Eitt mannslíf Hildur Sverrisdóttir skrifar 4. september 2015 07:00 Á sínum tíma grét ég klukkutímum saman eftir að hafa séð Lista Schindlers, bíómynd um manninn sem bjargaði ríflega þúsund gyðingum frá örlögum milljóna annarra sem enduðu líf sitt í gasklefunum. Ég, unglingurinn, grét yfir vonsku heimsins – en eftir sat líka tilfinningin um kraft hvers og eins sem af kærleik getur hjálpað þó lítið sé. Í lok myndarinnar þakka gyðingarnir sem Schindler bjargaði honum lífgjöfina. Hann segir að hann eigi ekki þakkir skildar heldur harmar að hafa ekki hjálpað fleirum. Gyðingarnir biðja hann þá að þiggja hring sem þeir höfðu grafið í áletrun úr Talmúdinum: „Sá sem bjargar einum, bjargar heiminum öllum.“ Tólf milljónir Sýrlendinga eru á vergangi. Það sem Evrópubúar upplifa sem flóðbylgju flóttamanna eru um 250 þúsund manns, eða tvö prósent af þeim sem hafa flúið heimili sín og þurfa aðstoð. Sjálfsagt fallast einhverjum hendur yfir slíkum tölum og freistast til að álykta að það leysi engan vanda að rétta hjálparhönd til þessa brotabrots. Auðvitað skiptir öllu máli að ráðast að rót vandans en það breytir því ekki að neyð hvers og eins er jafnraunveruleg þó hún sé bara brotabrot af heildarmynd hörmunganna. Við þekkjum Dagbók Önnu Frank. Við vitum að sex milljónir gyðinga voru drepnar í helförinni. Sú stærðargráða hörmunga er lamandi og þó við vitum að við hefðum aldrei haft tök á að bjarga þeim öllum breytir það því ekki að við hefðum líklega öll viljað geta bjargað Önnu frá örlögum sínum. Myndin af hinum 3 ára gamla sýrlenska flóttamanni Aylan Kurdi sem rak drukknaðan á land á tyrkneskri baðströnd færir okkur að sama skapi nær því að hætta að sjá vanda Sýrlendinga nú ekki einungis sem óyfirstíganlegt staðreyndafargan. Það eru einstaklingar sem þjást. Okkur eiga ekki að fallast hendur yfir hvað þeir eru margir, heldur reyna að hjálpa eins mörgum og við getum. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Hildur Sverrisdóttir Mest lesið 1 stk. ísl. ríkisborgararéttur - kr. 1,600 Róbert Björnsson Skoðun Faglegt mat eða lukka? I: Frá kennslustofu til stafbókar Bogi Ragnarsson Skoðun Hvers vegna ekki bókun 35? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun Þegar þeir sem segjast þjóna þjóðinni ráðast á hana Ágústa Árnadóttir Skoðun Hvað kosta mannréttindi? Anna Lára Steindal Skoðun Evrópumet! Háskólamenntun minnst metin á Íslandi Vilhjálmur Hilmarsson Skoðun Að vera hvítur og kristinn Guðbrandur Einarsson Skoðun Áhrif veiðigjalda ná út fyrir atvinnugreinina Ásgerður Kristín Gylfadóttir Skoðun Setjum kraft í íslenskukennslu fullorðinna Anna Linda Sigurðardóttir Skoðun Ný nálgun fyrir börn með fjölþættan vanda Guðmundur Ingi Þóroddsson,Guðbjörg Sveinsdóttir Skoðun
Á sínum tíma grét ég klukkutímum saman eftir að hafa séð Lista Schindlers, bíómynd um manninn sem bjargaði ríflega þúsund gyðingum frá örlögum milljóna annarra sem enduðu líf sitt í gasklefunum. Ég, unglingurinn, grét yfir vonsku heimsins – en eftir sat líka tilfinningin um kraft hvers og eins sem af kærleik getur hjálpað þó lítið sé. Í lok myndarinnar þakka gyðingarnir sem Schindler bjargaði honum lífgjöfina. Hann segir að hann eigi ekki þakkir skildar heldur harmar að hafa ekki hjálpað fleirum. Gyðingarnir biðja hann þá að þiggja hring sem þeir höfðu grafið í áletrun úr Talmúdinum: „Sá sem bjargar einum, bjargar heiminum öllum.“ Tólf milljónir Sýrlendinga eru á vergangi. Það sem Evrópubúar upplifa sem flóðbylgju flóttamanna eru um 250 þúsund manns, eða tvö prósent af þeim sem hafa flúið heimili sín og þurfa aðstoð. Sjálfsagt fallast einhverjum hendur yfir slíkum tölum og freistast til að álykta að það leysi engan vanda að rétta hjálparhönd til þessa brotabrots. Auðvitað skiptir öllu máli að ráðast að rót vandans en það breytir því ekki að neyð hvers og eins er jafnraunveruleg þó hún sé bara brotabrot af heildarmynd hörmunganna. Við þekkjum Dagbók Önnu Frank. Við vitum að sex milljónir gyðinga voru drepnar í helförinni. Sú stærðargráða hörmunga er lamandi og þó við vitum að við hefðum aldrei haft tök á að bjarga þeim öllum breytir það því ekki að við hefðum líklega öll viljað geta bjargað Önnu frá örlögum sínum. Myndin af hinum 3 ára gamla sýrlenska flóttamanni Aylan Kurdi sem rak drukknaðan á land á tyrkneskri baðströnd færir okkur að sama skapi nær því að hætta að sjá vanda Sýrlendinga nú ekki einungis sem óyfirstíganlegt staðreyndafargan. Það eru einstaklingar sem þjást. Okkur eiga ekki að fallast hendur yfir hvað þeir eru margir, heldur reyna að hjálpa eins mörgum og við getum.