Líkneski og lifandi fólk Halla Þórlaug Óskarsdóttir skrifar 2. júlí 2014 06:30 „Mér finnst eins og við eigum ekki að vera hérna.“ Í bakgrunni hljómar yfirpoppuð útgáfa af laginu Sound of Silence. Við erum að bíða eftir lyklunum að herberginu okkar. Á leiðinni hingað gengum við í gegnum spilavíti, en þar sat heil hersing af sjoppulegum einstaklingum sem ekki átti nokkur samskipti við annað en spilakassa. Í móttökunni hanga ótalmörg fiðrildi í yfirstærð. Mér er heitt. Síðast sá ég fiðrildi fyrir viku. Það var í Louisiana. Þar var líka heitt, en loftslagið talsvert rakara. Gult fiðrildi flaug samferða bílnum í örskotsstund meðan við ókum hægt í gegnum djúpsuðrið. Húsin voru mörg hver að hruni komin, en einhver seiðandi sjarmi sveif yfir vötnum. Fjölskyldurnar sem þar búa eru flestar afkomendur þræla. Þeirra saga er saga sem fólkið skammast sín fyrir. Vill gleyma. Það er ekki víða í Suðurríkjunum þar sem rætt er opinskátt um þrælasöguna sem engu að síður er brennimerkt í íbúana. Hins vegar er ýmislegt sem fólk er stolt af. Konan á Subway í Tennessee var ekkert að flýta sér að gera samlokur meðan hún sagði okkur allt um Alamo. Við höfðum engan áhuga á Alamo. Það var gaman að sjá Miklagljúfur, Hoover-stífluna og minnismerkin í Washington, sem minnast afreka þjóðarinnar – en það sem mér hefur þótt áhugaverðast á leið okkar um Bandaríkin er að stoppa í smábæjunum. Þar býr stórmerkilegt fólk. Litríkt fólk sem heimurinn mun gleyma. Og hversu lengi mun ég muna eftir konunni á bensínstöðinni með tíkarspenana sem kallaði okkur allar kittycats? Eða þessari frá Arab sem bað okkur að fara varlega, í guðanna bænum. Hún vildi ekki sjá okkur í fréttunum. Eða gráhærðu gömlunni á kjúklingastaðnum í sjóðheita suðrinu sem útskýrði fyrir okkur muninn á hvíta kjötinu og því dökka: Hvítu bitarnir eru betri og dýrari. Meðan reynt er að halda lífi í löngu liðnum poppgoðum og -gyðjum hamast fólk enn víða við að halda lífi sjálft. Og fólkið sem gengur fram hjá betlurunum á götunni kastar peningum á risavaxið búddalíkneski á leið inn í spilavítið, í gæfuskyni. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Halla Þórlaug Óskarsdóttir Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun
„Mér finnst eins og við eigum ekki að vera hérna.“ Í bakgrunni hljómar yfirpoppuð útgáfa af laginu Sound of Silence. Við erum að bíða eftir lyklunum að herberginu okkar. Á leiðinni hingað gengum við í gegnum spilavíti, en þar sat heil hersing af sjoppulegum einstaklingum sem ekki átti nokkur samskipti við annað en spilakassa. Í móttökunni hanga ótalmörg fiðrildi í yfirstærð. Mér er heitt. Síðast sá ég fiðrildi fyrir viku. Það var í Louisiana. Þar var líka heitt, en loftslagið talsvert rakara. Gult fiðrildi flaug samferða bílnum í örskotsstund meðan við ókum hægt í gegnum djúpsuðrið. Húsin voru mörg hver að hruni komin, en einhver seiðandi sjarmi sveif yfir vötnum. Fjölskyldurnar sem þar búa eru flestar afkomendur þræla. Þeirra saga er saga sem fólkið skammast sín fyrir. Vill gleyma. Það er ekki víða í Suðurríkjunum þar sem rætt er opinskátt um þrælasöguna sem engu að síður er brennimerkt í íbúana. Hins vegar er ýmislegt sem fólk er stolt af. Konan á Subway í Tennessee var ekkert að flýta sér að gera samlokur meðan hún sagði okkur allt um Alamo. Við höfðum engan áhuga á Alamo. Það var gaman að sjá Miklagljúfur, Hoover-stífluna og minnismerkin í Washington, sem minnast afreka þjóðarinnar – en það sem mér hefur þótt áhugaverðast á leið okkar um Bandaríkin er að stoppa í smábæjunum. Þar býr stórmerkilegt fólk. Litríkt fólk sem heimurinn mun gleyma. Og hversu lengi mun ég muna eftir konunni á bensínstöðinni með tíkarspenana sem kallaði okkur allar kittycats? Eða þessari frá Arab sem bað okkur að fara varlega, í guðanna bænum. Hún vildi ekki sjá okkur í fréttunum. Eða gráhærðu gömlunni á kjúklingastaðnum í sjóðheita suðrinu sem útskýrði fyrir okkur muninn á hvíta kjötinu og því dökka: Hvítu bitarnir eru betri og dýrari. Meðan reynt er að halda lífi í löngu liðnum poppgoðum og -gyðjum hamast fólk enn víða við að halda lífi sjálft. Og fólkið sem gengur fram hjá betlurunum á götunni kastar peningum á risavaxið búddalíkneski á leið inn í spilavítið, í gæfuskyni.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun