Samræðulist hins ómögulega Kolbeinn Óttarsson Proppé skrifar 11. ágúst 2015 00:01 Ekki blæs byrlega fyrir Bjartri framtíð nú um mundir ef marka má skoðanakannanir. Og þegar þú ert í stjórnmálum er alltaf að marka skoðanakannanir, sérstaklega ef könnun eftir könnun sýnir sömu þróunina. Og það er einmitt það sem gerst hefur, fylgið hefur hríðfallið af flokknum. Á yfirborðinu, þegar horft er á áþreifanlegri hluti en kannanir, er staða flokksins kannski ekki svo slæm. Flokkurinn var stofnaður árið 2012 og ári síðar fékk hann 8,2 prósent atkvæða í kosningum til Alþingis og sex menn kjörna. Besti flokkurinn sameinaðist flokknum og framtíðin virtist sannarlega björt, meirihluti í stórum sveitarfélögum í kjölfar sveitarstjórnarkosninga var til sannindamerkis um það. Það að stofna nýjan stjórnmálaflokk, ná saman framboðslistum og koma fulltrúum inn á þing og í sveitarstjórnir er meira en að segja það – það nægir að horfa til margboðaðs flokks Viðreisnar því til sönnunar – og það er enn meira mál að viðhalda starfinu og kjósendunum. Björt framtíð mældist hæst í kringum 20 prósent í aðdraganda síðustu alþingiskosninga, en nú dugar fylgið ekki til að koma manni inn á þing. Hvað veldur? Það er ekki nema von að forysta flokksins velti því fyrir sér. Raunar er athyglisvert hve lítil umræðan um það hefur verið, því þróunin er löngu hafin. Kannski naut flokkurinn þess að athyglin var á Samfylkingunni og vandræðum Árna Páls Árnasonar þar. Samfylkingarfólk nýtur þess að sama skapi núna að fókusinn er á vandræði Bjartrar framtíðar. Björt framtíð lagði mikið upp úr því að vera öðruvísi flokkur, að detta ekki inn í sama karp og þref og gömlu flokkarnir, vera lausnamiðaður, nálgast viðfangsefnin með opnum huga og finna bestu lausnina. Ekki svo vitlaus boðskapur, raunar margt ansi gott í honum, en dálítið teknókratískt. Flokksmenn hafa stundum hljómað eins og embættismenn sem hafi enga hugmyndafræði, hversu réttlát sem sú lýsing er. Það var til marks um það hve flokkurinn var ólíkur þeim gömlu að í reynd var hann með tvo formenn. Guðmundur Steingrímsson er stofnandi flokksins, en úr Besta flokknum kom Heiða Kristín Helgadóttir. Og á milli þeirra gustar nú. Heiða Kristín hætti sem formaður um síðustu áramót og tilkynnti nýverið að hún hygðist ekki taka sæti sem varaþingmaður á meðan Guðmundar nyti við sem formanns. Og um helgina lýsti hún yfir áhuga á formennskunni. Þvertók allavega ekki fyrir það – sem á stjórnmálsku þýðir að þig langar en ert að meta stuðninginn. Svar Guðmundar við þessu er að leggja til að það verði enginn fastur formaður, heldur muni formennskan róterast á milli fólks. Það þýðir að hann verði ekki lengur formaður, í bili, því svo kemur aftur að honum. Þannig gæti hann stigið til hliðar með smá reisn. Manni virðist sem vandamál flokksins hafi verið það að kjósendur telji hann innihaldsrýran, og formaðurinn hefur boðað breytingar þar á. Nú virðist sem þetta snúist allt í raun um form og skipulag og samræðustjórnmálin hafi siglt í strand. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Alþingi Kolbeinn Óttarsson Proppé Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun Afnám tilfærslu milli skattþrepa Breki Pálsson Skoðun Opið bréf til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra Bogi Ragnarsson Skoðun Tölum íslensku um bíðandi börn: Uppgjöf, svarthol og lögbrot Vigdís Gunnarsdóttir Skoðun Íslenska þjóð, þú ert núna að gleyma Sighvatur Björgvinsson Skoðun Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun Ég á þetta ég má þetta Arnar Atlason Skoðun
Ekki blæs byrlega fyrir Bjartri framtíð nú um mundir ef marka má skoðanakannanir. Og þegar þú ert í stjórnmálum er alltaf að marka skoðanakannanir, sérstaklega ef könnun eftir könnun sýnir sömu þróunina. Og það er einmitt það sem gerst hefur, fylgið hefur hríðfallið af flokknum. Á yfirborðinu, þegar horft er á áþreifanlegri hluti en kannanir, er staða flokksins kannski ekki svo slæm. Flokkurinn var stofnaður árið 2012 og ári síðar fékk hann 8,2 prósent atkvæða í kosningum til Alþingis og sex menn kjörna. Besti flokkurinn sameinaðist flokknum og framtíðin virtist sannarlega björt, meirihluti í stórum sveitarfélögum í kjölfar sveitarstjórnarkosninga var til sannindamerkis um það. Það að stofna nýjan stjórnmálaflokk, ná saman framboðslistum og koma fulltrúum inn á þing og í sveitarstjórnir er meira en að segja það – það nægir að horfa til margboðaðs flokks Viðreisnar því til sönnunar – og það er enn meira mál að viðhalda starfinu og kjósendunum. Björt framtíð mældist hæst í kringum 20 prósent í aðdraganda síðustu alþingiskosninga, en nú dugar fylgið ekki til að koma manni inn á þing. Hvað veldur? Það er ekki nema von að forysta flokksins velti því fyrir sér. Raunar er athyglisvert hve lítil umræðan um það hefur verið, því þróunin er löngu hafin. Kannski naut flokkurinn þess að athyglin var á Samfylkingunni og vandræðum Árna Páls Árnasonar þar. Samfylkingarfólk nýtur þess að sama skapi núna að fókusinn er á vandræði Bjartrar framtíðar. Björt framtíð lagði mikið upp úr því að vera öðruvísi flokkur, að detta ekki inn í sama karp og þref og gömlu flokkarnir, vera lausnamiðaður, nálgast viðfangsefnin með opnum huga og finna bestu lausnina. Ekki svo vitlaus boðskapur, raunar margt ansi gott í honum, en dálítið teknókratískt. Flokksmenn hafa stundum hljómað eins og embættismenn sem hafi enga hugmyndafræði, hversu réttlát sem sú lýsing er. Það var til marks um það hve flokkurinn var ólíkur þeim gömlu að í reynd var hann með tvo formenn. Guðmundur Steingrímsson er stofnandi flokksins, en úr Besta flokknum kom Heiða Kristín Helgadóttir. Og á milli þeirra gustar nú. Heiða Kristín hætti sem formaður um síðustu áramót og tilkynnti nýverið að hún hygðist ekki taka sæti sem varaþingmaður á meðan Guðmundar nyti við sem formanns. Og um helgina lýsti hún yfir áhuga á formennskunni. Þvertók allavega ekki fyrir það – sem á stjórnmálsku þýðir að þig langar en ert að meta stuðninginn. Svar Guðmundar við þessu er að leggja til að það verði enginn fastur formaður, heldur muni formennskan róterast á milli fólks. Það þýðir að hann verði ekki lengur formaður, í bili, því svo kemur aftur að honum. Þannig gæti hann stigið til hliðar með smá reisn. Manni virðist sem vandamál flokksins hafi verið það að kjósendur telji hann innihaldsrýran, og formaðurinn hefur boðað breytingar þar á. Nú virðist sem þetta snúist allt í raun um form og skipulag og samræðustjórnmálin hafi siglt í strand.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun