Brjálæðislegt úthald trommuleikarans Jónas Sen skrifar 9. júní 2016 09:30 Tónlist Djasstónleikar Terri Lyne Carrington ásamt sjö manna sveit á Listahátíð í Reykjavík. Eldborg í Hörpu Sunnudaginn 5. júní Lokatónleikarnir á Listahátíð skörtuðu heimsfrægum djassista, Terri Lyne Carrington. Hún er trommuleikari og þrefaldur Grammy-verðlaunahafi. Með henni voru sex hljóðfæraleikarar sem spiluðu á píanó, tvo saxófóna, gítar, bassa og flautu. Byrjun tónleikanna var kröftug. Spilað var ákaft lag, hálfgerður frjálsdjass þar sem allt er leyfilegt. Hljóðmixið var sérstakt, venjulega heyrist ekki svona mikið í trommunum. En það var ekki leiðinlegt. Carrington er magnaður trommuleikari, leikur hennar var sérlega margbrotinn og oft ótrúlega hraður. Hið sérstaka var þó hve hann var í leiðinni afslappaður, það var engin stífni í áslættinum. Allt lék í höndunum á trommuleikaranum. Minnist maður orða Roberts Schumanns, sem sagði: „Sá sem ekki leikur við hljóðfærið, leikur ekki heldur á það.“ Tónleikarnir tóku klukkutíma og þrjú korter án hlés. Carrington lamdi trommurnar allan tímann af sama fjörinu, hún gaf aldrei eftir. Hvílíkt úthald! Hinir hljóðfæraleikararnir voru einnig með allt sitt á hreinu. Saxófónarnir voru dillandi og litríkir, píanóleikurinn var skemmtilega snarpur, bassinn pottþéttur, gítarinn glitrandi og flautuleikur hinnar tvítugu Elenu Pinderhughes dásamlega breiður og munúðarfullur. Sú síðastnefnda hóf líka upp raust sína á köflum, en hún var fyrst og fremst bakrödd. Hún gerði það þó fallega. Dagskráin var fjölbreytt. Þarna voru „standardar“ á borð við Body and Soul eftir Johnny Green, Unconditional Love eftir Nick Drake og Come Sunday eftir Duke Ellington. Svo voru lög af plötunni The Mosaic Project sem kom út árið 2011. Það er frábær plata þar sem allir músíkantarnir eru kvenkyns. Í fyrra kom út eins konar framhald plötunnar, hún er aðeins poppaðri en ekkert síður skemmtileg. Söngkonan Lizz Wright kom fram með bandinu og söng nokkur lög. Röddin var svo unaðslega safarík og fögur að maður hreinlega gleymdi stund og stað. Þetta var í einu orði sagt: Snilld.Niðurstaða: Algerlega frábærir djasstónleikar. Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 9. júní 2016. Listahátíð í Reykjavík Menning Mest lesið Dóri DNA og Magnea greiddu 126 milljónir fyrir einbýli í Skerjafirði Lífið Hafði ekki hugmynd um að einstakt hjól sitt væri týnt Lífið Segir föður sinn hafa verið við hestaheilsu Lífið Fengu aðstoð frá heimamanni: „Þannig að við séum ekki eins og hauslausar hænur“ Lífið „Frelsi til að gera allt sem þig langar til“ Tónlist Einföld ráð fyrir glæsilegra heimili Lífið Bjössi og Dísa skáluðu í nýja húsinu Lífið Gene Hackman og eiginkona hans fundust látin Lífið Var farin að fá kvíðaköst þegar dóttirin bað um að fara í göngutúra Lífið Lada Sport okkar tíma Lífið samstarf Fleiri fréttir Tveggja barna miðaldra móðir sem er sjúk í strákinn Ævar vísindamaður í miðaldrakrísu Dansandi lögreglukór og fangarnir í Sniglabandinu Fyrirsjáanlegt fjölskyldudrama Bob og Robbie í bobba Fleetwood Mac: Þegar eftirlíkingin verður betri en raunveruleikinn Sjá meira
Tónlist Djasstónleikar Terri Lyne Carrington ásamt sjö manna sveit á Listahátíð í Reykjavík. Eldborg í Hörpu Sunnudaginn 5. júní Lokatónleikarnir á Listahátíð skörtuðu heimsfrægum djassista, Terri Lyne Carrington. Hún er trommuleikari og þrefaldur Grammy-verðlaunahafi. Með henni voru sex hljóðfæraleikarar sem spiluðu á píanó, tvo saxófóna, gítar, bassa og flautu. Byrjun tónleikanna var kröftug. Spilað var ákaft lag, hálfgerður frjálsdjass þar sem allt er leyfilegt. Hljóðmixið var sérstakt, venjulega heyrist ekki svona mikið í trommunum. En það var ekki leiðinlegt. Carrington er magnaður trommuleikari, leikur hennar var sérlega margbrotinn og oft ótrúlega hraður. Hið sérstaka var þó hve hann var í leiðinni afslappaður, það var engin stífni í áslættinum. Allt lék í höndunum á trommuleikaranum. Minnist maður orða Roberts Schumanns, sem sagði: „Sá sem ekki leikur við hljóðfærið, leikur ekki heldur á það.“ Tónleikarnir tóku klukkutíma og þrjú korter án hlés. Carrington lamdi trommurnar allan tímann af sama fjörinu, hún gaf aldrei eftir. Hvílíkt úthald! Hinir hljóðfæraleikararnir voru einnig með allt sitt á hreinu. Saxófónarnir voru dillandi og litríkir, píanóleikurinn var skemmtilega snarpur, bassinn pottþéttur, gítarinn glitrandi og flautuleikur hinnar tvítugu Elenu Pinderhughes dásamlega breiður og munúðarfullur. Sú síðastnefnda hóf líka upp raust sína á köflum, en hún var fyrst og fremst bakrödd. Hún gerði það þó fallega. Dagskráin var fjölbreytt. Þarna voru „standardar“ á borð við Body and Soul eftir Johnny Green, Unconditional Love eftir Nick Drake og Come Sunday eftir Duke Ellington. Svo voru lög af plötunni The Mosaic Project sem kom út árið 2011. Það er frábær plata þar sem allir músíkantarnir eru kvenkyns. Í fyrra kom út eins konar framhald plötunnar, hún er aðeins poppaðri en ekkert síður skemmtileg. Söngkonan Lizz Wright kom fram með bandinu og söng nokkur lög. Röddin var svo unaðslega safarík og fögur að maður hreinlega gleymdi stund og stað. Þetta var í einu orði sagt: Snilld.Niðurstaða: Algerlega frábærir djasstónleikar. Greinin birtist fyrst í Fréttablaðinu 9. júní 2016.
Listahátíð í Reykjavík Menning Mest lesið Dóri DNA og Magnea greiddu 126 milljónir fyrir einbýli í Skerjafirði Lífið Hafði ekki hugmynd um að einstakt hjól sitt væri týnt Lífið Segir föður sinn hafa verið við hestaheilsu Lífið Fengu aðstoð frá heimamanni: „Þannig að við séum ekki eins og hauslausar hænur“ Lífið „Frelsi til að gera allt sem þig langar til“ Tónlist Einföld ráð fyrir glæsilegra heimili Lífið Bjössi og Dísa skáluðu í nýja húsinu Lífið Gene Hackman og eiginkona hans fundust látin Lífið Var farin að fá kvíðaköst þegar dóttirin bað um að fara í göngutúra Lífið Lada Sport okkar tíma Lífið samstarf Fleiri fréttir Tveggja barna miðaldra móðir sem er sjúk í strákinn Ævar vísindamaður í miðaldrakrísu Dansandi lögreglukór og fangarnir í Sniglabandinu Fyrirsjáanlegt fjölskyldudrama Bob og Robbie í bobba Fleetwood Mac: Þegar eftirlíkingin verður betri en raunveruleikinn Sjá meira