Ég hata útlendinga Pawel Bartoszek skrifar 21. nóvember 2015 07:00 Ég er í lest. Er með mikinn farangur. Þegar komið er á leiðarenda þarf ég ég að fara tvær ferðir úr lestinni með allt dótið. Mér til skelfingar keyrir lestin af stað um leið og ég hef borið út töskurnar. En veskið, síminn og lyklarnir liggja enn á litlu borði við gluggann! Einhver segir mér að lestin sé bara að fara örfáa metra. Ég næ henni þar sem hún stoppar hjá litlu gistiheimili. Ég hleyp inn til að finna lestarstjórann. Inni sé ég hóp manna. Heilinn minn ákveður strax að þetta séu flóttamenn eða sígaunar. Þeir labba upp á aðra hæð. Einn þeirra heldur á veskinu mínu! Annar á símanum mínum. „Hey, þetta er dótið mitt!“ hrópa ég á útlensku. Þeir halda kúlinu en leyfa mér samt að rífa þetta af sér. Ég sé að þeir eru með nóg af öðru þýfi á sér. Þetta var draumur sem mig raunverulega dreymdi í vikunni. Sá draumur varð ekki til í einhverju tómarúmi. Ég týni hlutum. Ég týni lyklum, veskjum og símum og var að panta þriðja kreditkortið mitt á árinu. Ég var líka nýlega staddur í Stokkhólmi og sá fullt af útlendingslegu fólki betla. Ég hef séð myndir af sýrlenskum flóttamönnum á ungverskum lestarstöðvum. Bara draumur. En hann afhjúpar samt óþægilegan sannleik um sjálfan mig. Heilinn minn tók fullt af nýlegum upplifunum og hann gerði það sem heilar gera. Þóttist sjá mynstur, kryddaði það með fordómum og bjó til þennan, að hans mati, líklega söguþráð. Hvorki einhver bakgrunnur né gæskuleg skrif endrum og eins gera mann ónæman fyrir rasisma. Eina sem maður getur gert er að horfast í augu við það. Og vonast til að hið meðvitaða sjálf geti með einhverju móti vegið upp á móti fordómafulla fávitanum sem býr fyrir innan. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Pawel Bartoszek Mest lesið Halldór 23.8.2025 Halldór Heildstætt heilbrigðiskerfi – hagur okkar allra Alma D. Möller Skoðun Vanþekking eða vísvitandi blekkingar? Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun „I believe the children are our future…“ Karen Rúnarsdóttir Skoðun Andaðu rólega elskan... Ester Hilmarsdóttir Skoðun Skólaskætingur Þórdís Kolbrún R. Gylfadóttir Skoðun Er Akureyri að missa háskólann sinn? Aðalbjörn Jóhannsson Skoðun Ég vildi óska þess að ég hefði hreinlega fengið krabbamein Íris Elfa Þorkelsdóttir Skoðun Eldri borgarar – áhrif aðildar að Evrópusambandinu (ESB) Þorvaldur Ingi Jónsson Skoðun Þéttingarstefnan hefur brugðist og Dóra breytir um umræðuefni Aðalsteinn Haukur Sverrisson Skoðun
Ég er í lest. Er með mikinn farangur. Þegar komið er á leiðarenda þarf ég ég að fara tvær ferðir úr lestinni með allt dótið. Mér til skelfingar keyrir lestin af stað um leið og ég hef borið út töskurnar. En veskið, síminn og lyklarnir liggja enn á litlu borði við gluggann! Einhver segir mér að lestin sé bara að fara örfáa metra. Ég næ henni þar sem hún stoppar hjá litlu gistiheimili. Ég hleyp inn til að finna lestarstjórann. Inni sé ég hóp manna. Heilinn minn ákveður strax að þetta séu flóttamenn eða sígaunar. Þeir labba upp á aðra hæð. Einn þeirra heldur á veskinu mínu! Annar á símanum mínum. „Hey, þetta er dótið mitt!“ hrópa ég á útlensku. Þeir halda kúlinu en leyfa mér samt að rífa þetta af sér. Ég sé að þeir eru með nóg af öðru þýfi á sér. Þetta var draumur sem mig raunverulega dreymdi í vikunni. Sá draumur varð ekki til í einhverju tómarúmi. Ég týni hlutum. Ég týni lyklum, veskjum og símum og var að panta þriðja kreditkortið mitt á árinu. Ég var líka nýlega staddur í Stokkhólmi og sá fullt af útlendingslegu fólki betla. Ég hef séð myndir af sýrlenskum flóttamönnum á ungverskum lestarstöðvum. Bara draumur. En hann afhjúpar samt óþægilegan sannleik um sjálfan mig. Heilinn minn tók fullt af nýlegum upplifunum og hann gerði það sem heilar gera. Þóttist sjá mynstur, kryddaði það með fordómum og bjó til þennan, að hans mati, líklega söguþráð. Hvorki einhver bakgrunnur né gæskuleg skrif endrum og eins gera mann ónæman fyrir rasisma. Eina sem maður getur gert er að horfast í augu við það. Og vonast til að hið meðvitaða sjálf geti með einhverju móti vegið upp á móti fordómafulla fávitanum sem býr fyrir innan.