Áfram kristmenn krossmenn Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 7. mars 2012 10:00 Bíó. Machine Gun Preacher. Leikstjórn: Marc Forster. Leikarar: Gerard Butler, Michelle Monaghan, Michael Shannon, Souléymane Sy Savané, Kathy Baker. Sam Childers er ofbeldishneigður sprautufíkill sem finnur Jesúm og snýr við blaðinu. Hann ferðast til Suður-Súdan en blöskrar vosbúðin og ákveður því að byggja munaðarleysingjahæli. Eftir tíðar heimsóknir blóðþyrstra skæruliða grípur Sámur til vopna og áður en langt um líður nær hann að safna í fámenna herdeild til að verja hælið og börnin. Miskunnarlaust og tilgangslaust ofbeldið tekur þó sinn toll og geðheilsu Sáms fer sífellt hrakandi. Fyrri hluti Machine Gun Preacher er áhugaverður. Mér sýndist stefna í hressilega exploitation-mynd að hætti Krossins og fjaðurhnífsins með Pat Boone, nema í léttum dúr, en fljótlega rann það upp fyrir mér að tætarapresturinn tók sig alvarlega og gott betur. Butler er mjög frambærilegur dramatískur leikari og í eyrum óreynda Íslendingsins hljómar Suðurríkjahreimurinn hans sannfærandi þrátt fyrir skoskan uppruna leikarans. En myndin dregst á langinn og eftir stendur fremur ófullnægjandi hræringur, búinn til úr linsoðnum siðferðisboðskap og hrottafengnum blóðsúthellingum í anda myndanna um Jón Rambó. Ég ætla þó ekki að rakka niður ótvírætt skemmtanagildi myndarinnar á köflum, en þessi sannsögulega aðalpersóna er óumdeilanlega athyglisverð og prýðilegur efniviður í kvikmynd. Stærsta vandamálið er losaralegt handritið sem veit ómögulega hvað það vill vera og hvað það vill segja, og því er útkoman eins og uppkast að mynd frekar en fullklárað listaverk. Þó vil ég sérstaklega hrósa söngvaranum Chris Cornell, en hann á afskaplega fallegt lag í lok myndarinnar. Niðurstaða: Óvenjuleg mynd sem fer vel af stað en tapar áttum. Butler nær þó að ýta skrjóðnum langleiðina heim. Mest lesið „Ekkert gengið að casha út á pabba“ Menning Hélt við konu besta vinar síns Lífið Þjóðhátíð um raunveruleikaþátt Brynjars: „Það er ekkert í boði“ Lífið Fréttatía vikunnar: Trump, Parkinson og fótbolti Lífið Selur íbúð með náttúruparadís í bakgarðinum Lífið Heldur sér við efnið og burt frá efnunum Tónlist Einn heppinn vinnur frítt flug í heilt ár með PLAY Lífið samstarf Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Gagnrýni Stuð og stemning á „árshátíð íslenskra þungarokkara“ í Stykkishólmi Lífið Laufey Lín og Barbra Streisand leiða saman hesta sína Lífið Fleiri fréttir Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Messan sem var ekki tímamótaverk – en mig langaði samt til að gráta KK og Sinfó: Clint Eastwood mætti í Eldborg Carmina Burana sem maður vill helst gleyma – hvað fór úrskeiðis í Hörpu? Klækir, prettir og kardínálaklíkur í páfakjöri Sjá meira
Bíó. Machine Gun Preacher. Leikstjórn: Marc Forster. Leikarar: Gerard Butler, Michelle Monaghan, Michael Shannon, Souléymane Sy Savané, Kathy Baker. Sam Childers er ofbeldishneigður sprautufíkill sem finnur Jesúm og snýr við blaðinu. Hann ferðast til Suður-Súdan en blöskrar vosbúðin og ákveður því að byggja munaðarleysingjahæli. Eftir tíðar heimsóknir blóðþyrstra skæruliða grípur Sámur til vopna og áður en langt um líður nær hann að safna í fámenna herdeild til að verja hælið og börnin. Miskunnarlaust og tilgangslaust ofbeldið tekur þó sinn toll og geðheilsu Sáms fer sífellt hrakandi. Fyrri hluti Machine Gun Preacher er áhugaverður. Mér sýndist stefna í hressilega exploitation-mynd að hætti Krossins og fjaðurhnífsins með Pat Boone, nema í léttum dúr, en fljótlega rann það upp fyrir mér að tætarapresturinn tók sig alvarlega og gott betur. Butler er mjög frambærilegur dramatískur leikari og í eyrum óreynda Íslendingsins hljómar Suðurríkjahreimurinn hans sannfærandi þrátt fyrir skoskan uppruna leikarans. En myndin dregst á langinn og eftir stendur fremur ófullnægjandi hræringur, búinn til úr linsoðnum siðferðisboðskap og hrottafengnum blóðsúthellingum í anda myndanna um Jón Rambó. Ég ætla þó ekki að rakka niður ótvírætt skemmtanagildi myndarinnar á köflum, en þessi sannsögulega aðalpersóna er óumdeilanlega athyglisverð og prýðilegur efniviður í kvikmynd. Stærsta vandamálið er losaralegt handritið sem veit ómögulega hvað það vill vera og hvað það vill segja, og því er útkoman eins og uppkast að mynd frekar en fullklárað listaverk. Þó vil ég sérstaklega hrósa söngvaranum Chris Cornell, en hann á afskaplega fallegt lag í lok myndarinnar. Niðurstaða: Óvenjuleg mynd sem fer vel af stað en tapar áttum. Butler nær þó að ýta skrjóðnum langleiðina heim.
Mest lesið „Ekkert gengið að casha út á pabba“ Menning Hélt við konu besta vinar síns Lífið Þjóðhátíð um raunveruleikaþátt Brynjars: „Það er ekkert í boði“ Lífið Fréttatía vikunnar: Trump, Parkinson og fótbolti Lífið Selur íbúð með náttúruparadís í bakgarðinum Lífið Heldur sér við efnið og burt frá efnunum Tónlist Einn heppinn vinnur frítt flug í heilt ár með PLAY Lífið samstarf Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Gagnrýni Stuð og stemning á „árshátíð íslenskra þungarokkara“ í Stykkishólmi Lífið Laufey Lín og Barbra Streisand leiða saman hesta sína Lífið Fleiri fréttir Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Messan sem var ekki tímamótaverk – en mig langaði samt til að gráta KK og Sinfó: Clint Eastwood mætti í Eldborg Carmina Burana sem maður vill helst gleyma – hvað fór úrskeiðis í Hörpu? Klækir, prettir og kardínálaklíkur í páfakjöri Sjá meira