Strákarnir Guðmundur Steingrímsson skrifar 23. ágúst 2008 06:00 Ég man eftir því sem patti hversu vonbrigðin gátu orðið gríðarlega mikil þegar íslenska handboltalandsliðið átti vondan dag á stórmóti og tapaði fyrir einhverjum austantjaldsrisum eða Svíum, eins og vanalega, á ósanngjarnan hátt auðvitað, svo maður hljóp með tárin í augunum inn í herbergi og lokaði að sér, særður yfir illsku veraldarinnar. Hversu oft langaði ekki óharðnari æsku þessa lands, ef ekki almúga öllum, að senda Staffan nokkrum Olson nokkrar kjarnyrtar níðvísur eða vel orðuð skeyti út af mjög svo óbilgjörnum sigrum hans og hans manna, hvað eftir annað, á strákunum okkar hér í eina tíð? EN svo eru líka allar stundirnar, allt frá barnæsku og upp úr, sem maður hefur hoppað um eins og bjáni heima hjá sér aleinn eða með öðru fólki, í stofum ókunnugra eða á almannafæri í kjölfar frækilegra sigra okkar manna. Þá brosir veröldin. Ég er ekki frá því að þannig hafi íslenska handboltalandsliðið í gegnum tíðina kennt þessari veðurbörðu þjóð að þekkja tilfinningar sínar. Það er kannski bara allt í lagi að hlæja saman eða gráta? Maður þarf ekki alltaf að bera fyrir sig frjókornaofnæmi þegar maður fær tár í augun. SJÁLFUR sat ég ásamt unnustu í bíl á jaðri ítalskrar hraðbrautar í gær við eina af hinum dásamlegu ítölsku vegasjoppum Autogrill og hafði við illan leik náð að tengja tölvuna við þráðlaust net svo að upphrópanir hins íslenska íþróttafréttamanns í beinni á Rás 2 gátu borist okkur eins og úr fjarska. Og þegar sigurinn var staðreynd, þá spruttu, jú, fram smá tár, ég verð að viðurkenna það. Það spruttu fram tár. SVO héldum við áfram að keyra. Stoltir Íslendingar á ferð meðal þjóðar sem veit líklega ekki hvað handbolti er. Á Ítalíu sýndu sjónvarpsstöðvarnar frekar strandfótbolta. Hvað er það, spyr ég. Er keppt í því? Í hjarta mínu er enginn efi. Nú tökum við gullið á morgun og ekkert bull. Ekkert krepputal. Engin árans niðursveifla. Það er bara eitt sem fólk þarf almennt að passa: Það yrði dæmigert fyrir mjög marga að detta rosalega í það á menningarnótt í kvöld, sofa yfir sig og missa af leiknum í fyrramálið. Slíkt myndi leiða til týpískra íslenskra timburmanna: Eftir að hafa bókað sigur fyrirfram er fagnað rosalega til þess eins að missa af sjálfum leiknum og drattast síðan tættur síðdegis fram í eldhús til þess að spyrja hvernig fór. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Guðmundur Steingrímsson Mest lesið Stormur í Þjóðleikhúsinu Bubbi Morthens Skoðun Börn í skugga stríðs Hólmfríður Jennýjar Árnadóttir Skoðun Hvernig gerum við Grundarhverfi enn betra? Ævar Harðarson Skoðun Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun Norska leiðin hefur gefist vel – í Póllandi Heiðrún Lind Marteinsdóttir Skoðun Auðbeldi SFS Örn Bárður Jónsson Skoðun 120km hraði á Keflavíkurveginum og netsölur með áfengi Jón Páll Haraldsson Skoðun Af hverju hræðist fólk kynjafræði? Eydís Ásbjörnsdóttir Skoðun Opið bréf til mennta- og barnamálaráðherra Gunnar Örn Vopnfjörð Þorsteinsson Skoðun Opið hús fyrir útvalda Björn Brynjúlfur Björnsson Skoðun
Ég man eftir því sem patti hversu vonbrigðin gátu orðið gríðarlega mikil þegar íslenska handboltalandsliðið átti vondan dag á stórmóti og tapaði fyrir einhverjum austantjaldsrisum eða Svíum, eins og vanalega, á ósanngjarnan hátt auðvitað, svo maður hljóp með tárin í augunum inn í herbergi og lokaði að sér, særður yfir illsku veraldarinnar. Hversu oft langaði ekki óharðnari æsku þessa lands, ef ekki almúga öllum, að senda Staffan nokkrum Olson nokkrar kjarnyrtar níðvísur eða vel orðuð skeyti út af mjög svo óbilgjörnum sigrum hans og hans manna, hvað eftir annað, á strákunum okkar hér í eina tíð? EN svo eru líka allar stundirnar, allt frá barnæsku og upp úr, sem maður hefur hoppað um eins og bjáni heima hjá sér aleinn eða með öðru fólki, í stofum ókunnugra eða á almannafæri í kjölfar frækilegra sigra okkar manna. Þá brosir veröldin. Ég er ekki frá því að þannig hafi íslenska handboltalandsliðið í gegnum tíðina kennt þessari veðurbörðu þjóð að þekkja tilfinningar sínar. Það er kannski bara allt í lagi að hlæja saman eða gráta? Maður þarf ekki alltaf að bera fyrir sig frjókornaofnæmi þegar maður fær tár í augun. SJÁLFUR sat ég ásamt unnustu í bíl á jaðri ítalskrar hraðbrautar í gær við eina af hinum dásamlegu ítölsku vegasjoppum Autogrill og hafði við illan leik náð að tengja tölvuna við þráðlaust net svo að upphrópanir hins íslenska íþróttafréttamanns í beinni á Rás 2 gátu borist okkur eins og úr fjarska. Og þegar sigurinn var staðreynd, þá spruttu, jú, fram smá tár, ég verð að viðurkenna það. Það spruttu fram tár. SVO héldum við áfram að keyra. Stoltir Íslendingar á ferð meðal þjóðar sem veit líklega ekki hvað handbolti er. Á Ítalíu sýndu sjónvarpsstöðvarnar frekar strandfótbolta. Hvað er það, spyr ég. Er keppt í því? Í hjarta mínu er enginn efi. Nú tökum við gullið á morgun og ekkert bull. Ekkert krepputal. Engin árans niðursveifla. Það er bara eitt sem fólk þarf almennt að passa: Það yrði dæmigert fyrir mjög marga að detta rosalega í það á menningarnótt í kvöld, sofa yfir sig og missa af leiknum í fyrramálið. Slíkt myndi leiða til týpískra íslenskra timburmanna: Eftir að hafa bókað sigur fyrirfram er fagnað rosalega til þess eins að missa af sjálfum leiknum og drattast síðan tættur síðdegis fram í eldhús til þess að spyrja hvernig fór.
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun
Matvælaframleiðslulandið Ísland – er framtíð án sérþekkingar? Ólöf Guðný Geirsdóttir,Ólafur Ögmundarson Skoðun