Segð' ekki nei Júlía Margrét Alexandersdóttir skrifar 17. apríl 2009 06:00 Metsölubókahöfundurinn og matarvitringurinn Nanna Rögnvaldardóttir sagði mér eitt sinn að hún hefði þá reglu að segja aldrei nei þegar hún væri beðin um að tala í blöðum eða ljósvakamiðlum - af þeirri einföldu ástæðu að hún hefði heyrt að erfiðara væri að fá konur sem viðmælendur. Það yrði þá kannski hennar eina framlag á jafnréttisvogarskálarnar. Því miður stemmir þetta við reynslu undirritaðrar. Getur verið að fjölmiðlar, þar sem þó svo margar konur starfa, séu svo fjandsamlegir kvenfólki, að þeir inni þær sjaldnar eftir áliti í fréttum eða fréttaþáttum og taki þær síður fyrir sem umfjöllunarefni? Niðurstöðurnar liggja fyrir sem staðreynd, til að mynda í rannsókn frá árinu 2005. Konur eru sjaldnar á síðum blaða og á öldum ljósvakans. En getur verið að okkur konum sé sjálfum um að kenna að einhverju leyti? Margar konur taka vel í að tala fyrir opnum tjöldum og víla ekki fyrir sér að gefa álit sitt, séu þær inntar eftir því. Hitt er annað mál að skoði ég hversu langan tíma ég þarf að eyða í það að fá karlmann eða konu í spjall, þá vinnur karlmaðurinn, sem segir samkvæmt mínum skráningum oftar já og fljótar. Of langt mál er að fara í gegnum alla þá lista en sem lítið dæmi nefni ég að fyrir um einu ári sendi ég út spurningar á hóp fólks, með jöfnu kynjahlutfalli, og bað um álit á ákveðnu efni. Svör bárust frá tíu konum og 25 karlmönnum. Af hverju þetta er reyndin er svo annað rannsóknarefni. Ég hef heyrt þekktar konur hér í bæ klappa sjálfum sér á bakið og segja sig „fjölmiðlafælnar". Þær séu að „spara sig" og láta í það skína að þeim finnist þær fínn pappír að segja nei og aftur nei þegar blaðamenn hringja í þær. Slíkt er helber misskilningur og gerir lítið í að þoka jafnréttinu fram. Ég veit að til eru líka þeir karlmenn sem forðast að láta eitthvað eftir sér hafa opinberlega. Munurinn er sá að karlpeningurinn má alveg við því. Nóg er af karlmönnum sem vilja koma fram í blöðum og sjónvarpi. Við konur eigum hins vegar að gera hver annarri greiða og nýta okkur það þegar sóst er eftir kvenlegum sjónarmiðum á opinberum vettvangi. Og setja okkur það markmið að segja sem oftast já. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Júlía Margrét Alexandersdóttir Mest lesið Þétting byggðar er ekki vandamálið Dóra Björt Guðjónsdóttir Skoðun Þrengt að þjóðarleikvanginum Þorvaldur Örlygsson Skoðun Ert þú drusla? Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir,Elísa Rún Svansdóttir,Lilja Íris Long Birnudóttir,Lísa Margrét Gunnarsdóttir,Margrét Baldursdóttir,Silja Höllu Egilsdóttir Skoðun Þið voruð í partýinu líka! Gísli Sigurður Gunnlaugsson Skoðun Yfirlýsing frá Kára Stefánssyni um hrakfarir hans í samskiptum við íhaldssaman blaðamann Kári Stefánsson Skoðun Hverjir eru komnir með nóg? Nichole Leigh Mosty Skoðun Að leigja okkar eigin innviði Halldóra Mogensen Skoðun Köllum Skjöld Íslands réttu nafni: Rasískt götugengi Ian McDonald Skoðun Lýðheilsan að veði? Willum Þór Þórsson Skoðun Sameiginleg yfirlýsing 28 ríkja um málefni Palestínu, hvers virði er hún? Einar Ólafsson Skoðun
Metsölubókahöfundurinn og matarvitringurinn Nanna Rögnvaldardóttir sagði mér eitt sinn að hún hefði þá reglu að segja aldrei nei þegar hún væri beðin um að tala í blöðum eða ljósvakamiðlum - af þeirri einföldu ástæðu að hún hefði heyrt að erfiðara væri að fá konur sem viðmælendur. Það yrði þá kannski hennar eina framlag á jafnréttisvogarskálarnar. Því miður stemmir þetta við reynslu undirritaðrar. Getur verið að fjölmiðlar, þar sem þó svo margar konur starfa, séu svo fjandsamlegir kvenfólki, að þeir inni þær sjaldnar eftir áliti í fréttum eða fréttaþáttum og taki þær síður fyrir sem umfjöllunarefni? Niðurstöðurnar liggja fyrir sem staðreynd, til að mynda í rannsókn frá árinu 2005. Konur eru sjaldnar á síðum blaða og á öldum ljósvakans. En getur verið að okkur konum sé sjálfum um að kenna að einhverju leyti? Margar konur taka vel í að tala fyrir opnum tjöldum og víla ekki fyrir sér að gefa álit sitt, séu þær inntar eftir því. Hitt er annað mál að skoði ég hversu langan tíma ég þarf að eyða í það að fá karlmann eða konu í spjall, þá vinnur karlmaðurinn, sem segir samkvæmt mínum skráningum oftar já og fljótar. Of langt mál er að fara í gegnum alla þá lista en sem lítið dæmi nefni ég að fyrir um einu ári sendi ég út spurningar á hóp fólks, með jöfnu kynjahlutfalli, og bað um álit á ákveðnu efni. Svör bárust frá tíu konum og 25 karlmönnum. Af hverju þetta er reyndin er svo annað rannsóknarefni. Ég hef heyrt þekktar konur hér í bæ klappa sjálfum sér á bakið og segja sig „fjölmiðlafælnar". Þær séu að „spara sig" og láta í það skína að þeim finnist þær fínn pappír að segja nei og aftur nei þegar blaðamenn hringja í þær. Slíkt er helber misskilningur og gerir lítið í að þoka jafnréttinu fram. Ég veit að til eru líka þeir karlmenn sem forðast að láta eitthvað eftir sér hafa opinberlega. Munurinn er sá að karlpeningurinn má alveg við því. Nóg er af karlmönnum sem vilja koma fram í blöðum og sjónvarpi. Við konur eigum hins vegar að gera hver annarri greiða og nýta okkur það þegar sóst er eftir kvenlegum sjónarmiðum á opinberum vettvangi. Og setja okkur það markmið að segja sem oftast já.
Ert þú drusla? Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir,Elísa Rún Svansdóttir,Lilja Íris Long Birnudóttir,Lísa Margrét Gunnarsdóttir,Margrét Baldursdóttir,Silja Höllu Egilsdóttir Skoðun
Yfirlýsing frá Kára Stefánssyni um hrakfarir hans í samskiptum við íhaldssaman blaðamann Kári Stefánsson Skoðun
Ert þú drusla? Katrín Sigríður J. Steingrímsdóttir,Elísa Rún Svansdóttir,Lilja Íris Long Birnudóttir,Lísa Margrét Gunnarsdóttir,Margrét Baldursdóttir,Silja Höllu Egilsdóttir Skoðun
Yfirlýsing frá Kára Stefánssyni um hrakfarir hans í samskiptum við íhaldssaman blaðamann Kári Stefánsson Skoðun