Rónaspónar Bergsteinn Sigurðsson skrifar 18. apríl 2008 06:00 Þar sem miðborg Reykjavíkur var orðin hættuleg að mati nítjándualdargötumyndarmannsins og ekki þverfótað fyrir sprautunálum og sjónvarpsvænum sveðjumorðingjum á Laugavegi, var ekki seinna vænna en borgaryfirvöld efndu til ímyndarherferðar og hreinsunarátaks. Til liðs við sig fengu þau nokkra holdgervinga íslenska draumsins, menn sem hafa efnast á að láta hús í miðborginni drabbast niður og selja þau á mun hærra verði en þau voru keypt. Svo segir Intrum okkur að gera ekki ekki neitt! Skeytingarleysi verktaka er í sumum tilfellum allt að því aðdáunarvert. Það vill nefnilega stundum gleymast að þótt vanræksla húsa sé arðbær iðja er hún tímafrek og kostar skuldbindingu og fórnir á borð við það að afneita samfélagslegri ábyrgðartilfinningu og sjá á eftir sómakennd sinni. Gerum ekki lítið úr því. En nú er búið að blása í eins og eina fjölmiðlavæna aðgerðaáætlun og sjá! Þeim sem heimsækja miðborgina dylst ekki hversu mikið borg og verktökum er í mun að fegra ásýnd hennar. Til að sýna metnað sinn í verki hafa þau byrgt með ljósum spónaplötum fyrir glugga og dyr rúðulausu kumbaldanna. Ekki aðeins eru spónaplöturnar fagrar á að líta heldur hafa þær einnig reynst þrautseigar gegn þeirri plágu sem hústakandi útigangsfólk er orðið. Hvað sem öllu krepputali líður er góðæri hjá timbursölum, sem hafa ekki undan að afgreiða rónaspónana. „Miklu áhrifaríkara en hænsnanet," hugsaði stoltur hreysiseigandi á Hverfisgötu, þar sem ógæfumaður fann þverrandi kröftum sínum viðnám á geirnegldum útidyrum. Nú er þess ekki lengi að bíða að Reykjavík verði fyrsta rónalausa höfuðborg Evrópu - þegar rónarnir sjá að þeir eiga í engin hús að venda hætta þeir auðvitað þessari vitleysu og fá sér vinnu. Nýju spónavirkin fá að hrörna áfram án liðsinnis þeirra. Miðað við framtakssemi borgaryfirvalda í skipulagsmálum undanfarin ár eru hins vegar meiri líkur en minni á því að spónaplöturnar séu komnar til að vera, að minnsta kosti í nokkur ár, jafnvel lengur. Þegar loksins næst „þverpólitísk sátt" um hvað eigi að gera er ekki loku fyrir það skotið að heil kynslóð borgarbúa hafi vaxið úr grasi sem þekki ekkert annað en spónaðan miðbæ og vilji verja þá götumynd með kjafti og klóm. Borgarstjóri ætti að gæta að þeirri arfleifð sem hann skilur eftir sig. Hver veit hvað mönnum á eftir að detta í hug að varðveita? Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Bergsteinn Sigurðsson Mest lesið Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun Skuldin við úthverfin Jóhanna Dýrunn Jónsdóttir Skoðun Til þeirra sem fagna Doktornum! Kristján Freyr Halldórsson Skoðun Einelti er dauðans alvara Kolbrún Áslaugar Baldursdóttir Skoðun Réttlæti hins sterka. Gildra dómarans Jörgen Ingimar Hansson Skoðun Málgögn og gervigreind Steinþór Steingrímsson,Einar Freyr Sigurðsson,Helga Hilmisdóttir Skoðun Hringekja verðtryggingar og hárra vaxta Benedikt Gíslason Skoðun Það sem Njáll sagði ykkur ekki Inga Lind Karlsdóttir Skoðun Engin eftirspurn eftir Viðreisnar- og Samfylkingarmódelinu Andri Steinn Hilmarsson Skoðun Áfram gakk – með kerfisgalla í bakpokanum Harpa Þorsteinsdóttir Skoðun
Þar sem miðborg Reykjavíkur var orðin hættuleg að mati nítjándualdargötumyndarmannsins og ekki þverfótað fyrir sprautunálum og sjónvarpsvænum sveðjumorðingjum á Laugavegi, var ekki seinna vænna en borgaryfirvöld efndu til ímyndarherferðar og hreinsunarátaks. Til liðs við sig fengu þau nokkra holdgervinga íslenska draumsins, menn sem hafa efnast á að láta hús í miðborginni drabbast niður og selja þau á mun hærra verði en þau voru keypt. Svo segir Intrum okkur að gera ekki ekki neitt! Skeytingarleysi verktaka er í sumum tilfellum allt að því aðdáunarvert. Það vill nefnilega stundum gleymast að þótt vanræksla húsa sé arðbær iðja er hún tímafrek og kostar skuldbindingu og fórnir á borð við það að afneita samfélagslegri ábyrgðartilfinningu og sjá á eftir sómakennd sinni. Gerum ekki lítið úr því. En nú er búið að blása í eins og eina fjölmiðlavæna aðgerðaáætlun og sjá! Þeim sem heimsækja miðborgina dylst ekki hversu mikið borg og verktökum er í mun að fegra ásýnd hennar. Til að sýna metnað sinn í verki hafa þau byrgt með ljósum spónaplötum fyrir glugga og dyr rúðulausu kumbaldanna. Ekki aðeins eru spónaplöturnar fagrar á að líta heldur hafa þær einnig reynst þrautseigar gegn þeirri plágu sem hústakandi útigangsfólk er orðið. Hvað sem öllu krepputali líður er góðæri hjá timbursölum, sem hafa ekki undan að afgreiða rónaspónana. „Miklu áhrifaríkara en hænsnanet," hugsaði stoltur hreysiseigandi á Hverfisgötu, þar sem ógæfumaður fann þverrandi kröftum sínum viðnám á geirnegldum útidyrum. Nú er þess ekki lengi að bíða að Reykjavík verði fyrsta rónalausa höfuðborg Evrópu - þegar rónarnir sjá að þeir eiga í engin hús að venda hætta þeir auðvitað þessari vitleysu og fá sér vinnu. Nýju spónavirkin fá að hrörna áfram án liðsinnis þeirra. Miðað við framtakssemi borgaryfirvalda í skipulagsmálum undanfarin ár eru hins vegar meiri líkur en minni á því að spónaplöturnar séu komnar til að vera, að minnsta kosti í nokkur ár, jafnvel lengur. Þegar loksins næst „þverpólitísk sátt" um hvað eigi að gera er ekki loku fyrir það skotið að heil kynslóð borgarbúa hafi vaxið úr grasi sem þekki ekkert annað en spónaðan miðbæ og vilji verja þá götumynd með kjafti og klóm. Borgarstjóri ætti að gæta að þeirri arfleifð sem hann skilur eftir sig. Hver veit hvað mönnum á eftir að detta í hug að varðveita?
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun
Hafa íslenskir neytendur sama rétt og evrópskir? Ásthildur Lóa Þórsdóttir,Ragnar Þór Ingólfsson Skoðun