sjúkrahúsið vantaði rúmið fyrir aðra sjúklinga. Það eru ekki nógu mörg rúm fyrir allt þetta veika fólk. Frænku minni var kalt vegna þess að líklega voru ekki til peningar til að tryggja öllum rúmum almennilega sæng. Þessir peningar koma frá ríkinu. Þetta eru skattpeningarnir okkar sem við erum að tala um. Ríkisstjórn Íslands sem við kjósum og úthlutar þessum fjármunum getur ekki séð sér fært um að halda okkar veikasta fólki hlýju svo það fái ekki lungnabólgu og deyji eftir sjúkrahúsvistina. Aldrað fólk deyr úr mjaðmarbroti vegna þess að dvalarheimili eru full, sjúkrahús eru fjársvelt og undirmönnuð. Þetta er líklega ekki fyrsta eða eina dauðsfallið sem skráist á skort á fjármunum. Er þetta það sem bíður okkar? Er þetta er það sem bíður þín? Passaðu þig í hálkunni.
Gjaldskyldulandið Ísland - Viltu hafa bílastæðagjald við hverja lækjarsprænu? Hermann Helguson Skoðun
Skoðun Gjaldskyldulandið Ísland - Viltu hafa bílastæðagjald við hverja lækjarsprænu? Hermann Helguson skrifar
Skoðun Gervigreind er ekki sannleiksvél – en við getum gert svörin traustari Sigvaldi Einarsson skrifar
Skoðun Fíknisjúkdómur – samfélagsleg ábyrgð sem við þurfum að takast á við Halldór Þór Svavarsson skrifar
Skoðun Kerfisbundið afnám réttinda kvenna — Staða afganskra kvenna 4 árum eftir valdatöku talíbana Ólafur Elínarson,Anna Steinsen skrifar
Skoðun Framtíð íslensks menntakerfis – lærum af Buffalo og leiðandi háskólum heims Sigvaldi Einarsson skrifar
Skoðun Öryggismenning – hjartað í ábyrgri ferðaþjónustu Ólína Laxdal,Sólveig Nikulásdóttir skrifar
Skoðun Nýsamþykkt aðgerðaáætlun í krabbameinsmálum – aldrei mikilvægari en nú Halla Þorvaldsdóttir skrifar
Gjaldskyldulandið Ísland - Viltu hafa bílastæðagjald við hverja lækjarsprænu? Hermann Helguson Skoðun