Þar skall hurð nærri hælum Þórhildur Elín Elínardóttir skrifar 18. maí 2009 06:00 Nú höfum við eignast ekki bara eina, heldur tvær þjóðhetjur sem heita Jóhanna og þess munu líklegast sjást merki í nafnagjöf hvítvoðunganna á næstunni. Auk þess sem fjöldi stúlkubarna fær nöfn eins og París Þöll, Aþena Fló og Þúfa Dúfa mun nýfæddum Jóhönnum örugglega fjölga stórfellt í þjóðskrá. Á Íslandi munu innan skamms tifa um ponsulítil Jóhanna Mist og agnarsmá Jóhanna Þrá. Því hvað er betra en fá í vöggugjöf hetjulegt nafn fyrstu konunnar sem varð forsætisráðherra landsins eða þeirrar sem næstum sigraði í Evróvisjón en lét okkur þó ekki sitja uppi með keppnina að ári? Ætterni okkar getum við að miklu leyti rakið til Norðmanna sem þrifust illa í ströngum aga heimafyrir. Hingað til Íslands fluttu óþekktarormarnir og enn sér þess nokkur merki í skaplyndi frændþjóðanna. Á meðan við spændum upp auðlindirnar og spreðuðum þeim í allskyns partý og vitleysu eins og enginn væri morgundagurinn, fara Norðmenn enn snemma í háttinn og dunda sér við víðavangshlaup og sparnað í frístundum. En eins og gamla góða frændur sem horfa með góðlátlegu yfirlæti á gelgjustælana í unglingnum er dálítið notalegt að eiga þá að þegar í harðbakkann slær. Talandi um yfirlæti. Hin glæsilega Jóhanna Guðrún, sem við munum síðast í hlutverki barnastjörnunnar, flutti lag sem léttilega mætti heimfæra upp á Hrunið: Er það satt, er þetta búið? Hún stóð sig nógu vel til að vinna Evróvisjón nú um helgina. Reyndar munaði ekki nema hársbreidd. Hefðu Norðmenn spilað út einum af sínum venjubundnu slögurum værum við Íslendingar nú sigurvegarar og þar með sannarlega þjóð í enn meiri vanda. Með buxurnar á hælunum í peningamálum þyrftum við engu að síður að halda fjölþjóðlega keppni í glysi og sýndarmennsku að ári. Spjátrungseðlið sem við tókum í arf frá umræddum forfeðrum og kom okkur að lokum á alþjóðlega vanskilaskrá, hefði séð til þess að þeirri keppni væri ætlað að toppa allar þær sem á undan komu. Sama hvað. Með eldgamla Laugardalshöll og fokhelt tónlistarhús hefðu kostirnir samt ekki verið margir. Í fyrsta sinn í sögu Evróvisjón hefði keppnin verið haldin í leigutjaldi á hafnarbakkanum í Reykjavík. Okkur hefur verið forðað frá sögulegri niðurlægingu. Takk, Jóhanna! Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Þórhildur Elín Elínardóttir Mest lesið Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun Þátttökuverðlaun Þórdísar Ragnar Þór Pétursson Skoðun Er ég ömurlegt foreldri ef ég segi nei við barnið mitt? Stefán Þorri Helgason Skoðun Ákall til ESB-sinna: Hvar eru undanþágurnar? Einar Jóhannes Guðnason Skoðun Vindorkuvæðing í skjóli nætur Kristín Helga Gunnarsdóttir Skoðun Fjármálaráðherra búinn að segja A Ögmundur Jónasson Skoðun Hagfræði-tilgáta ómeðtekin Karl Guðlaugsson Skoðun Ótryggt aðgengi á Veðurstofureit Friðjón R. Friðjónsson Skoðun Stattu vörð um launin þín Davíð Aron Routley Skoðun Byggjum fyrir eldra fólk, ekki ungt Ólafur Margeirsson Skoðun
Nú höfum við eignast ekki bara eina, heldur tvær þjóðhetjur sem heita Jóhanna og þess munu líklegast sjást merki í nafnagjöf hvítvoðunganna á næstunni. Auk þess sem fjöldi stúlkubarna fær nöfn eins og París Þöll, Aþena Fló og Þúfa Dúfa mun nýfæddum Jóhönnum örugglega fjölga stórfellt í þjóðskrá. Á Íslandi munu innan skamms tifa um ponsulítil Jóhanna Mist og agnarsmá Jóhanna Þrá. Því hvað er betra en fá í vöggugjöf hetjulegt nafn fyrstu konunnar sem varð forsætisráðherra landsins eða þeirrar sem næstum sigraði í Evróvisjón en lét okkur þó ekki sitja uppi með keppnina að ári? Ætterni okkar getum við að miklu leyti rakið til Norðmanna sem þrifust illa í ströngum aga heimafyrir. Hingað til Íslands fluttu óþekktarormarnir og enn sér þess nokkur merki í skaplyndi frændþjóðanna. Á meðan við spændum upp auðlindirnar og spreðuðum þeim í allskyns partý og vitleysu eins og enginn væri morgundagurinn, fara Norðmenn enn snemma í háttinn og dunda sér við víðavangshlaup og sparnað í frístundum. En eins og gamla góða frændur sem horfa með góðlátlegu yfirlæti á gelgjustælana í unglingnum er dálítið notalegt að eiga þá að þegar í harðbakkann slær. Talandi um yfirlæti. Hin glæsilega Jóhanna Guðrún, sem við munum síðast í hlutverki barnastjörnunnar, flutti lag sem léttilega mætti heimfæra upp á Hrunið: Er það satt, er þetta búið? Hún stóð sig nógu vel til að vinna Evróvisjón nú um helgina. Reyndar munaði ekki nema hársbreidd. Hefðu Norðmenn spilað út einum af sínum venjubundnu slögurum værum við Íslendingar nú sigurvegarar og þar með sannarlega þjóð í enn meiri vanda. Með buxurnar á hælunum í peningamálum þyrftum við engu að síður að halda fjölþjóðlega keppni í glysi og sýndarmennsku að ári. Spjátrungseðlið sem við tókum í arf frá umræddum forfeðrum og kom okkur að lokum á alþjóðlega vanskilaskrá, hefði séð til þess að þeirri keppni væri ætlað að toppa allar þær sem á undan komu. Sama hvað. Með eldgamla Laugardalshöll og fokhelt tónlistarhús hefðu kostirnir samt ekki verið margir. Í fyrsta sinn í sögu Evróvisjón hefði keppnin verið haldin í leigutjaldi á hafnarbakkanum í Reykjavík. Okkur hefur verið forðað frá sögulegri niðurlægingu. Takk, Jóhanna!
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun
Umbætur á skólakerfinu. Hættum að ljúga. Hættum því alveg og hættum því strax Atli Harðarson Skoðun