Bregðast þarf við rótum vandans 8. nóvember 2005 06:00 Óeirðirnar í Frakklandi, sem nú hafa staðið í tólf daga, virðast hafa komið jafnt stjórnvöldum sem almenningi þar í landi í opna skjöldu. Utan Frakklands horfa margir sem lamaðir á hvernig eitt rómaðasta menningar- og lýðræðissamfélag Evrópu logar skyndilega stafnanna á milli. Aðdragandinn var í engu samræmi við það sem gerst hefur. Þeir sem best þekkja til í frönsku samfélagi hafa þó lengi sagt að það væri aðeins tímaspursmál hvenær óeirðir af þessu tagi brytust út. Mikill fjöldi innflytjenda, einkum frá Norður-Afríku og Arabalöndum, er búsettur í Frakklandi. Einn af hverjum tíu íbúum landsins er múhameðstrúar. Stór hluti þessa fólks hefur ekki aðlagast hefðum, siðum og menningu fransks þjóðfélags sem skyldi og nýtur ekki lífskjara sem sambærileg eru við það sem Frakkar almennt búa við. Sú skoðun er útbreidd meðal þessa fólks að það njóti ekki sömu réttinda og samlandar þeirra af frönsku bergi brotnir. Smám saman hafa orðið til fjölmenn fátækrahverfi innflytjenda í úthverfum stórborga Frakklands þar sem atvinnuleysi er útbreitt og fylgifiskar þess, vonleysi og niðurbæld gremja, ríkir. Í þessari veröld þrífst einnig margs konar neðanjarðarstarfsemi, glæpir og ofbeldi. Lögleysan, sem viðgengist hefur á strætum franskra borga undanfarna daga, er auðvitað ekki annað en skrílmennska. Nákvæmlega ekkert réttlætir glæpsamlega hegðun óeirðaseggjanna. Það er ekki hægt að afsaka framferði þeirra. Mikilvægasta verkefni franskra stjórnvalda nú er að koma á lögum og reglum að nýju. Til þess þarf vafalaust að beita ákveðnari og harkalegri aðferðum en gripið er til þegar um staðbundin uppþot er að ræða. Fái ástand það sem nú ríkir í Frakklandi að halda áfram er hætt við því að óeirðirnar breiðist út, jafnvel til annarra landa, og ofbeldið magnist með stórkostlegum skaða fyrir samfélagið allt. En um leið og frönsk stjórnvöld þurfa stuðning umheimsins við að endurreisa lög og frið blasir við að þau þurfa að taka stefnu sína og vinnubrögð í málefnum innflytjenda, þjóðarbrota og trúarhópa til róttæks endurmats. Óeirðirnar eru til marks um að stjórnvöldum í París hefur mistekist eitt höfuðverkefni sitt, að skapa jafnvægi og viðunandi jafnræði í samfélaginu. Enginn einn stjórnmálaflokkur á sök á því heldur er hér um að ræða mistök sem skrifast á reikning allra helstu stjórnmálaafla landsins. En læri frönsk stjórnvöld ekki af þessum hörmulegu atburðum er hætt við að þeir endurtaki sig og þá jafnvel með magnaðri hætti en nú er. Viltu birta grein á Vísi? Sendu okkur póst. Senda grein Guðmundur Magnússon Skoðanir Mest lesið Við ákærum – hver sveik strandveiðisjómenn? Kjartan Páll Sveinsson Skoðun Veimiltítustjórn og tugþúsundir dáinna barna Viðar Hreinsson Skoðun Af hverju varð heimsókn framkvæmdastjóra ESB að NATO-fundi? Helen Ólafsdóttir Skoðun Þið voruð í partýinu líka! Gísli Sigurður Gunnlaugsson Skoðun Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun Ertu bitur? Björn Leví Gunnarsson Skoðun Er hægt að læra af draumum? Sigurður Árni Reynisson Skoðun Fjárhagslegt virði vörumerkja Elías Larsen Skoðun Swuayda blæðir: Hróp sem heimurinn heyrir ekki Mouna Nasr Skoðun Opið bréf til fullorðna fólksins Úlfhildur Elísa Hróbjartsdóttir Skoðun
Óeirðirnar í Frakklandi, sem nú hafa staðið í tólf daga, virðast hafa komið jafnt stjórnvöldum sem almenningi þar í landi í opna skjöldu. Utan Frakklands horfa margir sem lamaðir á hvernig eitt rómaðasta menningar- og lýðræðissamfélag Evrópu logar skyndilega stafnanna á milli. Aðdragandinn var í engu samræmi við það sem gerst hefur. Þeir sem best þekkja til í frönsku samfélagi hafa þó lengi sagt að það væri aðeins tímaspursmál hvenær óeirðir af þessu tagi brytust út. Mikill fjöldi innflytjenda, einkum frá Norður-Afríku og Arabalöndum, er búsettur í Frakklandi. Einn af hverjum tíu íbúum landsins er múhameðstrúar. Stór hluti þessa fólks hefur ekki aðlagast hefðum, siðum og menningu fransks þjóðfélags sem skyldi og nýtur ekki lífskjara sem sambærileg eru við það sem Frakkar almennt búa við. Sú skoðun er útbreidd meðal þessa fólks að það njóti ekki sömu réttinda og samlandar þeirra af frönsku bergi brotnir. Smám saman hafa orðið til fjölmenn fátækrahverfi innflytjenda í úthverfum stórborga Frakklands þar sem atvinnuleysi er útbreitt og fylgifiskar þess, vonleysi og niðurbæld gremja, ríkir. Í þessari veröld þrífst einnig margs konar neðanjarðarstarfsemi, glæpir og ofbeldi. Lögleysan, sem viðgengist hefur á strætum franskra borga undanfarna daga, er auðvitað ekki annað en skrílmennska. Nákvæmlega ekkert réttlætir glæpsamlega hegðun óeirðaseggjanna. Það er ekki hægt að afsaka framferði þeirra. Mikilvægasta verkefni franskra stjórnvalda nú er að koma á lögum og reglum að nýju. Til þess þarf vafalaust að beita ákveðnari og harkalegri aðferðum en gripið er til þegar um staðbundin uppþot er að ræða. Fái ástand það sem nú ríkir í Frakklandi að halda áfram er hætt við því að óeirðirnar breiðist út, jafnvel til annarra landa, og ofbeldið magnist með stórkostlegum skaða fyrir samfélagið allt. En um leið og frönsk stjórnvöld þurfa stuðning umheimsins við að endurreisa lög og frið blasir við að þau þurfa að taka stefnu sína og vinnubrögð í málefnum innflytjenda, þjóðarbrota og trúarhópa til róttæks endurmats. Óeirðirnar eru til marks um að stjórnvöldum í París hefur mistekist eitt höfuðverkefni sitt, að skapa jafnvægi og viðunandi jafnræði í samfélaginu. Enginn einn stjórnmálaflokkur á sök á því heldur er hér um að ræða mistök sem skrifast á reikning allra helstu stjórnmálaafla landsins. En læri frönsk stjórnvöld ekki af þessum hörmulegu atburðum er hætt við að þeir endurtaki sig og þá jafnvel með magnaðri hætti en nú er.
Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun
Klassapróf fína fólksins – eða hvernig erfingjar kenna okkur að lifa Sigríður Svanborgardóttir Skoðun