Ein af strákunum Fanney Birna Jónsdóttir skrifar 26. október 2013 06:00 Um helgina fer ég á rjúpu með strákahóp. Það virðast ætla að verða örlög mín að stunda íþróttir og áhugamál mikið til fjarri kynsystrum mínum. Hvort sem það er fótbolti, badminton eða skytterí – alltaf enda ég ein með strákunum. Það er ekki alltaf auðvelt. Fordómar byggðir á kynferði lifa, því miður, enn góðu lífi. Og þá skiptir engu máli hvort ég geti haft jákvæð og uppbyggileg áhrif á hópinn. Þannig var mér bannað síðasta vetur að mæta í bumbubolta með strákunum eingöngu vegna þess að þeim fannst fráleitt að spila fótbolta með stelpu. Skipti þar engu máli að ég er töluvert betri í fótbolta en flestar kleinurnar sem þar léku listir sínar. Ég hef oft velt því fyrir mér hvað veldur þessu óöryggi. Af hverju fara strákar oft í kerfi þegar stelpa kemur inn á þeirra „yfirráðasvæði“? Eina vitræna skýringin sem mér kemur í hug er þessi þráláta þörf, sem býr í svo mörgum okkar, til að fara helst aldrei út fyrir kassann og viðhalda viðvarandi ástandi. Menn hræðast hið óþekkta og það er einfaldlega of mikið rask að taka konu inn í hópinn og því langbest að sleppa því. Og jafnvel þegar maður er komin inn þá er ekki sjálfgefið að móttökurnar séu á jafningjagrundvelli. Reynsla mín er sú að strákahópar hanga oftast á gömlum venjum eins og hundur á roði. Hlutirnir eru eins og þeir eru eingöngu vegna þess að svona hafa þeir alltaf verið. Og ef maður dirfist að koma með nýja sýn eða uppástungur um aðrar leiðir þá er því umsvifalaust hafnað sem hverju öðru kvennakjaftæði. Já, það er ekki alltaf auðvelt að vera ein af strákunum. Eitthvað sem Ingibjörg Benediktsdóttir hæstaréttardómari hlýtur að þekkja ákaflega vel. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Fanney Birna Jónsdóttir Mest lesið Alzheimer - mennska og mildi Ragnheiður Ríkharðsdóttir Skoðun Halldór 21.09.2024 Halldór Lýðheilsa bætt um 64 milljarða Sara Björg Sigurðardóttir Skoðun Látum þá hlæja því þeir tapa hvort sem er Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Er krónan að valda átökum á milli kynslóða? Guðmundur Ragnarsson Skoðun Að hengja prest fyrir biskup, að hengja manneskju fyrir stofnun Hödd Vilhjálmsdóttir Skoðun Þegar móðir mín kvaddi okkur fyrir einu ári síðan í dag Gísli Hvanndal Jakobsson Skoðun Bóf-ar(ion)? Gunnar Hólmsteinn Ársælsson Skoðun Þegar ómennskan vitnar í lög Bubbi Morthens Skoðun Ef Trump tapar kosningunum… Jun Þór Morikawa Skoðun
Um helgina fer ég á rjúpu með strákahóp. Það virðast ætla að verða örlög mín að stunda íþróttir og áhugamál mikið til fjarri kynsystrum mínum. Hvort sem það er fótbolti, badminton eða skytterí – alltaf enda ég ein með strákunum. Það er ekki alltaf auðvelt. Fordómar byggðir á kynferði lifa, því miður, enn góðu lífi. Og þá skiptir engu máli hvort ég geti haft jákvæð og uppbyggileg áhrif á hópinn. Þannig var mér bannað síðasta vetur að mæta í bumbubolta með strákunum eingöngu vegna þess að þeim fannst fráleitt að spila fótbolta með stelpu. Skipti þar engu máli að ég er töluvert betri í fótbolta en flestar kleinurnar sem þar léku listir sínar. Ég hef oft velt því fyrir mér hvað veldur þessu óöryggi. Af hverju fara strákar oft í kerfi þegar stelpa kemur inn á þeirra „yfirráðasvæði“? Eina vitræna skýringin sem mér kemur í hug er þessi þráláta þörf, sem býr í svo mörgum okkar, til að fara helst aldrei út fyrir kassann og viðhalda viðvarandi ástandi. Menn hræðast hið óþekkta og það er einfaldlega of mikið rask að taka konu inn í hópinn og því langbest að sleppa því. Og jafnvel þegar maður er komin inn þá er ekki sjálfgefið að móttökurnar séu á jafningjagrundvelli. Reynsla mín er sú að strákahópar hanga oftast á gömlum venjum eins og hundur á roði. Hlutirnir eru eins og þeir eru eingöngu vegna þess að svona hafa þeir alltaf verið. Og ef maður dirfist að koma með nýja sýn eða uppástungur um aðrar leiðir þá er því umsvifalaust hafnað sem hverju öðru kvennakjaftæði. Já, það er ekki alltaf auðvelt að vera ein af strákunum. Eitthvað sem Ingibjörg Benediktsdóttir hæstaréttardómari hlýtur að þekkja ákaflega vel.