Grunnur réttindanna Kolbeinn Óttarsson Proppé skrifar 1. maí 2012 11:00 Því get ég lofað þér, lesandi góður, að ef þú skellir þér inn á hið alltumfaðmandi internet verður þér ekki skotaskuld úr því að finna pistla þar sem lítið er gert úr baráttudegi verkalýðsins. Fólk mun velta sér upp úr því að hann hafi ekki lengur neitt gildi, sé úreltur, jafnvel rifja upp horfna tíð þegar það var börn og allt var betra og kannski fylgir ein vonbrigðasaga, eða tvær, frá deginum. Það er gott og blessað, en breytir þó ekki þeirri staðreynd að af öllum þeim frídögum sem launafólk fær er enginn sem ætti að standa því nær. Nálega öll þau réttindi sem við búum við í dag má rekja til baráttu verkalýðshreyfingarinnar. Þau eru ekki mörg dæmin um að atvinnurekendur hafi tekið það upp hjá sjálfum sér að hækka laun, stytta vinnutíma, auka veikindarétt og almennan rétt starfsfólks. Til þess hefur þurft samstillt átak. Stundum hefur samningsviljinn verið ríkur og allt gengið snurðulaust. Og stundum hefur launafólk þurft að sýna samstöðu sína með vinnustöðvunum. Vel má vera að umgjörð 1. maí hugnist ekki öllum. Einhverjum þyki það ekki lengur hipp og kúl að þramma í kröfugöngu undir dynjandi blæstri lúðrasveitar. Svo má vel vera. Umgjörðin er hins vegar ekki nema sýnilegur hluti þessa merka dags. Kannski verður einhvern tímann gjörbreyting á henni – til þess þurfa gagnrýnendur reyndar að leggja eitthvað til en ekki bara nöldra yfir deginum – og það er þá bara vel. Fínasta mál. Gerum eitthvað annað ef hugurinn stendur í þá átt. Það breytir þó í engu raunverulegu eðli dagsins; nefnilega því að minnast þeirra réttinda sem við búum við á hverjum degi og brýna okkur til frekari baráttu. Sjálfur geri ég það gólandi niður Laugaveginn í kröfugöngu, en í þessu, sem svo mörgu öðru, verður hver og einn að finna sinn farveg. Bloggið, hvílist, farið í garðinn, fáið ykkur kaffi, lesið, sofið hjá, horfið á bíómynd – eða það sem best er, mætið í kröfugöngu. Hvernig sem þið hyggist verja deginum hafið þá í huga að gengnar kynslóðir lögðu harðræði á sig til að skapa velferðarsamfélag það sem við byggjum. Og, að baráttan er aldrei búin. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Kolbeinn Óttarsson Proppé Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun Afnám tilfærslu milli skattþrepa Breki Pálsson Skoðun Íslenska þjóð, þú ert núna að gleyma Sighvatur Björgvinsson Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Opið bréf til umhverfis-, orku- og loftslagsráðherra Bogi Ragnarsson Skoðun Tölum íslensku um bíðandi börn: Uppgjöf, svarthol og lögbrot Vigdís Gunnarsdóttir Skoðun Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Því get ég lofað þér, lesandi góður, að ef þú skellir þér inn á hið alltumfaðmandi internet verður þér ekki skotaskuld úr því að finna pistla þar sem lítið er gert úr baráttudegi verkalýðsins. Fólk mun velta sér upp úr því að hann hafi ekki lengur neitt gildi, sé úreltur, jafnvel rifja upp horfna tíð þegar það var börn og allt var betra og kannski fylgir ein vonbrigðasaga, eða tvær, frá deginum. Það er gott og blessað, en breytir þó ekki þeirri staðreynd að af öllum þeim frídögum sem launafólk fær er enginn sem ætti að standa því nær. Nálega öll þau réttindi sem við búum við í dag má rekja til baráttu verkalýðshreyfingarinnar. Þau eru ekki mörg dæmin um að atvinnurekendur hafi tekið það upp hjá sjálfum sér að hækka laun, stytta vinnutíma, auka veikindarétt og almennan rétt starfsfólks. Til þess hefur þurft samstillt átak. Stundum hefur samningsviljinn verið ríkur og allt gengið snurðulaust. Og stundum hefur launafólk þurft að sýna samstöðu sína með vinnustöðvunum. Vel má vera að umgjörð 1. maí hugnist ekki öllum. Einhverjum þyki það ekki lengur hipp og kúl að þramma í kröfugöngu undir dynjandi blæstri lúðrasveitar. Svo má vel vera. Umgjörðin er hins vegar ekki nema sýnilegur hluti þessa merka dags. Kannski verður einhvern tímann gjörbreyting á henni – til þess þurfa gagnrýnendur reyndar að leggja eitthvað til en ekki bara nöldra yfir deginum – og það er þá bara vel. Fínasta mál. Gerum eitthvað annað ef hugurinn stendur í þá átt. Það breytir þó í engu raunverulegu eðli dagsins; nefnilega því að minnast þeirra réttinda sem við búum við á hverjum degi og brýna okkur til frekari baráttu. Sjálfur geri ég það gólandi niður Laugaveginn í kröfugöngu, en í þessu, sem svo mörgu öðru, verður hver og einn að finna sinn farveg. Bloggið, hvílist, farið í garðinn, fáið ykkur kaffi, lesið, sofið hjá, horfið á bíómynd – eða það sem best er, mætið í kröfugöngu. Hvernig sem þið hyggist verja deginum hafið þá í huga að gengnar kynslóðir lögðu harðræði á sig til að skapa velferðarsamfélag það sem við byggjum. Og, að baráttan er aldrei búin.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Þegar heilinn sveltur: Tími til að endurhugsa stefnu í geðheilbrigðismálum Vigdís M. Jónsdóttir Skoðun
Eru vegir fyrir ferðamenn mikilvægari en vegir fyrir fólk sem býr hér? Petrína Þórunn Jónsdóttir Skoðun