Virkuðu eins og grín

Tónlist

Sinfóníutónleikar

Verk eftir Prókofíev, Glazúnov og Sjostakovítsj

Einleikari: Alexander Rosdestvenskíj

Stjórnandi: Gennadíj Rosdestvenskíj Eldborg í Hörpu

Fimmtudaginn 2. júní



Ég mana lesendur mína til að segja nafnið Gennadíj Rosdestvenskíj fimm sinnum hratt. Það er næstum ómögulegt! Það er eins og að segja tungubrjótinn „skýjahnoðri í norðri yfir Borgarfirði nyrðri …“

Rosdestvenskíj er heimsfrægur hljómsveitarstjóri. Hann er orðinn 85 ára gamall. Þegar hann gekk inn á sviðið í Eldborginni til að stjórna Sinfóníuhljómsveit Íslands var augljóst að hann á erfitt með gang. Hann lötraði hægt inn og gat ekki staðið lengi þegar hann var að stjórna.

Hann hafði stól fyrir aftan sig, og eftir fyrsta kaflann í hinni svokölluðu Klassísku sinfóníu Prókofíevs settist hann niður og stjórnaði úr sætinu.

En Rosdestvenskíj er ekkert orðinn kalkaður þó líkamsburðirnir séu ekki eins og hjá ballettdansara.

Sinfónían eftir Prókofíev var stílhrein og ótrúlega lífleg á tónleikunum. Hún var í fremur hægu tempói, en það fór henni ekki illa. Þvert á móti var yfirbragðið skemmtilega kæruleysislegt með ótal kröftugum hápunktum sem virkuðu eins og grín. Það var ferskleiki yfir túlkuninni sem gaman var að upplifa. Helst mátti finna að óhreinum fiðluleik í fyrsta og öðrum kafla, en svo lagaðist það.

Heldur syrti í álinn í næsta atriði efnisskrárinnar. Þá byrjuðu leiðindi ársins, fiðlukonsert í a moll eftir Glazúnov. Sennilega væri fýlukonsert réttnefni, því hann samanstóð af daufum og drungalegum klisjum úr rómantískri tónlist. Það var enginn innblástur, tónskáldið virtist ekki hafa neitt að segja.

Einleikarinn, Alexander Rosdestvenskíj, sonur stjórnandans, spilaði þó yfirleitt fallega, en það hafði lítið upp á sig.

Eftir hlé var hins vegar mögnuð tónsmíð, fyrsta sinfónían eftir Sjostakovítsj, sem hann samdi ekki orðinn tvítugur. Stráksi var snillingur, tónlistin er djörf og kemur stöðugt á óvart. Hún er full af andstæðum.

Túlkunin var bókstaflega rafmögnuð hjá Rosdestvenskíj. Tímasetningar voru hárnákvæmar og áhrifamiklar, tónlistin svo viðburðarík og spennandi það var alveg einstakt. Lokahnykkurinn í síðasta kaflanum, eftir furðulega frumlegt pákusóló, var hreint út sagt brjálaður. Þetta var magnað.

Niðurstaða: Leiðinlegur fiðlukonsert en glæsilegar sinfóníur.

 

Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 4. júní 2016.