Strumparúta Loga Bergmanns Karen Kjartansdóttir skrifar 6. júlí 2013 11:22 Frá því ég tók fyrst eftir manninum mínum á sveitaballi fyrir austan fjall í lok tíunda áratugar síðustu aldar hefur mér þótt hann bera af öllum öðrum. Hann er vörpulegur, blíður og gáfaður - draumur sérhverrar konu. Þess vegna hef ég sætt mig við þá staðreynd að hann hefur engan smekk á bílum. Reyndar pantaði hann fagran Volvó frá Bandaríkjunum í byrjun árs 2008 af því að við töldum að gamli Skódinn væri okkur ekki samboðinn. Tafir urðu á afhendingunni og bílinn fengum við ekki í hendur fyrr en í lok nóvember 2008. Þið munið kannski hvernig ástandið í landinu var á þeim tíma. Það var nákvæmlega ekkert töff að vera á nýjum svörtum Volvó þá. Bíllinn sá varð til eilífrar armæðu og við urðum þeirri stund fegnust þegar við losnuðum við hann. Síðan þá hefur maðurinn minn neitað að skipta um bíl; Skódinn átti að duga fjölskyldunni inn í eilífðina en hefur látið á sjá. Enga rúðu er lengur hægt að draga niður, ekki hefur verið hægt að læsa honum frá því árið 2006, skottið helst ekki uppi og þrengslin hjá elsta barninu á milli tveggja barnastóla ólýsanleg. Á ferð okkar austur á Hvolsvöll um daginn í steikjandi sól, með barnsgrát og slagsmál ómandi úr aftursætinu, sáum við að hvað sem allri eftirhruns rómantík um nægjusemi liði væri ekki hægt að búa við þetta lengur. Við brunuðum inn á bílasölu á Selfossi hálf örvilnuð. Maðurinn minn benti á eins konar strumparútu. Ég hló í taugaveiklan og sagði: „Þú ert að grínast." Hann horfði á mig alvarlegur og svaraði: „Logi Bergmann á svona bíl." Nú er fjölskyldan komin á strumparútu, meira að segja sjálfa strumparútu Loga Bergmanns því þegar ég sagði honum frá ummælum eiginmannsins bauð hann bílinn umsvifalaust til sölu, ákafur mjög. Slagsmál heyra sögunni til (börnin ná ekki í hvert annað) og allir eru glaðir. Heill sé Loga Bergmann - manninum sem gerir strumparútur töff og fékk eiginmann minn til að sætta sig við að skipta um bíl. Við erum frjáls. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Karen Kjartansdóttir Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Ávinningur af endurhæfingu – aukum lífsgæðin Ólafur H. Jóhannsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun
Frá því ég tók fyrst eftir manninum mínum á sveitaballi fyrir austan fjall í lok tíunda áratugar síðustu aldar hefur mér þótt hann bera af öllum öðrum. Hann er vörpulegur, blíður og gáfaður - draumur sérhverrar konu. Þess vegna hef ég sætt mig við þá staðreynd að hann hefur engan smekk á bílum. Reyndar pantaði hann fagran Volvó frá Bandaríkjunum í byrjun árs 2008 af því að við töldum að gamli Skódinn væri okkur ekki samboðinn. Tafir urðu á afhendingunni og bílinn fengum við ekki í hendur fyrr en í lok nóvember 2008. Þið munið kannski hvernig ástandið í landinu var á þeim tíma. Það var nákvæmlega ekkert töff að vera á nýjum svörtum Volvó þá. Bíllinn sá varð til eilífrar armæðu og við urðum þeirri stund fegnust þegar við losnuðum við hann. Síðan þá hefur maðurinn minn neitað að skipta um bíl; Skódinn átti að duga fjölskyldunni inn í eilífðina en hefur látið á sjá. Enga rúðu er lengur hægt að draga niður, ekki hefur verið hægt að læsa honum frá því árið 2006, skottið helst ekki uppi og þrengslin hjá elsta barninu á milli tveggja barnastóla ólýsanleg. Á ferð okkar austur á Hvolsvöll um daginn í steikjandi sól, með barnsgrát og slagsmál ómandi úr aftursætinu, sáum við að hvað sem allri eftirhruns rómantík um nægjusemi liði væri ekki hægt að búa við þetta lengur. Við brunuðum inn á bílasölu á Selfossi hálf örvilnuð. Maðurinn minn benti á eins konar strumparútu. Ég hló í taugaveiklan og sagði: „Þú ert að grínast." Hann horfði á mig alvarlegur og svaraði: „Logi Bergmann á svona bíl." Nú er fjölskyldan komin á strumparútu, meira að segja sjálfa strumparútu Loga Bergmanns því þegar ég sagði honum frá ummælum eiginmannsins bauð hann bílinn umsvifalaust til sölu, ákafur mjög. Slagsmál heyra sögunni til (börnin ná ekki í hvert annað) og allir eru glaðir. Heill sé Loga Bergmann - manninum sem gerir strumparútur töff og fékk eiginmann minn til að sætta sig við að skipta um bíl. Við erum frjáls.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Ísrael á ekki heima á gleðileikum evrópskra sjónvarpsstöðva sem starfa í almannaþágu Stefán Jón Hafstein Skoðun