Bati Dr. Gunni skrifar 3. apríl 2008 06:00 Einu sinni á miðju fylliríi fékk vinur minn hugmynd. Hann hafði reyndar verið að pæla í þessu lengi en fékk snögglega vitrun: Strákar, sparkiði í rassinn á mér! sagði hann æstur, beygði sig niður og setti rassinn út í loftið. Hvað meinarðu!? spurðum við hinir hissa. Það er fátt betra en að vera í bata, útskýrði vinurinn. Að vera frískur er bara eitthvað sem manni er sama um og hugsar ekkert út í, en verði maður veikur kann maður að meta heilsuna og fyllist lífslöngun og gleði þegar manni fer að batna. Þess vegna vil ég að þið sparkið í rassinn á mér. Það er vont fyrst en svo fyllist ég lífshamingju í réttu hlutfalli við það þegar verkurinn hverfur. Jæja þá, ókei, sögðum við og spörkuðum í rassinn á honum. Svona voru nú partíin einu sinni. Mér datt þessi saga í hug nú þegar hin hræðilega kreppa hefur varað í rúmlega tvær vikur. Kannski er það bara Pollýanna sem talar, en mér líður frábærlega undir hinum endalausa hörmungarsöng og harmkvælum. Mér finnst þetta satt að segja miklu skemmtilegri tíð en þegar það skall á okkur daglega að Blablabanki hefði grætt þúsund trilljónir fyrir hádegi og einhver trillinn hefði gert eitthvað geðveikt við aurinn sinn. Lamandi lífleysi, mannlaus torg og almennur doði eru helstu einkenni íslensks mannlífs en nú er allavega smá líf í tuskunum. Brjálaðir vörubílakallar teppa hraðbrautir og óþekktir samverjar mála yfir krot í miðbænum. Flestir eru sammála vörubílaköllunum og hanga þolinmóðir í teppunni. Það er búið að dúndra jafnt í rassgatið á öllum og nú er bara að bíða eftir að verkurinn líði smám saman úr afturendanum. Í glimrandi góðæri liggja allir á andlegri meltunni, vömbin vellandi úr fráhnepptum buxnastrengnum, heilastarfsemin lömuð af súkkulaði. Úttroðinn maður gerir ekkert nema blása úr nös og teygja sig eftir enn einni sneið af tertunni. Stuðið býr hins vegar í kreppunni. Svangur maður er til alls vís, neyðin kennir naktri konu að spinna og allt það. Auðvitað þarf að hafa kreppuna innan gæsalappa því okkar svokallaða kreppa er bara sykurhúðað millibilsástand og ekkert í ætt við alvöru harðindi. Já, Pollýanna mín. En allavega: Góðærið er diskó, kreppan er pönk og í batanum felst hamingjan. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Dr. Gunni Mest lesið Dóttir mín – uppgjör eineltis Ragnheiður Harpa Sveinsdóttir Skoðun RÚV og litla vandamálið Ásgeir Sigurðsson Skoðun Þegar hjarðhegðun skyggir á skynsemi: Tökum upplýsta ákvörðun! Birta María Aðalsteinsdóttir Skoðun Er sjávarútvegur einkamál kvótakónga? Finnbjörn A. Hermannsson Skoðun Undirgefni, trúleysi og tómarúm Einar Baldvin Árnason Skoðun ESB aðild eða fylki í USA, eða bara gamla Ísland og blessuð krónan? Hilmar Þór Hilmarsson Skoðun Ísland er ekki stjórntækt með verðtryggingu? Örn Karlsson Skoðun Styrkjum stöðu sjúkraliða fyrir betri heilbrigðisþjónustu Sandra B. Franks Skoðun Takk Björgvin Njáll, eða þannig Ólafur Þór Ólafsson Skoðun Vilja Ísland í evrópskt sambandsríki Hjörtur J. Guðmundsson Skoðun
Einu sinni á miðju fylliríi fékk vinur minn hugmynd. Hann hafði reyndar verið að pæla í þessu lengi en fékk snögglega vitrun: Strákar, sparkiði í rassinn á mér! sagði hann æstur, beygði sig niður og setti rassinn út í loftið. Hvað meinarðu!? spurðum við hinir hissa. Það er fátt betra en að vera í bata, útskýrði vinurinn. Að vera frískur er bara eitthvað sem manni er sama um og hugsar ekkert út í, en verði maður veikur kann maður að meta heilsuna og fyllist lífslöngun og gleði þegar manni fer að batna. Þess vegna vil ég að þið sparkið í rassinn á mér. Það er vont fyrst en svo fyllist ég lífshamingju í réttu hlutfalli við það þegar verkurinn hverfur. Jæja þá, ókei, sögðum við og spörkuðum í rassinn á honum. Svona voru nú partíin einu sinni. Mér datt þessi saga í hug nú þegar hin hræðilega kreppa hefur varað í rúmlega tvær vikur. Kannski er það bara Pollýanna sem talar, en mér líður frábærlega undir hinum endalausa hörmungarsöng og harmkvælum. Mér finnst þetta satt að segja miklu skemmtilegri tíð en þegar það skall á okkur daglega að Blablabanki hefði grætt þúsund trilljónir fyrir hádegi og einhver trillinn hefði gert eitthvað geðveikt við aurinn sinn. Lamandi lífleysi, mannlaus torg og almennur doði eru helstu einkenni íslensks mannlífs en nú er allavega smá líf í tuskunum. Brjálaðir vörubílakallar teppa hraðbrautir og óþekktir samverjar mála yfir krot í miðbænum. Flestir eru sammála vörubílaköllunum og hanga þolinmóðir í teppunni. Það er búið að dúndra jafnt í rassgatið á öllum og nú er bara að bíða eftir að verkurinn líði smám saman úr afturendanum. Í glimrandi góðæri liggja allir á andlegri meltunni, vömbin vellandi úr fráhnepptum buxnastrengnum, heilastarfsemin lömuð af súkkulaði. Úttroðinn maður gerir ekkert nema blása úr nös og teygja sig eftir enn einni sneið af tertunni. Stuðið býr hins vegar í kreppunni. Svangur maður er til alls vís, neyðin kennir naktri konu að spinna og allt það. Auðvitað þarf að hafa kreppuna innan gæsalappa því okkar svokallaða kreppa er bara sykurhúðað millibilsástand og ekkert í ætt við alvöru harðindi. Já, Pollýanna mín. En allavega: Góðærið er diskó, kreppan er pönk og í batanum felst hamingjan.
Þegar hjarðhegðun skyggir á skynsemi: Tökum upplýsta ákvörðun! Birta María Aðalsteinsdóttir Skoðun
Þegar hjarðhegðun skyggir á skynsemi: Tökum upplýsta ákvörðun! Birta María Aðalsteinsdóttir Skoðun