Fjalla-Jónar segja pors Karen Dröfn Kjartansdóttir skrifar 7. ágúst 2008 06:00 Líklega hefur ómeðvitað samviskubit yfir ofgnótt góðærisáranna á Íslandi, jafnvel kann vottur af skynsemi að hafa komið við sögu, orðið til þess að við landsbyggðar- og úthverfafjölskyldan í Vesturbæ Reykjavíkur létum okkur duga að aka um á gömlum sparneytnum Skóda árum saman. Skódinn hafði farið marga hringi umhverfis landið, brunað um vegi sem sagt var að aðeins væru ætlaðir jeppum og innbyrt farangur á við sendiferðabíl. Hann var þó alla tíð allra bíla nýtnastur og aldrei hafði þurft að sinna honum á annan hátt en almenn tilvera bíla útheimtir. Sómafjölskyldan á Skódanum sagði bílalán heimskuleg, lúxusbíla ekki annað en orðskrípi yfir bifreiðar sem eru fulldýrir fyrir venjulegt fólk og þá farskjóta sem sagðir voru hlaðnir aukabúnaði fulla af óþarfa drasli sem fólk með lélegt sjálfsmat hefði gaman af því að segja frá. Til þess að greina alvöru bílaáhugamenn frá uppskafningslegum, snöggsoðnum bílasérfræðingum gaf Leó M. Jónsson, vélaverkfræðingur og einn helsti bílasérfræðingur landsins eitt sinn það ráð að hlusta eftir því hvernig fólkið bæri fram heiti bílategundarinnar Porsche. Þeir snöggsoðnu myndu oft auglýsa fávisku sýna á bílum með því að segja skammlaust pors. Slíkur framburður væri öruggt merki þess að svokallaður Fjalla-Jón eða Hillbillies væri á ferð. Alvöru bílafólk myndi að sjálfsögu segja pors-e. Skódaeigendurnir í Vesturbænum sögðu pors að hætti sveitamanna og voru nokkuð stoltir af þeim framburði. Því þykir það sæta eindæmum að sómafjölskyldan á Skódanum hafi fengið þá hugdettu á allra síðustu lífdögum íslensku krónunnar og í enda góðærisins að kaupa sér bíl sem viðurkenndur er sem lúxusbíll. Vissulega átti hann að vera kostakaup og gleðja fjölskylduna ægilega þegar hann kæmi til landsins. En síðan eru liðnir margir mánuðir, krónan hefur fallið, verðbólgan vaxið og enn bólar ei á afhendingu lúxusbílsins. Skódinn er hins vegar lagður upp í enn eina ferðina í kringum landið og enginn áttar sig á því hvers vegna þörf þótti á að skipta honum út fyrir þann nýja sem aldrei kemur. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Karen Kjartansdóttir Mest lesið Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Hefur þú heyrt þetta áður? Stefnir Húni Kristjánsson Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Ávinningur af endurhæfingu – aukum lífsgæðin Ólafur H. Jóhannsson Skoðun
Líklega hefur ómeðvitað samviskubit yfir ofgnótt góðærisáranna á Íslandi, jafnvel kann vottur af skynsemi að hafa komið við sögu, orðið til þess að við landsbyggðar- og úthverfafjölskyldan í Vesturbæ Reykjavíkur létum okkur duga að aka um á gömlum sparneytnum Skóda árum saman. Skódinn hafði farið marga hringi umhverfis landið, brunað um vegi sem sagt var að aðeins væru ætlaðir jeppum og innbyrt farangur á við sendiferðabíl. Hann var þó alla tíð allra bíla nýtnastur og aldrei hafði þurft að sinna honum á annan hátt en almenn tilvera bíla útheimtir. Sómafjölskyldan á Skódanum sagði bílalán heimskuleg, lúxusbíla ekki annað en orðskrípi yfir bifreiðar sem eru fulldýrir fyrir venjulegt fólk og þá farskjóta sem sagðir voru hlaðnir aukabúnaði fulla af óþarfa drasli sem fólk með lélegt sjálfsmat hefði gaman af því að segja frá. Til þess að greina alvöru bílaáhugamenn frá uppskafningslegum, snöggsoðnum bílasérfræðingum gaf Leó M. Jónsson, vélaverkfræðingur og einn helsti bílasérfræðingur landsins eitt sinn það ráð að hlusta eftir því hvernig fólkið bæri fram heiti bílategundarinnar Porsche. Þeir snöggsoðnu myndu oft auglýsa fávisku sýna á bílum með því að segja skammlaust pors. Slíkur framburður væri öruggt merki þess að svokallaður Fjalla-Jón eða Hillbillies væri á ferð. Alvöru bílafólk myndi að sjálfsögu segja pors-e. Skódaeigendurnir í Vesturbænum sögðu pors að hætti sveitamanna og voru nokkuð stoltir af þeim framburði. Því þykir það sæta eindæmum að sómafjölskyldan á Skódanum hafi fengið þá hugdettu á allra síðustu lífdögum íslensku krónunnar og í enda góðærisins að kaupa sér bíl sem viðurkenndur er sem lúxusbíll. Vissulega átti hann að vera kostakaup og gleðja fjölskylduna ægilega þegar hann kæmi til landsins. En síðan eru liðnir margir mánuðir, krónan hefur fallið, verðbólgan vaxið og enn bólar ei á afhendingu lúxusbílsins. Skódinn er hins vegar lagður upp í enn eina ferðina í kringum landið og enginn áttar sig á því hvers vegna þörf þótti á að skipta honum út fyrir þann nýja sem aldrei kemur.
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun