Fuglahræða á ferð og flugi Haukur Viðar Alfreðsson skrifar 9. janúar 2012 16:00 Bíó. This Must Be the Place. Leikstjórn: Paolo Sorrentino. Leikarar: Sean Penn, Frances McDormand, Judd Hirsch, Harry Dean Stanton, David Byrne, Eve Hewson, Kerry Condon. Sean Penn leikur Cheyenne, nýbylgjurokkstjörnu sem hefur lagt hljóðnemann á hilluna og slæpist nú í höllinni sinni í Dublin. Við fylgjumst með ferðalagi hans sjóleiðis til Bandaríkjanna (hann er flughræddur) og leit hans að fyrrverandi nasistaforingja í felum. Á leið sinni hittir hann marga kynlega kvisti en þarf að horfast í augu við sjálfan sig um leið. Klassísk flétta og þá sérstaklega í vegamyndum sem þessari. Cheyenne er hálfgert bergmál af persónu sem eitt sinn var, en eiturlyfjaneyslafortíðarinnar hefur tekið sinn toll og stundum veit áhorfandinn ekki hvað er raunverulegt og hvað eru ofskynjanir. Penn er frábær leikari og tekst á endanum að láta mann gleyma kjánalega goth-fuglahræðugervinu sem hann er í. Auk þess að sjá um tónlistina í myndinni leikur söngvarinn David Byrne (úr hljómsveitinni Talking Heads) sjálfan sig og eru hann og Cheyenne gamlir vinir. Cheyenne öfundar Byrne sem hann álítur sannan listamann, öfugt við sjálfan sig, en hann segist vera fúskari hvers sérviska og lagasmíðar voru einungis í þágu vinsælda. Stundum finnst mér eins og Sorrentino (leikstjóri myndarinnar) reyni að villa um fyrir áhorfandanum. Innan um flottar og táknrænar senur leynast aðrar sem jaðra við tilgangslausan súrrealisma og verða þreytandi til lengdar. Á ég að gera greinarmun á hinni sönnu list og handahófskenndri tilgerð? Hvort þessar andstæður eigi að endurspegla persónuleika Cheyenne veit ég ekki, en það sem dregur This Must Be the Place helst niður í gæðum er lengd hennar. Ég get þó mælt með henni fyrir þá forvitnu og víðsýnu en myndin er full af frábærri tónlist, skemmtilega skrýtnum senum og kvikmyndatakan er upp á tíu. Niðurstaða: Ekki fyrir alla en áhugaverð og falleg mynd. Mest lesið Sonur Rögnu og Árna fæddur Lífið Næsti Bond undir þrítugu og þrír efstir á blaði Bíó og sjónvarp Einn með fyrsta vinning og vann tæpar 54 milljónir Lífið Lilja Sif Pétursdóttir krýnd Miss Supranational Europe og talin myndfríðust Lífið Rúrik mætti með kærustuna í brúðkaupið Lífið Áslaug selur glæsiíbúð í Reykjavík Lífið Byggir á viðskiptamódeli bandarískrar trúboðsstöðvar Lífið Vægar viðreynslur en engir pervertar Lífið Albert og Guðlaug saman í fríi á Ibiza Lífið Súrrealísk upplifun í prinsessuleik í Versölum Lífið Fleiri fréttir Neistalaus trekantur leiðinlega fólksins Er Stalín listgagnrýnandi í Hörpu núna? Wardruna í vanda – þegar dulúðin náði ekki flugi Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Messan sem var ekki tímamótaverk – en mig langaði samt til að gráta KK og Sinfó: Clint Eastwood mætti í Eldborg Carmina Burana sem maður vill helst gleyma – hvað fór úrskeiðis í Hörpu? Klækir, prettir og kardínálaklíkur í páfakjöri Sjá meira
Bíó. This Must Be the Place. Leikstjórn: Paolo Sorrentino. Leikarar: Sean Penn, Frances McDormand, Judd Hirsch, Harry Dean Stanton, David Byrne, Eve Hewson, Kerry Condon. Sean Penn leikur Cheyenne, nýbylgjurokkstjörnu sem hefur lagt hljóðnemann á hilluna og slæpist nú í höllinni sinni í Dublin. Við fylgjumst með ferðalagi hans sjóleiðis til Bandaríkjanna (hann er flughræddur) og leit hans að fyrrverandi nasistaforingja í felum. Á leið sinni hittir hann marga kynlega kvisti en þarf að horfast í augu við sjálfan sig um leið. Klassísk flétta og þá sérstaklega í vegamyndum sem þessari. Cheyenne er hálfgert bergmál af persónu sem eitt sinn var, en eiturlyfjaneyslafortíðarinnar hefur tekið sinn toll og stundum veit áhorfandinn ekki hvað er raunverulegt og hvað eru ofskynjanir. Penn er frábær leikari og tekst á endanum að láta mann gleyma kjánalega goth-fuglahræðugervinu sem hann er í. Auk þess að sjá um tónlistina í myndinni leikur söngvarinn David Byrne (úr hljómsveitinni Talking Heads) sjálfan sig og eru hann og Cheyenne gamlir vinir. Cheyenne öfundar Byrne sem hann álítur sannan listamann, öfugt við sjálfan sig, en hann segist vera fúskari hvers sérviska og lagasmíðar voru einungis í þágu vinsælda. Stundum finnst mér eins og Sorrentino (leikstjóri myndarinnar) reyni að villa um fyrir áhorfandanum. Innan um flottar og táknrænar senur leynast aðrar sem jaðra við tilgangslausan súrrealisma og verða þreytandi til lengdar. Á ég að gera greinarmun á hinni sönnu list og handahófskenndri tilgerð? Hvort þessar andstæður eigi að endurspegla persónuleika Cheyenne veit ég ekki, en það sem dregur This Must Be the Place helst niður í gæðum er lengd hennar. Ég get þó mælt með henni fyrir þá forvitnu og víðsýnu en myndin er full af frábærri tónlist, skemmtilega skrýtnum senum og kvikmyndatakan er upp á tíu. Niðurstaða: Ekki fyrir alla en áhugaverð og falleg mynd.
Mest lesið Sonur Rögnu og Árna fæddur Lífið Næsti Bond undir þrítugu og þrír efstir á blaði Bíó og sjónvarp Einn með fyrsta vinning og vann tæpar 54 milljónir Lífið Lilja Sif Pétursdóttir krýnd Miss Supranational Europe og talin myndfríðust Lífið Rúrik mætti með kærustuna í brúðkaupið Lífið Áslaug selur glæsiíbúð í Reykjavík Lífið Byggir á viðskiptamódeli bandarískrar trúboðsstöðvar Lífið Vægar viðreynslur en engir pervertar Lífið Albert og Guðlaug saman í fríi á Ibiza Lífið Súrrealísk upplifun í prinsessuleik í Versölum Lífið Fleiri fréttir Neistalaus trekantur leiðinlega fólksins Er Stalín listgagnrýnandi í Hörpu núna? Wardruna í vanda – þegar dulúðin náði ekki flugi Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Messan sem var ekki tímamótaverk – en mig langaði samt til að gráta KK og Sinfó: Clint Eastwood mætti í Eldborg Carmina Burana sem maður vill helst gleyma – hvað fór úrskeiðis í Hörpu? Klækir, prettir og kardínálaklíkur í páfakjöri Sjá meira