Gamansemi dugar ekki alltaf til

Leikhús



Lóaboratoríum



Lóa Hlín Hjálmtýsdóttir



Leikstjóri: Kolfinna Nikulásdóttir



Leikarar: Arndís Hrönn Egilsdóttir, Elma Lísa Gunnarsdóttir, Jóhanna Friðrika Sæmundsdóttir, María Heba Þorkelsdóttir



Leikmynd og búningar: Sigríður Sunna Reynisdóttir



Lýsing: Valdimar Jóhannsson



Tónlist: Árni Rúnar Hlöðversson



Sviðshreyfingar: Ásrún Magnúsdóttir







Sokkabandið hefur skapað sér sérstöðu sem framsækinn sviðslistahópur sem sviðsetur sögur kvenna, vinnur með ný íslensk verk og íslenskum sviðslistakonum. Nú stíga þær aftur á svið í samvinnu við Borgarleikhúsið og kynna til leiks splunkunýtt leikskáld. Lóaboratoríum er úr smiðju Lóu Hlínar Hjálmtýsdóttur sem er kannski þekktust sem höfundur hnyttinna og vel gerðra skopteikninga sem hafa verið áberandi síðustu misseri.

Í stuttu máli fjallar leikritið um nokkra daga í lífi fjögurra kvenna sem eiga nánast ekkert sameiginlegt nema fjölskyldubönd og að vera nágrannar. Háskólaneminn Anna bankar óvænt upp á hjá móður sinni Stellu um miðja nótt en á sama tíma í næsta húsi gerir Brynja slíkt hið sama hjá systur sinni Ingu. Uppgjör virðist liggja í loftinu. Sýningin er rétt um sjötíu mínútur og leikritið byrjar vel þar sem persónur eru kynntar til sögunnar með alla sína bresti. En eftir um tuttugu mínútur fara gallarnir í handritinu að birtast einn af öðrum. Framvindan er lítil, sérkenni persónanna eru sjaldnast útskýrð og skrautleg fortíð þeirra ekki sett í neitt samhengi.

Til þess að íslenskt sviðslistalíf staðni ekki er nauðsynlegt að gefa ungu og óreyndu fólki tækifæri til að þróa sína list innan veggja stóru leikhúsanna. Borgarleikhúsið hefur sinnt því hlutverki ágætlega með því að gefa ungu sviðslistafólki tækifæri og fastráða leikskáld við húsið. Aftur á móti verður stuðningurinn að vera til staðar í gegnum allt vinnuferlið. Leikskáld spretta sjaldnast fram fullsköpuð. Þau þurfa aðstoð við að meitla sinn stíl, harðan ritstjóra og kröfu um ákveðin grunngæði.

Leikkonurnar gera sitt besta til að gera gott úr takmörkuðu efni. Arndís Hrönn og María Heba fá úr mestu að spila og nota reynslu sína til að gefa persónunum dýpt. Tímasetning þeirra beggja er stundum virkilega fín og þær kunna báðar að gefa þögninni óvæntar víddir. Aftur á móti sitja Jóhanna Friðrika og Elma Lísa uppi með heldur tvívíða karaktera sem þróast lítið.

Kolfinna Nikulásdóttir er mikið efni og er þetta í annað sinn sem hún fær tækifæri til að leikstýra innan veggja Borgarleikhússins. En reynslu þarf til að vinna og leysa úr gölluðu handriti. Kolfinna leitar leiða til að brjóta upp senur með snörpum ljósaskiptum, söngatriðum og skjámyndum en óreiða í úrvinnslu hugmyndanna gefur af sér brotakennda afurð þar sem stílar skarast stöðugt.

Hönnunin öll glímir við svipað vandamál þar sem hugmyndir spretta fram en eru sjaldnast kláraðar. Þó standa leikmynd og búningar Sigríðar Sunnu upp úr. Íbúðirnar eru vel útfærðar og sömuleiðis búningar þó að stundum virðist eins og innréttingar í íslenskum grínleikritum séu skyldaðar til að vera ávallt frá tíunda áratugnum. Ljósavinna Valdimars er ekki eftirminnileg sem og tónlist Árna Rúnars, þó að lagið hennar Stellu sé smellið. Sviðshreyfingar Ásrúnar líða líka fyrir sundurleita leikstjórn og dansatriðin eru eins og úr öðru leikriti.

Dapurlegt er að geta ekki mælt með sýningu eins og Lóaboratoríum. Allur efniviðurinn er til staðar þannig að úr verði hnyttin ádeila um líf samtímakvenna sem væri svo sannarlega velkomið og þarft um þessar mundir. En húsið stendur á veikum grunni og umgjörðin heldur ekki. Íslensk leikritun dafnar ekki fyrr en skapað er umhverfi þar sem ungir höfundar geta þrifist, lært og skapað með stuðningi frá fagfólki. Sigríður Jónsdóttir

Niðurstaða: Nokkur spaugileg atriði duga ekki til að skapa heila sýningu.