Köld stríð fyrirrennarans Friðrika Benónýsdóttir skrifar 7. nóvember 2011 12:00 Einvígið eftir Arnald Indriðason. Bækur. Einvígið. Arnaldur Indriðason. Vaka-Helgafell. Margir hafa beðið spenntir eftir fimmtándu sakamálasögu Arnaldar Indriðasonar í þeirri von að örlög Erlendar Sveinssonar upplýstust. Þeir verða þó að bíða enn um sinn því í Einvíginu víkur sögunni aftur í tímann, til ársins 1972, og söguhetjan er Marion Briem, lærifaðir/-móðir Erlendar á upphafsárum hans í lögreglunni. Marion er skemmtilega óræð persóna, ekki einu sinni á hreinu hvers kyns hún er, og eins og Erlendur er hún hálfgerður einfari sem tjáir sig lítt um eigin hagi. Í sögunni er rifjuð upp æska hennar ófögur; afneitað af föður, móðir ferst af slysförum og barnið með berkla. Þessi upprifjun, þótt áhrifamikil sé, hjálpar þó lítið við að varpa ljósi á persónuna og í lok sögunnar er hún nánast jafn óráðin gáta og í upphafi. Sögusviðið er Reykjavík á sumri heimsmeistaraeinvígisins í skák. Boris og Bobby koma við sögu í mýflugumyndum og plottið hverfist í kringum einvígið og allan þann óvíga hóp af Rússum og Bandaríkjamönnum sem kemur til landsins í tengslum við það. Arnaldur kann þá list að vefa glæpasögu og það er ekki fyrr en í allra síðustu köflunum sem lesandann fer að renna grun í það um hvað málið snýst og hverjir standa á bak við morðið á sautján ára dreng á fimmsýningu á Undir urðarmána í Hafnarbíói. Sagan er því spennandi og heldur lesanda við efnið, þótt útúrdúrarnir um æsku Marion leiði hugann frá spennunni á köflum. Arnaldi hefur oft tekist betur upp við persónulýsingar aukapersóna, þær eru hér hálfgerðir skuggar og vekja hvorki samúð né samlíðan. Albert, starfsfélagi Marion, er nokkurs konar fyrirrennari Sigurðar Óla, en algjör andstæða hans, hippalegur náungi, skeggjaður í mussu og ekkert að láta ljós sitt skína í tíma og ótíma. Staðsetning sögunnar í tíma er snilldarlega unnin. Með örlitlum brögðum eins og vísunum í körfukjúkling og Alexander á Naustinu, Sylvia’s Mother í útvarpinu og fyrstu plötu Megasar í Bóksölu stúdenta kippir höfundur lesandanum þráðbeint inn í andrúmsloft ársins 1972 án þess að leggjast í lýsingar á tíðaranda og tískustraumum. Kalda stríðið er enn í fullum gangi og lýsingarnar á paranoju Rússanna og Kananna hvorra gagnvart öðrum eru bráðskarpar og skemmtilegar. Sem stílisti hefur Arnaldur verið að þroskast jafnt og þétt og þótt hann nái ekki hér þeim hæðum sem hann kleif í Furðuströndum í fyrra er varla hnökra að finna í textanum. Þar á ofan er hann orðinn meistari í því að skilja lesandann eftir með spurningu í lok bókar og því æstan í að lesa næstu bók. Lok Einvígisins gætu bent til þess að hann hygðist nú skrifa forsögu Erlendar Sveinssonar sem lögreglumanns, en þegar Arnaldur er annars vegar er ekki á vísan á að róa með slíkt og spennan eftir næstu bók er því nánast eins mögnuð og eftir þessari. Niðurstaða: Spennandi og heilsteypt saga með nokkuð langsóttu plotti sem er snilldarlega leyst. Mest lesið Selur íbúð með náttúruparadís í bakgarðinum Lífið Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Gagnrýni Hélt við konu besta vinar síns Lífið Heldur sér við efnið og burt frá efnunum Tónlist Mátti eiginlega ekki hósta því þá myndi hann kremja hann Lífið Garðar Gunnlaugs og Fanney Sandra flytja á Selfoss Lífið Vinsælasta ABBA sýning heims kemur til Íslands Lífið samstarf Skjaldborg í átjánda sinn: „Ef maður býr á svona stað og vill eitthvað þá verður maður að hafa fyrir því sjálfur“ Menning Ævintýralegur sumarfögnuður í Haukadal Lífið Einn heppinn vinnur frítt flug í heilt ár með PLAY Lífið samstarf Fleiri fréttir Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Messan sem var ekki tímamótaverk – en mig langaði samt til að gráta KK og Sinfó: Clint Eastwood mætti í Eldborg Carmina Burana sem maður vill helst gleyma – hvað fór úrskeiðis í Hörpu? Klækir, prettir og kardínálaklíkur í páfakjöri Sjá meira
Bækur. Einvígið. Arnaldur Indriðason. Vaka-Helgafell. Margir hafa beðið spenntir eftir fimmtándu sakamálasögu Arnaldar Indriðasonar í þeirri von að örlög Erlendar Sveinssonar upplýstust. Þeir verða þó að bíða enn um sinn því í Einvíginu víkur sögunni aftur í tímann, til ársins 1972, og söguhetjan er Marion Briem, lærifaðir/-móðir Erlendar á upphafsárum hans í lögreglunni. Marion er skemmtilega óræð persóna, ekki einu sinni á hreinu hvers kyns hún er, og eins og Erlendur er hún hálfgerður einfari sem tjáir sig lítt um eigin hagi. Í sögunni er rifjuð upp æska hennar ófögur; afneitað af föður, móðir ferst af slysförum og barnið með berkla. Þessi upprifjun, þótt áhrifamikil sé, hjálpar þó lítið við að varpa ljósi á persónuna og í lok sögunnar er hún nánast jafn óráðin gáta og í upphafi. Sögusviðið er Reykjavík á sumri heimsmeistaraeinvígisins í skák. Boris og Bobby koma við sögu í mýflugumyndum og plottið hverfist í kringum einvígið og allan þann óvíga hóp af Rússum og Bandaríkjamönnum sem kemur til landsins í tengslum við það. Arnaldur kann þá list að vefa glæpasögu og það er ekki fyrr en í allra síðustu köflunum sem lesandann fer að renna grun í það um hvað málið snýst og hverjir standa á bak við morðið á sautján ára dreng á fimmsýningu á Undir urðarmána í Hafnarbíói. Sagan er því spennandi og heldur lesanda við efnið, þótt útúrdúrarnir um æsku Marion leiði hugann frá spennunni á köflum. Arnaldi hefur oft tekist betur upp við persónulýsingar aukapersóna, þær eru hér hálfgerðir skuggar og vekja hvorki samúð né samlíðan. Albert, starfsfélagi Marion, er nokkurs konar fyrirrennari Sigurðar Óla, en algjör andstæða hans, hippalegur náungi, skeggjaður í mussu og ekkert að láta ljós sitt skína í tíma og ótíma. Staðsetning sögunnar í tíma er snilldarlega unnin. Með örlitlum brögðum eins og vísunum í körfukjúkling og Alexander á Naustinu, Sylvia’s Mother í útvarpinu og fyrstu plötu Megasar í Bóksölu stúdenta kippir höfundur lesandanum þráðbeint inn í andrúmsloft ársins 1972 án þess að leggjast í lýsingar á tíðaranda og tískustraumum. Kalda stríðið er enn í fullum gangi og lýsingarnar á paranoju Rússanna og Kananna hvorra gagnvart öðrum eru bráðskarpar og skemmtilegar. Sem stílisti hefur Arnaldur verið að þroskast jafnt og þétt og þótt hann nái ekki hér þeim hæðum sem hann kleif í Furðuströndum í fyrra er varla hnökra að finna í textanum. Þar á ofan er hann orðinn meistari í því að skilja lesandann eftir með spurningu í lok bókar og því æstan í að lesa næstu bók. Lok Einvígisins gætu bent til þess að hann hygðist nú skrifa forsögu Erlendar Sveinssonar sem lögreglumanns, en þegar Arnaldur er annars vegar er ekki á vísan á að róa með slíkt og spennan eftir næstu bók er því nánast eins mögnuð og eftir þessari. Niðurstaða: Spennandi og heilsteypt saga með nokkuð langsóttu plotti sem er snilldarlega leyst.
Mest lesið Selur íbúð með náttúruparadís í bakgarðinum Lífið Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Gagnrýni Hélt við konu besta vinar síns Lífið Heldur sér við efnið og burt frá efnunum Tónlist Mátti eiginlega ekki hósta því þá myndi hann kremja hann Lífið Garðar Gunnlaugs og Fanney Sandra flytja á Selfoss Lífið Vinsælasta ABBA sýning heims kemur til Íslands Lífið samstarf Skjaldborg í átjánda sinn: „Ef maður býr á svona stað og vill eitthvað þá verður maður að hafa fyrir því sjálfur“ Menning Ævintýralegur sumarfögnuður í Haukadal Lífið Einn heppinn vinnur frítt flug í heilt ár með PLAY Lífið samstarf Fleiri fréttir Tom Cruise hrasar á síðasta snúning Messan sem var ekki tímamótaverk – en mig langaði samt til að gráta KK og Sinfó: Clint Eastwood mætti í Eldborg Carmina Burana sem maður vill helst gleyma – hvað fór úrskeiðis í Hörpu? Klækir, prettir og kardínálaklíkur í páfakjöri Sjá meira
Skjaldborg í átjánda sinn: „Ef maður býr á svona stað og vill eitthvað þá verður maður að hafa fyrir því sjálfur“ Menning
Skjaldborg í átjánda sinn: „Ef maður býr á svona stað og vill eitthvað þá verður maður að hafa fyrir því sjálfur“ Menning