Aðeins of óljós saga

Kvikmynd

París norðursins

Leikstjóri Hafsteinn Gunnar Sigurðsson

Aðalleikarar Björn Thors, Helgi Björnsson, Nanna Kristín Magnúsdóttir, Jón Páll Eyjólfsson og Sigurður Skúlason



Ég lærði einu sinni að í góðri kvikmynd ætti maður að geta ýtt á pásu hvenær sem er og hver rammi stæði þannig sem sjálfstætt listaverk. Hver rammi væri útpældur og ekkert innan rammans óþarft. Í París norðursins er það nær undantekningarlaust reglan. Stjórn kvikmyndatöku er í höndum G. Magna Ágústssonar og oft og tíðum gleymdi ég mér í því að stoppa myndina í huganum og dást að fallegum römmum.

Leikararnir standa sig líka með prýði og skila sínu verki vel. Sigurður Skúlason er senuþjófurinn hér að mínu mati. Listilega vel uppbyggður karakter og skemmtilegir núansar í blæbrigðum raddar og fasi sem gæða þessa persónu þessu extra úmfi sem sogar mann til sín. Jón Páll Eyjólfsson á líka góða spretti í „comic relief“ og er sannfærandi sem ónytjungurinn sem hann túlkar, oft og tíðum.

Tónlistin er líka frábær. Tónar vel við smábæinn Flateyri, sem er auðvitað karakter út af fyrir sig.

Þessir góðu kostir Parísar norðursins skipta hins vegar ekki svo miklu máli því sagan heldur ekki. Hér er einhvers konar tilraun til að búa til úber-realíska mynd um líf í smábæ og tengsl fólksins sem þar býr. Hér er allt svolítið óljóst. Engar skarpar línur. Engir skarpir árekstrar. Engin skýr vandamál. Allt er svolítið bla. Og út af því að allt er frekar óljóst gerir það leikurunum erfitt fyrir að vita nákvæmlega hvert persónur þeirra stefna, hvað þær vilja og af hverju í ósköpunum þær gera það sem þær gera. Það gerir það svo að verkum að ég sem áhorfandi skil ekki neitt í neinu. Skil ekki af hverju þetta fólk er á Flateyri, hvaða hvatir búa að baki viðbrögðum þeirra og ákvörðunum og hvert myndin stefnir. Það er engin yfirvofandi hætta, yfirvofandi gleðitíðindi, yfirvofandi sorg. Það er akkúrat ekkert yfirvofandi og svo er myndin bara búin. Og skilur nákvæmlega ekkert eftir sig.

Ég veit að leikstjórinn Hafsteinn Gunnar Sigurðsson vill kynna áhorfendur fyrir persónum og þeirra tengslum og það er gott svo langt sem það nær. En handritið þarf að bjóða upp á þróun þessara karaktera, alvöru árekstra og vandamál sem þeir þurfa að leysa svo að maður fái tækifæri til að halda með þessum persónum. Því ef við lítum á raunveruleikann í alvörunni kynnist maður í raun ekki fólki fyrr en maður þarf að leysa með því vandamál, eða eitthvað kemur upp á og maður sér hvernig fólk bregst við. Það er nefnilega í ýktum aðstæðum, sem skipta sköpum í lífi fólks, að þess rétta eðli kemur fram. Í sannleika sagt var mér alveg skítsama um örlög þessa fólks í París norðursins. Það er ekki gott. Maður vill halda með karakterum, þykja vænt um þá og taka andköf þegar maður sér að þeir eru að taka rangar ákvarðanir sem eiga eftir að koma þeim í klandur.

Niðurstaða: Myndin er vel gerð að mörgu leyti en handritið er slappt og óljóst sem veldur því að lítið gerist sem snertir mann.