Skuldin Dr. Gunni skrifar 5. febrúar 2009 06:00 Eftir því sem ég kemst næst eru skuldir þjóðarbúsins eftir bankahrunið 2.100 milljarðar. Það er víst hægt að selja eitthvað upp í - höfuðleður af útrásarvíkingum og fleira smálegt - svo þegar upp er staðið skuldar Ísland bara 1.600 milljarða. Ég fékk hjálp við að skrifa þetta með núllum. Við skuldum 1.600.000.000.000 kall. Í hvað fóru eiginlega allir þessir peningar? hljóta landsmenn að spyrja sig. Hvað stendur eftir góðærið? Ég sé ekkert nema hálfkláruð risahús úti um allt. Jæja, það er líka ein ofsa flott og „erlendis" Hringbraut og Turninn í Kópavogi. Og slatti af Range Roverum og flatskjáum á okurlánum. Þetta er svo ógeðslega mikið af peningum að ég yrði 320.000 ár að vinna fyrir skuldinni. Lárus Welding þyrfti hins vegar ekki að byrja nema 5.334 sinnum í nýrri vinnu til að eiga fyrir þessu. Ef Sigurður Einarsson myndi einhvern tímann klára sumarhöllina sína í Borgarfirði þyrfti hann bara að selja hana 5.334 sinnum til að eiga fyrir skuldinni. Sumarhöllin og startgjaldið á Lárusi kosta nefnilega það sama: 300 milljónir. Lengi höfum við verið montin af flugeldasturlun okkar um áramót. Túristar koma sérstaklega til að glápa á geðveikina. Síðast sprengdum við fyrir 700 milljónir. Mest er flugeldageðveikin í sirka tvo tíma um miðnætti. Skuldin dygði því fyrir 190 daga samfelldri flugeldaklikkun allan sólarhringinn. Við hefðum alveg eins getað eytt þessu öllu í flugelda. Það hefði að minnsta kosti verið gjaldeyrisskapandi. Áður en skuldamartröðin helltist yfir Ísland var það okkar helsti magaverkur að Ísland myndi vinna Eurovision og við þyrftum að halda keppnina. Það myndi sliga þjóðarbúið, hélt fólk. Miðað við upphæðina sem Rússar áætla að eyða í keppnina í ár (4,2 milljarðar kr.) dugar skuldaupphæð Íslands til að halda Eurovision 381 sinni. Egilshöll bókuð til ársins 2390. Hvernig tókst Íslendingum - 320 þúsund hræðum í útnára, álíka mörgum og íbúum Aurora í Colorado - að eyða öllum þessum peningum svona gjörsamlega út í loftið? Hvernig tókst örþjóð með gjöful fiskimið, jarðvarma og vatnsföll að fokka sínum málum svona ferlega upp, í stað þess til dæmis að byggja upp þjóðfélag þar sem venjuleg dagvinna dugar til að þegnarnir hafi það fínt? Þetta er spurning sem svar verður að fást við áður en maður brettir upp ermarnar. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Dr. Gunni Mest lesið Óheiðarlegur óskalisti Sjálfstæðisflokksins Finnur Ricart Andrason Skoðun 21 blár Jón Pétur Zimsen Skoðun Vanræksla á skyldum gagnvart öldruðum og sóun á skattfé Markús Ingólfur Eiríksson Skoðun Hægriflokkarnir boða ójöfnuð fyrir íslenska skóla Dagbjört Hákonardóttir Skoðun Opinberir starfsmenn: Bákn eða bústólpi? Guðmundur Ingi Guðbrandsson Skoðun Kæru smiðir, hárgreiðslufólk og píparar! Víðir Reynisson Skoðun Blóðmeramálið að kosningamáli Árni Stefán Árnason Skoðun „Að ganga á bak orða sinna“ – Hvað þýðir það eiginlega? Ragnheiður Stephensen Skoðun Kæri húsasmiður og oddviti Samfylkingarnar í Suðurkjördæmi Kristinn Karl Brynjarsson Skoðun Að sætta sig við brot á samkomulagi eða ekki Jón Ágúst Eyjólfsson Skoðun
Eftir því sem ég kemst næst eru skuldir þjóðarbúsins eftir bankahrunið 2.100 milljarðar. Það er víst hægt að selja eitthvað upp í - höfuðleður af útrásarvíkingum og fleira smálegt - svo þegar upp er staðið skuldar Ísland bara 1.600 milljarða. Ég fékk hjálp við að skrifa þetta með núllum. Við skuldum 1.600.000.000.000 kall. Í hvað fóru eiginlega allir þessir peningar? hljóta landsmenn að spyrja sig. Hvað stendur eftir góðærið? Ég sé ekkert nema hálfkláruð risahús úti um allt. Jæja, það er líka ein ofsa flott og „erlendis" Hringbraut og Turninn í Kópavogi. Og slatti af Range Roverum og flatskjáum á okurlánum. Þetta er svo ógeðslega mikið af peningum að ég yrði 320.000 ár að vinna fyrir skuldinni. Lárus Welding þyrfti hins vegar ekki að byrja nema 5.334 sinnum í nýrri vinnu til að eiga fyrir þessu. Ef Sigurður Einarsson myndi einhvern tímann klára sumarhöllina sína í Borgarfirði þyrfti hann bara að selja hana 5.334 sinnum til að eiga fyrir skuldinni. Sumarhöllin og startgjaldið á Lárusi kosta nefnilega það sama: 300 milljónir. Lengi höfum við verið montin af flugeldasturlun okkar um áramót. Túristar koma sérstaklega til að glápa á geðveikina. Síðast sprengdum við fyrir 700 milljónir. Mest er flugeldageðveikin í sirka tvo tíma um miðnætti. Skuldin dygði því fyrir 190 daga samfelldri flugeldaklikkun allan sólarhringinn. Við hefðum alveg eins getað eytt þessu öllu í flugelda. Það hefði að minnsta kosti verið gjaldeyrisskapandi. Áður en skuldamartröðin helltist yfir Ísland var það okkar helsti magaverkur að Ísland myndi vinna Eurovision og við þyrftum að halda keppnina. Það myndi sliga þjóðarbúið, hélt fólk. Miðað við upphæðina sem Rússar áætla að eyða í keppnina í ár (4,2 milljarðar kr.) dugar skuldaupphæð Íslands til að halda Eurovision 381 sinni. Egilshöll bókuð til ársins 2390. Hvernig tókst Íslendingum - 320 þúsund hræðum í útnára, álíka mörgum og íbúum Aurora í Colorado - að eyða öllum þessum peningum svona gjörsamlega út í loftið? Hvernig tókst örþjóð með gjöful fiskimið, jarðvarma og vatnsföll að fokka sínum málum svona ferlega upp, í stað þess til dæmis að byggja upp þjóðfélag þar sem venjuleg dagvinna dugar til að þegnarnir hafi það fínt? Þetta er spurning sem svar verður að fást við áður en maður brettir upp ermarnar.